زبان مادی
From Wikipedia, the free encyclopedia
زبان مادی یک زبان باستانی هندواروپایی و زبان مادها بوده است. این زبان از نظر باستانی با پارتی اشکانی از خانوادهی زبانهای ایرانی شمال غربی محسوب میشدهاست. امروزه این شاخه از زبانهای ایرانی شامل: لری، آذری قدیم، تالشی، گیلکی، مازندرانی، کردی و بلوچی و تاتی است و در زیرخانوادهی ایرانی شمال غربی طبقهبندی میشود. این دستهبندی به معنای آنکه آنها از زبان مادی اند نیست، بلکه به معنای تأثیرات احتمالی گرفته از زبان مادی است و برخی از زبانها به دلیل موقعیت جغرافیایی کنونی در این دسته قرار دارند، نه تأثیرات زبانی مادی.[2] این زبان، به همراه زبانهای سکایی، اوستایی و پارسی باستان از جمله زبانهای باستانی ایرانی بودند.
زبان مادی | |
---|---|
منطقه | ایران باستان |
دوره | ۵۰۰ پ.م. – ۵۰۰ م.[1] |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | xme |
فهرست لینگوییست | xme |
گلاتولوگ | هیچ کدام |
زبان مادها زبان مادی بود و هیچ سندی در دست نیست که بتوان با آن صحت زبان مادی را تأیید کرد. اما زبانشناسان، با استفاده از ساختار کلمات و علم واژهشناسی، کلماتی در متون کتیبههای پارسی باستان، ایلامی و بابلی که با دستور زبان خود سازگار نیست را شناسایی کردند و آن را در دستهبندی زبان مادی قرار دادند. آنها ممکن است مادی نبوده باشند ، تنها لغاتی که به نظر از لحاظ دستوری متفاوت می آمدند را در زبان مادی قرار دادند ، اکثر این کلمات اسامی خاص (نام قبایل، اسم افراد و مکانها) بودند که شناسایی شدهاند. ایگور دیاکونف تأکید میورزد بقایای تاثیر باستانی زبان مادی در تاتی و تالشی امروز محفوظ ماندهاست. زبان تالشی برخی از تاثیرات ویژگیهای صوتی را از زبان مادی، حفظ کردهاست.[3] یارشاطر نیز گویشهای مرکزی ایران از جمله ابوزیدآبادی را به گروه گویشهای مرکزی یا مادی مربوط میداند.[4]