Gerra Punikoak

Gerra Punikoak^[1] K.a. 264 eta 146 urteen artean Erromatar Errepublikaren eta Kartago zaharraren artean izandako gerra batzuk izan ziren. Hiru gerra izan ziren, lehorrekoak zein itsasokoak, Mediterraneoaren mendebaldeko eskualdean zehar, eta guztira berrogeita hiru urteko gerra suposatu zuten. Gerra Punikoen artean, Kartagoren aurkako lau urteko errebolta ere aipatzen da, K.a. 241. urtean hasi zena. Gerra bakoitzak galera handiak ekarri zizkien bi aldeei, kalte materialak zein heriotza ugari.

Gerra Punikoak
Mota	series of wars (en)
Denbora-tarte	K.a. 264 - K.a. 146
Parte-hartzaileak	Antzinako Erroma
Osatuta
Hirugarren Gerra Punikoa (K.a. 149 – K.a. 146) Bigarren Gerra Punikoa (K.a. 218 – K.a. 201) Lehen Gerra Punikoa (K.a. 264 – K.a. 241)

Lehen Gerra Punikoa Mediterraneoko Sizilia uhartean lehertu zen K.a. 264. urtean, Erromaren hedapena Kartagok uhartean zuen eragin-eremua inbaditzen hasi zenean. Gerra hasieran, Kartago zen Mediterraneo mendebaldeko potentzia nagusia, itsas inperio zabalarekin; Erroma, berriz, Italian azkar hedatzen ari zen potentzia bat zen, armada indartsu batekin baina itsas-armadarik gabe. Borrokak batez ere Sizilian eta inguruko uretan izan ziren, baita Afrikako iparraldean, Korsikan eta Sardinian ere. 23 urte iraun zuen, K.a. 241 arte, kartagotarrak garaituak izan ziren arte. Lutazioko Itunaren arabera (K.a. 241, K.a. 237an zuzendua), Kartagok kalte-ordain handiak ordaindu zituen eta Sizilia erromatar probintzia bezala anexionatua izan zen. Gerraren amaierak errebolta garrantzitsu bat piztu zuen Kartagoko lurraldean, Mertzenarioen Gerra izenez ezagutzen dena.

Bigarren Gerra Punikoa K.a. 218. urtean hasi zen, eta Kartagoko Hanibal jeneralak Alpeak gurutzatu eta Italia kontinentala inbaditu izanaren lekuko izan zen. Espedizio honek arrakasta handia lortu zuen bere hastapenetan eta Italian kanpaina egin zuen 14 urtez, bizirik atera zirenak erretiratu baino lehen. Iberian (gaur egungo Espainia eta Portugal), Sizilian, Sardinian eta Afrika iparraldean ere borrokaldi ugari izan ziren. K.a. 204. urtean kartagotarren aberriak Afrikan izandako erromatar inbasio arrakastatsuak Hanibal erretiratzea eragin zuen. Zamako guduan garaitua izan zen K.a. 202. urtean eta Kartagok bakea eskatu zuen. K.a. 201. urtean, Kartagori itsasoz haraindiko lurraldeak eta afrikar lurralde batzuk kentzen zizkion itun bat adostu zen, kalte-ordain handi bat ezartzen zion, bere indar armatuen tamaina zorrotz murrizten zuen eta gerra egitea debekatzen zion Erromaren berariazko baimenik gabe. Horren ondorioz, Kartagok mehatxu militar izateari utzi zion.

K.a. 151. urtean, Kartago Numidiaren inbasioetatik defendatzen saiatu zen, eta Erromak K.a. 149. urtean gerra deklaratzeko justifikazio gisa erabili zuen, Hirugarren Gerra Punikoari hasiera emanez. Gatazka hori osorik libratu zen Kartagoko lurraldeetan, gaur egun Tunisia den horretan, eta Kartagoko setioa izan zuen ardatz. K.a. 146. urtean, erromatarrek Kartago hiria garaitu zuten, bertako biztanle gehienak arpilatu, sarraskitu edo esklabo bihurtu zituzten eta hiria erabat eraitsi zuten. Kartagotar lurraldeak Afrikako probintzia erromatarra bihurtu ziren. Hiriaren hondakinak egungo Tuniseko ekialdean daude, Afrikako iparraldeko kostaldean.

