From Wikipedia, the free encyclopedia
Юнлэ (кіт. трад. 永樂, спр. 永乐, піньінь Yǒng lè, літаральна: «Вечнае шчасце») — дэвіз праўлення трэцяга імператара дынастыі Мін у Кітаі Чжу Дзі (кіт. спр. 朱棣, піньінь Zhū Dì; 2 мая 1360 — 12 жніўня 1424) з 17 ліпеня 1402 да яго смерці ў 1424 годзе. Чжу Дзі называюць другім заснавальнікам дынастыі. Храмавае імя — Чэн-цзу (кіт. спр. 成祖, піньінь Chéngzǔ), пасмяротнае імя — Вэнь-хуандзі (кіт. спр. 文皇帝, піньінь Wén huángdì, літаральна «культурны імператар»).
| Юнлэ | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| кіт.: 朱棣 | |||||||
 | |||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Jianwen Emperor[d] | ||||||
| Пераемнік | Hongxi Emperor[d] | ||||||
|
|||||||
| Нараджэнне |
2 мая 1360[1][2][…] |
||||||
| Смерць |
12 жніўня 1424[3] (64 гады) ці 5 жніўня 1424 (64 гады) |
||||||
| Месца пахавання | |||||||
| Род | дынастыя Мін[d] | ||||||
| Бацька | Чжу Юаньчжан[1][4] | ||||||
| Маці | Empress Ma[d][1] | ||||||
| Жонка | Empress Xu[d][5][4], Noble Consort Zhaoxian[d], Consort Gwon[d], Consort Yu (Yongle)[d], Q17362670?, Q8250397?, Q8250360?, Consort Han (Yongle)[d], Q19854647? і Consort Ren Shunfei[d] | ||||||
| Дзеці | Hongxi Emperor[d][6][4], Zhu Gaoxu[d][6], Zhu Gaosui[d][7], Zhu Gaoxi[d][8], Princess Yong'an[d], Princess Yongping[d], Princess Ancheng[d], Princess Xianning[d] і Princess Changning[d] | ||||||
| Веравызнанне | канфуцыянства | ||||||
| Званне | адмірал | ||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Чжу Дзі з’яўляецца сярэднім сынам імператара Чжу Юаньчжана, які кіраваў пад дэвізам «Хун’у». Ён атрымаў добрую адукацыю і тытул Янь-вана (燕王), гэта значыць «Уладара янь» (яго надзел знаходзіўся на землях, на якіх у старажытныя часы размяшчалася царства Янь). Ён жыў у Пекіне і ўзначальваў войска супраць манголаў. Сумесна са сваім цесцем, генералам Сюй Да, ён дамогся вялікіх поспехаў у баях супраць манголаў і ў аднаўленні нармальнага жыцця Пекіна. Яго вельмі цаніў яго бацька-імператар Чжу Юаньчжан.
Тым часам спадчыннікам прастола быў прызначаны старэйшы сын імператара Чжу Цзінь, які аднак рана памёр — у 1392 годзе.
Імператар Чжу Юаньчжан памёр 24 чэрвеня 1398 года і на пасад уступіў яго ўнук Юньвэнь (кіраваў пад дэвізам «Цзяньвэнь»), сын памерлага Цзіня. Новы імператар паводзіў сябе варожа ў адносінах да сваіх дзядзек, і не дапусціў Чжу Дзі нават на пахаванне і на пакланенне магіле Чжу Юаньчжана. Ён стаў рыхтаваць новых генералаў, каб замяніць або ізаляваць Чжу Дзі.
Чжу Дзі стаў рыхтаваць мяцеж. Ён быў папулярны сярод генералаў, быў знаўцам ваеннага мастацтва і добра вывучыў класічны трактат Сунь Цзы. Яго падтрымлівала насельніцтва, ён прыцягнуў на свой бок таксама мангольскія войскі. Супраць Чжу Дзі выступіў генерал Лі Цзінлун, але пацярпеў некалькі паражэнняў. 15 студзеня 1402 Чжу Дзі вырашыў пачаць паход на Нанкін, калі яго войска падышло да горада, Лі Цзінлун у страху адкрыў гарадскія вароты, пачалася паніка, Імператарскі палац загарэўся, і Юньвэнь са сваёй жонкай, хутчэй за ўсё, загінулі ў агні.
