ภาษาอังกฤษ

ภาษาอังกฤษ (อังกฤษ: English language) เป็นภาษาในกลุ่มภาษาเจอร์แมนิกตะวันตกที่ใช้ครั้งแรกในอังกฤษสมัยต้นยุคกลาง และปัจจุบันเป็นภาษาที่ใช้กันแพร่หลายที่สุดในโลก^[4] ประชากรส่วนใหญ่ในหลายประเทศ รวมทั้ง สหราชอาณาจักร สหรัฐอเมริกา แคนาดา ออสเตรเลีย ไอร์แลนด์ นิวซีแลนด์ และประเทศในแคริบเบียน พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่หนึ่ง ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ที่มีผู้พูดมากที่สุดเป็นอันดับสามของโลก รองจากภาษาจีนกลางและภาษาสเปน^[2] มักมีผู้เรียนภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองอย่างกว้างขวาง และภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการของสหภาพยุโรป หลายประเทศเครือจักรภพแห่งชาติ และสหประชาชาติ ตลอดจนองค์การระดับโลกหลายองค์การ

ภาษาอังกฤษ
ออกเสียง	/ˈɪŋɡlɪʃ/[1]
ประเทศที่มีการพูด	สหราชอาณาจักร, แองโกล-อเมริกา, นิวซีแลนด์, ออสเตรเลีย, ไอร์แลนด์ และสถานที่อื่น ๆ ในโลกที่พูดภาษาอังกฤษ
จำนวนผู้พูด	ภาษาแม่: 380 ล้านคน  (2566)[2] ภาษาที่สอง: 1.077 ล้านคน (2023)[3] ทั้งหมด: 1.457 ล้านคน
ตระกูลภาษา	อินโด-ยูโรเปียน เจอร์แมนิก เจอร์แมนิกตะวันตก เจอร์แมนิกทะเลเหนือ แองโกล-ฟรีเชียน แองกลิก ภาษาอังกฤษ
รูปแบบก่อนหน้า	อินโด-ยูโรเปียนดั้งเดิม เจอร์แมนิกดั้งเดิม อังกฤษเก่า อังกฤษสมัยกลาง อังกฤษสมัยใหม่ตอนต้น ภาษาอังกฤษ
ระบบการเขียน	อักษรละติน (ชุดตัวอักษรอังกฤษ) อักษรรูนแองโกล-แซกซัน (อดีต) อักษรเบรลล์อังกฤษ, อักษรเบรลล์อังกฤษแบบรวม
สถานภาพทางการ
ภาษาทางการ	58 ประเทศ รัฐไม่เป็นเอกราช 31 แห่ง องค์กรหลายแห่ง สหประชาชาติ สหภาพยุโรป เครือจักรภพแห่งประชาชาติ สภายุโรป ICC IMF IOC ISO เนโท องค์การการค้าโลก แนฟตา OAS OECD OIC โอเปก องค์การกวม​เพื่อ​ประชาธิปไตย​และ​การ​พัฒนา​เศรษฐกิจ PIF ข้อตกลงยูกูซา อาเซียน ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน SAARC ประชาคมแคริบเบียน องค์การรัฐเตอร์กิก ทืร์กซอย ECO
ภาษาชนกลุ่มน้อยที่รับรองใน	มาเลเซีย ศรีลังกา
รหัสภาษา
ISO 639-1	en
ISO 639-2	eng
ISO 639-3	eng
Linguasphere	52-ABA
ประเทศหรือภูมิภาคที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่เป็นหลัก   ประเทศหรือภูมิภาคที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการหรือพูดกันจำนวนมาก แต่มิใช่ภาษาแม่หลัก
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากล หากระบบของคุณไม่รองรับการแสดงผลที่ถูกต้อง คุณอาจเห็นปรัศนี กล่อง หรือสัญลักษณ์อย่างอื่นแทนที่อักขระยูนิโคด

ภาษาอังกฤษเจริญขึ้นในราชอาณาจักรแองโกล-แซ็กซอนอังกฤษ และบริเวณสกอตแลนด์ตะวันออกเฉียงใต้ในปัจจุบัน หลังอิทธิพลอย่างกว้างขวางของบริเตนใหญ่และสหราชอาณาจักรตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 17 จนถึงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 20 ผ่านจักรวรรดิอังกฤษ และรวมสหรัฐอเมริกาด้วยตั้งแต่กลางคริสต์ศตวรรษที่ 20^[5][6][7][8] ภาษาอังกฤษได้แพร่หลายทั่วโลก กลายเป็นภาษาชั้นนำของวจนิพนธ์ระหว่างประเทศและเป็นภาษากลางในหลายภูมิภาค^[9][10]

