Καμίλ Πισαρό

Ο Καμίλ Πισαρό ή Πισάρο (Camille Pissarro, Άγιος Θωμάς (Αμερικανικές Παρθένοι Νήσοι), 10 Ιουλίου 1830 – Παρίσι, 13 Νοεμβρίου 1903) ήταν Γάλλος ζωγράφος, με συμμετοχή στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού. ^[20]Χαρακτηρίστηκε ως «πατριάρχης του ιμπρεσσιονισμού», λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του ύφους του, αλλά και κυριολεκτικά, διότι ήταν ηλικιακά ο γηραιότερός τους. Έχει επίσης χαρακτηριστεί ως ο «ζωγράφος της γης» καθώς μέσα από το έργο του, εξιστόρησε — με το δικό του τρόπο — την ζωή των αγρών, τα οργωμένα χωράφια, τα τοπία, τα ζωντανά, τους ανθρώπους και τους κόπους τους, το χωριό που κοιμάται και την πόλη που σφύζει από ζωή.^[21]

Καμίλ Πισαρό
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Camille Pissarro (Γαλλικά)
Γέννηση	10  Ιουλίου 1830[1][2][3] Σαρλότ Αμαλί[4][5][6]
Θάνατος	13  Νοεμβρίου 1903[1][2][7] Παρίσι[8][5][6]
Αιτία θανάτου	σήψη
Τόπος ταφής	Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ[9] και Grave of Camille Pissarro
Κατοικία	Σαρλότ Αμαλί Βενεζουέλα Γαλλία
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία[10][11][12] Βασίλειο της Δανίας[13]
Σπουδές	Ακαδημία Σουίς (1859)[14]
Ιδιότητα	παστελίστας[15], σχεδιαστής[15], λιθογράφος[16][17], χαράκτης[15], ζωγράφος[15][17] και καλλιτέχνης γραφικών τεχνών[17]
Σύζυγος	Julie Vellay (1871–άγνωστη τιμή)[14]
Τέκνα	Λουσιέν Πισαρό[18], Φελίξ Πισαρό, Ζορζ Ανρί Πισαρό[18], Πολ Εμίλ Πισαρό[18], Λουντοβίκ Ροντόλφ Πισαρό[19], Ζαν Μπονέν - Πισαρό και Jeanne Rachel Pissarro
Γονείς	Φρεντερίκ Αμπραάμ Γκαμπριέλ Πισαρό και Rachel Pissarro
Αδέλφια	Alfred Pissarro
Συγγενείς	Claude Bonin-Pissarro (εγγονός)
Κίνημα	Ιμπρεσιονισμός[14][6] και νεοϊμπρεσιονισμός[6]
Είδος τέχνης	τοπιογραφία[15], προσωπογραφία[15], προσωπογραφία[15] και Νεκρή φύση[15]
Καλλιτεχνικά ρεύματα	Ιμπρεσιονισμός[14][6] και νεοϊμπρεσιονισμός[6]
Σημαντικά έργα	View of the Village of Éragny, Boulevard Montmartre, sunny afternoon, Hoar-Frost at Ennery, Two Women Chatting by the Sea, St. Thomas, Jalais Hill, Pontoise, Route to Versailles, Louveciennes, La Guaira, Panoramic View of Caracas, New Road, La Guaira, Inlet and sailboat, Les Couseses και Maiquetia River
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Βιογραφία

Ίσως να 'μαστε όλοι παιδιά του Πισαρό

— Πωλ Σεζάν

Γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1830, στην αποικία του Αγίου Θωμά, στις Γαλλικές Αντίλλες κι έλαβε τις βασικές σπουδές του εκεί. Σε ηλικία δώδεκα ετών, τον έστειλαν να τις συνεχίσει στη Γαλλία όπου γράφτηκε στο Κολέγιο Πασί, κοντά στο Παρίσι. Επέστρεψε στον Άγιο Θωμά, στα δεκαεπτά του χρόνια, για να εργαστεί μαζί με τον πατέρα του, ο οποίος ήταν έμπορος και ιδιοκτήτης μεγάλης αποθήκης στο λιμάνι Καρολίνα-Μαρία. Αν και είχε πολύ καλές αποδοχές, πάντα αναζητούσε ελεύθερο χρόνο για να ζωγραφίζει, όπως έκανε και στο σχολείο, παραμελώντας τα μαθήματά του.^[22]