Lehen mailako iturriak

Gerra punikoei^{[oh 1]} buruzko iturri fidagarriena Polibio historialaria da (c. K.a. 200-118), K.a. 167. urtean bahitu gisa Erromara bidalitako greziarra^[3]. Batez ere, K.a. 146. urtetik aurrera idatzitako Historiak lanagatik da ezaguna^[3][4]. Polibioren lana oso objektiboa eta neutrala da kartagotarren eta erromatarren ikuspuntuen artean^[5][6]. Polibio historialari analitikoa zen, eta, ahal zen guztietan, bi aldeetako partaideak elkarrizketatzen zituen idazten zuenari buruz informatzeko^[3][7][8]. Historialari modernoek uste dute Polibio, Eszipion Emilio mezenas eta lagunaren ahaide izanagatik, ondoegi tratatu zuela, baina adostasun orokorra dago bere kontakizunaren balioaren gainean^[3][9]. Andrew Curry historialari modernoaren ustez, Polibio «nahiko fidagarria» da^[10]; Craige Championek honela deskribatzen du: «Historialari izugarri ondo informatua, langilea eta zolia»^[11]. Gerraren xehetasunak iturri modernoetan Polibioren kontakizunaren interpretazioetan oinarritzen dira, hein handi batean^[3][9][12].

Historialari modernoek Livio erromatar historialariaren kontakizuna erabili ohi dute Polibiorena existitzen ez denean. Livio, neurri handi batean, Polibioren gainean oinarritu zen, baina era egituratuagoan idatzi zuen, erromatar politikari buruzko xehetasun gehiagorekin, baina Erromaren zeharko aldekoa zen^[13][14][15]. Adrian Goldsworthy klasizistak dio «Livioren fidagarritasuna askotan susmagarria» dela^[16], eta Philip Sabin historialaria Livioren «ezjakintasun militarra» aipatu ohi du^[17].

Gerren geroagoko historia zaharrak ere badaude, zatikatuta edo laburtuta^[18]. Historialari modernoek kontuan hartu ohi dituzte erromatar garaiko zenbait analisten idazkiak, batzuk garaikideak; Diodoro Sikulo greziar siziliarrarenak^[15]; eta ondorengo historialari erromatarrenak, Plutarko, Apiano^{[oh 2]} eta Dion Kasiorenak^[20]. Goldsworthyren hitzetan: «Polibioren kontakizuna hobeagoa izaten da gure beste edozein kontakizunetatik ezberdina denean»^{[oh 3][3]}. Beste iturri batzuen artean, txanponak, inskripzioak, froga arkeologikoak eta berreraikitze lanen froga enpirikoak daude, Olympias trirremearena kasu^[21].

Aurrekariak eta jatorria

Lehen Gerra Punikoa hasi zenerako (K.a. 264) bi potentzien kontrolpeko lurrak adierazten dituen mapa.

Erromatar Errepublikak mende bat zeraman Lehen Gerra Punikoaren aurretik Italia kontinentalaren hegoaldean oldarkor hedatzen^[22]. Arno ibaiaren hegoaldeko Italiar penintsula konkistatu zuen K.a. 270. urtean, Italia hegoaldeko hiri greziarrak (Magna Graecia) menperatu zituenean Gerra Pirrikoa amaitu ondoren^[23]. Erromatarren hedatze-garai hartan, Kartagok, gaur egun Tunisia den lurraldeko hiriburua izanik, Iberiako hegoaldea, Afrikako iparraldeko kostaldeko eskualde gehienak, Balear Uharteak, Korsika, Sardinia eta Siziliako mendebaldeko erdia menperatu zituen talasokrazia batean^[24].

K.a. 480tik aurrera, Kartagok gerra amaigabeak izan zituen Siziliako hiri-estatu greziarren aurka, Sirakusa buru zutela^[25]. K.a. 264an, Kartago zen kanpoko potentzia nagusia uhartean, eta Kartago eta Erroma ziren potentzia nagusiak mendebaldeko Mediterraneoan^[26]. Harremanak onak ziren, eta bi estatuek behin baino gehiagotan adierazi zuten elkarren arteko adiskidetasuna aliantza formaletan: K.a. 509an, K.a. 348an eta K.a. 279an. Lotura komertzial indartsuak zeuden. K.a. 280-275eko gerra pirrikoan, Italian Erromaren aurka eta Sizilian Kartagoren aurka txandaka borrokatzen zen Epiroko errege baten aurka, Kartagok materiala eman zien erromatarrei eta, gutxienez behin, bere armada erromatar indar baten esku jarri zuen^[27][28]. Richard Miles klasizistaren arabera, Erromak jarrera espantsionista izan zuen Italiako hegoaldea konkistatu ondoren, eta Kartagok, berriz, Siziliaren jabe zen ikuspegia zuen. Politika horien arteko gatazkak bi potentziak gerran estropezu egitera bultzatu zituen, nahigabe, diseinuz bainoago^[29]. Lehen Gerra Punikoa piztu zuen txinparta, K.a. 264. urtean, Mesanako (egungo Messina) Siziliako hiri independentearen kontrolaren auzia izan zen^[30][31].