ในประวัติศาสตร์ ภาษาอังกฤษกำเนิดจากการรวมภาษาถิ่นหลายภาษาที่สัมพันธ์อย่างใกล้ชิด ซึ่งปัจจุบันเรียกรวมว่า ภาษาอังกฤษเก่า ซึ่งผู้ตั้งนิคมนำมายังฝั่งตะวันออกของบริเตนใหญ่เมื่อคริสต์ศตวรรษที่ 5 คำในภาษาอังกฤษจำนวนมากสร้างขึ้นบนพื้นฐานรากศัพท์ภาษาละติน เพราะภาษาละตินบางรูปแบบเป็นภาษากลางของคริสตจักรและชีวิตปัญญาชนยุโรป

^[11] ภาษาอังกฤษยังได้รับอิทธิพลเพิ่มจากภาษานอร์สเก่าเพราะการบุกครองของไวกิ้งในคริสต์ศตวรรษที่ 9 และ 10

การพิชิตอังกฤษของชาวนอร์มันในคริสต์ศตวรรษที่ 11 ทำให้ภาษาอังกฤษยืมคำมาจากภาษานอร์มันอย่างมาก และสัญนิยมคำศัพท์และการสะกดเริ่มให้ลักษณะความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับกลุ่มภาษาโรมานซ์^[12][13] แก่ภาษาที่ต่อมากลายเป็นภาษาอังกฤษกลาง การเลื่อนสระครั้งใหญ่ (Great Vowel Shift) ซึ่งเริ่มขึ้นทางตอนใต้ของอังกฤษในคริสต์ศตวรรษที่ 15 เป็นหนึ่งในเหตุการณ์ประวัติศาสตร์ซึ่งเป็นเครื่องหมายของการกำเนิดของภาษาอังกฤษใหม่จากภาษาอังกฤษกลาง

เนื่องจากการกลมกลืนคำจากภาษาอื่นมากมายตลอดประวัติศาสตร์ ภาษาอังกฤษใหม่จึงมีคำศัพท์ใหญ่มาก โดยมีการสะกดที่ซับซ้อนและไม่สม่ำเสมอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสระ ภาษาอังกฤษใหม่ไม่เพียงแต่กลมกลืนคำจากภาษาอื่นของยุโรปเท่านั้น แต่ยังรวมภาษาอื่นทั่วโลกด้วย พจนานุกรมภาษาอังกฤษ ฉบับออกซฟอร์ดแสดงรายการคำไว้กว่า 250,000 คำ ซึ่งยังไม่รวมศัพท์เทคนิค วิทยาศาสตร์และสแลง^[14][15]

ความสำคัญ

ภาษาอังกฤษใหม่ ที่บางครั้งมีผู้อธิบายว่าเป็นภาษากลางภาษาแรกของโลก^[16][17] เป็นภาษาที่ใช้กันมากที่สุดหรือในบางกรณี เป็นภาษาระหว่างประเทศที่ต้องใช้ในการสื่อสาร วิทยาศาสตร์ เทคโนโลยีสารสนเทศ ธุรกิจ การเดินเรือ^[18] การบิน^[19] การบันเทิง วิทยุและการทูต^[20] ภาษาอังกฤษเริ่มแพร่ออกนอกหมู่เกาะอังกฤษจากการเติบโตของจักรวรรดิอังกฤษ และเมื่อถึงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ภาษาอังกฤษก็ไปทั่วโลกอย่างแท้จริง^[21] หลังการยึดอาณานิคมของอังกฤษตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 16 ถึง 19 ภาษาอังกฤษได้กลายเป็นภาษาเด่นในสหรัฐอเมริกาแคนาดา ออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ อิทธิพลทางเศรษฐกิจและวัฒนธรรมที่เพิ่มขึ้นของสหรัฐอเมริกาและสถานภาพอภิมหาอำนาจตั้งแต่สงครามโลกครั้งที่สองยิ่งเร่งการแพร่ของภาษาไปทั่วโลก^[17] ภาษาอังกฤษเป็นภาษาเด่นของผู้ได้รับรางวัลโนเบลทางวิทยาศาสตร์แทนภาษาเยอรมันในช่วงครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 20^[22] ภาษาอังกฤษเป็นภาษาเด่นเทียบเท่าและอาจแซงหน้าภาษาฝรั่งเศสในทางการทูตตั้งแต่ครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 19

