Fernão de MAGALHÃES [ferNAŬN de magaLJAINŜ] en la portugala aŭ Fernando de Magallanes en la hispana (en aliaj kromaj lingvoj: Magellan aŭ Magalano, en Esperanto Magelano[1]) (naskiĝis en 1480, mortis la 27-an de aprilo 1521)[2] estis portugala navigisto, kiu klopodis la unuan ŝipadon ĉirkaŭ la Terglobo kaj tiel definitive pruvis ĝian globecon.
| Fernão de Magalhães | |
|---|---|
 | |
| Persona informo | |
| Naskiĝo | 30-an de novembro 1479 en Ponte da Barca,  Reĝlando Portugalio |
| Morto | 27-an de aprilo 1521 (41-jaraĝa) en Maktano |
| Mortokialo | Mortis en batalo  |
| Tombo | nekonata valoro |
| Lingvoj | itala • portugala • hispana |
| Ŝtataneco | Reĝlando Portugalio Reĝlando de Kastilio |
Subskribo  | |
| Familio | |
| Patro | Rui de Rui de Magalhães (en)  |
| Patrino | Alda de Mesquita (en) |
| Edz(in)o | Beatriz Barbosa (en) |
| Okupo | |
| Okupo | esploristo maristo seafarer (en) |
Li naskiĝis en ankoraŭ subdisputita loko en norda Portugalio, kaj servis al la reĝo-imperiestro Karlo la 5-a serĉe de okcidenta vojo al la "Spicaj Insuloj" (moderne Molukoj en Indonezio).[3]
La ekspedicio de Magelano de 1519–1522 iĝis la unua ekspedicio kiu ŝipveturis el Atlantika Oceano al la Pacifika Oceano (tiam nomita "paca maro" fare de Magelano mem; kies trapasado okazis tra la poste nomita Magelana Markolo), kaj la unua kiu trapasis la Pacifikon. Lia ekspedicio kompletigis la unuan ĉirkaŭnavigadon de la Tero. Magelano mem ne kompletigis la tutan vojaĝon, ĉar li estis mortigita dum la Batalo de Maktano en Filipinoj. (Por la fono, estas artikolo pri Esplorado de la Pacifiko.) Ĉiuokaze, tiu ekspedicio, en kiu Magelano mortis, iĝis la unua ĉirkaŭnavigado de la Tero kiam unu el ties ŝipoj, kapitanigita de Juan Sebastián Elcano, revenis al Hispanio en 1522.
En 1521, veturante okcidenten el Eŭropo, la ekspedicio atingis regionon de Sudorienta Azio, kion Magelano estis atinginta dum antaŭaj vojaĝoj veturanta orienten. Magelano tiele faris fakte preskaŭ kompletan personan ĉirkaŭnavigadon de la globo.
La Magelana pingveno ricevis sian nomon el li, ĉar li estis la unua konata eŭropano kiu notis ĝin;[4] aliaj memoraĵoj estas la Magelanaj Nuboj, nune konataj kiel proksimaj nanaj galaksioj; la ĝemelaj lunaj krateroj nome Magelano kaj Magelano A; kaj la marsa alfrapa kratero Magelano.[5]
Biografio
Deveno kaj familio
Magelano naskiĝis ĉirkaŭ 1480 en Portugalio, aŭ en Vila Nova de Gaia, proksime de Porto, en la freguesía Sé (Porto) en Porto, en Norda Regiono, en Ponte da Barca en Distrikto Viana do Castelo, aŭ ĉe Sabrosa, proksime de Vila Real, ankaŭ en Norda Regiono.[6]
Li estis la filo de Rui de Magalhães, Alcaide-Mor (nome ia urbestro) de Aveiro (1433-1500, filo de Pedro Afonso de Magalhães kaj de lia edzino Quinta de Sousa) kaj de lia edzino Alda de Mesquita (aŭ Inês Vaz Moutinho) kaj frato de Duarte de Sousa, Diogo de Sousa, Isabel de Magalhães, Aires de Magalhães, kaj Leonor aŭ Genebra de Magalhães, edzino de João Fernandes Barbosa.[7] La patro de Fernando, Rui de Magalhães, estis kavalira hidalgo de la domo de Dom Afonso, grafo de Faro, senjoro de Aveiro kaj urbestro de Estremoz. La fakto, ke Rui estis urbestro de Aveiro, estas dokumentita en 1486; inter 1472 kaj 1478 li plenumis postenojn de ordinara juĝisto, urba prokuradoro kaj skabeno en Oporto. Lia frato Aires de Magalhães sekvis eklezian karieron kaj iĝis vicdiakono en Braga en 1509.
