From Wikipedia, the free encyclopedia
Charles Edward Ives (/aɪvz/; 20 Oktober 1874 - 19 Mei 1954) was 'n Amerikaanse modernistiese komponis,[1] en een van die eerste Amerikaanse komponiste wat internasionale bekendheid verwerf het.[2] Sy musiek is grootliks tydens sy eie lewe geïgnoreer, en baie van sy werke is vir baie jare nie opgevoer nie. Later in sy lewe is die kwaliteit van sy werke wyd erken, en het hy weldra begin bekendstaan as 'n "American original".[3][4][5] Hy was ook een van die eerste komponiste om 'n sistematiese program van eksperimentele musiek van stapel te stuur, met musikale tegnieke soos poli-tonaliteit en poli-ritme.[6] Sy eksperimentering was die voorloper van verskeie musikale innovasies wat later wyd in gebruik geneem is tydens die 20ste eeu. Derhalwe word hy dikwels beskou as die leidende Amerikaanse komponis van 20ste eeuse kunsmusiek.[7]
Charles Ives | |
|---|---|
 | |
| Gebore | 20 Oktober 1874 Danbury, Connecticut |
| Sterf | 19 Mei 1954 (op 79) |
| Beroep | komponis, versekeringsmakelaar |
Ives is gebore op 20 Oktober 1874 in Danbury, Connecticut, [8] uit die huwelik tussen George (Edward) Ives (3 Augustus 1845 - 4 November 1894), [9] leier van 'n musikale groep (band) tydens die Amerikaanse Burgeroorlog, en Mary Elizabeth (Parmelee) Ives (2 Januarie 1849 of 1850 - 25 Januarie 1929). [10] Die Ives was een van Danbury se voorste families. [7]
George Ives het kore en orkeste gelei en klasse aangebied in musiekteorie asook 'n hele aantal musiekinstrumente. [11] Charles het telkens op die stadsplein in Danbury gesit en gelyktydig na sy pa se orkes en ander bands aan die ander kant van die plein gesit en luister, en só sy musieksmaak ontwikkel. Sy vader het hom en sy broer (Joseph) Moss Ives, (5 Februarie 1876 - 7 April 1939 [12]) music[11] in harmonie en kontrapunt onderrig en die jong Charles se eerste komposisies gelei; George het 'n oopkop benadering tot teorie gevolg en hom aangemoedig om te eksperimenteer in bi-tonale en poli-tonale harmonieë. [7] Dit was deur hom dat Ives kennis gemaak het met die musiek van Stephen Foster. [13] Hy word op 14-jarige ouderdom 'n kerkorrelis [14] en skryf verskillende gesange en liedere vir kerkdienste, insluitend sy Variations on America, wat hy geskryf het vir 'n konsert op 4 Julie (Amerikaanse Onafhanklikheidsdag) in Brewster, New York. Die werk word selfs deur moderne konsert-orreliste as 'n uitdagende komposisie beskou, maar hy het skertsend genoem dat dit "soveel pret was soos om bofbal te speel", welke 'n kommentaar was op sy eie orreltegniek op daardie tydstip. [15]
Ives verhuis in 1893 na New Haven, Connecticut en skryf in by Hopkins School, waar hy die leier van die bofbalspan is. In September 1894 betree Ives Yale-universiteit waar hy onder Horatio Parker studeer. Hier komponeer hy in 'n korale styl wat soortgelyk is aan die van sy mentor. Hy skryf ook kerkmusiek en selfs 'n liedjie vir William McKinley se veldtog van 1896. [16] Op 4 November 1894 sterf sy vader. Dit is 'n verpletterende slag vir hom, maar hy gaan in 'n groot mate voort met die musikale eksperimentering waarmee hy onder sy vader begin het. Sy broer Moss word later 'n prokureur.