Oharrak

1. Puniko erabiltzen da latinezko Punicus edo Poenicus) hitzetik. Punikok "kartagotar" esan nahi du, Fenizian jatorria zuen zibilizazioa zelako.^[2]
2. Hirugarren Gerra Punikoari buruz egiten duen kontakizuna bereziki baliotsua da.^[19]
3. Polibiorenak ez diren iturriak Bernard Mineok eztabaidatzen ditu "Principal Literary Sources for the Punic Wars (apart from Polybius)" lanean.^[20]

Erreferentziak

1. EIMA: Eskola-liburuetako onomastikaren, gertaera historikoen eta artelanen izenak. Zerrendak
2. Sidwell & Jones 1998, 16 orr. .
3. Goldsworthy 2006, 20–21 orr. .
4. Walbank 1990, 11–12 orr. .
5. Lazenby 1996, x–xi orr. .
6. Hau 2016, 23–24 orr. .
7. Shutt 1938, 55 orr. .
8. Champion 2015, 98, 101 orr. .
9. Lazenby 1996, x–xi, 82–84 orr. .
10. Curry 2012, 34 orr. .
11. Champion 2015, 102 orr. .
12. Tipps 1985, 432 orr. .
13. Lazenby 1998, 87 orr. .
14. Goldsworthy 2006, 22 orr. .
15. Champion 2015, 95 orr. .
16. Goldsworthy 2006, 222 orr. .
17. Sabin 1996, 62 orr. .
18. Goldsworthy 2006, 21–23 orr. .
19. Le Bohec 2015, 430 orr. .
20. Mineo 2015, 111–127 orr. .
21. Goldsworthy 2006, 23, 98 orr. .
22. Miles 2011, 157–158 orr. .
23. Bagnall 1999, 21–22 orr. .
24. Goldsworthy 2006, 29–30 orr. .
25. Miles 2011, 115, 132 orr. .
26. Goldsworthy 2006, 25–26 orr. .
27. Miles 2011, 94, 160, 163, 164–165 orr. .
28. Goldsworthy 2006, 69–70 orr. .
29. Miles 2011, 175–176 orr. .
30. Goldsworthy 2006, 74–75 orr. .
31. Warmington 1993, 168 orr. .

