naselje i općina u Bosni i Hercegovini From Wikipedia, the free encyclopedia
Kalesija je naseljeno mjesto i sjedište istoimene općine u sjeveroistočnoj Bosni i Hercegovini. Administrativno pripada Tuzlanskom kantonu.
Kalesija | |
|---|---|
Općina i naseljeno mjesto | |
| Općina Kalesija | |
 Panorama Kalesije | |
 Grb | |
 Općina Kalesija u Bosni i Hercegovini | |
  Kalesija | |
| Koordinate: 44°26′36.2″N 18°52′34.2″E | |
| Država |  Bosna i Hercegovina |
| Entitet | Federacija Bosne i Hercegovine |
| Kanton | Tuzlanski |
| Vlada | |
| • Načelnik | Sead Džafić[1] (NBL) |
| Površina | |
| • Općina | 197,88 km2 |
| • Naseljeno mjesto | 3,01 km2 |
| Stanovništvo (2013) | |
| • Općina | 33.053 |
| • Općina (gustoća) | 167,04 /km2 |
| • Naseljeno mjesto | 2.039 |
| • Naseljeno mjesto (gustoća) | 677,41 /km2 |
| Vremenska zona | CET (UTC+1) |
| • Ljeti (DST) | CEST (UTC+2) |
| Poštanski broj | 75 260 |
| Pozivni broj | (+387) 35 |
| Matični broj | 123536[2] |
| Matični broj općine | 11495 |
| Veb-sajt | kalesija |
Prvi pouzdani tragovi ljudskih naselja na području Kalesije potječu iz eneolita (bakarnog doba) približno 4500. p.n.e. Na prelazu iz 3. u 2. milenij p. n. e. desila se velika seoba naroda poznata pod nazivom Indoevropska seoba, a bila je uslovljena pronalaskom metala. Pokrenuta je iz područja evroazijskih stepa i kretala se prema Perziji, Indiji i Evropi. Val doseljenika zapljusnuo je i Balkansko poluostrvo pa tako i područje Bosne i Hercegovine.
Pronađeni materijalni ostaci opsidijana na Gradini kod naselja Jajići upućuju na kasnoneolitsku starost najgornjeg sloja. Dosadašnjim istraživanjem gradinskih naselja na području Kalesije pronađeno je arheološkog materijala kao što su razna oruđa i predmeti što potvrđuje pretpostavke o davnoj naseljenosti ovog kraja.
Najvažnija prethistorijska naselja na području Kalesije su: gradina kod Jajića, zatim Kosovača kod Kusonja i gradina u Mešanovićima (Gornje Petrovice), a ima ih ukupno 7.
Krajem 2. milenija p. n. e. desio se novi val migracija poznat kao Egejska seoba, kada su na prostor Bosne i Hercegovine doselila mnogobrojna Ilirska plemena. Brojni arheološki ostaci, razni predmeti, oruđa kao i kipovi perzijskog boga Mitre pronađeni u gradinskim naseljima na širem prostoru Kalesije svjedoče o prisustvu Breučkih plemena. Jedan takav spomenik (kip) pronađen je kod sela Dardagana općina Zvornik udaljeno 10-ak kilometara istočno od Kalesije. Plemena koja su živjela na tom području bavila su se stočarstvom, te se pretpostavlja da su gradinska naselja bila i sjedišta plemenskih starješina.
Dolina rijeke Spreče omogućava dobre uslove za razvoj zemljoradnje, ribolova, a obronci Majevice i Javornika za lov, čime su se ilirska i panonska plemena najvjerovatnije bavila. Tokom 1. milenija p. n. e. 3 velika događaja odredila su sudbinu bosanskih Ilira i Panona. Od 7. vijeka p. n. e. počinju kulturne i trgovačke veze sa starim Grcima.
Početkom 4. vijeka p. n. e. iz Francuske i sjeverne Italije na Balkan su prodrla Kelta donoseći kulturu mlađeg željeznog doba i predmete kao što su: lončarsko kolo, plug, grablje i druge alate. Najveći utjecaj ostavili su na prostoru sjeveroistočne Bosne gdje su se najduže i zadržali. Treći i najsudbonosniji događaj za pomenuta plemena desio se krajem III vijeka stare ere kada Rimljani počinju osvajati balkanske prostore do konačnog pokoravanja ilirskih i panonskih plemena 6 - 9 n. e. Tada dolazi do značajnih promjena u oblasti društvenog, političkog, ekonomskog i kulturnog života. Pod rimskom upravom ostali su duže od 500. godina. Za vrijeme rimske vladavine višekonfesionalna i viševjerska izmiješanost još više dolazi do izražaja koja je dosegla tolike razmjere da je koegzistiralo čak 10-ak nacija, 40-ak vjera i klanjalo se 52 bogova. Rimljani su gradili ceste koje su imale privredni i vojni značaj, a jedna takva je cesta Slavonski Brod - Odžak - Gradačac - donjim tokom Tinje i Sprečom je vodila dalje na istok ka Konjević Polju (Argentarija), kao i cestu Argentarija - Salona (Solin kod Splita). Gradili su naselja gradinskog tipa, unaprijedili zemljoradnju, zanatstvo, trgovinu, a poseban interes pokazali su za razvoj rudarstva i metalurgije. U rimskom razdoblju gradinska naselja na prostoru Kalesije nastavila su svoje postojanje iz ranijeg prethistorijskog doba o čemu svjedoče arheološki ostaci kao što su: dijelovi predmeta rimske keramike, posuđa, te rimski bakarni novac i dr.
Teritorija današnje Bosne i Hercegovine još od 4. vijeka n. e. bila je izložena prodorima raznih barbarskih naroda kao što su: Zapadni i Istočni Goti, Mongoli, Huni, Avara, Pečenezi-Biseni, Kumani-Polovci i Bugari. Za njima ubrzo dolaze i muslimansko-hazarsko pleme Kalisija-Ismailita naseljavajući Slavoniju, Srem, te oblasti Usore i Soli. Ovi narodi su pljačkali i pustošili što je dovelo do propadanja rimske civilizacije i kulture na našem prostoru.