Стаўшы імператарам, Чжу Дзі стаў у 1402 жорстка выразаць усіх прыхільнікаў Юньвэня, выкрэсліваючы адусюль яго імя, і змяняючы ў запісах гады кіравання «Цзяньвэнь» на працяг эры «Хун’у», спрабуючы зняць сумневы ў законнасці свайго права на ўладу. Гісторык Фан Сяажу быў пакараны, а род яго «выразаны ў дзесяці пакаленнях» за адмову напісаць прадстаўленне да інаўгурацыі. У склад дзясятага пакалення ўваходзілі таксама яго вучні і настаўнікі. Перад смерцю Фан Сяажу напісаў сваёй крывёю іерогліф «篡», які азначае «ўзурпатар».
Існуе версія, зафіксаваная ў некаторых старадаўніх пісьмовых крыніцах, а таксама ў вуснай перадачы, згодна з якой сапраўдным бацькам Юнлэ быў Ухагату-хаган[9]. У пэўнай ступені, гэтая легенда пацвярджаецца паведамленнямі з «Алтан Тобчы», у якіх гаворыцца пра факт цяжарнасці маці Юнлэ, якая паходзіла з племя хонгірат, яшчэ да яе замужжа з Чжу Юаньчжанам, а таксама аб падтрымцы Юнлэ мангольскага племені уджыэт[10].
Нягледзячы на ўзурпацыю трона і жорсткі тэрор у самым пачатку праўлення, у цэлым гісторыкі разглядаюць перыяд праўлення «Юнлэ» як бліскучы.
Імператар стараўся прытрымлівацца традыцыйных канфуцыянскіх нормаў і рытуалаў, пры гэтым заахвочваў таксама будыйскія абрады і святы, імкнучыся змякчыць настроі насельніцтва і супакоіць бунты. Ён ліквідаваў супярэчнасці паміж асобнымі плямёнамі і народамі і ўвёў рацыянальную сістэму кіравання, перагледзеўшы межы правінцый і адміністрацыйную структуру імперыі.
Каб супакоіць навукоўцаў, ён стаў набіраць новых дарадцаў сярод лепшых спецыялістаў, старанна правяраючы здольнасці і кваліфікацыю, стаў заахвочваць навуку і адукацыю. Імператар Юнлэ загадаў напісаць велізарную энцыклапедыю, якая ўвайшла ў гісторыю пад назвай «Энцыклапедыя Юнлэ» і на працягу 600 гадоў была найбуйнейшай энцыклапедыяй у сусветнай гісторыі. Толькі ў XXI стагоддзі яе рэкорд пабіла Англійская Вікіпедыя. У «Энцыклапедыі Юнлэ» было больш за паўмільёна старонак, да нашых дзён захаваліся толькі 4 % іх.
Імператар сур’ёзна заняўся аднаўленнем эканомікі пасля вайны за звяржэнне Юньвэня. Ён стаў жорстка змагацца супраць карупцыі і таемных таварыстваў і разбойнікаў, а таксама прыхільнікаў Юньвэня, прыцягваючы да сябе новае пакаленне чыноўнікаў і афіцэраў. Ён прыняў меры па павелічэнні вытворчасці прадуктаў харчавання і тканін, распрацаваў зямлі ў дэльце Янцзы, прачысціў рэчышча і зноўку перабудаваў Вялікі кітайскі канал, пашырыўшы суднаходства і ірыгацыйную сетку. Гэта прывяло да развіцця гандлю і ўнутранага суднаходства. Адкрыццё рэканструяванага Вялікага канала ў 1415 годзе прывяло да спынення шырокамаштабнага кабатажнага марскога суднаходства паміж дэльтай Янцзы і поўначчу краіны (галоўным чынам, пастаўкі збожжа для забеспячэння Пекіна і войскаў), паколькі ўнутраны водны шлях лічыўся больш бяспечным[11]. Гэта ў сваю чаргу выклікала заняпад у справе будаўніцтва марскіх судоў[12].
