From Wikipedia, the free encyclopedia
Скалістыя горы, Рокі-Маўнцінс (Rocky Mountains) — горная сістэма ў Паўночнай Амерыцы, усходняя частка сістэмы Кардыльер.
| Скалістыя горы | |
|---|---|
| англ. Rocky Mountains | |
 | |
| Краіны | |
| Горная сістэма | Кардыльеры |
| Найвышэйшая вяршыня | Элберт |
| Вышыня | 4399 м |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Скалістыя горы цягнуцца на 4830 кіламетраў з поўначы на поўдзень ад самай паўночнага пункту ў правінцыі Брытанская Калумбія (Канада) да штата Нью-Мексіка на паўднёвым захадзе ЗША. Шырыня гор дасягае 700 кіламетраў. Скалістыя горы з'яўляюцца натуральным водападзелам паміж басейнамі Ціхага і Атлантычнага акіянаў. У Скалістых горах бяруць пачатак рэкі Місуры, Каларада, Рыа-Грандэ, Снэйк, Арканзас і мноства іншых. Скалістыя горы ўтварыліся ад 80 да 55 мільёнаў гадоў назад у эру ларамійскага арагенезу. З тых часоў пад уплывам вады і ледавікоў у горнай градзе сфармаваліся эфектныя даліны і пікі. Пад канец апошняга ледавіковага перыяду людзі пачалі засяляць тэрыторыю Скалістых гор. Пасля некалькіх экспедыцый, такіх як вандраванне Аляксандра Макензі ці экспедыцыі Люіса і Кларка, Скалістыя горы пачалі асвойвацца; мінералы і мяхі далі пачатак выточнаму эканамічнаму засваенню гор, нягледзячы на тое, што Скалістыя горы заставаліся маланаселеным раёнам. У наш час вялікая частка тэрыторыі Скалістых гор абаронена нацыянальнымі паркамі і ляснымі ўгоддзямі. Скалістыя горы — папулярнае месца для турыстаў, асабліва для пешаходнага турызму, альпінізму, вуджэння, палявання, лыжнага спорту, сноўборда і іншых.
Назва «Скалістыя горы» (англ.: Rocky Mountains) даў канадскі першапраходнік французскага паходжання П'ер Гацье Варэн дэ ла Верандры пасля таго, як ён перасек раку Pierre Jaune (сёння гэта Елаўстан — рака жоўтага каменя) 1 студзеня 1743 года[1]. Аляксандр Макензі перасек горы ў 1793 годзе і назваў іх Stoney Mountains — «Камяністыя горы». У другой палове XIX стагоддзя гарам вярнулі папярэднюю назву.
Паўночныя Скалістыя горы (да поўначы ад 45° пн. ш.) складзены пераважна гранітамі вышынёй да 3954 м (гара Робсан); паўднёвыя Скалістыя горы, ці Скалістыя горы ЗША, складаюцца з кароткіх хрыбтоў, складзеных пясчанікамі, гліністымі сланцамі, вапнякамі, вышынёй да 4401 м (гара Элберт — найвышэйшы пункт Скалістых гор).
Ёсць шырокія радовішчы малібдэна, медзі, золата, срэбра, поліметалаў, нафты, каменнага вугалю.
Назіраюцца вулканічныя з'явы: гейзеры, тэрмальныя крыніцы, а таксама землятрусы.
У Скалістых горах тыповы горны клімат. Сярэднегадовая тэмпература ў далінах знаходзіцца ў межах 6 °C. У ліпені, самым цёплым месяцы, сярэдняя тэмпература дасягае 28 °C. У студзені сярэдняя тэмпература складае каля -14 °C, і гэта самы халодны месяц у годзе. Сярэднегадовая колькасць ападкаў каля 360 мм.