Bibliografia

• Bagnall, Nigel. (1999). The Punic Wars: Rome, Carthage and the Struggle for the Mediterranean. London: Pimlico ISBN 978-0-7126-6608-4..
• Baker, Heather D.. (2014). «'I burnt, razed (and) destroyed those cities': The Assyrian accounts of deliberate architectural destruction» Architecture and Armed Conflict: The Politics of Destruction. New York: Routledge, 45–57 or. ISBN 978-0-415-70249-2..
• Barceló, Pedro. (2015). «Punic Politics, Economy, and Alliances, 218–201» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 357–375 or. ISBN 978-1-119-02550-4..
• Le Bohec, Yann. (2015). «The "Third Punic War": The Siege of Carthage (148–146 BC)» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 430–446 or. ISBN 978-1-1190-2550-4..
• Bringmann, Klaus. (2007). A History of the Roman Republic. Cambridge, United Kingdom: Polity Press ISBN 978-0-7456-3370-1..
• Briscoe, John. (2006). «The Second Punic War» The Cambridge Ancient History: Rome and the Mediterranean to 133 B.C.. Cambridge: Cambridge University Press, 44–80 or. ISBN 978-0-521-23448-1..
• Carey, Brian Todd. (2007). Hannibal's abizena Battle: Zama & the Fall of Carthage. Barnslet, South Yorkshire: Pen & Sword ISBN 978-1-84415-635-1..
• Casson, Lionel. (1995). Ships and Seamanship in the Ancient World. Baltimore: Johns Hopkins University Press ISBN 978-0-8018-5130-8..
• Castillo, Dennis Angelo. (2006). The Maltese Cross: A Strategic History of Malta. Westport, Connecticut: Greenwood Publishing Group ISBN 978-0-313-32329-4..
• Champion, Craige B.. (2015). «Polybius and the Punic Wars» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 95–110 or. ISBN 978-1-1190-2550-4..
• Coarelli, Filippo. (1981). «La doppia tradizione sulla morte di Romolo e gli auguracula dell'Arx e del Quirinale» Gli Etruschi e Roma : atti dell'incontro di studio in onore di Massimo Pallottino : Roma, 11-13 dicembre 1979. Rome: G. Bretschneider, 173–188 or. ISBN 978-88-85007-51-2..
• Coarelli, Filippo. (2002). «I ritratti di 'Mario' e 'Silla' a Monaco e il sepolcro degli Scipioni» Eutopia Nuova Serie 1II: 47–75. ISSN 1121-1628..
• Collins, Roger. (1998). Spain: An Oxford Archaeological Guide. Oxford University Press ISBN 978-0-19-285300-4..
• Curry, Andrew. (2012). «The Weapon That Changed History» Archaeology 165: 32–37..
• Eckstein, Arthur. (2006). Mediterranean Anarchy, Interstate War, and the Rise of Rome. Berkeley: University of California Press ISBN 978-0-520-24618-8..
• Eckstein, Arthur. (2017). The First Punic War and After, 264–237 BC. Wiley Online Library, 1–14 or.  doi:10.1002/9781119099000.wbabat0270. ISBN 978-1-4051-8645-2..
• Edwell, Peter. (2011). «War Abroad: Spain, Sicily, Macedon, Africa» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 320–338 or. ISBN 978-1-119-02550-4..
• Edwell, Peter. (2015). «War Abroad: Spain, Sicily, Macedon, Africa» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 320–338 or. ISBN 978-1-119-02550-4..
• Erdkamp, Paul. (2015). «Manpower and Food Supply in the First and Second Punic Wars» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 58–76 or. ISBN 978-1-1190-2550-4..
• Etcheto, Henri. (2012). Les Scipions. Famille et pouvoir à Rome à l'époque républicaine. Bordeaux: Ausonius Éditions ISBN 978-2-35613-073-0..
• Fantar, M’hamed-Hassine. (2015). «Death and Transfiguration: Punic Culture after 146» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 449–466 or. ISBN 978-1-1190-2550-4..
• «Hannibal: Tactics, Strategy, and Geostrategy» A Companion to the Punic Wars. Oxford: Wiley-Blackwell, 242–259 or. ISBN 978-1-405-17600-2..
• Goldsworthy, Adrian. (2006). The Fall of Carthage: The Punic Wars 265–146 BC. London: Phoenix ISBN 978-0-304-36642-2..
• Hau, Lisa. (2016). Moral History from Herodotus to Diodorus Siculus. Edinburgh: Edinburgh University Press ISBN 978-1-4744-1107-3..
• Hoyos, Dexter. (2000). «Towards a Chronology of the 'Truceless War', 241–237 B.C.» Rheinisches Museum für Philologie 3/4143: 369–380..
• Hoyos, Dexter. (2015). A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley ISBN 978-1-1190-2550-4..
• Hoyos, Dexter. (2015b). Mastering the West: Rome and Carthage at War. Oxford: Oxford University Press ISBN 978-0-19-986010-4..
• Koon, Sam. (2015). «Phalanx and Legion: the "Face" of Punic War Battle» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 77–94 or. ISBN 978-1-1190-2550-4..
• Jones, Archer. (1987). The Art of War in the Western World. Urbana: University of Illinois Press ISBN 978-0-252-01380-5..
• Kunze, Claudia. (2015). «Carthage and Numidia, 201–149» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 395–411 or. ISBN 978-1-1190-2550-4..

