ترانزیستور
قطعه الکترونیکی نیمه هادی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ترانزیستور[1] (به انگلیسی: transistor) مهمترین قطعهٔ مداری در الکترونیک است و برای تقویت یا قطع وصل سیگنال ها به عنوان سوئیچ به کار میرود. ترانزیستور یکی از ادوات حالت جامد است که از مواد نیمهرسانایی مانند سیلیسیم و ژرمانیم ساخته میشود. یک ترانزیستور در ساختار خود دارای پیوندهای نوع N و نوع P است.
ترانزیستورها به دو دسته کلی تقسیم میشوند: ترانزیستورهای اتصال دوقطبی (BJT) و ترانزیستورهای اثر میدانی (FET). اِعمال جریان در BJTها، و ولتاژ در FETها بین ورودی و ترمینال مشترک، رسانایی بین خروجی و ترمینال مشترک را افزایش میدهد، از اینرو سبب کنترل شدت جریان بین آنها میشود. مشخصات ترانزیستورها به نوع آنها بستگی دارد. شکل ظاهری ترانزیستورها با توجه به توان و فرکانس کاری متفاوت است.
در مدارهای آنالوگ، ترانزیستور در تقویتکنندهها (در تقویت سیگنالهایی مانند صوت، تصویر، رادیویی ...) و منابع تغذیه تثبیتشده خطی و غیرخطی (منبع تغذیه سوییچینگ) به کار میرود. در مدارهای دیجیتال از ترانزیستورها به عنوان سوییچ (کلید) الکترونیکی استفاده میشود. امروزه ترانزیستورها به ندرت جداگانه، بلکه بههمپیوسته در مدارهای مجتمع یکپارچه به کار میروند. مدارهای دیجیتال شامل گیتهای منطقی (logic gates)، حافظه با دسترسی تصادفی (RAM)، ریزپردازندهها و پردازندههای سیگنال دیجیتال (DSP) هستند.
ترانزیستور BJT، سهپایه دارد: بِیس هوم (پایه Base)، کُلِکتور یا کالِکتِر (جمعکننده Collector) و اِمیتر (منتشرکننده Emitter). بروجی