Condados dos Estados Unidos de América
From Wikipedia, the free encyclopedia
Un condado dos Estados Unidos é un nivel local de goberno creado como unha subdivisión dun estado polo goberno estatal, polo federal ou polo goberno territorial como unha subdivisión dun territorio. A sede da administración e os tribunais dun condado chámase «cabeza de condado» (county seat). A verba "condado" (county) emprégase en 48 dos 50 estados; Luisiana utiliza o termo "parish" (parroquia) e Alasca ten o "borough".[1] Incluíndo estes, hai máis de 3.000 condados en Estados Unidos,[2][3] cunha media de 62 condados por estado, aínda que Delaware ten 3 e Texas 254.[4] En moitos estados do nordeste e do medio oeste, os condados subdivídense en municipios civís (civil township; ou towns no caso de Nova Inglaterra, Nova York e Wisconsin) cun grao de autonomía que varía dun estados a outro e poden conter outras municipalidades integrantes.
A Oficina do Censo dos Estados Unidos relaciona un total de 3.141 condados ou unidades administrativas equivalentes a condado. O poder do goberno do condado varía moito dun estado a outro, como a relación entre condados e gobernos municipais incorporados.[5] A distribución do poder e responsabilidades entre o goberno estatal, os gobernos dos condados e os gobernos municipais defínense na Constitución de cada estado.