From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο κήπος του Κεραμεικού (γαλλικά: Jardin des Tuileries) είναι ένας δημόσιος κήπος που βρίσκεται ανάμεσα στο Λούβρο και την πλατεία Κονκόρντ στο 1ο διαμέρισμα του Παρισιού της Γαλλίας. Δημιουργήθηκε από την Αικατερίνη των Μεδίκων ως κήπος του παλατιού του Κεραμεικού το 1564 και άνοιξε για το κοινό το 1667. Μετά τη Γαλλική Επανάσταση έγινε δημόσιο πάρκο και από τότε είναι τόπος συνάντησης και χαλάρωσης τόσο για τους τουρίστες όσο και για τους Παριζιάνους. [1]
Ο κήπος του Κεραμεικού οριοθετείται από το παλάτι του Λούβρου προς τα νοτιοανατολικά, την οδό Ριβολί στα βορειοανατολικά, την πλατεία Κονκόρντ στα βορειοδυτικά και τον Σηκουάνα στα νοτιοδυτικά. Είναι ο παλαιότερος κήπος του Παρισιού και παλαιότερα ήταν ο ιδιωτικός κήπος του παλατιού του Κεραμεικού, βασιλική και αυτοκρατορική κατοικία που δεν υπάρχει σήμερα. Ο κήπος του Κεραμεικού έχει ταξινομηθεί ως ιστορικό μνημείο από το 1914 και περιλαμβάνεται στις περιοχές που προστατεύονται ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO στις όχθες του Σηκουάνα.[2]
Η έκταση του κήπου είναι 25,5 εκτάρια, έχει μήκος περίπου 360 μέτρα και πλάτος 210 μέτρα και είναι η μεγαλύτερη δημόσια πλατεία της πόλης.
Αρκετές εκδηλώσεις διοργανώνονται στον κήπο, όπως το Ραντεβού στους κήπους (Rendezvous aux jardins)[3] , οι Εκθέσεις διεθνούς σύγχρονης τέχνης (FIAC), χριστουγεννιάτικη αγορά[4], κ.ά.
Ο κήπος εξυπηρετείται από τις γραμμές 1, 8 και 12 του μετρό στο σταθμό Κονκόρντ και από τη γραμμή 1 στο σταθμό Κεραμεικός.
Τον 13ο αιώνα, ο Κεραμεικός ήταν ένας μεγάλος χώρος όπου στεγάζονταν εργοστάσια πλακιδίων. Η Αικατερίνη των Μεδίκων, χήρα του Ερρίκου Β', μεταμόρφωσε πλήρως την περιοχή. Το 1564 η βασίλισσα διέταξε την κατασκευή του παλατιού του Κεραμεικού, το οποίο έγινε η κατοικία πολλών Γάλλων βασιλιάδων, όπως του Ερρίκου Δ', του Λουδοβίκου ΙΔ' και του αυτοκράτορα Ναπολέοντα. Την ίδια εποχή δημιουργήθηκε ένας ιταλικός κήπος στη δυτική πλευρά του ανακτόρου. Στις αρχές του 17ου αιώνα, ανεγέρθηκαν ένα θερμοκήπιο και ένα κτήριο για σηροτροφία (για την καλλιέργεια μεταξιού).