Το 1852, ο Πισαρό εκμεταλλεύτηκε την παρουσία του ζωγράφου Φριτζ Μέλμπυ (Fritz Melbye) στον Άγιο Θωμά, για να ταξιδέψει μαζί του στο Καράκας. Ο πατέρας του, παρά την επιθυμία του να ακολουθήσει ο γιος του την επιχείρησή του και την αντίθεσή του στην ενασχόλησή του με την ζωγραφική, ενίσχυσε οικονομικά το ταξίδι. Ο Πισαρό επέστρεψε στο Παρίσι το 1855, όπου μαθήτευσε στο πλευρό του Ζαν-Μπατίστ Καμίλ Κορό (Jean-Baptiste Camille Corot), ενός τοπιογράφου που τον προέτρεψε να εγκαταλείψει τα ατελιέ και τους κλειστούς χώρους, να ξεχάσει ό,τι ήξερε ή είχε ακούσει μέχρι τότε και να ζωγραφίσει σε ανοιχτούς χώρους. Παράλληλα, ο Πισαρό ήρθε σε επαφή με σημαντικούς καλλιτέχνες της εποχής, όπως τον Ντελακρουά.

Το 1859 συμμετείχε στο Σαλόν του Παρισιού με ένα πίνακα, ενώ τις δύο επόμενες χρονιές τα έργα του απορρίφθηκαν. Το 1861 παντρεύτηκε και δύο χρόνια αργότερα, έγινε δεκτός στο Σαλόν των Απορριφθέντων με τρία έργα του. Την ίδια χρονιά γεννήθηκε ο γιος του, Λουσιέν. Τις δύο επόμενες χρονιές, έγινε ξανά δεκτός στο Σαλόν, βρίσκοντας θετική ανταπόκριση από τους τεχνοκριτικούς. Εν τω μεταξύ, από το 1864 διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τους Ρενουάρ, Κλωντ Μονέ, Σισλέ, Μπαζίλ και λίγο αργότερα και με τον Εντουάρ Μανέ. ^[23]Το 1866 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στο Ποντουάζ, ένα χωριό στην επαρχία Βεξέν. Ο Ζολά επαίνεσε τα έργα του στο Σαλόν της ίδιας χρονιάς, και ιδιαίτερα τις Όχθες του Μάρνη.

Πέρασε δύσκολα χρόνια μέχρι το 1869, καθώς — παρά τις καλές κριτικές — τα έργα του δεν πωλούνταν εύκολα. Την ίδια περίοδο, εγκαταστάθηκε στη Λουβσιέν, στηριζόμενος οικονομικά κυρίως στη γενναιοδωρία των φίλων του. Παρά τις οικονομικές του δυσχέρειες, τα έργα του εκείνης της περιόδου, χαρακτηρίζονται ως πιο ήρεμα, πιο γλυκά και πιο ήπια. Με το ξέσπασμα του Γαλλο-Πρωσσικού Πολέμου κατέφυγε οικογενειακώς στην Αγγλία, στο Σάρεϋ, όπου ζούσε η μητέρα του. Η αγγλική ύπαιθρος, με τα χρώματα και τα τοπία της, επέδρασε πάνω του όπως και οι πίνακες των Κόνσταμπλ και Τέρνερ, που του δίδαξαν πώς να επεξεργάζεται τον φωτισμό.^[24]

Το 1871 επέστρεψε στο Ποντουάζ της Γαλλίας, όπου ήρθε σε επαφή με τον Σεζάν. Τα επόμενα χρόνια, άντλησε έμπνευση από τα χρώματα και τα τοπία της κοιλάδας Ουάζ, ενώ παράλληλα συσπειρωνόταν όλο και περισσότερο η ομάδα των ιμπρεσιονιστών. Το 1874 πέθανε η μοναδική του κόρη Ζαν-Ρασέλ, ενώ την ίδια χρονιά, ο ίδιος σημειώνει αποτυχία στην έκθεση που διοργανώνει για όλους τους ιμπρεσιονιστές. Μετά το 1875, θεωρείται πως άρχισε να γίνεται αντιληπτό το μήνυμα που προσπαθούσε να μεταδώσει μέσα από το έργο του. Επέστρεψε στο Ποντουάζ το 1882 και συμμετείχε σε όλες τις ιμπρεσιονιστικές εκθέσεις — συνολικά εννέα — μέχρι και το 1886. Το 1890 εγκαταστάθηκε στο Ερανί-Μπαζενκούρ λόγω κλονισμένης υγείας. Μέχρι και το 1900 ταξίδευσε πολύ στην Αγγλία, το Βέλγιο, την Ολλανδία καθώς επίσης και στη Ρουέν και το Παρίσι. Τα τελευταία έργα του θεωρούνται πιο πλούσια και φωτεινά.^[25]

Ο Πισαρό πέθανε στο Παρίσι στις 13 Νοεμβρίου (ή κατά άλλους στις 12 Νοεμβρίου) του 1903, σε ηλικία 73 ετών, και ενώ είχε αρχίσει να αναγνωρίζεται το σύνολο του έργου του.

