Κάρολος Ε΄ της Γαλλίας
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Κάρολος Ε΄ (Charles V, 21 Ιανουαρίου 1338 - 16 Σεπτεμβρίου 1380), αποκαλούμενος ο Σοφός, ήταν μονάρχης του Οίκου των Βαλουά που κυβέρνησε ως βασιλιάς της Γαλλίας από το 1364 έως το θάνατό του.[1]
Κάρολος Ε' | |
---|---|
Περίοδος | 8 Απριλίου 1364 - 16 Σεπτεμβρίου 1380 |
Στέψη | Καθεδρικός Ναός της Ρενς |
Προκάτοχος | Ιωάννης Β΄ της Γαλλίας |
Διάδοχος | Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας |
Δούκας της Νορμανδίας | |
Περίοδος | 1355 - 1364 |
Προκάτοχος | Ιωάννης Β΄ της Γαλλίας |
Διάδοχος | Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας |
Γέννηση | 21 Ιανουαρίου 1338 Βενσέν, Βασίλειο της Γαλλίας |
Θάνατος | 16 Σεπτεμβρίου 1380 (42 ετών) Μποτέ-σιρ-Μαρν, Βασίλειο της Γαλλίας |
Τόπος ταφής | Βασιλική Σαιν-Ντενί |
Σύζυγος | Ιωάννα των Βουρβόνων |
Επίγονοι | Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας Λουδοβίκος Α΄ της Ορλεάνης |
Οίκος | Οίκος των Βαλουά |
Πατέρας | Ιωάννης Β΄ της Γαλλίας |
Μητέρα | Μπόννη του Λουξεμβούργου |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα (π • σ • ε ) |
Το 1349, ως νεαρός πρίγκιπας, ο Κάρολος έλαβε από τον παππού του, βασιλιά Φίλιππο ΣΤ' της Γαλλίας, την επαρχία Δελφινάτο για να τη διοικήσει. Αυτό του επέτρεψε να φέρει τον τίτλο του "Δελφίνου" μέχρι τη στέψη του, δείχνοντας την ενσωμάτωση του Δελφινάτου στα βασιλικά εδάφη της Γαλλίας. Μετά το 1350, όλοι οι επίδοξοι κληρονόμοι του θρόνου της Γαλλίας έφεραν τον τίτλο του Δελφίνου μέχρι τη στέψη τους.
Ο Κάρολος έγινε αντιβασιλιάς της Γαλλίας όταν ο πατέρας του, Ιωάννης Β΄ της Γαλλίας, αιχμαλωτίστηκε από τους Άγγλους στη μάχη του Πουατιέ το 1356.
Η βασιλεία του σημείωσε εξαιρετική επιτυχία στον Εκατονταετή Πόλεμο, επαναφέροντας τις περισσότερες από τις χαμένες περιοχές από την Αγγλία με τη Συνθήκη του Μπρετινί.