У вобласці Скалістых гор улетку звычайна цёплае і сухое, бо дажджавыя хмары з захаду затрымваюцца горным хрыбтом на яго заходнім боку. Сярэдняя тэмпература летам складае 15 °C, а сярэдняя колькасць ападкаў каля 150 мм. Зімы бываюць шматснежнымі і халоднымі, сярэдняя тэмпература -2 °C, а сярэдняя таўшчыня снежнага покрыва складае 29 см. Увесну сярэдняя тэмпература 4 °C, а асадкі складаюць 107 мм. Увосень сярэдняя колькасць ападкаў 66 мм і тэмпература каля 7 °C.
Расліннасць — пераважна леса, горна-тайговыя на поўначы і хваёвыя на поўдні. Вышыня мяжы лесу ад 1500 м (на поўначы) да 3600 м (на поўдні), вышэй — альпійскія сенажаці і вечныя снягі.
У лясах растуць елкі, хвоі і піхты, на найнізкіх ярусах яны змешваюцца з бярозамі і белым клёнам. Вялікая частка гор арктычных шырот пакрыта карлікавымі бярозамі. На тайговай глебе растуць не толькі хваёвыя, але таксама і лісцяныя дрэвы: бярозы, таполі і асіны.
У далінах — стэпы і паўпустыні.
Высакагорнымі жывёламі тут з'яўляюцца снежныя козы, таўстарогі, ласі і лісіцы. У размешчаных ніжэй раёнах сустракаецца сурок, заяц-бяляк, чарнахвосты лугавы слясак і каёт.
Большасць птушак, якія насяляюць у Скалістых горах, з'яўляюцца пералётнымі. У летнія месяцы яны выкормліваюць тут птушанят. Увесь час у горах жывуць трохпальцы дзяцел, белая курапатка, некаторыя віды берасцянак і соў.
З часу апошняга зледзянення Скалістыя горы — гэта тэрыторыя жыцця продкаў індзейскіх плямён (палеаіндзейцы). Палеаіндзейцы палявалі на зараз вымерлых маманта і старажытнага бізона (жывёла на 20 % больш сучаснага бізона) у падножжаў гор і ў далінах. Як і сучасныя плямёны, якія пасля пераймалі ім, палеаіндзейцы імаверна мігравалі на раўніны ўвосень і ўзімку, каб паляваць на бізонаў, і ў горы вясной і летам, займаючыся рыбнай лоўляй, паляваннем на аленяў, вапіты а таксама збіральніцтвам каранёў і ягад. Многія навуковыя довады сведчаць пра тое, што індзейцы ў значнай меры ўплывалі на колькасць сысуноў, палюючы на іх, і расліннае покрыва праз наўмыснае выпальванне лясоў[2].
Еўрапейцы ўпершыню з'явіліся на тэрыторыі Скалістых гор у 16 стагоддзі. Іспанскі даследчык Франсіска Васкес дэ Каранада з групай салдатаў, місіянераў і афрыканскіх рабоў увайшоў у рэгіён Скалістых гор з поўдня ў 1540 годзе[3]. З'яўленне каня, металічных вырабаў, стрэльбы, новых хвароб і розных культур глыбока змянілі культуру і лад жыцця карэнных жыхароў. Амерыканскія індзейцы былі знішчаны на сваіх гістарычных тэрыторыях галоўным чынам з-за эпідэмій, войн і сталых нападаў на іх культуру[2].
У 1739 годзе французскія гандляры мехам П'ер і Поль Малет, падарожнічаючы праз Вялікія раўніны, адкрылі шэраг гор у вярхоўях ракі Плат, якія мясцовыя індзейскія плямёны звалі «Скалістыя горы», і сталі першымі еўрапейцамі, якія наведалі невядомы горны хрыбет[4].
Аўгуст Аляксандр Макензі стаў першым еўрапейцам, які перасек Скалістыя горы. Гэта адбылося ў 1793 годзе[5]. Ён выявіў вярхоўі ракі Фрэйзер і дасягнуў узбярэжжа Ціхага акіяна ў той частцы, што цяпер з'яўляецца тэрыторыяй Канады 20 ліпеня таго ж года, завяршыўшы першы зарэгістраваны транскантынентальны пераход Паўночнай Амерыкі на поўнач ад Мехіка[6]. Ён прыбыў у Бэла-Кула ў Брытанскай Калумбіі, дзе ўпершыню дасягнуў мора ў Саўт-Бентынк-Арм (англ.: South Bentinck Arm), які з'яўляецца залівам Ціхага акіяна.