Post la morto de siaj gepatroj dum sia deka jaro, li iĝis paĝio al la reĝino Leonor de Viseu, edzino de Johano la 2-a en la portugala reĝa kortego, pro la heredaĵo de sia familio. Li edziĝis en Sevilo en 1515 kun Beatriz Barbosa, sia parenco, filino de Diogo Barbosa kaj María Caldeira, kaj ili havis du filojn: Rodrigo, kiu mortis infaneto en Oktobro 1522, kaj Carlos kiu mortis tuj post nasko. Ankaŭ Beatriz Barbosa mortis baldaŭ, en Marto 1522.[8]
Ekkariero
En marto 1505 en la aĝo de 25, Magelano estis rekrutita en la aro de 22 ŝipoj senditaj por akompani D. Francisco de Almeida kiel la unua vicreĝo de Portugala Barato. Kvankam lia nomo ne aperas en la kronikoj, estas konata ke li restis tie ok jarojn, en Goao, Koĉi kaj Kolam. Li partoprenis en pluraj bataloj, inkluzive de la batalo de Kananore en 1506, kie li estis pafvundita. En 1509 li batalis en la batalo de Diu.[9] Li poste navigis sub Diogo Lopes de Sequeira en la unua portugala ambasado al Malako, kun Francisco Serrão, lia amiko kaj eventuale kuzo.[10] En septembro, post alveno ĉe Malako, la ekspedicio iĝis viktimo de komploto finiĝanta en retiriĝo. Magelano havis decidan rolon, avertante Sequeira kaj savante Francisco Serrão'n, kiu alteriĝis.[11] Tiuj agoj gajnis al li honorojn kaj antaŭenigon.
En 1511, sub la nova guberniestro Afonso de Albuquerque, Magelano kaj Serrão partoprenis en la konkero de Malako. Post la konkero, iliaj karieroj disiĝis: Magelano estis promociita, kun riĉa rabaĵo kaj, en la kompano de malajo kiun li kontrakligis kaj baptis kiel Henriko de Malako, li revenis al Portugalio en 1512. Serrão foriris en la unua ekspedicio delegita por trovi la "Spic-Insulojn " en Molukoj, kie li restis. Li geedziĝis kun virino de Ambon kaj iĝis armea konsilisto al la Sultano de Ternato, nome Bajan Sirrullah. Liaj leteroj al Magelano pruviĝis decidaj, donante informojn pri la spic-produktantaj teritorioj.[12][13]
Post eliro sen permeso, Magelano falis el oficiala favoro. Servante en Maroko, li estis pafvundita, rezultigante permanentan lamadon. Li estis akuzita je komerco kontraŭleĝa kun la maŭroj. La akuzoj estis pruvitaj malveraj, sed li ricevis neniujn pluajn ofertojn de dungado post la 15a de Majo 1514. Pli poste en 1515, li ricevis proponon por dungado kiel ŝipano sur portugalan ŝipon, sed li malakceptis tion. En 1517 post kverelo kun la reĝo Manuel la 1-a, kiu neis siajn persistajn postulojn estri ekspedicion por atingi la spicinsulojn de la oriento (t.e., velante okcidenten, serĉante eviti la bezonon veli ĉirkaŭ la pinto de Afriko[14]), li foriris al Hispanio. En Sevilo li amikiĝis kun sia samlandano Diogo Barbosa kaj baldaŭ geedziĝis kun lia filino de lia dua edzino María Caldera Beatriz Barbosa.[15] Ili havis du filojn: Rodrigo de Magalhães [16] kaj Carlos de Magalhães, kiuj ambaŭ mortis en juna aĝo. Lia edzino mortis en Sevilo ĉirkaŭ 1521.
Dume Magelano dediĉis sin al studado de la plej lastatempaj mapoj, esplorante, en partnereco kun kosmografo Rui Faleiro, eblajn enirejojn el Atlantiko al la Sudpacifiko kaj la eblecojn ke Molukoj estu hispanaj laŭ la limfarado fare de la Traktato de Tordesillas.