Чжу Дзі ператварыў Пекін у сталіцу, дзе ён пачаў і завяршыў будаўніцтва Забароненага горада. У выніку Пекін стаў галоўным горадам Кітая на наступныя 500 гадоў.
Параўнальны па маштабе з Забароненым горадам будаўнічы праект разгарнуўся ў правінцыі Хубэй, дзе сіламі некалькіх соцень тысяч салдат і рабочых быў узведзены комплекс манастыроў і даоскіх храмаў на гары Уданшань. Мэтай будаўніцтва быў клопат аб народных масах і набыццё папулярнасці сярод народа, асабліва пасля звяржэння свайго пляменніка і жорсткіх мер супраць таемных таварыстваў.
Пры Чжу Дзі квітнела канфуцыянства і навукі. Ён даручыў Дзяржаўнаму сакратару Су Цзіну скласці кароткія анатацыі па ўсіх кнігах і тэмах, праз 17 месяцаў з’явілася першае выданне, а ў 1557 — наступнае выданне «Энцыклапедыі гадоў кіравання пад дэвізам Юнлэ», у якой былі асветлены ўсе дасягненні чалавецтва, вядомыя ў Кітаі на гэты час. Да праекта была прыцягнута тысяча навукоўцаў, энцыклапедыя налічвала каля 23 000 скруткаў, якія падзяляліся на 11 тысяч тамоў і асвятлялі 8000 артыкулаў. Да цяперашняга часу дайшло каля 400 тамоў, астатнія не захаваліся.
Чжу Дзі талерантна ставіўся да чужых ідэй, ён падтрымліваў і даасізм, і канфуцыянства, і будызм, стараўся аднавіць кітайскую традыцыю і здушыць мангольскі ўплыў у культуры, што застаўся з часоў дынастыі Юань.
Ваенную і дыпламатычную палітыку імператара Юнлэ ў адносінах да суседніх народаў і дзяржаў можна ахарактарызаваць як накіраваную на зацвярджэнне ўплыву «Сярэдзіннай дзяржавы» — гэта значыць кітайскай Мінскай імперыі — ва ўсіх чатырох краінах свету[13].
Траціна стагоддзя (1402—1435), на працягу якіх на Мінскім троне былі імператары Чжу Дзі (Юнлэ) і яго ўнук Чжу Чжаньцзі (Сюаньдэ), былі ў многіх адносінах вельмі незвычайным перыядам амаль трохсотгадовай гісторыі дынастыі Мін. У параўнанні як са сваімі папярэднікамі, так і пераемнікамі, рэжым Чжу Дзі (і да нейкай ступені, Чжу Чжаньцзі) адрозніваўся энергічнай (і дарагой) ваеннай і дыпламатычнай дзейнасцю, накіраванай на ўзмацненне ўплыву Мінскай імперыі за межамі так званага «Унутранага Кітая», гэта значыць зямлі паміж Вялікай сцяной, Тыбецкім нагор’ем, і морамі Ціхага акіяна, традыцыйна населенай кітайцамі. За дваццаць з невялікім гадоў царства Чжу Дзі яго высокапастаўленыя пасланцы, многія з якіх былі еўнухамі, наведалі практычна ўсіх блізкіх і далёкіх суседзяў мінскага Кітая, імкнучыся забяспечыць хаця б фармальнае, а часам і рэальнае прызнанне імі кітайскага імператара як свайго гаспадара[14].