Ives was tydens sy jare aan Yale 'n prominente figuur; hy was lid van HeBoule ('n "fraternity") en die Wolf's Head Society, en het as voorsitter van die Ivy League komitee waargeneem. [16] Hy het sport by Yale geniet en in die voetbal span gespeel. Michael C. Murphy, sy afrigter, het eenkeer opgemerk dat dit 'n "skande" was dat hy soveel tyd aan musiek deurgebring het, want anders sou hy 'n kampioen-naelloper kon wees. [17] Sy werke, Calcium Light Night en Yale-Princeton Football Game, toon die invloed van die universiteitslewe en sport op Ives se komposisies. Hy skryf sy Simfonie No. 1 as sy senior proefskrif onder toesig van Parker. [16]
Ives het sy werk as kerkorrelis voortgesit tot Mei 1902. Kort nadat hy in 1898 aan Yale gegradueer het, [18] het hy begin werk in die aktuariële afdeling van die Mutual Life Insurance company of New York. [19] In 1899 begin Ives te werk by die versekeringsagentskap Charles H. Raymond & Co., waar hy tot 1906 bly. In 1907, na die mislukking van Raymond & Co., stig hy en sy vriend Julian Myrick hul eie versekeringsagentskap genaamd Ives & Co, wat later Ives & Myrick sou word, en waar hy sou bly tot en met sy aftrede. [20] Gedurende sy loopbaan as versekeringshoof en aktuaris het Ives kreatiewe maniere bedink om lewensversekeringspakkette vir vermoënde mense te struktureer, wat die grondslag van die moderne praktyk van boedelbeplanning gelê het. [21] Sy Life Insurance with Relation to Inheritance Tax, gepubliseer in 1918, is goed ontvang. As gevolg hiervan het hy aansienlike roem verwerf in die versekeringsbedryf, en baie van sy mede-sakelui was verbaas om te verneem dat hy ook 'n komponis was. In sy vrye tyd het hy musiek gekomponeer en, tot sy huwelik, as orrelis in Danbury en New Haven, sowel as Bloomfield, New Jersey en New York Stad, gewerk. [16]
In 1907 het Ives die eerste van 'n aantal "hartaanvalle" (soos hy en sy gesin dit genoem het) gehad waarmee hy deur die loop van sy lewe geteister sou word. Hierdie aanvalle was moontlik sielkundig van oorsprong, eerder as fisies. Na sy herstel van 'n aanval in 1907, het Ives een van die mees kreatiewe tydperke van sy lewe as komponis betree.
In 1908 trou hy met Harmony Twichell, dogter van die Joseph Twichell en sy vrou Julia Harmony Cushman. [20] Die jong paartjie verhuis daarna na hul eie woonstel in New York.
Ives het 'n suksesvolle loopbaan in versekering gehad. Hy was steeds ook 'n produktiewe komponis, totdat hy in 1918 'n hartaanval, een van vele wat hy sou hê, gehad het, waarna hy baie min gekomponeer het. Hy skryf sy laaste stuk, die liedjie "Sunrise", in Augustus 1926. [20] In 1922 publiseer Ives sy 114 Songs, wat die omvangrykheid van sy werk as komponis verteenwoordig. Dit bevat kunsliedere, liedjies wat hy as tiener en jong man geskryf het, en hoogs dissonante liedjies soos bv. "The Majority." [20]
Volgens sy vrou het Ives eendag vroeg in 1927 met trane in sy oë na benede gekom en haar meegedeel dat hy nie meer kon komponeer nie, en dat "niks reg klink nie." [22] Daar bestaan talle teorieë ter verklaring van die stilte van sy latere jare. Dit toon parallelle met die geheimsinnige laaste dekades van Jean Sibelius se lewe, wat amper dieselfde tyd ophou komponeer het. Terwyl Ives ophou komponeer het en toenemend deur swak gesondheid geteister is, het hy voortgegaan met die hersiening en verfyning van sy vroeëre werk, asook om 'n toesighoudende rol te speel tydens die premières van sy musiek. [20]