• Επιλογή έργων
• 
  Δρόμος στο πάρκο του Μαρλύ, 1871, Μαδρίτη, Μουσείο Thyssen-Bornemisza
• 
  Είσοδος στο χωριό Βουαζέν, 1872, Παρίσι, Μουσείο Ορσέ
• 
  Louveciennes, 1872, Έσσεν, Museum Folkwang
• 
  Pontoise, ο δρόμος για την Gisors τον χειμώνα, 1873, Βοστώνη, Μουσείο Καλών Τεχνών
• 
  Πρωινή πάχνη, 1873 Παρίσι, Μουσείο Ορσέ
• 
  Σπίτια στην εξοχή, 1874, Βίντερτουρ, Sammlung Oskar Reinhart «Am Römerholz»
• 
  Οι κόκκινες στέγες, 1877 Παρίσι, Μουσείο Ορσέ
• 
  Στο δάσος, 1878, Κοπεγχάγη, Ny Carlsberg Glyptotek
• 
  Η βοσκοπούλα , 1881, Παρίσι, Μουσείο Ορσέ
• 
  Γυναίκα και παιδί στο πηγάδι, 1882, Σικάγο, Ινστιτούτο Τέχνης
• 
  Προκυμαίες της Ρουέν, 1883, Λονδίνο, Πινακοθήκη Κουρτώ
• 
  Αγορά πουλερικών στο Gisors, 1885, Βοστώνη, Μουσείο Καλών Τεχνών
• 
  Μαζεύοντας τα στάχυα, 1887, Αμστερνταμ, Μουσείο Βαν Γκογκ
• 
  Πρωινό με ήλιο στο χιόνι, Eragny-sur-Epte, 1895 Βοστώνη, Μουσείο Καλών Τεχνών
• 
  Η Λεωφόρος της Μονμάρτρης, 1897, Αγία Πετρούπολη, Ερμιτάζ
• 
  Η οδός Saint-Honoré το απόγευμα με βροχή, 1897, Μαδρίτη, Μουσείο Thyssen-Bornemisza
• 
  Avenue de L'Opera : πρωινό χιόνι, 1898, Μόσχα, Μουσείο Πούσκιν
• 
  Ο κηπουρός, 1899, Στουτγκάρδη, Staatsgalerie
• 
  Pont-Neuf, 1902, Βουδαπέστη, Μουσείο Καλών Τεχνών
• 
  Κήπος στο Valhermeil, Πράγα, Εθνικό Μουσείο

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Καμίλ Πισαρό

• Βιογραφία και έργα του Πισαρό
• Βιογραφικό και έργα του

Παραπομπές

1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 119199341. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
2. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118594672. Ανακτήθηκε στις 15  Οκτωβρίου 2015.
3. «Camille Jacob Pissarro» (Ολλανδικά) 63696.
4. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
5. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 119199341.
6. «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Camille-Pissarro.
7. (Δανικά, Αγγλικά) Kunstindeks Danmark. 1297. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
8. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
9. 6151.
10. (Αγγλικά, Μποκμάλ, Σουηδικά, Φινλανδικά, Δανικά, Εσθονικά) KulturNav. 12  Φεβρουαρίου 2016. 6979ddb8-0992-403f-b5a4-2f4df04b04a1. Ανακτήθηκε στις 27  Φεβρουαρίου 2016.
11. (Αγγλικά) Museum of Modern Art online collection. 4640. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
12. (Δανικά, Αγγλικά) Kunstindeks Danmark. 1297.
13. «Den Store Danske Encyklopædi» (Δανικά) 1994. Camille_Pissarro.
14. Everett Fahy, Pierre Rosenberg: «The Wrightsman Pictures» Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης. 2005. σελ. 426. ISBN-13 978-1-58839-144-5. ISBN-10 1-58839-144-2.
15. (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 500001924.
16. 69741. Ανακτήθηκε στις 4  Δεκεμβρίου 2019.
17. The Fine Art Archive. 33357. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
18. (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 5  Μαρτίου 2021. 500001924. Ανακτήθηκε στις 22  Μαΐου 2021.
19. Ανακτήθηκε στις 3  Οκτωβρίου 2016.
20. . «britannica.com/biography/Camille-Pissarro».
21. . «camille-pissarro.org/».
22. . «wikiart.org/en/camille-pissarro».
23. . «theartstory.org/artist/pissarro-camille/life-and-legacy/».
24. . «biography.com/artist/camille-pissarro».
25. . «elculture.gr/blog/article/kamil-pisaro-o-patriarchis-tou-ibresionismou/». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Αυγούστου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Αυγούστου 2021.