Δυσκοιλιότητα
διαταραχή του πεπτικού συστήματος που οφείλεται σε μειωμένη περισταλτικότητα του εντέρου From Wikipedia, the free encyclopedia
διαταραχή του πεπτικού συστήματος που οφείλεται σε μειωμένη περισταλτικότητα του εντέρου From Wikipedia, the free encyclopedia
Η δυσκοιλιότητα αναφέρεται σε κενώσεις του εντέρου που είναι σπάνιες ή δύσκολες.[6] Τα κόπρανα είναι συχνά σκληρά και στεγνά.[2] Άλλα συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν κοιλιακό άλγος, φούσκωμα και αίσθημα σαν να μην έχει γίνει πλήρης κενώση.[1] Οι επιπλοκές από τη δυσκοιλιότητα μπορεί να περιλαμβάνουν αιμορροΐδες, ραγάδα πρωκτού ή ενσφήνωση κοπράνων.[2] Η κανονική συχνότητα κινήσεων του εντέρου σε ενήλικες είναι μεταξύ τριών ημερησίως και τριών την εβδομάδα.[2] Τα μωρά συχνά κάνουν τρεις έως τέσσερις κενώσεις την ημέρα, ενώ τα μικρά παιδιά συνήθως δύο έως τρεις την ημέρα.[7]
| Δυσκοιλιότητα | |
|---|---|
 Δυσκοιλιότητα σε μικρό παιδί που παρατηρείται στην ακτινογραφία. Οι κύκλοι αντιπροσωπεύουν περιοχές κοπράνων (τα κόπρανα είναι λευκά περιτριγυρισμένα από μαύρα αέρια εντέρου). | |
| Ειδικότητα | Γαστρεντερολογία |
| Συμπτώματα | Σπάνιες ή δύσκολες κενώσεις, κοιλιακό άλγος, φούσκωμα[1] |
| Αίτια | Αργή κίνηση των κοπράνων εντός του παχέος εντέρου, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, κοιλιοκάκη, μη κοιλιοκακική ευαισθησία στη γλουτένη, διαταραχές στο πυελικό έδαφος [2][3][4] |
| Παράγοντες κινδύνου | Υποθυρεοειδισμός, διαβήτης, νόσος του Πάρκινσον, διαταραχές που σχετίζονται με τη γλουτένη, καρκίνος του παχέος εντέρου, καρκίνος των ωοθηκών, εκκολπωματίτιδα, ιδιοπαθής φλεγμονώδης εντερική νόσος, ορισμένα φάρμακα[2][3][4] |
| Θεραπεία | Κατανάλωση αρκετών υγρών, κατανάλωση περισσότερων φυτικών ινών, άσκηση[2] |
| Φαρμακευτική αγωγή | Καθαριστικά του παράγοντα σχηματισμού όγκου, οσμωτικού παράγοντα, μαλακτικό κοπράνων ή λιπαντικού τύπου[2] |
| Νοσηρότητα | 2–30%[5] |
| Ταξινόμηση | |
Η δυσκοιλιότητα έχει πολλές αιτίες.[2] Οι κοινές αιτίες περιλαμβάνουν την αργή κίνηση των κοπράνων στο παχύ έντερο, το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και τις διαταραχές του πυελικού εδάφους.[2] Υποκείμενες σχετικές ασθένειες περιλαμβάνουν: υποθυρεοειδισμό, διαβήτη, νόσο του Πάρκινσον, κοιλιοκάκη, μη κοιλιοκακική ευαισθησία στη γλουτένη, καρκίνο του παχέος εντέρου, εκκολπωματίτιδα και iδιοπαθή φλεγμονώδη εντερική νόσο.[2][3][4][8] Τα φάρμακα που σχετίζονται με τη δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν οπιοειδή, ορισμένα αντιόξινα, αναστολείς διαύλων ασβεστίου και αντιχολινεργικά.[2] Από αυτούς που λαμβάνουν οπιοειδή, περίπου το 90% αναπτύσσουν δυσκοιλιότητα.[9] Η δυσκοιλιότητα είναι πιο ανησυχητική όταν υπάρχει απώλεια βάρους ή αναιμία, υπάρχει αίμα στα κόπρανα, υπάρχει ιστορικό φλεγμονώδους νόσου του εντέρου ή καρκίνου του παχέος εντέρου στην οικογένεια ενός ατόμου ή έχει νέα εμφάνιση σε κάποιον που είναι μεγαλύτερης ηλικίας.[10]