Na voortgesette gesondheidsprobleme, insluitend diabetes, het hy in 1930 uit die versekeringsbedryf getree. Alhoewel hy meer tyd gehad het om aan musiek te bestee, kon hy geen nuwe musiek skryf nie. Gedurende die veertigerjare hersien hy sy Klaviersonate No. 2 (Concord-Sonate), en publiseer die hersiene weergawe daarvan in 1947 ('n vorige weergawe van die sonate en die gepaardgaande prosa volume Essays Before a Sonata[23] is privaat gedruk in 1920).[24]
Ives is in 1954 in New York Stad aan 'n beroerte oorlede. Sy weduwee, wat in 1969 op 92-jarige ouderdom oorlede is, het die tantieme van sy musiek aan die American Academy of Arts and Letters bemaak vir die Charles Ives-prys. [25]
Ives se toewyding aan musiek het begin toe hy op 'n jong ouderdom in sy vader se orkes begin tromme speel het. Ives het 'n groot versameling liedjies gepubliseer, waarvan baie dele vir die klavier bevat. Hy het twee strykkwartette en ander werke bestaande uit kamermusiek gekomponeer, hoewel hy tans veral bekend is vir sy orkesmusiek. Sy werk as orrelis het hom daartoe beweeg om in 1891 Variations on America te skryf, wat hy die eerste keer opgevoer het tydens 'n opvoering ter viering van Amerika se onafhanklikheid.
In 1906 komponeer Ives die eerste radikale musiekwerk van die twintigste, getiteld Central Park in the Dark. Hy het twee simfonieë gekomponeer, sowel as The Unanswered Question (1908), wat geskryf is vir die ongewone kombinasie van trompet, vier fluite en strykkwartet. The Unanswered Question is beïnvloed deur Ralph Waldo Emerson en Henry David Thoreau.
Rondom 1910 begin Ives om sy bekendste werke te komponeer, waaronder die Holiday Symphony en Three Places in New England tel. Die Klaviersonate No. 2, bekend as die Concord Sonate, was een van sy mees noemenswaardige stukke. Hy het in 1911 hieraan begin werk en die meeste daarvan in 1915 voltooi. Dit is egter eers in 1920 dat die stuk gepubliseer is. Die hersiene weergawe daarvan is eers in 1947 uitgereik. Hierdie stuk bevat een van die opvallendste voorbeelde van sy eksperimentering. Die stuk demonstreer ook Ives se voorliefde vir musikale notasie: die openingsstawe van Ludwig van Beethoven se Simfonie nr. 5 word in elke beweging aangehaal. [26]
'n Ander opvallende stuk orkesmusiek wat Ives voltooi het, was sy Simfonie No. 4. Hy werk van 1910 tot 1916 hieraan. Hierdie simfonie is opmerklik vir die ingewikkeldheid daarvaan en die massiewe orkes. Dit beskik oor vier bewegings. 'n Volledige opvoering is eers in 1965 (d.w.s. 'n halwe eeu nadat dit voltooi is, en meer as 'n dekade na die dood van Ives) gelewer. Ives het materiaal agtergelaat vir 'n onvoltooide Universe Symphony wat hy ondanks twee dekades se werk nie kon voltooi nie, welke te danke was aan sy gesondheidsprobleme sowel as sy verskuiwende denke oor die werk.
Ives se musiek is grotendeels gedurende sy lewe geïgnoreer, veral gedurende die jare waarin hy aktief gekomponeer het. Baie van sy gepubliseerde werke is nooit gespeel nie, selfs verskeie jare ná sy afsterwe in 1954. In meer onlangse jare het sy reputasie egter sterk toegeneem. Die Juilliard-skool het die vyftigste herdenking van sy dood herdenk deur sy musiek in 2004 op te voer. Sy musikale eksperimente, waaronder die toenemende gebruik van dissonansie, is nie goed ontvang deur sy tydgenote nie. Die probleme met die uitvoering van die ritmiese ingewikkeldheid in sy belangrikste orkeswerke het dit selfs dekades nadat dit gekomponeer is, uitdagende opvoerings gemaak.