Экспедыцыя Люіса і Кларка (1804—1806) лічыцца першай навуковай выведкай Скалістых гор: сабраны ўзоры для сучасных батанікаў, заолагаў і геолагаў[2][7]. Экспедыцыя, як казалі, праклала шлях да Скалістых гор і праз іх для еўрапейскіх асаднікаў усходу Амерыкі, хоць Люіс і Кларк сустрэлі ў горах прынамсі 11 еўрапейскіх амерыканцаў падчас сваіх вандраванняў[2].
Маўнцінмены — перадусім французы, іспанцы і брытанцы — блукалі па Скалістых горах з 1720 па 1800 год у пошуках радовішчаў карысных выкапняў і меха. Для гандлю мяхамі Паўночна-заходняя кампанія (англ.: North West Company) заснавала факторыю пад назвай «Скалістыя горы» як гандлёвы пост у перадгор'ях Скалістых гор, якія цяпер знаходзяцца на тэрыторыі сучаснай Альберты ў 1799 годзе, а іх канкурэнты, Кампанія Гудзонава заліва (англ.: Hudson’s Bay Company) стварыла непадалёк факторыю «Актон»[8]. Гэтыя пасты служылі грунтам для большай часткі дзейнасці еўрапейцаў у канадскіх Скалістых горах напачатку 19 стагоддзя. Сярод іх найболей значнымі былі экспедыцыі Дэвіда Томпсана, які падарожнічаў уздоўж ракі Калумбія да Ціхага акіяна[9]. Падчас яго экспедыцыі 1811 года ён стаў лагерам на месцы зліцця рэк Калумбія і Снэйк-Рывер і ўсталяваў там слуп і паведамленні, заявіўшы пра правы Вялікабрытанію на мясцовасць і пра намер Паўночна-заходняй кампаніі пабудаваць на гэтым месцы форт[10].
Па англа-амерыканскай канвенцыі 1818 года, якая ўсталявала 49-ю паўночную паралель як міжнародную мяжу заходней Ляснога возера (англ.: Lake of the Woods) да «Каменных гор», Вялікабрытанія і ЗША пагадзіліся з тым, што звалася «сумяшчальны валоданнем» землямі да захаду да Ціхага акіяна[11]. Рэзалюцыяй пра тэрытарыяльныя і дамоўныя пытанні, рашэнне спрэчкі па Арэгоне было перанесена на пазнейшы тэрмін.
У 1819 годзе Іспанія саступіла Злучаным Штатам свае правы на землі да поўначы ад 42-й паралелі, хоць гэтыя правы не ўлучалі валодання, а таксама ўлучалі абавязанні перад Брытаніяй і Расіяй адносна іх прэтэнзій у тым жа рэгіёне.
Пасля 1802 гады амерыканскія гандляры мехам і даследчыкі абвясцілі пра першую шырокую наяўнасць «белых» у Скалістых горах паўднёвей 49-й паралелі. Самымі вядомымі з іх былі амерыканцы Уільям Генры Эшлі, Джым Брыджэр, Кіт Карсан, Джон Колтэр, Томас Фітцпатрык, Эндру Генры, і Джэдэдая Сміт. 24 ліпеня 1832 года Бенджамін Бонэвіль скіраваў першы абоз крытых вазоў, які перасек Скалістыя горы праз ваёмінгскі Паўднёвы перавал[2]. Пасля экспедыцыі Макензі 1793 года пасты гандлю мехам былі створаны заходней Паўночных Скалістых гор у раёне паўночнага ўнутранага плато Брытанскай Калумбіі, якая стала вядомая як Новая Каледонія, пачынальна з Форт-Маклаўда (цяпер — абшчына Маклаўд-Лэйк) і Форт-Фрэйзера, і галоўным чынам засяроджаны ў Сцюарт-Лэйк-Пост (цяпер — Форт-Сент-Джэймс).