З пункту гледжання гісторыкаў, сярод матываў гэтых аперацый было жаданне Чжу Дзі атрымаць міжнароднае прызнанне Мінскай дынастыі, якая прыйшла на змену мангольскай дынастыі Юань, як новай кіруючай дынастыі «Сярэдзіннай дзяржавы», на якую, па традыцыйных кітайскіх канонах, усе астатнія, ускраінныя, народы і царства павінны глядзець як на цэнтр цывілізацыі.
Немалаважным было і зацвярджэнне законнасці яго ўласнага знаходжання на Мінскім троне, узурпаваным ім у пляменніка Чжу Юньвэня. Гэты фактар, магчыма, яшчэ больш узмацніўся хаджэннем чутак, што Чжу Юньвэнь зусім не загінуў пры пажары Нанкінскім імператарскага палаца (знойдзенае пасля захопу сталіцы цела цяжка было апазнаць), а змог бегчы, і хаваецца дзесьці ў Кітаі ці за яго межамі. Афіцыйная «Гісторыя мін» (складзеная амаль праз 300 гадоў) сцвярджае, што вышук зніклага імператара быў адной з мэтаў нават для экспедыцый Чжэн Хэ[15].
Як бы там ні было, з геаграфічнага пункту гледжання знешняя палітыка рэжыму Юнлэ было сапраўды ўсебаковай. На ўсходзе, шматлікія кітайскія і карэйскія амбасады перасякалі Жоўтае мора, пацвярджаючы васальную залежнасць Карэі ад Мінскай імперыі. Сярод даніны, пасыланай часонскімі кіраўнікамі ў Кітай, былі золата і срэбра, коні і буйная рагатая жывёлу, а таксама сотні дзяўчат для гарэма Чжу Дзі[16]. На захадзе пасланцы мінскага імператара наведвалі двор Тамерлана і яго пераемніка Шахруха ў Самаркандзе, а пазней і ў Гераце. (Дзяржава Цімурыдаў была, бадай, адзінай, з кім мінскім імператарам даводзілася мець зносіны на роўных, а не як з васалам)[17].
На поўначы, імператарам Юнлэ было праведзена пяць кампаній за падпарадкаванне манголаў, і арганізоўваўся менавы гандаль з «мірнымі» манголамі[17]; на поўдні, у 1406 годзе пачалося ўварванне ў в’ецкую дзяржавуа Дайнгу[18].
,_porcelain_with_underglaze_blue_-_Östasiatiska_museet,_Stockholm_-_DSC09451.JPG)
На паўночным усходзе вяліся кампаніі за падпарадкаванне народаў Маньчжурыі, зборна вядомых як чжурчжэняў; у прыватнасці, флот еўнуха-адмірала Ішыхі некалькі разоў спускаўся па Сунгары і Амуры, дзе на Тырскім уцёсе быў узведзены будыйскі храм[19].
На паўднёвым захадзе і ўсходзе, пасланцы Чжу Дзі (еўнух Хоу Сянь і будысцкі манах Чжыгуан) наведалі Тыбет у 1405 годзе, і запрасілі тамтэйшага маладога кармапу, Дэшына Шэклу ў Нанкін, дзе імператар аказаў яму пашану і павагу. Добры імператар нават падрыхтаваў войскі, каб паслаць іх у Тыбет і пры іх дапамозе забяспечыць там панаванне кармапавай секты, але кармапа патлумачыў яму, што ў такой ваеннай «дапамозе» няма неабходнасці[20][21].
Чжу Дзі арганізаваў пяць паходаў супраць манголаў, ён паламаў цалкам рэшткі дынастыі Юань і стаў мець зносіны з асобнымі мангольскімі плямёнамі. Шляхам дыпламатычных намаганняў ён ставіў манголаў у васальную і эканамічную залежнасць ад Кітая.