Ĉirkaŭnavigado
Kiam li malsukcesis ĉe la portugala reĝo kaj ricevis permeson foriri eksterlanden, li proponis sian servon al la hispana trono. Tie oni disponigis al li tri ŝipojn, ne tre altkvalitajn, tamen sufiĉajn.
Preparoj
En 1517 li veturis al Sevilo (kiu estis tiam la kerno de la mardisvastigo de Hispanio) kun Rui Faleiro kaj ili trovis en Juan de Aranda, nome funkciulo de la sevila koncerna instanco "Casa de la Contratación de Indias" responsa por la navigado, esplorado kaj markomerco el Hispanio, gravan aliancon por la projekto kiun li estis planinta: havigi al Hispanio la eblon alveni al Molukoj el okcidento, sen trairi la marojn rezervitajn al Portugalio pere de la Traktato de Tordesillas kaj, krom tio, laŭ Faleiro, pruvi, ke la «insuloj de la spicoj» estis en la kastilia duonglobo. Pere de la influo de Juan Rodríguez de Fonseca, ĉefepiskopo de Burgos, ili sukcesis atingi la aprobon de la reĝo Karlo la 1-a.
La 22an de Marto 1518 Karlo la 1-a nomumis admiraloj Magelano-n kaj Faleiro-n por permesis, ke ili eliri serĉe de la «insuloj de la spicoj», kaj en julio li plialtigis ilin al la rango de komandoroj de la Ordeno de Santiago kaj havigis al ili aron de privilegioj:[17]
- La monopolo de la malkovrota vojo dum dek jaroj.
- La nomumo kiel guberniestroj de la trovitaj teroj kaj insuloj, kun kvin procento de la neta rezultantaj akiroj.
- Unu dudekono de la gajnoj de la veturo mem.
- La rajto reteni mil dukatojn el la venontaj veturoj, pagante nur kvin procento de la pluso.
- La havigo de po unu insulo, sen kalkuli la ses plej riĉajn, el kiuj ili ricevos nur dekkvinonon.
Startis la lantaj preparoj por la veturo, kiu estis plagitaj je malfacilaĵoj: malsufiĉo de financo, manovroj de la reĝo de Portugalio, Manuelo la 1-a, kiu klopodis enkarcerigi ilin, malfido de la kastilianoj pri Magelano kaj la aliaj portugaloj en la entrepreno, sen forgesi la malfacilan karakteron de Faleiro.[18] Pere de la ĉefepiskopo de Burgos, ili sukcesis atingi la partoprenon de la komercisto Cristóbal de Haro kiu liveris parton de la necesaj monkvantoj kaj la komercajn varojn interŝanĝeblaj kontraŭ spicoj. La portugala kartografo Diego Ribero aŭ Diogo Ribeiro, je la servo de la "Casa de Contratación" el 1518, partoprenis en la disvolvigo de la mapoj uzitaj en la veturado.
Post rompi el Faleiro, Magelano plue preparis la ŝipoj elirintaj el Sevilo. La ŝipanaro estis komponita de maristoj de tre diversaj devenoj, ĉefe hispanoj el preskaŭ ĉiuj regionoj. Inter la malmultaj portugalaj maristoj estis Álvaro de Mezquita, kuzo de Magelano, Duarte Barbosa, kuzo de la edzino de Magelano, Juan Serrano aŭ João Serrão, portugalo naskiĝinta en Hispanio, kuzo aŭ frato de Francisco Serrão kaj Estêvão Gomes. Akompanis al Magelano ankaŭ lia sklavo Henriko de Malako,[19] kiu laŭ kelkaj fontoj estis fakte la unua persono kiu ĉirkaŭnavigis la planedon.[20]
Antonio Pigafetta, kronikisto kaj geografo venecia, kiu partoprenis en la ekspedicio proprakoste, verkis la itallingvan taglibron Relazioni in torno al primo viaggio di circumnavigazione. Notizia del Mondo Novo con le figure dei paesi scoperti, ebligita de la fakto ke li estis unu de la malmultaj ekspedicianoj kiuj povis reveni vive al Eŭropo. Tial, li heredigis al la posteularo raran kaj gravan registron el kiu oni povas elpreni multon de tio kion oni konas pri tiu epizodo de la historio.