Η θεραπεία της δυσκοιλιότητας εξαρτάται από την υποκείμενη αιτία και τη διάρκεια της παρουσίας της.[2] Τα μέτρα που μπορεί να βοηθήσουν περιλαμβάνουν την κατανάλωση αρκετών υγρών, την κατανάλωση περισσότερων φυτικών ινών και την άσκηση.[2] Εάν αυτό δεν είναι αποτελεσματικό, μπορεί να συνιστώνται καθαρτικά του παράγοντα σχηματισμού όγκου, οσμωτικού παράγοντα, μαλακτικό κοπράνων ή λιπαντικού τύπου.[2] Τα διεγερτικά καθαρτικά προορίζονται γενικά για όταν άλλοι τύποι δεν είναι αποτελεσματικοί.[2] Άλλες θεραπείες μπορεί να περιλαμβάνουν βιοανατροφοδότηση ή σε σπάνιες περιπτώσεις χειρουργική επέμβαση.[2]
Στο γενικό πληθυσμό τα ποσοστά δυσκοιλιότητας είναι 2–30 τοις εκατό.[5] Μεταξύ των ηλικιωμένων που ζουν σε ένα σπίτι φροντίδας το ποσοστό δυσκοιλιότητας είναι 50-75 %.[9] Οι άνθρωποι ξοδεύουν, στις Ηνωμένες Πολιτείες, περισσότερα από 250 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ σε φάρμακα για τη δυσκοιλιότητα το χρόνο.[11]
Η δυσκοιλιότητα είναι σύμπτωμα και όχι ασθένεια. Τις περισσότερες φορές, η δυσκοιλιότητα θεωρείται ως σπάνιες κενώσεις, συνήθως λιγότερες από 3 κόπρανα την εβδομάδα.[12] Ωστόσο, οι άνθρωποι μπορεί να έχουν και άλλες ενοχλήσεις, όπως:[1]
Τα κριτήρια Rome ΙΙΙ είναι ένα σύνολο συμπτωμάτων που βοηθούν στην τυποποίηση της διάγνωσης της δυσκοιλιότητας σε διάφορες ηλικιακές ομάδες. Αυτά τα κριτήρια βοηθούν τους γιατρούς να προσδιορίσουν καλύτερα τη δυσκοιλιότητα με τυποποιημένο τρόπο.
Οι αιτίες της δυσκοιλιότητας μπορούν να χωριστούν σε συγγενείς, πρωτογενείς και δευτερογενείς.[6] Το πιο συνηθισμένο είδος είναι πρωτογενές και όχι απειλητικό για τη ζωή.[13] Μπορεί επίσης να διαιρεθεί ανά ηλικιακή ομάδα που επηρεάζεται, όπως παιδιά και ενήλικες.
Η πρωτοπαθής ή λειτουργική δυσκοιλιότητα ορίζεται από συνεχή συμπτώματα για διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών που δεν οφείλονται σε υποκείμενη αιτία, όπως παρενέργειες φαρμάκων ή υποκείμενη ιατρική πάθηση.[6][14] Δεν σχετίζεται με κοιλιακό άλγος, διακρίνοντάς τhν έτσι από το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου.[6] Είναι το πιο κοινό είδος δυσκοιλιότητας και συχνά είναι πολυπαραγοντικό.[13][15] Στους ενήλικες, τέτοιες πρωτογενείς αιτίες περιλαμβάνουν: διαιτητικές επιλογές όπως ανεπαρκή πρόσληψη φυτικών ινών ή υγρών ή αιτίες συμπεριφοράς όπως μειωμένη σωματική δραστηριότητα. Στους ηλικιωμένους, κοινές αιτίες έχουν αποδοθεί στην ανεπαρκή πρόσληψη φυτικών ινών, την ανεπαρκή πρόσληψη υγρών, τη μειωμένη σωματική δραστηριότητα, τις παρενέργειες των φαρμάκων, τον υποθυρεοειδισμό και την παρεμπόδιση από καρκίνο του παχέος εντέρου.[16] Ωστόσο, τα στοιχεία που υποστηρίζουν αυτούς τους παράγοντες είναι φτωχά.[16]
