กลุ่มภาษาอิหร่าน
From Wikipedia, the free encyclopedia
กลุ่มภาษาอิหร่าน (อังกฤษ: Iranian หรือ Iranic languages)[2][3] เป็นสาขาย่อยของกลุ่มภาษาอินโด-อิเรเนียนในตระกูลภาษาอินโด-ยูโรเปียนที่มีผู้พูดเป็นกลุ่มชนอิหร่าน ซึ่งส่วนใหญ่อยู่ในที่ราบสูงอิหร่าน
หน้านี้มีเนื้อหาเป็นภาษาต่างประเทศ คุณสามารถช่วยพัฒนาหน้านี้ได้ด้วยการแปล ยกเว้นหากเนื้อหาเกือบทั้งหมดไม่ใช่ภาษาไทย ให้แจ้งลบแทน |
กลุ่มภาษาอิหร่าน | |
---|---|
อิเรนิก | |
กลุ่มเชื้อชาติ: | กลุ่มชนอิหร่าน |
ภูมิภาค: | เอเชียตะวันตก, ยุโรปตะวันออก, คอเคซัส, เอเชียกลาง และเอเชียใต้ |
การจําแนก ทางภาษาศาสตร์: | อินโด-ยูโรเปียน
|
ภาษาดั้งเดิม: | อิหร่านดั้งเดิม |
กลุ่มย่อย: | |
ISO 639-2 / 5: | ira |
เครือข่ายการวิจัยลิงกัวสเฟียร์: | 58= (phylozone) |
กลอตโตลอก: | iran1269[1] |
ประเทศและพื้นที่ที่ภาษาอิหร่านมีสภานะเป็นภาษาทางการหรือประชากรส่วนใหญ่พูดกัน |
กลุ่มภาษาอิหร่านแบ่งออกเป็นสามระดับ: อิหร่านเก่า (จนถึง 400 ปีก่อน ค.ศ.), อิหร่านกลาง (400 ปีก่อน ค.ศ. – ค.ศ. 900) และอิหร่านใหม่ (ตั้งแต่ ค.ศ. 900) ภาษาสองภาษาที่ยืนยันว่าจัดอยู่ในภาษากลุ่มอิหร่านเก่าคือ ภาษาเปอร์เซียโบราณ (จากจักรวรรดิอะคีเมนิด) และภาษาอเวสตะเก่า (ภาษาของภาษาอเวสตะ) ส่วนในภาษากลุ่มอิหร่านกลาง ภาษาที่มีความเข้าใจและมีการบันทึกคือภาษาเปอร์เซียกลาง (จากจักรวรรดิซาเซเนียน), ภาษาพาร์เทียน (จากจักรวรรดิพาร์เธีย) และภาษาแบกเตรีย (จากจักรวรรดิกุษาณะและเฮฟทาไลต์)
ข้อมูลเมื่อ 2008[update] ประมาณการว่ามีผู้พูดภาษากลุ่มอิหร่านเป็นภาษาแม่ประมาณ 150–200 ล้านคน[4] Ethnologue ประมาณการว่ามีภาษาอยู่ในกลุ่มนี้ 86 ภาษา[5][6] โดยภาษาที่มีผู้พูดมากที่สุดคือภาษาเปอร์เซีย (สำเนียงฟอร์ซี, ดารี และทาจิก), ภาษาปาทาน, ภาษาเคิร์ด, ภาษาลูรี และภาษาบาโลจ[7]