Рубеж XIV—XV стагоддзяў быў перыядам унутраных бязладзіц у в’ецкай дзяржаве Дайв’ет, якая займала паўночную частку сучаснага В’етнама, і вядомая ў заходняй літаратуры як «Анам». У адказ на скаргу прадстаўніка зрынутай там дынастыі Чан на Хо Куі Лі, які захапіў уладу ў Дайв’еце і пераназваў Дайв’ет у «Дайнгу», Чжу Дзі ў 1406 г, паслаў у Дайнгу дэлегацыю з мэтай вярнуць чанскага прэтэндэнта на пасад. Пасля забойства в’етамі чанскага прэтэндэнта і кітайскай дэлегацыі, якая яго суправаджала, у Нанкін было прынята рашэнне аб уварванні ў Дайнгу. Напрыканцы 1406 года 215-тысячнае кітайскае войска перайшло мяжу і да сярэдзіны наступнага года разбіла сілы Хо Куі Лі. У 1407 годзе Дайнгу быў далучаны да Імперыі Мін у якасці правінцыі Цзяачжы (Зяоці)[22].
Дзяржава т’ямаў Т’ямпа, якая знаходзілася на поўдзень ад Дайнгу, традыцыйна варагаваць з Дайв’етам, было саюзнікам кітайцаў.
Імператар Юнлэ, аднак, не змог утрымаць свае заваёвы. У 1418 Ле Лой падняў паўстанне і заснаваў пазней новую в’етнамскую дынастыю Ле. Ужо пасля смерці Чжу Дзі ў 1427 незалежнасць адноўленага Дайв’ета прызнаў яго ўнук, імператар Сюаньдэ (Чжу Чжаньцзі)[23].
Эра Юнлэ характарызавалася актыўнай кітайскай дыпламатыяй у Паўднёва-Усходняй Азіі. Нават на гэтым фоне вылучаецца шэраг марскіх экспедыцый у Індыйскі акіян, якія ўзначаліў Чжэн Хэ. Да гэтага Кітай ужо арганізоўваў марскія падарожжы ў Аравію ў часы дынастыі Тан (618—907).
У 1405 годзе стартавала першая экспедыцыя, за 18 гадоў да партугальскіх геаграфічных адкрыццяў. У далейшым яшчэ шэсць экспедыцый адпраўляліся ў мора, дасягаючы Індыі, Персідскага заліва (Армуз), Аравіі і Афрыкі. Апошняя з іх была ажыццёўлена ўжо пры імператары Сюаньдэ. Як далёка ўздоўж ўзбярэжжа Афрыкі даходзіў кітайскі флот, дакладна невядома, але даследчыкі адзінай карты гэтых падарожжаў, якая дайшла да нас, выказвалі здагадкі, што кітайскія мараходы магчыма пабывалі не толькі ў Маліндзі (сучасная Кенія), але і ля берагоў сучасных Танзаніі ці нават Мазамбіка.
Наступныя мінскія імператары і іх мандарыны былі праціўнікамі марскіх плаванняў і прыпынілі дарагія далёкія плаванні; большая частка дэталёвай інфармацый аб экспедыцыях Чжэн Хэ была страчана або знішчана.
Другі кітайскі імператар Чжу Дзі (Юнлэ) меў чатырох сыноў і пяць дачок. Старэйшы сын Чжу Гаачы (1378—1425) стаў трэцім імператарам з дынастыі Мін (1424—1425). Другі сын Чжу Гаасюй (1380—1426) у 1404 стаў ханьскім князем (Хань-ванам) і атрымаў у валоданне ў 1415 г. Цінчжоу (правінцыя Шаньдун). Трэці сын Чжу Гаасуй (1383—1431) у 1404 годзе стаў Чжаа-ванам і ў 1425 годзе атрымаў у валоданне Чжандэ (правінцыя Хэнань).
1 красавіка 1424 года Чжу Дзі пачаў сваю апошнюю ваенную кампанію ў пустыні Гобі для пераследу манголаў. Кампанія ні да чаго не прывяла. Перажываючы няўдачы, Чжу Дзі запаў у глыбокую дэпрэсію і перажыў некалькі інсультаў. Ён памёр 8 жніўня 1424 года і быў пахаваны ў грабніцы Чанлін (長陵) каля Пекіна.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