Οι δευτερεύουσες αιτίες περιλαμβάνουν παρενέργειες φαρμάκων όπως οπιούχα, ενδοκρινικές και μεταβολικές διαταραχές όπως ο υποθυρεοειδισμός και παρεμπόδιση όπως από καρκίνο του παχέος εντέρου[15] ή καρκίνο των ωοθηκών.[17] Η κοιλιοκάκη και η μη κοιλιοκακική ευαισθησία στη γλουτένη μπορεί επίσης να εμφανιστούν με τη δυσκοιλιότητα.[3][18][4] Η κυστεοκήλη μπορεί να αναπτυχθεί ως αποτέλεσμα χρόνιας δυσκοιλιότητας.[19]
Η δυσκοιλιότητα μπορεί να προκληθεί ή να επιδεινωθεί από μια διατροφή χαμηλή σε φυτικές ίνες, χαμηλή πρόσληψη υγρών ή δίαιτα.[20][21] Οι φυτικές ίνες συμβάλλουν στη μείωση του χρόνου μεταφοράς στο παχύ έντερο, αυξάνουν τον όγκο των κοπράνων, αλλά ταυτόχρονα μαλακώνουν τα κόπρανα. Επομένως, οι δίαιτες χαμηλές σε φυτικές ίνες μπορούν να οδηγήσουν σε πρωτοπαθή δυσκοιλιότητα.[15]
Πολλά φάρμακα έχουν ως παρενέργεια τη δυσκοιλιότητα. Ορισμένα περιλαμβάνουν τα (αλλά δεν περιορίζονται σε αυτά): οπιοειδή, διουρητικά, αντικαταθλιπτικά, αντιισταμινικά, αντισπασμωδικά, τρικυκλικά αντικαταθλιπτικά, αντιαρρυθμικά, βήτα αποκλειστές, αντιδιαρροϊκά, οντανσετρόνη και αντιόξινα αλουμινίου.[20][22] Ορισμένοι αναστολείς διαύλων ασβεστίου, όπως η νιφεδιπίνη και η βεραπαμίλη, μπορούν να προκαλέσουν σοβαρή δυσκοιλιότητα λόγω δυσλειτουργίας της κινητικότητας στο παχύ έντερο.[23] Συμπληρώματα όπως συμπληρώματα ασβεστίου και σιδήρου μπορούν επίσης να έχουν δυσκοιλιότητα ως αξιοσημείωτη παρενέργεια.
Μεταβολικά και ενδοκρινικά προβλήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν: υπερασβεστιαιμία, υποθυρεοειδισμό, υπερπαραθυρεοειδισμό, πορφυρία, χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, υποϋποφυσισμό, σακχαρώδη διαβήτη και κυστική ίνωση.[20][13] Η δυσκοιλιότητα είναι επίσης συχνή σε άτομα με μυϊκή και μυοτονική δυστροφία.[20]
Οι συστηματικές ασθένειες που μπορεί να εμφανίσουν δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν την κοιλιοκάκη και το συστημικό σκληρόδερμα.[3][18][24]
Η δυσκοιλιότητα έχει μια σειρά δομικών (μηχανικών, μορφολογικών, ανατομικών) αιτιών, συγκεκριμένα μέσω της δημιουργίας βλαβών που καταλαμβάνουν χώρο στο παχύ έντερο και οι οποίες σταματούν τη διέλευση των κοπράνων, όπως καρκίνο του παχέος εντέρου, στένωση, ορθοκήλη, βλάβη ή δυσπλασία του πρωκτικού σφιγκτήρα και μεταχειρουργικές αλλαγές. Εξωεντερικές μάζες όπως άλλες κακοήθειες μπορεί επίσης να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα από εξωτερική συμπίεση.[25]
Η δυσκοιλιότητα έχει επίσης νευρολογικά αίτια, όπως ανισμό, σύνδρομο φθίνοντα περινέου και νόσος του Χίρσχσπρουνγκ.[5] Στα βρέφη, η νόσος του Χίρσχσπρουνγκ είναι η πιο κοινή ιατρική διαταραχή που σχετίζεται με τη δυσκοιλιότητα. Ο αναιμία εμφανίζεται σε μια μικρή μειοψηφία ατόμων με χρόνια δυσκοιλιότητα ή παρεμπόδιση της αφόδευσης.[26]
Οι βλάβες του νωτιαίου μυελού και οι νευρολογικές διαταραχές, όπως η νόσος του Πάρκινσον και η δυσλειτουργία του πυελικού εδάφους,[13] μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα.