Vroeë aanhangers van Ives se musiek was Henry Cowell, Elliott Carter en Aaron Copland. Cowell se tydskrif, New Music, het 'n aansienlike aantal van Ives se partiture gepubliseer (met sy goedkeuring). Vir byna 40 jaar het Ives egter 'n skrale hoeveelheid uitvoerings van sy musiek beleef, wat hy nie persoonlik verwerk of finansieel geborg het nie. Hy het gewoonlik vir Nicolas Slonimsky as dirigent gebruik. [24] Nadat hy 'n eksemplaar van Ives se self-gepubliseerde 114 Songs gedurende die dertigerjare gesien het, het Copland 'n koerantartikel gepubliseer waarin hy die versameling geprys het.
Ives het gedurende die dertigerjare 'n mate van erkenning uit die geledere van die publiek begin verwerf met uitvoerings van 'n weergawe vir kamerorkes van sy Three Places in New England, wat in beide die VSA en op toer in Europa deur die dirigent Nicolas Slonimsky gedirigeer is. In 1939 het die stadsaal van New York sy Klaviersonate No. 2 (Concord Sonata), met John Kirkpatrick as pianis, aangebied. Dit het gunstige resensies in die New Yorkse koerante ontvang. Later, rondom die tyd van Ives se dood in 1954, het Kirkpatrick saam met die sopraan Helen Boatwright gewerk aan die eerste uitgebreide opname van Ives se liedjies vir die obskure Overtone plate-etiket (Overtone Records katalogusnommer 7). Hulle het 'n nuwe reeks liedjies opgeneem vir die Ives Centennial Collection wat Columbia Records in 1974 gepubliseer het.
In die veertigerjare het Ives vir Lou Harrison, 'n aanhanger van sy musiek, ontmoet, wat dit begin redigeer en promoveer het. Harrison het die première van die Simfonie No. 3, met die titel The Camp Meeting, in 1946 gedirigeer.[27] Ives was 'n entoesiastiese ondersteuner van 20ste eeuse musiek en het dikwels werke wat deur ander komponiste geskryf is gefinansier. Nicolas Slonimsky het in 1971 gesê: "Hy het my hele loopbaan gefinansier." [28]
Op daardie tydstip is Ives se werk ook bevorder deur Bernard Herrmann, wat as dirigent by CBS gewerk het en in 1940 hoofdirigent van die CBS Simfonieorkes geword het. Terwyl hy daar was, het hy hom vir Ives se musiek beywer. Herrmann het erken dat hy gepoog het om die Concord Sonate op te voer. Ives, wat die radio en die grammofoon liefs vermy het, het ingestem om van 1933 tot 1943 'n reeks klavieropnames te maak. In een van die meer ongewone opnames wat in 1943 in New York Stad gemaak is, speel Ives die klavier terwyl hy die lirieke sing tot sy gewilde liedjie uit die Eerste Wêreldoorlog getiteld "They Are There!" wat hy in 1917 gekomponeer het. Hy het dit in 1942–43 hersien vir die Tweede Wêreldoorlog.
Ives se klavieropnames is later in 1974 uitgegee deur Columbia Records op 'n spesiale langspeelplaat vir die 100ste herdenking van sy geboorte. New World Records het op 1 April 2006 42 snitte van sy opnames op CD uitgereik.
In Kanada in die 1950's het die gewese Engelse pianis Lloyd Powell 'n reeks konserte by die Universiteit van Brits-Columbië gespeel wat al Ives se klavierwerke ingesluit het.[29]
Opmerking: Omdat Ives dikwels verskillende weergawes van dieselfde stuk gemaak het en omdat sy werk gewoonlik gedurende sy lewe geïgnoreer is, is dit dikwels moeilik om die presiese datums van sy komposisies te plaas. Die datums wat hier gegee word, is soms die beste raaiskote. Daar is ook kontroversiële bespiegelinge dat hy sy eie stukke doelbewus vroeër of later gedateer het as wat dit werklik geskryf is.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