Перамовы з Вялікабрытаніяй цягам наступных дзесяцігоддзяў не прывялі да ўрэгулявання прэтэнзій па мяжы: Арэгонская Спрэчка стала важнейшай тэмай у геапалітычнай дыпламатыі паміж Брытанскай імперыяй і маладой амерыканскай рэспублікай. Спрэчнае супольнае валоданне Вялікабрытаніяй і ЗША працягвалася да 15 чэрвеня 1846 года, калі, па Арэгонскай дамове, Англія саступіла свае правы на гэту зямлю. У 1841 годзе Джэймс Сінклер, галоўны гандлёвы агент Кампаніі Гудзонава заліва, прывёў прыкладна 200 каланістаў з калоніі Рэд-Рывер на захад, каб умацаваць селішча вакол Форт-Ванкувера ў спробе захаваць акругу Калумбія пад уладай Вялікабрытаніі. Атрад перасек Скалістыя горы і ўвайшоў у даліну Калумбія, вобласць у западзіне Скалістых гор блізу сучаснага Рэйдыўм-Хот-Спрынгс у Брытанскай Калумбіі, потым адправіўся на поўдзень. Нягледзячы на гэтыя высілкі, у 1846 годзе Вялікабрытанія саступіла Злучаным Штатам усе правы на землі акруга Калумбія паўднёвей 49-й паралелі. Гэты развязак спрэчкі вакол мяжы Арэгона зафіксавалі ў так званай Арэгонскай дамове[12].
Пачынаючы з 1842 года па Арэгонскай сцежцы праз Скалістыя горы прайшлі тысячы перасяленцаў[13]. Мармоны сталі сяліцца каля Вялікага Салёнага возера ў 1847 годзе[14]. З 1859 па 1864 у штатах Каларада, Айдаха, Мантане і ў Брытанскай Калумбіі было выяўлена золата, што пацягнула трохі залатых ліхаманак. Тады ў гэтыя краі прыбывалі тысячы старацеляў і шахцёраў, каб даследаваць усе горы і цясніны. Яны таксама стварылі першую значную прамысловасць у Скалістых горах. За час адной толькі залатой ліхаманкі ў Айдаха было здабыта больш золата, чым за залатыя ліхаманкі ў Каліфорніі і Алясцы разам узятыя, і яна згуляла важную ролю ў фінансаванні войска Саюза ў час Грамадзянскай вайны ў Амерыцы. У 1869 годзе было завершана будаванне першай транскантынентальнай чыгункі ЗША[15], а ў 1872 годзе быў створаны першы нацыянальны парк у свеце — Елаўстонскі нацыянальны парк[16]. Канадскую транскантынентальную чыгунку планавалася пабудаваць да 1871 года, але па палітычных прычынах яе будаванне не было завершана нават да 1885 года. Але ўрэшце яна была пабудавана і, пасля разгляду шэрага іншых маршрутаў, прайшла праз перавалы Кікінг-Хорс і Роджэрс да Ціхага акіяна[17]. Дзякуючы абачлівасці прамоўтараў чыгункі, буйныя тэрыторыі канадскіх Скалістых горах былі захаваны ў якасці нацыянальных паркаў, такіх як Джаспер, Банф, Ёха і Уотэртан-Лекс, заклаўшы асновы для індустрыі турызму, якая квітнее і дасёння. Нацыянальны парк Глейшэр у Мантане быў створаны з аналагічнымі намерамі па турызме Паўночна-Ціхаакіянскай чыгункай[18]. Хоць асаднікі запоўнілі даліны і шахцёрскія мястэчкі, ахова і захаванне навакольнага асяроддзя пачалося адразу ж. Прэзідэнт ЗША Гарысан стварыў некалькі лясных фондаў у Скалістых горах у 1891—1892 гг. У 1905 годзе прэзідэнт ЗША Тэадор Рузвельт пашырыў лясны запаведнік Медысын-Боу, уключыўшы ў яго тэрыторыю цяпер вядомую як нацыянальны парк Рокі-Маўнцін. Эканамічнае развіццё пачалося з шахтаў, лясной гаспадаркі, сельскай гаспадарка і турызму, а таксама сферы паслуг, якая іх суправаджала. Намёты і лагеры сталі ранча і фермамі, форты і чыгуначныя станцыі — мястэчкамі і невялікімі гарадамі, а некаторыя з мястэчак выраслі да вялікіх гарадоў[2].