• Lazenby, John. (1996). The First Punic War: A Military History. Stanford, California: Stanford University Press ISBN 978-0-8047-2673-3..
• Lazenby, John. (1998). Hannibal's War: A Military History of the Second Punic War. Warminster: Aris & Phillips ISBN 978-0-85668-080-9..
• Liddell Hart, Basil. (1967). Strategy: The Indirect Approach. London: Penguin OCLC .470715409.
• Mahaney, W.C.. (2008). Hannibal's Odyssey: Environmental Background to the Alpine Invasion of Italia. Piscataway, New Jersey: Gorgias Press ISBN 978-1-59333-951-7..
• Mazzoni, Cristina. (2010). «Capital City: Rome 1870–2010» Annali d'Italianistica 28: 13–29..
• Miles, Richard. (2011). Carthage Must be Destroyed. London: Penguin ISBN 978-0-14-101809-6..
• Mineo, Bernard. (2015). «Principal Literary Sources for the Punic Wars (apart from Polybius)» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 111–128 or. ISBN 978-1-1190-2550-4..
• Murray, William. (2011). The Age of Titans: The Rise and Fall of the Great Hellenistic Navies. Oxford: Oxford University Press ISBN 978-0-19-993240-5..
• Pollard, Elizabeth. (2015). Worlds Together Worlds Apart. New York: W.W. Norton ISBN 978-0-393-92207-3..
• Ñaco del Hoyo, Toni. (2015). «Roman Economy, Finance, and Politics in the Second Punic War» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 376–392 or. ISBN 978-1-1190-2550-4..
• «A War of Phases: Strategies and Stalemates» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley 2015, 149–166 or. ISBN 978-1-4051-7600-2..
• Rawlings, Louis. (2015). «The War in Italy, 218–203» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 58–76 or. ISBN 978-1-1190-2550-4..
• Richardson, John. (2015). «Spain, Africa, and Rome after Carthage» A Companion to the Punic Wars. Chichester, West Sussex: John Wiley, 467–482 or. ISBN 978-1-1190-2550-4..
• Ridley, Ronald. (1986). «To Be Taken with a Pinch of Salt: The Destruction of Carthage» Classical Philology 281: 140–146.  doi:10.1086/366973..
• Roberts, Mike. (2017). Hannibal's Road: The Second Punic War in Italy 213–203 BC. Pen & Sword: Barnsley, South Yorkshire ISBN 978-1-47385-595-3..
• Rosselló Calafell, Gabriel. Relaciones exteriores y praxis diplomática cartaginesa. El periodo de las guerras púnicas. Prensas de la universidad de Zaragoza ISBN 9788413405513..
• Sabin, Philip. (1996). «The Mechanics of Battle in the Second Punic War» Bulletin of the Institute of Classical Studies. Supplement 6741: 59–79.  doi:10.1111/j.2041-5370.1996.tb01914.x..
• Scullard, Howard H.. (2002). A History of the Roman World, 753 to 146 BC. London: Routledge ISBN 978-0-415-30504-4..
• Scullard, Howard H.. (2006). «Carthage and Rome» Cambridge Ancient History: zenbakia 7, Part 2, 2nd Edition. Cambridge: Cambridge University Press, 486–569 or. ISBN 978-0-521-23446-7..
• Shutt, Rowland. (1938). «Polybius: A Sketch» Greece & Rome 228: 50–57.  doi:10.1017/S001738350000588X..
• Sidwell, Keith C.; Jones, Peter V.. The World of Rome: an Introduction to Roman Culture. Cambridge: Cambridge University Press ISBN 978-0-521-38600-5..
• de Souza, Philip. «Naval Forces» The Cambridge History of Greek and Roman Warfare, zenbakia 1: Greece, the Hellenistic World and the Rise of Rome. Cambridge: Cambridge University Press, 357–367 or. ISBN 978-0-521-85779-6..
• Tipps, G.K.. (1985). «The Battle of Ecnomus» Historia: Zeitschrift für Alte Geschichte 434: 432–465..
• Tipps, G. K.. «The Defeat of Regulus» The Classical World 496: 375–385.  doi:10.2307/4352788..
• Archaeological Site of Carthage. 2020.
• Walbank, F.W.. (1990). Polybius. Berkeley: University of California Press ISBN 978-0-520-06981-7..
• Wallinga, Herman. (1956). The Boarding-bridge of the Romans: Its Construction and its Function in the Naval Tactics of the First Punic War. Groningen: J.B. Wolters OCLC .458845955.
• Warmington, Brian. (1993). Carthage. New York: Barnes & Noble, Inc ISBN 978-1-56619-210-1..
• Whittaker, C. R.. (1996). «Roman Africa: Augustus to Vespasian» The Cambridge Ancient History. Cambridge: Cambridge University Press, 595–96 or.  doi:10.1017/CHOL9780521264303.022. ISBN 978-1-139-05438-6..
• «Roman Strategy and Aims in the Second Punic War» A Companion to the Punic Wars. Oxford: John Wiley, 280–298 or. ISBN 978-1-405-17600-2..

Kanpo estekak

• Datuak: Q124988
• Multimedia: Punic Wars / Q124988