Ο Λουδοβίκος ΙΔ' και ο υπουργός Ζαν-Μπατίστ Κολμπέρ αποφάσισαν να αλλάξουν εντελώς το στυλ του κήπου και ζήτησαν από τον διάσημο σχεδιαστή κήπων της εποχής Αντρέ Λε Νοτρ να τον επανασχεδιάσει από την αρχή. Ο αρχιτέκτονας ανέλαβε το έργο και από το 1666 έως το 1680, ανακατασκεύασε τον κήπο σε ένα πολύ δημοφιλές γαλλικό ύφος της εποχής που διατηρείται μέχρι σήμερα. Τα σχέδια του Λε Νοτρ είναι ακόμη άθικτα σήμερα και οι επισκέπτες μπορούν ακόμη να περπατήσουν στα μονοπάτια που δημιουργήθηκαν από τότε. Στο κέντρο του κήπου, ο Λε Νοτρ δημιούργησε ένα μεγάλο κεντρικό μονοπάτι, με μια μεγάλη στρογγυλή λίμνη στην άκρη προς τα ανατολικά και μια άλλη σε οκταγωνικό σχήμα στα δυτικά. Κατά μήκος των αποβάθρων του Κεραμεικού, κατασκευάστηκε ένας χώρος περιπάτου ακριβώς δίπλα στο Σηκουάνα, δενδροφυτεμένος και με θέα στον ποταμό. Στη βόρεια πλευρά έγινε ένας δεύτερος με θέα τον κήπο, παράλληλα με αυτό που αργότερα (το 1801) έγινε η οδός Ριβολί. Ο κήπος διακοσμήθηκε με υπέροχα μαρμάρινα αγάλματα που υπάρχουν και σήμερα.
Ο κήπος του Κεραμεικού ήταν ένας από τους άμεσους μάρτυρες της ιστορίας της Γαλλίας: κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1789, ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' και η Μαρία-Αντουανέτα οδηγήθηκαν στο παλάτι όταν οι επαναστάτες τους έφεραν στο Παρίσι από το παλάτι των Βερσαλλιών.
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ναπολέοντα Γ', χτίστηκαν δύο πανομοιότυπα κτήρια για να στεγάσουν ένα μεγάλο θερμοκήπιο (1852) και μια αίθουσα τένις (1861) αντίστοιχα. Σήμερα, το κτήριο που στέγαζε το τένις έχει μετατραπεί σε μουσείο σύγχρονης τέχνης, η Εθνική Πινακοθήκη του Ζε ντε Πομ και το θερμοκήπιο είναι σήμερα ένα μουσείο σύγχρονης τέχνης - το μουσείο Ορανζερί.
Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, ο κήπος ήταν χώρος ψυχαγωγίας για το κοινό με ακροβάτες, μαριονέτες, πάγκους που πουλούσαν λεμονάδας, μικρές βάρκες στις λίμνες, κ.ά. Στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 1900, οι κήποι φιλοξένησαν τους αγώνες ξιφομαχίας.[6] Την ειρήνη στον κήπο διέκοψε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος το 1914, οπότε τα αγάλματα προστατεύτηκαν με σάκους με άμμο.
Κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, η αίθουσα του Ζε ντε Πομ χρησιμοποιήθηκε από τους Γερμανούς ως αποθήκη για έργα τέχνης που είχαν κλαπεί ή κατασχεθεί. Κατά την απελευθέρωση του Παρισιού το 1944 στον κήπο έγιναν σημαντικές μάχες.
Πολυάριθμες καρέκλες σήμερα ζωντανεύουν το πάρκο και προσφέρονται ελεύθερα στους περιπατητές που μπορούν να καθίσουν όπου τους αρέσει, κοντά σε μια από τις λίμνες κατά τη διάρκεια ευχάριστου καιρού.
Ο κήπος είναι διακοσμημένος με υπέροχα μαρμάρινα αγάλματα. Το 1719 η κύρια είσοδος πλαισιωνόταν από δύο αγάλματα, το καθένα από τα οποία απεικόνιζε τον Ερμή με το φτερωτό άλογό του. Ο κήπος στεγάζει επίσης πολλά από τα αγάλματα του Αριστίντ Μαγιόλ, έναν από τους πιο διάσημους γλύπτες του 20ού αιώνα, και τα γλυπτά του Ωγκύστ Καιν. Από το 1998, ο χώρος έχει υποδεχτεί νέα σύγχρονα γλυπτά των Ωγκύστ Ροντέν, Χένρι Μουρ, Ρόι Λίχτενσταϊν και πολλών άλλων. Οι προσωρινές εκθέσεις αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και του ρυθμού του κήπου.
_-_Adolf_Friedrich_Erdmann_von_Menzel_(National_Gallery,_London).jpg)
_-_The_Tuileries_Gardens,_Paris_(1895).jpg)
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