La veturado
En la 10-a de Aŭgusto 1519 eliris el Sevilo la kvin ŝipoj, kapitanigitaj de Fernando de Magelano kiu, descendante laŭ la rivero Guadalquivir, alvenis ĝis Sanlúcar de Barrameda (Kadizo). Dum la venontaj semajnoj, la ekspedicio finakiris la necesaĵojn kaj oni solvis diversajn aferojn. Dume la propra Magelano faris testamenton en Sevilo la 24-an de Aŭgusto, nomumante heredantoj sian filon Rodrigo kaj la naskotojn de lia edzino kiu restis graveda.[21] Finfine en la 20-a de Septembro la ekspedicio almariĝis el Sanlúcar, cele al la trovo de mara trapasejo al la teritorioj de la Orientaj Hindioj kaj serĉi la marvojon ĉiam tra kastiliaj maroj (laŭ la Traktato de Tordesillas), por alveni al la "insuloj de la spicoj", fakte la okcidenta marvojo kiu estis estinta la celo de Kristoforo Kolumbo.
Li devis batali ne nur kontraŭ la naturo,[22] sed ankaŭ kontraŭ homoj. Lia patrujo Portugalio ne deziris sukceson al lia ekspedicio, kies sukceso signifus gravan danĝeron por la portugalaj ekonomiaj interesoj. La tri ŝipojn de Magalhães atendis portugalaj flotoj kun celo subakvigi ilin. Magalhães elektis ŝajne nelogikan vojon al la sudo, for el la maroj sub portugala kontrolo, ĉar li supozis, ke portugaloj ne kredos, ke li kuraĝus tien navigi. Liaj hispanaj nobelaj oficiroj, kiuj estis malkontentaj, ke ilin estras portugalo, komencis suspekti lin, ke li volas enpeli la tutan ekspedicion en la portugalajn manojn. Magalhães postulis severan disciplinon: la du aliaj ŝipoj devis ĉiumatene proksimiĝi al la admirala ŝipo kaj la kapitano devis propravoĉe saluti la admiralon kiel simbolon de obeemo.
La floto ripozis en Kanarioj, sekvis, pasis antaŭ la insuloj de Kaboverdo kaj la marbordoj de Sieraleono, kaj trapasis la Atlantikon ĝis la teroj kie nun estas Rio-de-Ĵanejro en la 13-a de Decembro 1519. La ekspedicio tiel sukcesis eviti la atendantajn portugalajn flotojn kaj atingi la sudamerikajn bordojn. Magalhães kompreneble ne sciis, kiel granda estas la nove malkovrita por eŭropanoj amerika kontinento kaj preskaŭ je ĉiu rivero li esperis trapasejon, sed ĉiam li estis seniluziigita. Ili sekvis suden, preterpasis la areon de la Plata rivero (tiam jam malkovrita de Juan Díaz de Solís en 1516) en Marto 1520, kaj alvenis al la golfeto "bahía San Julián", kiun ili esploris serĉe de ebla trapasejo. Magelano, antaŭvidante la alvenon de al vintro, decidis tie ripozi ĝis la alveno de la printempo.
La deziro reveni post tio kio estis konsiderata malsukceso ĉar oni ne trovis la marpasejon al Molukoj, kune kun la malfavora areo kaj la kondiĉoj por navigado okazigis malkontenton inter la ŝipanaro. Tuj post la alterigo ĉe tio kio poste estos San Julián, la kapitanoj de la aliaj kvar ŝipoj komplotis por mortigi la ĉef-komandantanton. La konspirantoj estis jenaj: Juan de Cartagena, inspektisto; Luis de Mendoza, trezoristo; Antonio de Coca, kasisto; Gaspar de Quesada, kapitano de la ŝipo "Concepción". La komploto malsukcesis, kaj Magelano kondamnis al mortopuno Gaspar de Quesada, kaj ordonis la dispecigon de la kadavro kun tiu de Luis de Mendoza, kiu estis mortigita dum la ribelo. Juan de Cartagena estis abandonita surtere, kun la pastro Sánchez de Reina, kiam la ekspedicii almariĝis la 21an de Aŭgusto 1520 de San Julián, kaj poste oni sciis nenion pri ili.[23]
En al 22-a de Majo la ŝipo "Santiago", estrita de Juan Serrano, vrakis dum esplorado de la suda marbordo de Patagonio. Magelano nomumis Serrano kapitano de la "Concepción" kaj Duarte Barbosa kapitano de la "Victoria".[24] Alveninte al tio kio poste estos la Magelana Markolo, oni ordonis al la ŝipoj "Concepción" kaj "San Antonio" esplori la kanalon. La ŝipo "San Antonio", estrita de Álvaro de Mezquita antaŭeniris, kion profitis la piloto Esteban Gómez kaj la trezoristo Jerónimo Guerra por elpostenigi Mezquita por reveni nokte kaj ekveturi reen al Hispanio.[25] La ŝipo "Concepción" estrita de la kapitano Juan Serrano trapasis la kanalon kaj malsukcese atendis la jam revenintan ŝipon "San Antonio".