Η εκούσια κατακράτηση των κοπράνων είναι μια κοινή αιτία δυσκοιλιότητας.[20] Η επιλογή της κατακράτησης μπορεί να οφείλεται σε παράγοντες όπως ο φόβος του πόνου, ο φόβος για τις δημόσιες τουαλέτες ή η τεμπελιά.[20] Όταν ένα παιδί κρατά τα κόπρανα, ένας συνδυασμός ενθάρρυνσης, υγρών, φυτικών ινών και καθαρτικών μπορεί να είναι χρήσιμος για να ξεπεραστεί το πρόβλημα.[27] Η έγκαιρη παρέμβαση στην κατακράτηση είναι σημαντική καθώς αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ραγάδες πρωκτού.[28]
Ορισμένες ασθένειες που υπάρχουν κατά τη γέννηση μπορεί να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα στα παιδιά. Είναι ως ομάδα ασυνήθιστη, με τη νόσο του Χίρσχσπρουνγκ να είναι η πιο κοινή.[29] Υπάρχουν επίσης συγγενείς δομικές ανωμαλίες που μπορεί να οδηγήσουν σε δυσκοιλιότητα, συμπεριλαμβανομένης της πρόσθιας μετατόπισης του πρωκτού, του αδιάτρητου πρωκτού, των στενώσεων και του συνδρόμου του μικρού αριστερού παχέος εντέρου.[30]
 |
Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη! |
Η διάγνωση γίνεται συνήθως με βάση την περιγραφή των συμπτωμάτων από ένα άτομο. Οι κενώσεις του εντέρου που είναι δύσκολο να περάσουν, τα κόπρανα που είναι πολύ σφικτά ή αποτελούνται από μικρά σκληρά σφαιρίδια (όπως αυτά που εκκρίνονται από τα κουνέλια) χαρακτηρίζονται ως δυσκοιλιότητα, ακόμη και αν συμβαίνουν κάθε μέρα. Η δυσκοιλιότητα ορίζεται παραδοσιακά ως τρεις ή λιγότερες κενώσεις την εβδομάδα.[12] Άλλα συμπτώματα που σχετίζονται με τη δυσκοιλιότητα μπορεί να περιλαμβάνουν φούσκωμα, κοιλιακή διάταση, κοιλιακό άλγος, πονοκεφάλους, αίσθημα κόπωσης και νευρικής εξάντλησης ή αίσθηση ατελούς κένωσης. Παρόλο που η δυσκοιλιότητα μπορεί να είναι διάγνωση, συνήθως αντιμετωπίζεται ως σύμπτωμα που απαιτεί αξιολόγηση για να διακριθεί μια αιτία.
Διάκριση μεταξύ οξείας (ημέρες έως εβδομάδες) ή χρόνιας (μηνών έως ετών) εμφάνισης δυσκοιλιότητας, επειδή αυτές οι πληροφορίες αλλάζουν τη διαφορική διάγνωση. Αυτό στο πλαίσιο των συνοδευτικών συμπτωμάτων βοηθά τους ιατρούς να ανακαλύψουν την αιτία της δυσκοιλιότητας. Οι άνθρωποι συχνά περιγράφουν τη δυσκοιλιότητά τους ως κόπρανα που είναι δύσκολο να περάσουν, σφιχτά με ογκώδη ή σκληρή πυκνότητα και υπερβολική καταπόνηση κατά τη διάρκεια των κενώσεων. Φούσκωμα, κοιλιακή διάταση και κοιλιακός πόνος συχνά συνοδεύουν τη δυσκοιλιότητα.[31] Η χρόνια δυσκοιλιότητα (τα συμπτώματα εμφανίζονται τουλάχιστον τρεις ημέρες το μήνα για περισσότερο από τρεις μήνες) που σχετίζονται με την κοιλιακή δυσφορία συχνά διαγιγνώσκεται ως σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου όταν δεν εντοπίζεται προφανής αιτία.[32]
Οι κακές διατροφικές συνήθειες, οι προηγούμενες χειρουργικές επεμβάσεις στην κοιλιά και ορισμένες ιατρικές καταστάσεις μπορούν να συμβάλουν στη δυσκοιλιότητα. Οι ασθένειες που σχετίζονται με τη δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν τον υποθυρεοειδισμό, ορισμένους τύπους καρκίνου και σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Η χαμηλή πρόσληψη φυτικών ινών, οι ανεπαρκείς ποσότητες υγρών, η ακινησία ή τα φάρμακα μπορεί να συμβάλουν στη δυσκοιλιότητα.[20][21] Μόλις προσδιοριστεί η παρουσία δυσκοιλιότητας με βάση το αποκορύφωμα των συμπτωμάτων που περιγράφηκαν παραπάνω, τότε θα πρέπει να βρεθεί η αιτία της δυσκοιλιότητας.