Эканамічныя рэсурсы ў Скалістых горах размаітыя і шматлікія. Мінералы, якія можна знайсці ў Скалістых горах, улучаюць значныя Вайомингский басейн і некалькі дробных абласцей утрымваюць значныя запасы вугалю, прыроднага газу, сланцаў і нафты. Прыкладам, шахта Клімакс (анг. Climax), якая знаходзіцца каля Лідвіла (анг. Leadville) у штаце Каларада, была найбуйнейшым вытворцам малібдэна ў свеце. Малібдэн выкарыстоўваецца ў цеплатрывалых сталях у такіх рэчах, як аўтамабілі і самалёты. На шахце Клімакс было занята больш 3000 чалавек. Шахта Кар д’Ален (анг. Coeur d’Alene) на поўначы Айдаха здабывае срэбра, свінец і цынк. Самая вугальная шахта Канады знаходзіцца паблізу Фені (анг. Fernie) і Спарвуду (анг. Sparwood) у Брытанскай Калумбіі; таксама вугальныя шахты існуюць шэрагам з Хінтан (анг. Hinton) у Альберту[2] і ў Паўночных Скалістых горах, што атачаюць Тамблер-Рыдж у Брытанскай Калумбіі (анг. Tumbler Ridge).
Закінутыя шахты з іх шахтавымі паліцамі і таксічнымі адыходамі ўсейваюць краявіды Скалістых гор. Прыкладам, восемдзесят гадоў глыбіннай здабычы цынку забрудзілі раку і берагі ў Іголак-Рывер (анг. Eagle River) у паўночна-цэнтральнай частцы штата Каларада. Высокія канцэнтрацыі металу выносіліся ўвесну талымі водамі ў раку ў шкоду папуляцыям багавіння, імхоў і стронгі. Эканамічны аналіз эфекту здабычы на гэтым месцы паказаў зніжэнне кошту нерухомасці, пагаршэнне якасці вады і страту рэкрэацыйных магчымасцяў. Аналіз таксама паказаў, што ачыстка ракі можа прынесці $ 2,3 млн дадатковых прыбыткаў ад турыстаў і адпачыннікаў. У 1983 годзе былому ўладальніку цынкавай рудні быў паданы пазоў генеральнага пракурора штата Каларада на суму 4,8 млн даліну. ЗША для фінансавання ачышчальных прац; ужо праз пяць гадоў у рэгіёне адбылося значнае паляпшэнне экалогіі[2][19].
Сельская і лясная гаспадарка з'яўляюцца асноўнымі галінамі прамысловасці. Сельская гаспадарка ўлучае засушлівыя і абрашаныя землі для гадоўлі сельскагаспадарчых культур і пашы скаціны. Быдла часта перасоўваюць паміж высакагорнымі пашамі летам і нізіннымі — узімку[2], практыка, вядомая пад назвай адгонная жывёлагадоўля.
Чалавечае насельніцтва не вельмі шчыльным у Скалістых горах, з сярэднім значэннем чатыры чалавека на квадратны кіламетр (10 чалавек на квадратную мілю), і некалькімі гарадамі з насельніцтвам больш 50000 чалавек. Аднак, колькасць насельніцтва хутка расла ў Скалістых гарах у перыяд паміж 1950 і 1990 гадамі. 40-гадовы прырост насельніцтва розных штатаў вагаецца ў дыяпазоне ад 35 % у Мантане да прыкладна 150 % у Юце і Каларада. Насельніцтва шэрага горных гарадоў і абшчын падвоіліся за апошнія 40 гадоў. Джэксан Хоўл (анг. Jackson Hole) у штаце Ваёмінг, прыкладам, павялічыўся на 260 %, з 1244 да 4472 жыхароў за 40 гадоў[20].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