Tiel nur post travivita vintro tute sude, komplotoj kaj dizertoj, finfine li trovis trapasejon, kiu nun nomiĝas Magelana markolo. Poste la ekspedicio navigis al Marianoj tra la oceano, kiu estis nekutime trankvila, tial la maristoj nomis ĝin Pacifika (Paca). Sed la senventa vetero signifis malrapidan ŝipadon, teruregan varmegon, nesufiĉon da trinkakvo kaj malsatego, ĉar fakte la reveninta ŝipo kunportis grandan parton de la nutraĵoj. La ratoj iĝis delikataĵoj kaj celo de la interna varkomerco. Multaj maristoj mortis, interalie pro skorbuto, bone dokumentita de la taglibristo Pigafetta kiel inflamo de gingivoj. Nur en la 6-a de Marto 1521 ili alvenis al insulo kie ili povis rekuperiĝi; tiu eble estis la insulo Gvamo en la insularo poste nomita Marianoj. Serĉante la Molukojn, Magelano kaj liaj kunuloj alvenis al la insulo Cebuo, apartenanta al la arkipelago kiu poste estos konata kiel «Filipinoj» honore de Filipo la 2-a. Ili estis alveninta al Malproksima Oriento, plenumante la iaman projekton de Kristoforo Kolumbo.
En la 27-an de aprilo 1521 dum batalo kun indiĝenoj, Magelano estis mortigita sur la insulo Mactan aŭ Maktano (vidu la apudan ilustraĵon), do li ne povis konkludi sian ekspedicion.
Reveno, kapitanigita de Elkano
La anstataŭanto de Magelano, nome Elcano (aŭ Elkano) estis la nova estro. La survivintoj decidis bruligi la "Concepción", kaj distribuiĝi inter la du restintaj ŝipoj. Estis kapitano de la "Trinidad" Gonzalo Gómez de Espinosa, kaj de la "Victoria" Juan Sebastián Elcano. Post alveni al la Molukoj, celo de la vojaĝo, kaj akiri spicojn, oni entreprenis la revenon al Hispanio. La "Trinidad" malbone navigis kaj devis resti ĉe la haveno de Tidore por estis riparata kaj reveni tra la Pacifiko ĝis Panamo. Elcano tiel iĝis la nura estro, kaj elektis navigi tra "portugalaj" maroj okcidenten, laŭborde de Afriko per konata vojo kun eblo akiri trinkavon: Eĉ tiel li sukcesis fuĝi antaŭ portugaloj, sed nur per unu ŝipo, ĉirkaŭveturi Afrikon kaj revenis kun nur 17 maristoj al Hispanio kaj tiel esti la unua kapitano kiu ĉirkaŭveturis la terglobon.
La ekspedicio alvenis nur per la "Victoria" (Venko) revene al Sevilo en Septembro 1522, post preskaŭ tri jaroj de marveturado. En totalo, 216 homoj mortis dum la veturo, kaj nur 18, inter ili Juan Sebastián Elcano, povis survivi. Aliaj kvar homoj de la 55 de la origina ŝipanaro de la "Trinidad", kiu faris diferencan revenvojon el Filipinoj estis kaptitaj de la portugaloj, kaj revenis finfine al Hispanio en 1525.
Sekvoj de la ekspedicio
La ekspedicio ne nur pruvis, ke eblas ĉirkaŭveturi la terglobon, sed ankaŭ priskribis la galaksiojn poste nomitajn Magelanaj Nuboj (Antonio Pigafetta, la kronikisto de la ekspedicio, estis astronomo). Ĝi demonstris ankaŭ, ke ĉirkaŭado de la Tero en okcidenta direkto perdigas unu tagon kalendaran. La "okcidenta vojo" de Eŭropo al Oceanio, kiun ĝi malkovris, tamen estis tiom longa kaj peniga, ke ĝi ne havis ekonomian signifon.