Ο διαχωρισμός μη απειλητικών για τη ζωή από σοβαρές αιτίες μπορεί να βασίζεται εν μέρει στα συμπτώματα. Για παράδειγμα, ο καρκίνος του παχέος εντέρου μπορεί να υποπτευθεί εάν ένα άτομο έχει οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του παχέος εντέρου, πυρετό, απώλειας βάρους και αιμορραγίας από το ορθό.[12] Άλλα ανησυχητικά σημεία και συμπτώματα περιλαμβάνουν οικογενειακό ή προσωπικό ιστορικό φλεγμονώδους νόσου του εντέρου, ηλικία εμφάνισης άνω των 50 ετών, αλλαγή διαμετρήματος κοπράνων, ναυτία, εμετός και νευρολογικά συμπτώματα, όπως αδυναμία, μούδιασμα και δυσκολία στην ούρηση.[31]
Η φυσική εξέταση πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον κοιλιακή εξέταση και εξέταση ορθού. Η κοιλιακή εξέταση μπορεί να αποκαλύψει μια κοιλιακή μάζα εάν υπάρχει σημαντική επιβάρυνση των κοπράνων και μπορεί να αποκαλύψει κοιλιακή δυσφορία. Η ορθική εξέταση δίνει μια εικόνα του τόνου του πρωκτικού σφιγκτήρα και αν το κάτω ορθό περιέχει περιττώματα ή όχι. Η ορθική εξέταση δίνει επίσης πληροφορίες για τη συνοχή των κοπράνων, την παρουσία αιμορροΐδων, του αίματος και αν υπάρχουν περινεϊκές ανωμαλίες, συμπεριλαμβανομένων θηλωμάτων, σχισμών, κονδυλωμάτων πρωκτού.[21][20][12] Η φυσική εξέταση γίνεται χειρωνακτικά από τον ιατρό και χρησιμοποιείται για να καθοδηγήσει ποιες διαγνωστικές εξετάσεις πρέπει να γίνουν.
Η λειτουργική δυσκοιλιότητα είναι συχνή και δεν απαιτεί διαγνωστικό έλεγχο. Οι απεικονιστικές και εργαστηριακές εξετάσεις συνιστώνται συνήθως για εκείνους με ανησυχητικά σημάδια ή συμπτώματα.[12]
Οι εργαστηριακές εξετάσεις που πραγματοποιούνται εξαρτώνται από την υποψία της υποκείμενης αιτίας της δυσκοιλιότητας. Οι εξετάσεις μπορεί να περιλαμβάνουν γενική εξέταση αίματος, εξετάσεις λειτουργίας του θυρεοειδούς, ασβέστιο ορού, κάλιο ορού, κ.λπ.[20][12]
Οι ακτινογραφίες κοιλίας πραγματοποιούνται γενικά μόνο εάν υπάρχει υποψία απόφραξης του εντέρου, μπορεί να αποκαλύψουν εκτεταμένη ποσότητα κοπράνων στο παχύ έντερο και μπορεί να επιβεβαιώσουν ή να αποκλείσουν άλλες αιτίες παρόμοιων συμπτωμάτων.[21][20]
Η κολονοσκόπηση μπορεί να πραγματοποιηθεί εάν υπάρχει υποψία ανωμαλίας στο παχύ έντερο, όπως όγκος.[12] Άλλες εξετάσεις που σπάνια γίνονται περιλαμβάνουν την ανορθική μανομετρία, την ηλεκτρομυογραφία του πρωκτικού σφιγκτήρα και αφοδευσιογράφημα.[20]
Οι πολλαπλασιαστικές ακολουθίες κυμάτων πίεσης του παχέος εντέρου (PS) είναι υπεύθυνες για διακριτές κινήσεις του περιεχομένου του εντέρου και είναι ζωτικής σημασίας για τη φυσιολογική αφόδευση. Οι ελλείψεις στη συχνότητα PS, στο εύρος και στην έκταση της διάδοσης εμπλέκονται στη σοβαρή δυσλειτουργία αφόδευσης. Οι μηχανισμοί που μπορούν να ομαλοποιήσουν αυτά τα παρεκκλίνοντα μοτίβα κίνησης μπορεί να βοηθήσουν στην επίλυση του προβλήματος. Πρόσφατα η νέα θεραπεία της διέγερσης του ιερού νεύρου έχει χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία σοβαρής δυσκοιλιότητας.[33]