ความรู้ภาษาอังกฤษในการปฏิบัติงานกลายเป็นสิ่งจำเป็นในหลายสาขา อาชีพและวิชาชีพ เช่น แพทยศาสตร์และวิชาการคอมพิวเตอร์ ผลคือ กว่าหนึ่งพันล้านคนสามารถพูดภาษาอังกฤษได้อย่างน้อยในระดับพื้นฐาน และยังเป็นหนึ่งในหกภาษาราชการของสหประชาชาติ

ผลกระทบหนึ่งของการเติบโตของภาษาอังกฤษ คือ การลดความหลากหลายทางภาษาพื้นเมืองในหลายส่วนของโลก อิทธิพลของภาษาอังกฤษยังมีบทบาทสำคัญในการลดจำนวนภาษา^[23] ในทางตรงข้าม ความหลากหลายภายในโดยธรรมชาติของภาษาอังกฤษ ร่วมกับภาษาผสม (creole) และภาษาแก้ขัด (pidgin) มีศักยะผลิตภาษาใหม่ที่แยกกันชัดเจนจากภาษาอังกฤษตามกาล^[24]

ประวัติ

การกระจายทางภูมิศาสตร์

มีผู้พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่หนึ่งราว 360 ล้านคน ปัจจุบัน ภาษาอังกฤษอาจเป็นภาษาที่มีผู้พูดเป็นภาษาแม่มากที่สุดเป็นอันดับสาม รองจากภาษาจีนกลางและภาษาสเปน^[2] อย่างไรก็ดี เมื่อรวมผู้ที่พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่และมิใช่ภาษาแม่แล้ว ภาษาอังกฤษก็อาจเป็นภาษาที่มีผู้พูดมากที่สุดในโลก แม้อาจน้อยกว่าผู้พูดภาษาจีนรวมกัน (ขึ้นอยู่กับว่านับรวมเป็น "ภาษา" หรือนับแยกเป็น "ภาษาถิ่น")^[25][26][27]

การประมาณซึ่งรวมผู้พูดเป็นภาษาที่สองนั้นแปรผันอย่างมากตั้งแต่ 470 ล้านคน ถึงกว่าหนึ่งพันล้านคน ขึ้นอยู่กับว่านิยามและวัดการรู้หนังสือหรือความชำนาญอย่างไร^[28][29] เดวิด คริสทอล (David Crystal) ศาสตราจารย์ด้านภาษาศาสตร์ คำนวณว่าผู้ที่พูดมิใช่ภาษาแม่นั้นมีมากกว่าผู้พูดเป็นภาษาแม่เป็นสัดส่วน 3 ต่อ 1^[30]

ประเทศที่มีประชากรผู้พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่มากที่สุด ได้แก่ สหรัฐอเมริกา (226 ล้านคน)^[31] สหราชอาณาจักร (61 ล้านคน)^[32] แคนาดา (18.2 ล้านคน)^[33] ออสเตรเลีย (15.5 ล้านคน)^[34] ไนจีเรีย (3-5 ล้านคน)^[35] ไอร์แลนด์ (3.8 ล้านคน)^[32] แอฟริกาใต้ (3.7 ล้านคน)^[36] และนิวซีแลนด์ (3.6 ล้านคน) ตามลำดับ ข้อมูลมาจากสำมะโนปี 2549^[37]

หลายประเทศ อย่างฟิลิปปินส์ จาเมกาและไนจีเรียยังมีผู้พูดภาษาถิ่นต่อเนื่อง (dialect continuum) เป็นภาษาแม่อีกหลายล้านคน ซึ่งมีตั้งแต่ภาษาครีโอล (creole language) อิงภาษาอังกฤษไปจนถึงภาษาอังกฤษรุ่นที่เป็นมาตรฐานมากกว่า ประเทศอินเดียเป็นประเทศที่มีผู้พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สองมากที่สุด คริสทอลอ้างว่า เมื่อรวมผู้พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่และไม่เป็นภาษาแม่รวมกัน ปัจจุบัน ประเทศอินเดียมีประชากรที่พูดหรือเข้าใจภาษาอังกฤษมากกว่าประเทศใดในโลก^[38][39]