Prodiranjem Avara sa Slavenima u krajeve južno od rijeke Save 602. n. e. prekidaju se zadnji ostaci antičke civilizacije u našim krajevima. Posljedice barbarskih provala odrazili su se na promjenu etničke slike na prostoru Bosne i Hercegovine i na području Kalesije. Seoba naroda je izmijenila kulturnu i političku sliku čitavog Balkanskog poluostrva. Jedino se u Bosni i Hercegovini, zbog posebnosti geografskih uslova sačuvao izvjesni postotak starosjedilačkog stanovništva. Njihov udio u stvaranju srednjovjekovne bosanske kulture bio je presudan, jer je svojom prisutnošću utkao antičke vrijednosti u cjelokupno bosansko kulturno stvaralaštvo. Na toj osnovi pronikle su i one prepoznatljive posebnosti koje su vezane za srednjovjekovnu bosanskohercegovačku kulturu kao što su: stećci, bogumilstvo, patarenstvo, crkva bosanska, graditeljstvo itd. Period ranog Srednjeg vijeka u historiji Bosne i kalesijskog kraja je još uvijek nepoznanica zbog nepostojanja historijskih izvora i arheoloških nalaza o životu u tom periodu.
Tokom 9. i 10. vijeka n. e. nastaju prve slavenske države na Balkanu, a sjeveroistočna Bosna pripadala je uglavnom dvjema župama, Usora i Soli. Župa Usora se nalazila na području istoimene rijeke, koja se tokom historijskih zbivanja širila niz donje porječje rijeke Bosne, zatim Posavinom sve do Drine. Prema Đuri Basleru područje župe Soli prostiralo se od Lukavca na zapadu do Kalesije i Osmaka na istoku, do Banovića i Đurđevika na jugu i vrhova Majevice na sjeveru. Ovo razdoblje karakterišu borbe za održavanje nezavisnosti, učvršćivanje i širenje bosanske teritorije, feudalizam kao vladajući državni sistem i posebna teritorijalno politička organizacija.
Najstariji arapski dokument o Kalisijama u Ugarskoj djelo je putopisca Ebu Hamida al-Garnatija (1080–1169) pod nazivom Tahfatalalbab wa mukhbat al-oljab. Kalisije u Ugarskoj su služili vojsku kod Ugarskih kraljeva što svjedoči i Zlatna bula iz 1222. godine, kojom se iz državne službe pored Jevreja otpuštaju i muslimani što je dovoljan pokazatelj da su bili zastupljeni i u drugim porama društvenog života tadašnje Ugarske. Pred tim nasrtajima a i kasnijim progonima pripadnici Kalisija povlačili su se iz Ugarske duboko u Bosnu.
Za vrijeme vladavine Kulina bana dolazi do širenja bogumilskog učenja u Bosni, a i sam Kulin ban je bio njihov pobornik. To učenje je ostavilo duboke tragove u svim sferama života bosanskog naroda - dobrih Bošnjana. Pristalice bogumilskog učenja imali su jaka uporišta u Podrinju, Soli i Usori. Ova područja kao heretička spominju se 1225. godine, kada je ugarski kralj Andrija II predao ova područja zajedno sa Bosnom u vlast nadbiskupu iz Kaloče, kome je stavio u dužnost da očisti te zemlje od heretika - Bogumila. Ove oblasti zadržale su bogumilsko učenje kroz cijeli period srednjovjekovne bosanske države sve do XV vijeka.
Politički uspon Bosne u ovom periodu praćen je privrednim razvitkom, povećanim obimom trgovine uz opći porast proizvodnje, a posebno u rudarstvu, kao i gradnjom mnogih utvrđenih gradova.
Iako su materijalna i duhovna kultura bile prožete raznim uticajima sa istoka i zapada, srednjovjekovno bosansko stanovništvo je utkalo antičke vrijednosti u cjelokupno kulturno stvaralaštvo kako kroz duhovno tako i materijalno. Na toj osnovi su ponikle prepoznatljive posebnosti koje su se ispoljile: u politici kroz samostalnu bosansku državu, u religiji Bosanska crkva, u pismenosti bosančica, u umjetnosti stećci, bosanska minijatura, narodno zanatstvo, a u odijevanju bosanska nošnja. Pomenute posebnosti u svim segmentima karakteristika je i kalesijskog područja.
Osmanlije su okupirali Bosnu od početka maja do kraja juna 1463. godine, a zatim je osnovan Bosanski sandžak sa sjedištem u Jajcu, a kasnije u Sarajevu. U protuofanzivi Ugari su iste godine osvojili Jajce i sjevernu Bosnu (Donje krajeve i Usoru), te su osnovali 2 banovine: Jajačku i Srebreničku. Sjedište Srebreničke banovine bio je u Srebreniku, a obuhvatala je Usoru, Soli i Spreču sa okolnim gradovima. Pomenute banovine graničile su južno sa Bosanskim sandžakom a Osmanlije su uspostavile svoj sistem vlasti, društveno ekonomski poredak, orijentalnu islamsku kulturu i civilizaciju. Zvornički sandžak u početku se sastojao od nekoliko nahija i gradova Smederevačkog sandžaka u Podrinju, kraj Drine: Srebrenica, Zvornik, Kušlat, Šubin, te Krupanj, Bohorina, Jadar, Ptičar i Rađevina. Od pada Srebreničke banovine 1512 - 15. godine prostor doline gornje Spreče ulazi u sastav Zvorničkog sandžaka.
Nahija Spreča prvi put se pominje 1533. godine u sastavu Zvorničkog sandžaka. Obuhvatala je područja bivše srednjovjekovne župe Spreča oko gornjeg toka rijeke Spreče sa 12 naselja: Hrasno, Seljublje, Vukovije, Tojšići, Donja Okrugla, Gornja Okrugla, Dubrave, Dedino, Bukovica, Dubnica, Kalesija i Svojat. Današnje naselje Međeđa (Medveđa) pripadalo je nahiji Spreča. Naselje Babina Luka pripadalo je nahiji Gornja Tuzla, a Kikači nahiji Donja Tuzla. Zvornički sandžak od osnivanja do 1541. godine bio je u sastavu Rumelijskog ejaleta. Od te godine ulazi u sastav Budimskog pašaluka sve do 1580. godine po osnivanju Bosanskog pašaluka, kada ulazi u njegov sastav i tu ostaje do kraja osmanske vlasti u Bosni.
Na nastanak bosanskohercegovačkog etnosa za vrijeme osmanske vladavine u Bosni i Hercegovini utjecali su: prihvatanje islama od strane većinskog stanovništva Bosne (Bogumila), osmanlijsko osvajanje zemalja izvan granica Bosne i Hercegovine (Hrvatske, Dalmacije i Ugarske) koje su prouzrokovale brojne seobe stanovništva. Na proces islamizacije u sjeveroistočnoj Bosni utjecalo je i to što su se mnogi bosanski krstjani upoznali sa islamom mnogo prije nego što su osmanlije osvojili Bosnu. Proučavajući islamizaciju ovih krajeva Muhamed Hadžijahić i Adem Handžić zasnivali su svoje teorije na arapskim izvorima i podacima bizantijskih pisaca i hroničara, te su iznijeli tezu da je Bošnjačkog stanovništva bilo još sredinom 12. vijeka n. e.