Η δυσκοιλιότητα είναι συνήθως ευκολότερη στην πρόληψη παρά στη θεραπεία. Μετά την ανακούφιση από τη δυσκοιλιότητα, συνιστάται συντήρηση με επαρκή άσκηση, πρόσληψη υγρών και δίαιτα πλούσια σε φυτικές ίνες.[20]
Ένας περιορισμένος αριθμός περιπτώσεων απαιτεί επείγουσα ιατρική παρέμβαση, αλλιώς θα οδηγήσει σε σοβαρές συνέπειες.[1]
Η θεραπεία της δυσκοιλιότητας θα πρέπει να επικεντρώνεται στην υποκείμενη αιτία, εάν είναι γνωστή. Το Εθνικό Ινστιτούτο Αριστείας Υγείας και Φροντίδας (NICE) χωρίζει τη δυσκοιλιότητα στους ενήλικες σε δύο κατηγορίες - χρόνια δυσκοιλιότητα άγνωστης αιτίας και δυσκοιλιότητα λόγω οπιούχων.[34]
Σε χρόνια δυσκοιλιότητα άγνωστης αιτίας, η κύρια θεραπεία περιλαμβάνει την αυξημένη πρόσληψη νερού και φυτικών ινών (είτε διαιτητικά είτε ως συμπληρώματα).[13] Η συνηθισμένη χρήση καθαρτικών ή κλύσματος αποθαρρύνεται, καθώς οι κινήσεις του εντέρου μπορεί να εξαρτώνται από τη χρήση τους.[35]
Τα διαλυτά συμπληρώματα ινών όπως το ψύλλιο θεωρούνται γενικά θεραπεία πρώτης γραμμής για χρόνια δυσκοιλιότητα, σε σύγκριση με αδιάλυτες ίνες όπως το πίτουρο σιταριού. Οι παρενέργειες των συμπληρωμάτων ινών περιλαμβάνουν φούσκωμα, μετεωρισμό, διάρροια και πιθανή δυσαπορρόφηση σιδήρου, ασβεστίου και ορισμένων φαρμάκων. Ωστόσο, οι ασθενείς με δυσκοιλιότητα που προκαλείται από οπιούχα δεν θα επωφεληθούν από τα συμπληρώματα ινών.[28]
Εάν χρησιμοποιηθούν καθαρτικά, το γάλα μαγνησίου ή η πολυαιθυλενογλυκόλη συνιστώνται ως παράγοντες πρώτης γραμμής λόγω του χαμηλού κόστους και της ασφάλειάς τους.[1] Τα διεγερτικά πρέπει να χρησιμοποιούνται μόνο εάν τα καθαρτικά δεν είναι αποτελεσματικά.[13] Σε περιπτώσεις χρόνιας δυσκοιλιότητας, η πολυαιθυλενογλυκόλη φαίνεται ανώτερη από τη λακτουλόζη.[36] Προκινητικοί παράγοντες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη βελτίωση της γαστρεντερικής κινητικότητας. Ένας αριθμός νέων παραγόντων έχουν δείξει θετικά αποτελέσματα στη χρόνια δυσκοιλιότητα. Αυτά περιλαμβάνουν την προυκαλοπρίδη [37] και την λουμπιπροστόνη.[38] Η σισαπρίδη είναι ευρέως διαθέσιμη σε χώρες του τρίτου κόσμου, αλλά έχει αποσυρθεί στο μεγαλύτερο μέρος της Δύσης. Δεν έχει αποδειχθεί ότι έχει όφελος στη δυσκοιλιότητα, ενώ μπορεί να προκαλέσει καρδιακές αρρυθμίες και θανάτους.[39]
Τα κλύσματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την παροχή μιας μορφής μηχανικής διέγερσης. Ένας μεγάλος όγκος ή ένα μεγάλο κλύσμα[40] μπορεί να δοθεί για να καθαρίσει όσο το δυνατόν περισσότερο το παχύ έντερο από τα κόπρανα[41][42] και το διάλυμα που χορηγείται συνήθως περιέχει σαπούνι Καστίλλης, το οποίο ερεθίζει τα τοιχώματα του παχέος εντέρου με αποτέλεσμα να αυξάνεται η επείγουσα ανάγκη για αφόδευση.[43] Ωστόσο, ένα μικρό κλύσμα είναι γενικά χρήσιμο μόνο για κόπρανα στο ορθό και όχι στην εντερική οδό.[44]