Estas notinde, ke la unua homo, kiu faris kompletan ĉirkaŭadon de la Tero, estas verŝajne Henrique, sklavo-interpretisto de Magelano, akirita dum pli frua vojaĝo en 1511, origine kaptita en Sumatro. Enrique probable estis filipinano kaj do kompletigis sian ĉirkaŭiron de la mondo, kiam la ekspedicio albordiĝis ĉe Filipinoj. Li tie sukcesis eskapi.
Je kalkulo nur de longitudoj eĉ Magelano mem sukcesis antaŭ sia morto ĉirkaŭiri la Teron, ĉar Filipinoj, kie li mortis, situas je kelkaj gradoj okcidente al Molukoj, kie li estis dum antaŭa ekspedicio.
Kronologio de Magelano
- 1480: Nasko de Fernando de Magelano, eble en Sabrosa, norde de Portugalio.
- 1505: Li eliris al Hindio en la armeo de Francisco de Almeida.
- 1509: Sub estreco de Diogo Lopes de Sequeira partoprenis en katastrofa ekspedicio al Malako kaj amikiĝis kun Francisco Serrão.
- 1511: Partoprenis kun Francisco Serrão, sub estreco de Afonso de Albuquerque, en la konkero de Malako.
- 1512: Revenis al Iberio.
- 1514: Estis vundita batale en Azamor (Maroko).
- 1517: Li translokiĝis al Sevilo por prezenti al Karlo la 1-a sian planon atingi la orientajn "insulojn de la spicoj" tra okcidento.
- 1519: Iniciatis tion kio estos la unua ĉirkaŭnavigado de la mondo; atingis la Guanabaran Golfon.
- 1520: Atingis la estuaron de la rivero Plata; vintrumas ĉe la golfo San Julián; dominas insurekcion; malkovras kaj trapasas la nun nomitan Magelanan Markolon kaj venas en Pacifikon. Pro tio aktuale en Ĉilio, la Región de Magallanes y de la Antártica Chilena portas lian familinomon.
- 1521: Malkovris la insulon tiam nomitan de la Ŝtelistoj (Marianoj); malkovris por eŭropanojn la arkipelagon Filipinoj kaj mortis batale.
- 1522: Juan Sebastián Elcano finas la unuan ĉirkaŭnavigadon komencitan de Fernando de Magelano.
Literaturo
La aventuran vojaĝon priskribis multaj verkistoj. La plej eminenta inter la verkistoj estis Stefan Zweig (Magellan).
En Esperanto aperis
En Esperanto verkis romanon pri Magalhães (Magelano) la ĉeĥa verkisto František Omelka. Lia verko La granda admiralo estis verkita por junularo ĉeĥe kaj esperantigita de la aŭtoro mem. La Esperanta versio estas disponebla ĉe Magalhaes, La Granda Admiralo.
Eponimio
- Nombraj lokoj ricevis lian nomon, inter ili elstaras kompreneble la Magelana Markolo. Menciindas ankaŭ la ĉilia regiono Magallanes y Antártica Chilena. La luna kratero Magelhaens portas tiun nomon liamemore.[26]
- Ankaŭ la marsa kratero Magelhaens rememoras lian nomon.[27]
- Same, la nanaj galaksioj Granda Magelana Nubo kaj la Malgranda Magelana Nubo, nome Magelanaj Nuboj, estis tiel nomitaj liahonore.
- La asteroido 4055 Magelano ricevis lian nomon.
Monumentoj
Fernando de Magelano en la Monumento al Malkovroj de Lisbono (Portugalio).
Monumento al Magelano en Maktano (Filipinoj) starigita de la registaro de Isabel la 2-a.
Statuo de Fernando de Magelano en Punta Arenas (Ĉilio).
Memortabulo de la monumento rememora de la alveno de Magelano al Gvamo.
Monumento «Legua Cero» rememora de la unua monda ĉirkaŭnavigado en Sanlúcar de Barrameda (Hispanio).
Azuleĥo rememora de la monda ĉirkaŭnavigado kun la figuroj de Magelano kaj Elkano en Sanlúcar de Barrameda.
Statuo de Magelano en Ponte da Barca (Portugalio).
.jpg)
Vidu ankaŭ
Referencoj
Literaturo
Eksteraj ligiloj
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