Od svih balkanskih krajeva, početkom Srednjeg vijeka islam je najdublje korijene uhvatio na prostoru Srijema, Mačve i sjeveroistočne Bosne. Ovo potvrđuju podaci koje je ostavio Abu Hamid od Andaluzije, koji je boravio u Ugarskoj od 1151. – 1153. godine. Jovanka Kalić zaključuje upoređujući podatke Abu Hamida, Kinama i Honijata da je veliki broj zarobljenika, koje je carska vojska povela sa sobom vjerovatno biti stanovnici sremskih naselja opljačkanih za vrijeme borbi. Ti su muslimani bili poznati i pod imenom Kalisije ili Halisije (spominje ih i Kinam, ali mu nije bila jasna vjerska pripadnost ovih ljudi). U ratu protiv Bizantije zajedno sa Kalisijama nastupao je i bosanski ban Borić. Ovom prilikom došlo je do direktnog susreta između Bošnjaka pod vodstvom bana Borića i muslimana Kalisija u ugarskoj vojsci. To je dovelo do međusobnih uticaja, a naročito na prostorima sjeveroistočne Bosne koji su predstavljali granični pojas prema Ugarskoj i gdje nalazimo veliki broj muslimanskih toponima.
Da je muslimana Kalisija bilo na prostoru sjeveroistočne Bosne oko gornjeg toka rijeke Spreče, svjedoče sačuvani (još od popisa iz 1533. godine) nazivi hidronima poput Kalesijica i Kalesijska rijeka, te toponima naselja kao što su: Kalesija Gornja, Kalesija Grad, Kalesijski Lugovi, Kalesijsko polje itd. Profesor Nedim Filipović skrenuo je pažnju da se na jednom stećku u naselju Glumina kod Zvornika pominje pisar natpisa pod turskim imenom Kulduk. To nam kazuje da su muslimani Kalisije bili primijećeni od strane bogumila i obratno. Zapis na spomenutom stećku je važan zbog posebnosti bogumilskog vjerovanja, koje je predstavljalo određene domete materijalne i duhovne kulture bogumila u Bosni.
Proces islamizacije može se pratiti kroz deftere pomoću kojih se može ustanoviti u kojoj su mjeri pripadnici bogumila, katolika i pravoslavaca prelazili na islam. Najmasovniji prelazak na islam bio je među bogumilima. Prvi prelasci stanovništva na islam na prostoru sjeveroistočne Bosne dešavali su se oko predgrađa i utvrđenih gradova Zvornika i Srebrenice. Između 1482. – 1533. godine broj muslimana na području Zvorničkog sandžaka znatno se povećao. Značajnu ulogu u širenju islama odigrali su gradovi kao centri islamske kulture i civilizacije. Veza između muslimana Kalisija i muslimana koji su islam prihvatili dolaskom Osmanlija bila je prekinuta u periodu od najmanje 2 vijeka. Prisutnost pravoslavnog stanovništva i djelovanja pravoslavne crkve u sjeveroistočnoj Bosni u uskoj je vezi sa uspostavljanjem osmanske vlasti u ovim krajevima kao i kolonizacijom novog stanovništva Vlaha.
Na ovom području prisutni su i elementi pravoslavne kulture kao što je manastir Papraća izgrađen tokom 16. vijeka, zatim pravoslavna crkva izgrađena u kasnijem periodu. Od 1463-1540. godine u sjeveroistočnoj Bosni uočavaju se 3 faze doseljavanja Vlaha iz Drinske oblasti: prvi nakon osnivanja Hercegovačkog sandžaka 1470. godine, drugi nakon pada Srebreničke banovine 1512 - 15 godine i treći nakon Mohačke bitke i sloma Ugarske, te pada Jajačke banovine 1527 - 28 godine. U navedenim periodima oni se naseljavaju u više nahija Zvorničkog sandžaka, među njima i nahiju Spreču. Na etničke prilike tokom 17. i 18. vijeka na ovom prostoru utjecalo je doseljavanje povratnika Bošnjaka iz Mađarske koji su ranije otišli u te krajeve u vrijeme turskog osvajanja Ugarske. Najviše su se naselili na prostor Kalesije i Capardi. Krajem 18. vijeka u Majevički kraj i u naselje Kusonje (područje gornjeg toka Spreče) doselilo je nešto Karavlaha (rumunskih cigana).
Pomjeranje stanovništva i etničke promjene u okolini Kalesije nastale su poslije progona muslimana iz Srbijeje nakon Prvog i Drugog srpskog ustanka (1804 - 13 godine) a i kasnije. Tada su srpski ustanici progonili, pljačkali i ubijali muslimansko stanovništvo. Zbog toga je uslijedila masovna seoba (progon) muslimana, a većina ih je prešla preko Drine te se naselila na prostor Bosne. Mnoge doseljene porodice na području Kalesije dobile su prezimena po gradovima iz kojih su se doselili poput: Užičanin u Gornjem Hrasnu, Valjevac u Donjim Vukovijama, Požegić u Donjim Raincima i Vukovijama, Bajić u Donjim Raincima, Loznice u Memićima, Šapčanović u Bulatovcima i dr.
Turskim osvajanjem Bosne nastale su velike promjene u cijeloj Bosni, gdje niču nova urbana naselja ili se naslanjaju na stara, te poprimaju osmansko - orijentalni karakter koji se razlikovao od evropskog po nastanku, razvitku i ulozi. Na području Kalesije, tragove orijentalne kulture možemo pratiti od osnivanja Zvorničkog sandžaka, preko prvih popisa u defterima sve do kraja Osmanske uprave, zatim preko procesa islamizacije, sakralnih objekata (džamija, mekteba, vakufa, dovišta, nadgrobnih spomenika - nišana), zatim utvrđenih kula, putnih komunikacija, hanova, zanatstva, narodne nošnje i dr.
Berlinskim ugovorom 1878. godine Austro-Ugarska je dobila mandat velikih sila da okupira i upravlja Bosnom i Hercegovinom. To je značilo prelazak iz jedne civilizacije u drugu, te različitu kulturu i način života. Bošnjaci su posredstvom religije ušli u islamski kulturni krug i uklopili se u osmansko društvo, koje je obuhvatalo svo muslimansko stanovništvo Osmanske Carevine. Muslimansko društvo je za razliku od nemuslimanskog stanovništva bilo klasno strukturirano obuhvatajući u sebi sve srednjovjekovne staleže: spahije, ulemu (svećenstvo), trgovce, zanatlije, slobodne i zavisne seljake (raju).