Η δυσκοιλιότητα που αντιστέκεται στα παραπάνω μέτρα μπορεί να απαιτεί φυσική παρέμβαση, όπως χειροκίνητη απομάκρυνση (η φυσική αφαίρεση των προσβεβλημένων κοπράνων με τα χέρια, βλέπε ενσφήνωση κοπράνων). Η τακτική άσκηση μπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση της χρόνιας δυσκοιλιότητας.[45]
Σε ακραίες περιπτώσεις, μπορούν να πραγματοποιηθούν διαδικασίες που θα βοηθήσουν στην ανακούφιση της δυσκοιλιότητας. Η διέγερση του ιερού νεύρου έχει αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματική σε μια μειοψηφία περιπτώσεων. Η κολεκτομή με ειλεορθική αναστόμωση είναι μια άλλη παρέμβαση που πραγματοποιείται μόνο σε ασθενείς που είναι γνωστό ότι έχουν αργό χρόνο διέλευσης του παχέος εντέρου και στους οποίους μια διαταραχή της αφόδευσης είτε έχει αντιμετωπιστεί είτε δεν υπάρχει.[1] Επειδή πρόκειται για μια σημαντική επέμβαση, οι παρενέργειες μπορεί να περιλαμβάνουν σημαντικό κοιλιακό άλγος, απόφραξη λεπτού εντέρου και μεταχειρουργικές λοιμώξεις. Επιπλέον, έχει πολύ μεταβλητό ποσοστό επιτυχίας και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις περιπτώσεις.[28]
Οι επιπλοκές που μπορεί να προκύψουν από τη δυσκοιλιότητα περιλαμβάνουν αιμορροΐδες, ραγάδες πρωκτού, πρόπτωση ορθού και ενσφήνωση κοπράνων.[20][21][46] Η καταπόνηση για την αφόδευση μπορεί να οδηγήσει σε αιμορροΐδες. Σε μεταγενέστερα στάδια δυσκοιλιότητας, η κοιλιά μπορεί να γίνει φουσκωμένη, σκληρή και ευαίσθητη. Σοβαρές περιπτώσεις («ενσφήνωση κοπράνων» ή «κακοήθης δυσκοιλιότητα») μπορεί να εμφανίζουν συμπτώματα απόφραξης του εντέρου (ναυτία, έμετος, ευαίσθητη κοιλιά) και εγκόπρισης, όπου τα μαλακά κόπρανα από το λεπτό έντερο παρακάμπτουν τη μάζα των προσβεβλημένων κοπράνων στο παχύ έντερο.
Η δυσκοιλιότητα είναι η πιο κοινή χρόνια γαστρεντερική διαταραχή σε ενήλικες. Ανάλογα με τον ορισμό που χρησιμοποιείται, εμφανίζεται στο 2% έως 20% του πληθυσμού.[13][47] Είναι πιο συχνή σε γυναίκες, ηλικιωμένους και παιδιά.[47] Συγκεκριμένα, η δυσκοιλιότητα χωρίς γνωστή αιτία επηρεάζει τις γυναίκες πιο συχνά από τους άνδρες.[48] Οι λόγοι που εμφανίζεται συχνότερα στους ηλικιωμένους πιστεύεται ότι οφείλονται σε έναν αυξανόμενο αριθμό προβλημάτων υγείας καθώς οι άνθρωποι γερνούν και μειώνεται η σωματική δραστηριότητα.[14]
Από την αρχαιότητα, διάφορες κοινωνίες έχουν καταγράψει ιατρικές απόψεις για το πώς οι πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης πρέπει να ανταποκρίνονται στη δυσκοιλιότητα στους ασθενείς.[50] Σε διάφορους χρόνους και τόπους, οι ιατροί ισχυρίστηκαν ότι η δυσκοιλιότητα έχει όλα τα είδη ιατρικών ή κοινωνικών αιτιών.[50] Οι ιατροί ανά την ιστορία έχουν αντιμετωπίσει τη δυσκοιλιότητα με λογικούς και παράλογους τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης μιας σπάτουλας Μουντάνι.[50]
Μετά την έλευση της μικροβιακής θεωρίας της νόσου, η ιδέα της «αυτομέθης» εισήλθε στη λαϊκή δυτική σκέψη με έναν νέο τρόπο.[50] Το κλύσμα ως επιστημονική ιατρική θεραπεία και ο καθαρισμός του παχέος εντέρου ως εναλλακτική ιατρική θεραπεία έγιναν συχνότερα στην ιατρική πρακτική.[50]
