аграгарадок у Жыткавіцкім раёне Гомельскай вобласці Беларусі From Wikipedia, the free encyclopedia
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Дзя́кавічы[1] (трансліт.: Dziakavičy, руск.: Дяковичи) — аграгарадок у Жыткавіцкім раёне Гомельскай вобласці. Уваходзіць у склад Марохараўскага сельсавета.
Аграгарадок
Дзякавічы .jpg)
Дзякавічы на карце Беларусі ±   | ||||||||||||||||||||||||
На захадзе мяжуе з лесам.
За 57 км на паўночны ўсход ад Жыткавіч, 32 км ад чыгуначнай станцыі Старушкі (на лініі Лунінец — Калінкавічы), 295 км ад Гомеля.
На поўначы сетка меліярацыйных каналаў, злучаных канавай Дуброва з возерам Чырвонае.
Транспартныя сувязі па прасёлкавай, затым аўтамабільнай дарозе Марохарава — Любань.
Выяўленыя археолагамі курганныя магільнікі дрыгавічоў (17 насыпаў у 1 км на паўднёвы захад ад вёскі) сведчаць пра засяленне гэтых месцаў з даўніх часоў. Паводле пісьмовых крыніц вядомая з XVI стагоддзя як вёска ў Слуцкім павеце Наваградскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага. У інвентары 1572 года пазначана як фальварак. У 1712 годзе цэнтр прыватна-ўласніцкага маёнтка. З 1784 года цэнтр Дзякавіцкай воласці.
Пасля 2-га падзелу Рэчы Паспалітай (1793 год) у складзе Расійскай імперыі. У 1796 годзе ў суседнім аднайменным фальварку быў хлебазапасны магазін Радзівілаў. У 1850 годзе валоданне князя Пятрова. У 1885 годзе належала князю Вітгенштэйну, які ў 1876 годзе валодаў 54 532 дзесяцінамі зямлі. У склад Дзякавіцкай воласці (існавала да 17 ліпеня 1924 года) уваходзілі ў 1885 годзе 9 вёсак з 336 дварамі. У 1892 годзе адкрыта народнае вучылішча. У 1896 годзе ў маёнтку і вёсцы працавалі 2 ветракі. Паводле перапісу 1897 года знаходзіліся карчма, фальварак. Жыхары займаліся рыбнай лоўляй і гандлявалі рыбай у Мінску, Жытоміры, Слуцку і іншых гарадах. Вёска хутка павялічвалася ў памерах. Працавала паштовае аддзяленне. У 1908 годзе побач працаваў лесапільны завод, працоўныя якога ў сакавіку 1913 года правялі стачку, патрабуючы падвышэння заработнай платы.
З 20 жніўня 1924 года цэнтр Дзякавіцкага сельсавета Старобінскага, з 8 кастрычніка 1924 года Жыткавіцкага, з 21 жніўня 1925 года Старобінскага, з 5 красавіка 1935 года Жыткавіцкага раёна Слуцкай, з 8 кастрычніка 1924 года Мазырскай, з 21 жніўня 1925 года Слуцкай, з 9 чэрвеня 1927 года да 26 ліпеня 1930 года Бабруйскай, з 21 чэрвеня 1935 года да 20 лютага 1938 года Мазырскай акруг, з 20 лютага 1938 года Палескай, з 8 студзеня 1954 года Гомельскай абласцей. У 1925 годзе адкрыта Дом-чытальня. У 1930 годзе арганізаваны калгас «Авангард». Падчас Вялікай Айчыннай вайны нямецкія акупанты 17 лютага 1942 года спалілі вёску, а 6 сакавіка 1943 года падчас карнай экспедыцыі спалілі яшчэ 225 двароў, расстралялі і спалілі жывымі 651 жыхара (пахаваны ў магіле ахвяр фашызму на ўсходняй ускраіне вёскі). 17 жыхароў загінулі на фронце. Паводле перапісу 1959 года цэнтр калгаса «Кастрычнік». Дзейнічаюць сярэдняя школа, Дом культуры, бібліятэка, амбулаторыя, дзіцячы сад, аддзяленне сувязі, крама. Планіроўка складаецца з доўгай крывалінейнай вуліцы з завулкамі, арыентаванай з паўднёвага ўсходу на паўночны захад і забудаванай двухбакова, няшчыльна драўлянымі сядзібамі. Да 27 снежня 2022 года Дзякавічы з’яўляліся цэнтрам Дзякавіцкага сельсавета[2].