Bošnjake su vezivale ekonomske, političke, kulturne i psihološke veze razvijane stoljećima sa centrima političkog, vjerskog i kulturnog života islamskog svijeta. Bosna i Hercegovina je imala status posebnog područja nad kojim su pored austrijskog cara ingerencije imali zajednička vlada Austrije i Mađarske. Područje općine Kalesija u vrijeme Austro-Ugarske uprave administrativno je ulazilo u sastav tri kotara: Donja Tuzla, Vlasenica i Zvornik.
Prema Austrougarskom popisu stanovništva iz 1895. na kalesijskom prostoru bilo je ukupno 12. 427 stanovnika, a glavno zanimanje im je bila poljoprivreda. Uspostavljanjem austrijske vlasti izazvalo je nove seobe stanovništva što je utjecalo na promjenu etničke slike u cijeloj Bosni i Hercegovini i na prostoru Kalesije. Neposredno nakon okupacije u Bosnu i Hercegovinu su se doselili brojni činovnici (uglavnom iz Austrije, Ugarske i Njemačke), zatim obrtnici, trgovci, zanatlije i dr. Ustanci i borba protiv okupacije i teških ekonomskih prilika izazvali su velike ljudske gubitke i seobe stanovništva, što je promijenilo demografsku sliku.
Iako je došlo do bržeg razvoja privrede, a naročito industrije i gradnje komunikacija, područje Kalesije je ostalo poljoprivredno područje bez industrijskih postrojenja. Početkom 20. vijeka izrađen je jedino makadamski put Tuzla - Zvornik preko Požarnice i Kalesije, te je tako prostor Kalesije povezan sa ovim industrijskim centrima. Pored postojećih putnih komunikacija postojali su mnogi hanovi, dućani i druge zanatske radnje. Pred Prvi svjetski rat počela je izgradnja željezničke pruge Tuzla - Zvornik koja je prekinuta ratnim dejstvima. Kultura na području Kalesije u Austro-Ugarskom periodu se izražavala kroz konfesionalno obrazovanje koje se obavljalo u 14 džamija i 26 mekteba i 3 ibtidaije kod muslimana. Kod pravoslavaca kulturne aktivnosti su obavljane u jednoj crkvi, a postojalo je i međukonfesionalno obrazovanje koje je počelo sa izgradnjom prve osnovne škole 1906. godine u Kalesiji. Najveći dio kulturnih i konfesionalnih objekata naslijeđen je iz perioda osmanske uprave.
Raspadom Austro-Ugarske monarhije južnoslavenske zemlje Slovenija, Hrvatska i Bosna i Hercegovina koje su bile u njenom sastavu osnovale su Državu Slovenaca, Hrvata i Srba 29. 10. 1918. godine u kojoj je Bosna i Hercegovina imala status federalne jedinice. Zbog teških spoljnopolitičkih i unutrašnjih okolnosti u kojoj se našla Država SHS, bila je primorana da se ujedini sa Srbijom i Crnom Gorom 1. 12. 1918. godine u južnoslavensku državu Kraljevinu Srba Hrvata i Slovenaca.
Ulaskom Bosne i Hercegovine u ovu državu počinje sistematsko rušenje njenih državnih institucija, historijskog kontinuiteta te stradanje bošnjačkog stanovništva.
Kraljevina SHS bila je unitarističko-centralistička država, a to uređenje je sankcionirao Vidovdanski ustav donesen 28. juna 1921. godine. Ustavnim članom 135. (u štampi nazvan "Turski paragraf") garantovana je teritorijalna cjelovitost Bosne i Hercegovine. Dotadašnji okruzi su preimenovani u oblasti. Bosna i Hercegovina je bila podijeljena na 6 oblasti: Sarajevska, Tuzlanska, Travnička, Mostarska, Bihaćka i Vrbaska. Politički život po Vidovdanskom ustavu obilježen je haotičnošću, bezobzirnošću i represijama vladajućih krugova kao i kraljevom samovoljom. Da bi oživotvorio čisti nacionalizam kralj uvodi diktaturu 6. januara 1929. godine, te donosi zakon o nazivu i podjeli Kraljevine na upravna područja - banovine.
Bosna i Hercegovina je podijeljena na 4 banovine: Drinsku, Vrbasku, Primorsku i Zetsku. Na taj način je razbijena kao historijska cjelina gdje je njeno područje ispresijecano i spojeno sa dijelovima drugih južnoslavenskih zemalja. Bošnjaci su takvom podjelom u sve 4 banovine bili u potpunoj manjini. Takvo stanje ostalo je sve do 26. 8. 1939. godine kada je sporazumom Cvetković - Maček osnovana Banovina Hrvatska u čiji sastav je ušlo 13 bosanskohercegovačkih kotara (srezova) ukupne površine 11.403 km2 sa 616.997. stanovnika. Ova politika o podjeli Bosne i Hercegovine nije realizovana zbog izbijanja Drugog svjetskog rata. Kalesijsko područje od 1918. godine pa do 03. oktobra 1929. godine administrativno je pripadalo kotarima: Vlasenica, Zvornik i Tuzla, koji su bili sastavni dijelovi okruga Tuzla. Godine 1921. na području današnje Kalesije živjelo je ukupno 14.857 stanovnika. Od 1895 - 1921 godine broj stanovnika na kalesijskom prostoru ukupno se povećao za 2.430 stanovnika, tako da je prirodni priraštaj stanovništva bio neznatan. Tome su doprinijeli ratovi, iseljavanja, bolesti i drugi faktori. Od oktobra 1929. godine izvršena je nova administrativna podjela države. Kalesijsku teritoriju činile su 3 komune, koje su ulazile u sastav srezova (kotara): Tuzla, Vlasenica i Zvornik, sve u sastavu Drinske banovine.