ภาษาอังกฤษในฐานะภาษาสากล

ภาษาอังกฤษมักถูกเรียกว่าเป็น "ภาษาสากล" เพราะมีการพูดอย่างกว้างขวาง และแม้จะมิใช่ภาษาราชการในประเทศส่วนใหญ่ แต่ปัจจุบัน มีการสอนภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศมากที่สุด ตามสนธิสัญญาระหว่างประเทศ ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการของการสื่อสารการบิน^[40]และในทะเล^[41] ภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการของสหประชาชาติและองค์การระหว่างประเทศอีกหลายแห่ง ซึ่งรวมถึงคณะกรรมการโอลิมปิกสากล

ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่มีการศึกษาเป็นภาษาต่างประเทศมากที่สุดในสหภาพยุโรป ถึง 89% ในเด็กวัยเรียน นำหน้าภาษาฝรั่งเศสที่ 32% ขณะที่การรับรู้ประโยชน์ของภาษาต่างประเทศในบรรดาชาวยุโรป คือ 68% สนับสนุนภาษาอังกฤษ มากกว่าภาษาฝรั่งเศสที่ 25%^[42] ในบรรดาบางประเทศสหภาพยุโรปที่ไม่พูดภาษาอังกฤษ ประชากรผู้ใหญ่จำนวนมากอ้างว่าสามารถสนทนาภาษาอังกฤษได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สวีเดน 85%, เดนมาร์ก 83%, เนเธอร์แลนด์ 79%, ลักเซมเบิร์ก 66% และในฟินแลนด์ สโลวีเนีย ออสเตรเลีย เบลเยียมและเยอรมนี กว่า 50%^[43] ในปี 2555 หากไม่นับผู้พูดภาษาอังกฤษเป็นภาษาแม่ ชาวยุโรป 38% มองว่าตนสามารถพูดภาษาอังกฤษ^[44] แต่ชาวญี่ปุ่นเพียง 3% ที่มองเช่นนั้น^[45]

หนังสือ นิตยสารและหนังสือพิมพ์ที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษพบได้ในหลายประเทศทั่วโลก และภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่ใช้มากที่สุดในแวดวงวิทยาศาสตร์ โดยดัชนีการอ้างอิงวิทยาศาสตร์รายงานเมื่อปี 2540 ว่า บทความของดัชนีฯ 95% เขียนในภาษาอังกฤษ แม้เพียงครึ่งหนึ่งจะมาจากผู้ประพันธ์ในประเทศที่พูดภาษาอังกฤษ

วรรณกรรมภาษาอังกฤษคิดเป็น 28% ของวรรณกรรมทั้งหมดที่ตีพิมพ์ทั่วโลก และคิดเป็น 30% ของเนื้อหาเว็บในปี 2554 (จาก 50% ในปี 2543)^[45]

การใช้ภาษาอังกฤษที่เพิ่มขึ้นทั่วโลกนี้ได้มีผลกระทบใหญ่หลวงต่อภาษาอื่นจำนวนมาก จนนำไปสู่ภาษาเปลี่ยนหรือกระทั่งภาษาตาย^[46] และการอ้างจักรวรรดินิยมทางภาษา^[47] ภาษาอังกฤษเองก็เปิดรับการเปลี่ยนแปลงทางภาษามากขึ้น เพราะความหลากหลายในภูมิภาคป้อนกลับไปยังภาษาโดยรวมเช่นกัน^[47]

ระบบการเขียน

บทความหลัก: พยัญชนะอังกฤษ

พยัญชนะอังกฤษสมัยใหม่ประกอบด้วยอักษร 26 ตัว ได้แก่ a, b, c, d, e, f, g, h, i, j, k, l, m, n, o, p, q, r, s, t, u, v, w, x, y, z (รูปอักษรใหญ่เป็น A, B, C, D, E, F, G, H, I, J, K, L, M, N, O, P, Q, R, S, T, U, V, W, X, Y, Z ตามลำดับ) สัญลักษณ์อื่นซึ่งใช้ในการเขียนภาษาอังกฤษมีการผูก æ และ œ ซึ่งพบได้น้อย นอกจากนี้ ยังมีการใช้เครื่องหมายเสริมสัทอักษรบ้าง ส่วนใหญ่ในคำยืมจากภาษาต่างประเทศ (เช่น เครื่องหมายลงน้ำหนักเด่นชัดในคำว่า café และ exposé) และในการใช้เครื่องหมายไดเอเรซิส (diaeresis) บางครั้งเพื่อชี้ว่าสระสองตัวนั้นออกเสียงแยกกัน (เช่น ในคำว่า naïve และ Zoë)

