partido galego nacionalista From Wikipedia, the free encyclopedia
O Partido Socialista Galego (PSG) foi un partido galego nacionalista de esquerdas fundado na clandestinidade en 1963 e fusionado con Esquerda Galega en 1984.
| Partido Socialista Galego (PSG) | |
|---|---|
| Partido político de Galiza | |
 | |
| Dirixentes e organización | |
| Líder | Francisco Fernández del Riego Xosé Manuel Beiras Torrado |
| Historia | |
| Fundación | 23 de agosto de 1963 |
| Disolución | 19841 |
| Posicións políticas | |
| Ideoloxía | Socialismo Federalismo Nacionalismo galego |
| 1 Unión con Esquerda Galega para fundar PSG-EG | |
O 23 de agosto de 1963 Mario Orjales Pita, Salvador Rey Rodríguez, Salvador García Bodaño, Xosé Luís Rodríguez Pardo, Cesáreo Saco López, Manuel Caamaño Suárez e Ramón Piñeiro fundaron o PSG nunha xuntanza clandestina no despacho de Sebastián Martínez Risco.
Baixo o lema de federalismo, socialismo e democracia o novo partido atraeu a antigos membros do Partido Galeguista como Francisco Fernández del Riego, que foi elixido presidente do partido, Amando Losada, Domingo Pombo. Así como a mozos influídos polas ensinanzas de Ramón Piñeiro como Xosé Luís Franco Grande, Xosé Manuel Beiras Torrado, Valentín Arias e Ramón Lugrís. Con todo nos primeiros anos o PSG foi esencialmente un partido de cadros, ratificado no documento político de 1966, Os Nosos Principios, con escasa base militante, pero con boas relacións con outras forzas socialistas de Cataluña, Comunidade Valenciana e o País Vasco e cun pequeno núcleo de activistas na Universidade de Santiago de Compostela[1].
Durante a primeira época un dos principais obxectivos do PSG foi establecer relacións con outros partidos socialistas europeos[2], acudiron a xuntanzas en Italia e Francia con outras forza e estableceron unha relación estreita co Moviment Socialista de Catalunya e, grazas á súa colaboración, comezou a editar en Perpiñán en 1965 o seu voceiro Adiante, que pasou a editarse dende 1969 en Galicia co nome de Galicia Socialista. Pero nos últimos anos da década o PSG deixou de ter actividade pública.[3]
Para reactivar o partido en 1970 conformouse unha dirección colexiada que lle deu unha orientación estratéxica e ideolóxica diferente, cun maior énfase no carácter nacionalista do PSG. En 1972 foi elixido como secretario xeral Xosé Manuel Beiras, e asumiu como principio programático a teoría do colonialismo interior defendida por este. En 1974 o PSG participou na Conferencia Socialista Ibérica xunto co PSOE, Moviment Socialista de Catalunya, Partit Socialista del País Valencià e a Unión Sindical Obreira, que en 1976, xa sen o PSOE, se transformou na Federación de Partidos Socialistas.
En 1975 integrouse no seo do PSG o Movemento Socialista de Galicia de Álvarez Gándara e González Amadiós. Os malos resultados das eleccións xerais de 1977 e as presións do PSOE esfarelaron a FPS e o PSG entrou en crise. Beiras saíu da dirección, sendo substituído por unha dirección colexiada con Valentín Arias como coordinador. Así mesmo, aparece un sector interno partidario de se achegar ao PSOE, feito que se ve plasmado no manifesto coñecido como Documento dos 19. Este sector formou o 2 de abril de 1978 o Colectivo Socialista-PSG, liderado por Rodríguez Pardo, Ceferino Díaz e Fernando González Laxe, que agrupaba arredor de 100 militantes. A dirección do PSG optou por expulsar ao colectivo, que acabou integrándose no PSOE.
O PSG participou na constitución de Unidade Galega para se presentar ás eleccións xerais e municipais de 1979, pero a diferenza do resto de partidos integrantes de UG negouse a entrar na Comisión dos 16, que tiña que elaborar o proxecto de Estatuto de Autonomía de Galicia de 1981.
No II Congreso de xuño de 1980 desbotouse a posibilidade de confluír co Partido Obreiro Galego, comezando un achegamento ao BNPG co que conflue na creación da Mesa de Forzas Políticas Galegas, co programa das Bases constitucionais de 1976. Esta decisión de se achegar ao BNPG levou a unha nova división no seo do PSG que provocou a saída dun grupo de arredor de 50 militantes, entre eles os históricos Valentín Arias e Mario Orxales[4].
Para as eleccións autonómicas de 1981 acudiu en coalición electoral co BNPG; dos tres deputados elixidos, Claudio López Garrido era militante do PSG. Cando se formou o BNG, o PSG integrouse nel. Porén, no congreso extraordinario do 15 de xaneiro de 1983 decidiu abandonalo, feito que provocou unha nova escisión no seo do PSG. Unha parte da militancia permaneceu no BNG como Colectivo Socialista tras da decisión do PSG de concorrer en solitario ás eleccións municipais de 1983 e o resto, liderado unha secretaria colexiada na que estaban Domingos Merino, Claudio López Garrido, Lois Mazás ou Xosé Paz fusionouse con Esquerda Galega en 1984 formando o PSG-EG.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
O PSG foi un partido de cadros e cunha forte impronta culturalista[5], ata 1975 non pasou de 100 afiliados, aínda que chegou aos 650-700 afiliados na segunda metade dos 70.
| Ano | Afiliados[6] |
|---|---|
| 1975 | 100 |
| 1977 | 600-700 |
| 1980 | 650 |
| 1982 | 1,130[lower-alpha 1] |
| Eleccións | Ano | Votos | % | Deputados / concelleiros |
Alcaldes |
|---|---|---|---|---|---|
| Eleccións xerais | 1977 | 27.197 | 2,41% | 0 / 350 | - |
| Eleccións xerais[lower-alpha 2] | 1979 | 55.555 | 5,35% | 0 / 350 | - |
| Eleccións municipais[lower-alpha 3] | 1979 | 78.216 | 7,32% | 141 / 4,072 | 9 / 312 |
| Eleccións galegas[lower-alpha 4] | 1981 | 61.870 | 6,27% | 1 / 71 | - |
| Eleccións xerais[lower-alpha 5] | 1982 | 38.437 | 2,96% | 0 / 350 | - |
| Eleccións municipais | 1983 | 7.084 | 0,58% | 21 / 4,033 | 1 / 312 |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