Prema popisu stanovništva iz 1931. godine u pomenute 3 kalesijske komune živjelo je ukupno 22.781. stanovnika što je činilo samo 1,48 % stanovnika Drinske banovine. Stvaranjem zajedničke južnoslavenske države u Bosni i Hercegovini je preko 62 % privatne zemlje bilo u vlasništvu Bošnjaka. Zbog toga se našla na udaru agrarne reforme koja je provođena od 1919 - 31 godine. Od skoro dva miliona hektara površine obuhvaćene reformom u Kraljevini Jugoslaviji, 1.286.227. hektera ili 66,9 % odnosilo se na Bosnu i Hercegovinu. Agrarnom reformom je izvršeno jednostrano obezvlašćivanje Bošnjaka i postizanje određenih nacionalno političkih ciljeva. Područje Kalesije je također bilo pogođeno reformom što su najviše osjetili kalesijski zemljoposjednici (age i begovi). Kraljevina Jugoslavija u ovom periodu nije ništa dala Bošnjacima na prostoru Kalesije, već je samo uzimala. Bosna i Hercegovina je u ovom periodu bila privredno nerazvijena, a poljoprivredom se bavilo preko 80 % stanovništva. Taj procenat povećavao se tokom 1930-ih, a na kalesijskom području ekonomska stagnacija bila je još izrazitija. Jedino je 1926. godine bila izgrađena četverorezredna škola u Osmacima, te su obnovljeni radovi na izgradnji pruge Tuzla - Zvornik, koji su započeli još pred Prvi svjetski rat. Iste radove na pruzi prekida izbijanje Drugog svjetskog rata. Politički i ekonomski teško stanje direktno se odrazilo i na kulturne prilike na kalesijskom području.
Nakon kapitulacije pred fašističkim silama 17. aprila 1941. godine, Kraljevina Jugoslavija se raspala, a njena teritorija je podijeljena između fašističkih sila. 10. aprila 1941. godine osnovana je Nezavisna Država Hrvatska u čiji sastav je ušla Bosna i Hercegovina. Vojna i politička vlast ove države provodili su profašističku politiku. Takvu genocidnu politiku provodili su i četnici nad Bošnjacima, Albancima i Jevrejima naročito u Podrinju, istočnoj Hercegovini i Krajini. Drugi svjetski rat na teritoriji Bosne i Hercegovine kao i na prostoru gornjeg toka rijeke Spreče ostavio je iza sebe pustoš, spaljena i razrušena naselja, stradanje stanovništva te uništenu i razorenu ionako nerazvijenu privredu. Tokom II svjetskog rata stvorene su pretpostavke za stvaranje jugoslavenske države na federativnom principu. Taj projekat ostvaren je na Drugom zasjedanju AVNOJ-a 29. i 30. novembra 1943. godine u Jajcu. U toj državi Bosna i Hercegovina je postala ravnopravna država sa ostalim članicama Federativne narodne republike Jugoslavije što je potvrđeno odlukama ZAVNOBiH-a i AVNOJ-a. Ove odluke potvrdila je ustavotvorna skupština 29. novembra 1945. godine, te je donijela "Deklaraciju o proglašenju Federativne narodne republike Jugoslavije". Time je Bosna i Hercegovina postala ravnopravna federalna jedinica u FNRJ/SFRJ sve do njenog raspada 1991. godine.
Nakon 2. svjetskog rata uspostavljeno je novo administrativno uređenje u Bosni i Hercegovini kao i kalesijskom području. Bosna i Hercegovina je podijeljena na 4 oblasti: Sarajevsku, Tuzlansku, Banjalučku i Mostarsku, a oblasti su bile podijeljene na srezove.
Kalesijska teritorija ulazila je u sastav srezova Tuzla i Zvornik, u sklopu oblasti Tuzla. Srezovi su dalje podijeljeni na mjesne odbore koji su bili najniži upravni organi lokalne vlasti. U gornjem toku rijeke Spreče osnovano je 7 mjesnih odbora (MO):
Kalesijsko područje brojalo je ukupno 3713 domaćinstava sa 19.126 stanovnika.
Mjesni odbori se ukidaju 1953. godine, a umjesto njih osnivaju se Narodni odbori. Na kalesijskom području osnovana su 2 narodna odbora, Tojšići i Memići. U narodni odbor Tojšići ušla su naselja mjesnih odbora Požarnica, Tojšići i Međaš, a u narodni odbor Memići naselja mjesnog odbora Memići, Kalesija, Caparde i Osmaci. Zakonom o komunalnom uređenju iz 1955. godine došlo je do reorganizacije narodnih odbora i osnivanja novih komuna - općina. Na osnovu donesenog zakona 1959. godine osnovan je narodni odbor Kalesija, koji je nastao spajanjem narodnih odbora Tojšići i Memići. Tom prilikom osnovano je općinsko područje Kalesije, koje je obuhvatalo prostor od 272 km2. Prema popisu iz 1948. godine, na prostoru općine Kalesije bilo je 3572 domaćinstva sa ukupno 18.471 stanovnika, dok je u 1953. godini broj domaćinstava iznosio 3.996 sa 21.619 stanovnika. Nacionalni sastav stanovništva bio je heterogen. Savremenene promjene u nacionalnoj strukturi kalesijske općine rezultat su migracionog i prirodnog kretanja u etničkim grupama stanovništva, ubjeđenja građana o njihovoj pripadnosti, mješoviti brakovi, te politika bivše SFRJ. Negiranje posebnosti Bošnjaka počinje 21. januara 1946. godine donošenjem prvog ustava Federativne narodne republike Jugoslavije kada se Bošnjaci potpuno brišu iz ustava države. Ta tendencija nastavljena je sve do 1971. godine, kada se ustavnim amandmanom SFRJ "pojavljuju" Muslimani. Prema popisu stanovništva iz 1948. i 1953. godine sva lica jugoslavenskog porijekla, "koja nisu bila nacionalno opredjeljena" (što se odnosilo na Bošnjake), uvedena je statistička kategorija "Jugoslaven neopredijeljen." Zbog toga u navedenim popisima ne postoje podaci o etničkom sastavu stanovništva u Bosni i Hercegovini pa i prostoru Kalesije. Tek 1961. godine prvi put uvedena je statistička odrednica "Musliman u etničkom smislu" i od te godine može se pratiti nacionalna struktura stanovništva.
U periodu od 1948. do 1991. godine broj stanovnika se udvostručio. Gustina naseljenosti u 1948. godini bila je 68 stanovnika po km2, dok je u 1991. godini iznosila 153,7 stanovnika po km2. U nacionalnoj strukturi oduvijek su brojčano dominirali Bošnjaci kojih je 1961. godine bilo 51,8 %, Srba 27,5 %, Hrvata 0,2 %, Jugoslavena 20,2 % i ostalih 0,3 %. Taj procent Bošnjaka u 1991. godini iznosio je 79,3 %, Srba 18,3 %, Hrvata 0,1 %, Jugoslavena 0,7 % i ostalih 1,7 %. Povećanje broja Bošnjaka objašnjava se njihovim priznavanjem 1971. godine kao nacije, što je dovelo do toga da se Bošnjaci uglavnom više ne izjašnjavaju kao Jugoslaveni ili ostali. U periodu od 1948. do 1991. godine migraciona kretanja usporavala su povećanje broja stanovništva, što je najviše izraženo u periodu između 1961 - 71 godine. Tada je došlo do odliva stanovništva zbog odlaska na rad u zapadne zemlje, a naročito u Njemačku i Austriju i zbog nemogućnosti zaposlenja u domaćoj sredini i nepostajanja industrijskih pogona. U poslijeratnom periodu u privrednom pogledu kalesijsko područje je sve do 1970-ih ostalo izrazito agrarno područje. Na porast poljoprivredne proizvodnje utjecalo je Poljoprivredno dobro "Spreča" osnovano na zemljištu koje je bilo oduzimano od zemljoposjednika putem nacionalizacije, eksproprijacije, konfiskacije i arondacije. Tom prilikom je bio oduzet i veći dio zemljišta za Aerodrom "Dubrave". Na taj način je veći dio stanovništva bio osiromašen. Uslijedio je privredni razvoj u pogledu elektrifikacije, izgradnje puteva, vodovoda, PTT mreže, zdravstvenih, kulturnih i vjerskih objekata.