Τη δεκαετία του 1700 στη Δύση υπήρχε κάποια λαϊκή σκέψη ότι τα άτομα με δυσκοιλιότητα έχουν κάποια ηθική αποτυχία με λαιμαργία ή τεμπελιά.[51]
Περίπου το 3% των παιδιών έχουν δυσκοιλιότητα, με τα κορίτσια και τα αγόρια να επηρεάζονται εξίσου.[30] Με τη δυσκοιλιότητα να αντιπροσωπεύει περίπου το 5% των επισκέψεων σε γενικό παιδίατρο και το 25% των επισκέψεων σε παιδογαστρεντερολόγο, το σύμπτωμα έχει σημαντικό οικονομικό αντίκτυπο στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης.[7] Ενώ είναι δύσκολο να εκτιμηθεί η ακριβής ηλικία κατά την οποία εμφανίζεται συνήθως η δυσκοιλιότητα, τα παιδιά συχνά υποφέρουν από δυσκοιλιότητα σε συνδυασμό με αλλαγές στη ζωή. Παραδείγματα περιλαμβάνουν: εκπαίδευση τουαλέτας, έναρξη ή μετάθεση σε νέο σχολείο και αλλαγές στη διατροφή.[7] Ειδικά στα βρέφη, οι αλλαγές στη φόρμουλα ή η μετάβαση από το μητρικό γάλα στο γάλα μπορεί να προκαλέσουν δυσκοιλιότητα. Η πλειοψηφία των περιπτώσεων δυσκοιλιότητας δεν συνδέεται με ιατρική ασθένεια και η θεραπεία μπορεί να επικεντρωθεί στην απλή ανακούφιση των συμπτωμάτων. [30]
Η περίοδος των έξι εβδομάδων μετά την εγκυμοσύνη ονομάζεται μεταγεννητικό στάδιο.[52] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι γυναίκες διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο δυσκοιλιότητας. Πολλαπλές μελέτες εκτιμούν ότι ο επιπολασμός της δυσκοιλιότητας είναι περίπου 25% κατά τους πρώτους 3 μήνες.[53] Η δυσκοιλιότητα μπορεί να προκαλέσει δυσφορία για τις γυναίκες, καθώς εξακολουθούν να αναρρώνουν από τη διαδικασία του τοκετού, ειδικά εάν έχουν υποστεί περινεϊκό σκίσιμο ή έχουν υποβληθεί σε επισιοτομή.[54] Οι παράγοντες κινδύνου που αυξάνουν τον κίνδυνο δυσκοιλιότητας σε αυτόν τον πληθυσμό περιλαμβάνουν:[54]
Οι αιμορροΐδες είναι συχνές στην εγκυμοσύνη και επίσης ενδέχεται να επιδεινωθούν όταν υπάρξει δυσκοιλιότητα. Οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει πόνο με τα κόπρανα (αιμορροΐδες, περινεϊκό σκίσιμο, επισιοτομή) μπορεί να οδηγήσει σε δυσκοιλιότητα επειδή οι ασθενείς μπορεί να κρατήσουν την κίνηση του εντέρου για να αποφύγουν τον πόνο. [54]
Οι μύες του πυελικού εδάφους διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην παροχή βοήθειας στο έντερο. Τραυματισμός αυτών των μυών από μερικούς από τους παραπάνω παράγοντες κινδύνου (παραδείγματα: γέννηση μεγάλου παιδιού, μακρύ δεύτερο στάδιο τοκετού, γέννα με λαβίδα) μπορεί να οδηγήσει σε δυσκοιλιότητα.[54] Τα κλύσματα μπορούν να χορηγηθούν κατά τη διάρκεια του τοκετού και μπορούν επίσης να αλλάξουν τις κινήσεις του εντέρου τις ημέρες μετά τον τοκετό.[52] Ωστόσο, δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των καθαρτικών σε αυτήν την ομάδα ανθρώπων.[54]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