Tokom 1970-ih javljaju se prvi industrijski pogoni, a glavni nosioci industrijskog razvoja bili su: hemijska industrija i industrija plastičnih masa (Plastikal), grafička industrija tj. pravljenja i prerade kartonske ambalaže (Kartonaža), metaloprerađivačka industrija (UNIS), tekstilna industrija (Moda). Trgovina je imala snabdjevački karakter (uglavnom trgovina na malo), dok je razvoj ugostiteljstva i turizma počeo tek od 1976. godine gradnjom prvih ugostiteljskih objekata. Saobraćajna veza poboljšana je krajem 1970-ih asfaltiranjem puteva magistralnog značaja Tuzla - Zvornik, regionalnog značaja Međaš - Živinice, Caparde - Šekovići, Caparde - Snagovo - Zvornik, kao i mreža lokalnih puteva. Izgradnjom saobraćajnica naselja su povezana sa centrom općine što je stvorilo bolje uslove za brži razvoj privrede općine Kalesije i njenu povezanost sa drugim susjednim općinama. Izgrađen je i jedinstven sistem PTT mreže, a prva ambulanta je izgrađena u prvoj polovini 1960-ih.
Brži razvoj privrede i porast broja stanovništva odrazio se na razvoj školstva i na kulturne prilike u poslijeratnom periodu. Donošenjem zakona o obaveznom osmogodišnjem školovanju 1949. godine pristupilo se izgradnji prvih školskih objekata. Tako su 1954. godine sagrađene 2 osnovne škole u Memićima i Tojšićima. Sa postojeće 2 iz ranijih perioda postojala su ukupno 4 školska objekta. Do izgradnje srednjoškolskog centra u Kalesiji 1977 - 78 godine izgrađeno je ukupno 6 osnovnih škola: Kalesija, Memići, Osmaci, Rainci Gornji, Tojšići i Vukovije. Također, izgrađeno je i 16 područnih škola: Dubnica, Gojčin, Zolje, Donji Rainci, Lipovice, Miljanovci, Vukovije Gornje, Vukovije Donje, Hrasno Gornje, Hrasno Donje, Jeginov Lug, Kikači, Seljublje, Zukići, Rakino Brdo i Hajvazi. Kulturni život odvijao se kroz djelatnost Narodnog univerziteta u čijem sastavu su djelovali: biblioteka, dom kulture i čitaonice. Na području Kalesije izgrađeno je ukupno 22 objekta kulture od kojih u urbanom području Kalesije 3, a u ostalim dijelovima općine 19. objekata. Pored navedenih institucija, obrazovni i duhovno - kulturni sadržaji odvijali su se i kroz vjerske objekte odnosno džamije, mektebe i crkve.
Započeti politički, privredni, društveni i kulturni razvoj na području Kalesije zaustavio je rat u Bosni i Hercegovini. Kalesija se od 2. maja 1992. godine našla među prvim bosanskohercegovačkim gradovima na udaru vojnih jedinica Jugoslavenske narodne armije i paravojnih jedinica SDS Bosne i Hercegovine. 11. maja iste godine grad Kalesija sa teritorijom istočno od rijeke Bjeljevac izuzev naselja Zukići i Jajići bili su okupirani od strane agresora.
Za samo 12 dana 23. maja 1992. godine Kalesija je ponovo oslobođena i postala je prvi oslobođeni grad u Bosni i Hercegovini. Posljedice agresije su: etničko čišćenje, stradanje i raseljavanje stanovništva, odvođenje mnogih u logore, zatim razaranje kalesijskih naselja (urbicid), vjerskih objekata, industrijskih postrojenja kao i nova administrativna podjela teritorije.
Dejtonski sporazum odredio je novo administrativno uređenje Bosne i Hercegovine. Kao posljedica tog uređenja 71 km2 odnosno 26,1 % teritorije izdvojen je iz teritorije općine Kalesija koju je ranije imala 272 km2 i pripojen novofoosnovanoj općini Osmaci. U novoosnovanu općinu Osmaci pripojena su sljedeća naselja: Mahala, Hajvazi, Caparde, Kulina, Kusonje, Kosovača, Vilčevići, Matkovac, Osmaci, Šeher, Rakino Brdo, Borogovo, Sajtovići, Like i Drvenice.
Općina Kalesija nalazi se u sjeveroistočnom dijelu BiH. Od Tuzle se nalazi jugoistočno i udaljena je oko 22 km. Svojim većim dijelom nalazi se u dolini rijeke Spreče. Površina općine je 180 km2 sa oko 42 000 stanovnika. Prije agresije površina Kalesije bila je oko 272 km2 i nakon Dejtonskog sporazuma 1/3 općine pripala je novoosnovanoj općini Osmaci. U fizičko-geografskom smislu teritorija Kalesije podijeljena je na 3 geomorfološke cjeline: 1.Majevica sa pobrđem 2.Dolina gornje Spreče 3.Bišina i njeno pobrđe Geografske koordinate općine su: 18°15′16″° istočne geografske širine i 44°25′6″ sjeverne geografske dužine.
Geološki sastav općine je skoro neistražen, ali do izvjesnih podataka može se doći iz literature koje ima veoma malo na ovu temu.
Kalesija i njeno šire okruženje imaju umjereno-kontinentalnu klimu, a u toku godine nema većih temperaturnih oscilacija.
Hidrografsku mrežu općine čini rijeka Spreča sa svojim pritokama: Bukovica, Gribaja, Tavna, Dubnica, Papraća, Ugerovica, Mramorak, Sajtovića rijeka, Mala rijeka ali i manji povremeni tokovi. Dužina rijeke Spreče je 151,7 km, a kroz Kalesiju protiče u dužini od 43,5 km.
Područje općine Kalesija obiluje plodnim zemljištem koje je povoljno za razvoj poljoprivrede, a zastupljena su: aluvijalna, dolinska, brežuljkasta i brdska tla.
Kalesija ima povoljnu klimu i sastav tla, te je zbog toga razvijen biljni i životinjski svijet. U dolini Spreče nalaze se manje šume: crne johe, vrbe i poljskog jasena. Na većoj nadmorskoj visini su šume hrasta kitnjaka, hrasta lužnjaka kao i običnog graba. Također su rasprostranjene borove šume, šume cera i bukve. Od životinja su rasprostranjeni: medvjed, vuk, divlja svinja, jazavac, tvor, lisica, patke i druge ptice. Kalesija ima dobre prirodno- geografske osobine koje pružaju mogućnost razvoja mnogih privrednih grana.
Na području Kalesije preovladava poljoprivredna proizvodnja. Poljoprivredno dobro "Spreča" je imala modernu farmu, te razvijenu ratarsku proizvodnju (uglavnom žitarice). Po gašenju ove firme započinje sa radom čitav niz manjih proizvođača: mlijeka, junećeg, pilećeg i ovčijeg mesa, raznovrsnih ratarskih kultura. Također, podignuti su novi zasadi šljive, jabuke, kruške, jagode i u manjem obimu proizvodnja povrća. U oblasti privrede dominira metaloprerađivačka industrija, proizvodnja kartonske i plastične ambalaže, grafička, proizvodnje drvene građe, proizvodnja namještaja, pvc, aluminijske i drvene stolarije, ukrasnog i drugog kamena, eksploatacija neindustrijskog kamena i pijeska. Za oblasti građevinarstva pokrenuta je proizvodnja plastične i aluminijske stolarije, proizvodnja stolarije od drveta, te nekoliko kapaciteta za primarnu preradu drveta, proizvodnja betona i betonske galanterije, proizvodnja cijevi za građevinarstvo. Najznačajniji doprinos izvoznim učincima je u izvozu čeličnih otkivaka na njemačko tržište, namještaja na zapadna tržišta, plastične i najlonske folija ambalaža na tržište Bliskog i Dalekog istoka). Od usluga najznačajnije su: trgovina, ugostiteljstvo, zanatske, prevoz putnika i roba, građevinske usluge svih zanimanja, knjigovodstvene, usluge projektovanja i bankarske.[3] Ova uslužna preduzeća pružaju neophodne usluge građanima i zapošljavaju veliki broj radnika.
| Sastav stanovništva – općina Kalesija | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2013.[4] | 1991.[5] | 1981.[6] | 1971.[7] | 1961.[8] | |||
| Osoba | 33 053 (100,0%) | 41 809 (100,0%) | 37 647 (100,0%) | 32 577 (100,0%) | 26 921 (100,0%) | ||
| Bošnjaci | 32 227 (97,50%) | 33 137 (79,26%)1 | 29 178 (77,50%)1 | 24 771 (76,04%)1 | 13 940 (51,78%)1 | ||
| Srbi | 254 (0,768%) | 7 659 (18,32%) | 7 725 (20,52%) | 7 606 (23,35%) | 7 402 (27,50%) | ||
| Bosanci | 139 (0,421%) | – | – | – | – | ||
| Romi | 137 (0,414%) | – | 110 (0,292%) | – | – | ||
| Muslimani | 117 (0,354%) | – | – | – | – | ||
| Nisu se izjasnili | 54 (0,163%) | – | – | – | – | ||
| Nepoznato | 39 (0,118%) | – | – | – | – | ||
| Bosanci i Hercegovci | 24 (0,073%) | – | – | – | – | ||
| Albanci | 21 (0,064%) | – | 30 (0,080%) | 18 (0,055%) | 11 (0,041%) | ||
| Hrvati | 20 (0,061%) | 35 (0,084%) | 34 (0,090%) | 40 (0,123%) | 44 (0,163%) | ||
| Ostali | 17 (0,051%) | 703 (1,681%) | 58 (0,154%) | 101 (0,310%) | 38 (0,141%) | ||
| Jugoslaveni | 1 (0,003%) | 275 (0,658%) | 474 (1,259%) | 23 (0,071%) | 5 459 (20,28%) | ||
| Crnogorci | 1 (0,003%) | – | 34 (0,090%) | 12 (0,037%) | 19 (0,071%) | ||
| Turci | 1 (0,003%) | – | – | – | – | ||
| Pravoslavci | 1 (0,003%) | – | – | – | – | ||
| Slovenci | – | – | 3 (0,008%) | 2 (0,006%) | 1 (0,004%) | ||
| Makedonci | – | – | 1 (0,003%) | 3 (0,009%) | – | ||
| Mađari | – | – | – | 1 (0,003%) | 7 (0,026%) | ||
| Sastav stanovništva – naseljeno mjesto Kalesija Grad | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2013.[4] | 1991.[5] | 1981.[6] | 1971.[7] | 1961.[8] | |||
| Osoba | 2 039 (100,0%) | 2 208 (100,0%) | 3 351 (100,0%) | 2 084 (100,0%) | 1 520 (100,0%) | ||
| Bošnjaci | 1 868 (91,61%) | 1 111 (50,32%)1 | 2 678 (79,92%)1 | 1 993 (95,63%)1 | 861 (56,64%)1 | ||
| Romi | 100 (4,904%) | – | 25 (0,746%) | – | – | ||
| Albanci | 20 (0,981%) | – | 12 (0,358%) | 4 (0,192%) | – | ||
| Bosanci | 15 (0,736%) | – | – | – | – | ||
| Nisu se izjasnili | 11 (0,539%) | – | – | – | – | ||
| Bosanci i Hercegovci | 8 (0,392%) | – | – | – | – | ||
| Srbi | 6 (0,294%) | 617 (27,94%) | 439 (13,10%) | 81 (3,887%) | 19 (1,250%) | ||
| Muslimani | 5 (0,245%) | – | – | – | – | ||
| Hrvati | 3 (0,147%) | 16 (0,725%) | 11 (0,328%) | 1 (0,048%) | – | ||
| Ostali | 2 (0,098%) | 367 (16,62%) | 14 (0,418%) | 4 (0,192%) | 5 (0,329%) | ||
| Nepoznato | 1 (0,049%) | – | – | – | – | ||
| Jugoslaveni | – | 97 (4,393%) | 157 (4,685%) | 1 (0,048%) | 635 (41,78%) | ||
| Crnogorci | – | – | 15 (0,448%) | – | – | ||
Najstariji spomenici kulture na području Kalesije su stećci, nadgrobni spomenici još iz XIV i XV vijeka. Smješteni su na više lokacija, a ima ih ukupno preko stotinu, sa najraznovrsnijim simbolima i gravurama u kamenu.[3] Na listi nacionalnih spomenika Bosne i Hercegovine za općinu Kalesija nalazi se spomenik:
Na više lokacija postoje i ostaci tvrđava – gradina iz najstarijih vremena, a najpoznatije su: Gojčin, Zolje – Jajići, te ispod Pješavice. Od vjerskih objekata najpoznatiji su: stare džamije u Hemlijašima i Lipovicama izgrađene na "Pašinom putu" iz perioda turske vladavine, a u Dubnici je pravoslavna crkva izgrađena u 16. vijeku.[3]
Kalesija ima prepoznatljivu izvornu muziku od 1968. godine, kada je izvorna muzika i pjesme "Kalesijske trojke" svirana na svim radio stanicama bivše Jugoslavije uz poznatu pjesmu "Kalesijo puna si mi cvijeća".
Izvorna muzika je sinonim Kalesije, a još jedna grupa sličnog stila poznata pod nazivom "Kalesijski zvuci" sa svojim pjesmama nalazi se u svjetskoj enciklopediji muzike.
U sklopu Narodnog univerziteta postojala je biblioteka sa oko 17.000 knjiga. Narodni univerzitet izdavao je i list Kalesijske novine, a kasnije podlistak u Tuzlanskom Frontu slobode. U sklopu univerziteta postojala je i kino sala gdje su prikazivani filmovi raznih sadržaja. Tokom rata osnovan je prvi općinski Radio, a dugo vremena izlazi i lokalni list "Zeman"
Osniva se Bošnjačka zajednica kulture Preporod, kulturno umjetnička društva, objavljuju se prvi romani i zbirke pjesama od autora iz kalesijskog kraja, obnavlja se i ponovo nastavlja rad Gradska biblioteka - "Narodna biblioteka Kalesija" itd. Jedan od poznatijih autora, književnika jeste Mehmed Đedović, koji je privukao pažnju javnosti romanima poput: Tragovi, Sjena kurjaka...itd.
U Kalesiji su aktivna 2 KUD-a: "Sevdah" Memići i KUD "14 maj" Tojšići.
Značajni su Dani kulture u Kalesiji, koji se obilježavaju tradicionalno svakog oktobra i posredstvom kojih su Kalesiju pohodili brojni pisci i izdavači. Osnovan je Bosanski Kulturni Centar kojim se upravlja i stimuliše kulturnim aktivnostima u ovom gradu. Tu je i lokalna radio stanica Radio Feral namijenjena slušaocima kako iz Kalesije tako i sa područja čitavog kantona.
Na području općine Kalesija postoji 6 osnovnih škola u kojima nastavu pohađaju djeca od prvog do osmog (u novije vrijeme do devetog) razreda i nalaze se u većim mjesnim zajednicama:
Ovim školama se pridodaje još 9 područnih škola u kojima pohađaju nastavu djeca od prvog do četvrtog razreda.
U spomenutim školama obrazuje se oko 5000 učenika po Bosanskom nastavnom planu i programu.
U Kalesiji djeluje i Mješovita srednja škola Kalesija, u okviru koje se obrazuju gimnazijalci, mašinski, poljoprivredni i veterinarski tehničari. Učenici se obrazuju i za zanatska zanimanja kao što su: bravar, zavarivač, metalostrugar, monter centralnog grijanja, plinski i vodoinstalater, autolimar, automehaničar, zidar, keramičar i drugi.
Veliki broj učenika i studenata obrazuje se u Tuzli putujući u jednom pravcu u prosjeku oko 20 km. Kalesija nije imala veliki broj visoko obrazovanih ljudi, a danas se na univerzitetima u Bosni i Hercegovini kao i širom svijeta obrazuje veliki broj mladih ljudi.
Sportski savez općine Kalesija formiran je 1976. godine. Tada su dijelovale sportske organizacije : FK " Sloga " Tojšići, FK " Jedinstvo " ( današnja Bosna ) Kalesija, Šahovski klub " Kalesija" iz Kalesije i OFK " Memići" iz Memića. Osim nogometa i šaha , Kalesija danas ima odbojkaše, karate i košarkaške klubove. Savez ujedno radi i na organizovanju malih olimpijskih igara za učenike osnovnih i srednjih škola. Ove igre se odvijaju već 5 godina. Na području općine registrovano je 1087 sportaša u: nogometu, odbojci, košarci, karateu, šahu, kao i školske omladine koji su uključeni u Male olimpijske igre na kojima učestvuje oko 1500 učenika.
Ženski odbojkaški klub Polo iz Kalesije osnovan je 23. 11. 1997. godine. Za samo 4 godine stigli su do Prve lige, zahvaljujući dobrom organizovanju, rukovođenju, finansijama i materijalnim dobrima. Klub je redovno učestvovao u završnici državnog prvenstva za mlađe kategorije, a pojavljuje se i kao organizator sportskih manifestacija. Godine 1988. Klub je bio organizator državnog prvenstva za mlađe kategorije.
OK "BOSNA" Kalesija je osnovan 1993. godine, a takmiči se u Prvoj ligi Odbojkaškog saveza Bosne i Hercegovine. Najveći uspjeh ostvaren je 1996 - 97 učešćem u evropskom KUP-u CEV-a, kada su ostvarili prvu klupsku međunarodnu pobjedu za bosanskohercegovačku odbojku. Kadetska i juniorska ekipa 1999. osvaja naslove Prvaka države u ovim kategorijama, a nekolicina igrača obukla je i dres reprezentacije Bosne i Hercegovine.
Osnivanjem nogometnog saveza općine Kalesija 1978. godine, osnovani su nogometni klubovi: OFK "Rainci G.", OFK "Mladost" Kikači, OFK "Mladost" Vukovije G, OFK "Spreča" Rainci D., OFK "Jeginov Lug", OFK "Majevica" Seljublje, OFK "Krušik" Vukovije, OFK "Sloboda" Vukovije, OFK "Bratstvo" Prnjavor, OFK "Borac" Osmaci, OFK "Miljanovci". Neki od ovih klubova su prestali sa takmičenjem.
Danas se takmiče: "Bosna" Kalesija i "Sloga" Tojšići u Grugoj ligi, dok "Crni vukovi", OFK "Rainci" i FK "Memići" nastupaju u Drugoj kantonalnoj ligi. U međuopćinskoj ligi takmiče se "Spreča" Donji Rainci i "Mladost" Kikači. U Fudbalskom savezu djeluje i Sekcija fudbalskih sudija i delegata koja broji 34 člana.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