ระบบการสะกด หรืออักขรวิธี ของภาษาอังกฤษนั้นมีหลายชั้น โดยมีส่วนการสะกดภาษาฝรั่งเศส ละตินและกรีกบนระบบเจอร์แมนิกพื้นเมือง นอกจากนี้ ภาษาอังกฤษยังซับซ้อนขึ้นจากการเปลี่ยนเสียงที่ไม่ไปด้วยกันกับอักขรวิธี จึงหมายความว่า การสะกดภาษาอังกฤษมิใช่ตัวชี้บอกการออกเสียงที่น่าเชื่อถือ หรือกลับกัน เมื่อเทียบกับภาษาอื่นจำนวนมาก (กล่าวโดยทั่วไป ภาษาอังกฤษมิใช่อักขรวิธีเชิงหน่วยเสียง)

แม้อักษรและเสียงอาจไม่สัมพันธ์กันเมื่อแยกกัน แต่กฎการสะกดซึ่งพิจารณาโครงสร้างพยางค์ สัทศาสตร์และการลงน้ำหนักนั้นน่าเชื่อถือไม่น้อยกว่า 75%^[48] การสะกดเสียงบางอย่างสนับสนุนข้ออ้างที่ว่าภาษาอังกฤษนั้นสอดคล้องกับการออกเสียงกว่า 80%^[49] อย่างไรก็ดี ภาษาอังกฤษมีความสัมพันธ์สอดคล้องระหว่างเสียงกับอักษรน้อยกว่าภาษาอื่นจำนวนมาก ตัวอย่างเช่น ลำดับอักษร ough สามารถออกเสียงได้ถึง 10 วิธี ผลของประวัติอักขรวิธีซับซ้อนนี้ คือ การอ่านอาจเป็นสิ่งท้าทาย^[50] ผู้เรียนต้องใช้เวลานานกว่าภาษาอื่นจึงจะเป็นนักอ่านภาษาอังกฤษได้คล่องอย่างสมบูรณ์ ซึ่งรวมถึงภาษาฝรั่งเศส กรีกและสเปน^[51] พบว่า เด็กที่พูดภาษาอังกฤษใช้เวลาเรียนอ่านนานกว่าเด็กในประเทศยุโรปอื่น 12 ประเทศสองปี^[52]

สำหรับพยัญชนะ ความสอดคล้องระหว่างการสะกดกับการออกเสียงนั้นค่อนข้างสม่ำเสมอ อักษร b, d, f, h, j, k, l, m, n, p, r, s, t, v, w, z แทนหน่วยเสียง /b/, /d/, /f/, /h/, /dʒ/, /k/, /l/, /m/, /n/, /p/, /r/, /s/, /t/, /v/, /w/, /z/ ตามลำดับ อักษร c และ g ปกติจะแทน /k/ และ /g/ แต่ยังมีเสียง c อ่อนที่ออกเสียงเป็น /s/ และเสียง g อ่อนที่ออกเสียงเป็น /dʒ/ บางเสียงนั้นแทนด้วยทวิอักษร ได้แก่ ch แทน /tʃ/, sh แทน /ʃ/, th แทน /θ/ หรือ /ð/, ng แทน /ŋ/ (นอกจากนี้ ph ออกเสียงเป็น /f/ ในคำที่มาจากภาษากรีก) อักษรพยัญชนะซ้อน (และ ck) โดยทั่วไปออกเสียงเป็นพยัญชนะเดี่ยว และ qu และ x ออกเสียงเป็น /kw/ และ /ks/ อักษร y เมื่อใช้เป็นพยัญชนะ แทน /j/ อย่างไรก็ดี ชุดกฎนี้มีข้อยกเว้นเช่นกัน หลายคำมีพยัญชนะที่ไม่ออกเสียงหรือออกเสียงพิเศษ

ส่วนสระนั้น ความสอดคล้องระหว่างการสะกดและการออกเสียงยิ่งไม่สม่ำเสมอ ภาษาอังกฤษมีหน่วยเสียงสระมากกว่าอักษรสระ (a, e, i, o, u) มาก ซึ่งหมายความว่า การประสมอักษรมักจำเป็นต้องใช้ระบุสระประสมสองเสียงและสระยาวอื่น ๆ (เช่น oa ในคำว่า boat และ ay ในคำว่า stay) หรือการใช้ e ที่ไม่ออกเสียงหรืออุบายคล้ายกันแทน (เช่นในคำว่า note และ cake) ทว่า อุบายเหล่านี้ก็ยังไม่ใช้คงเส้นคงวา ฉะนั้น การออกเสียงสระจึงยังเป็นแหล่งความไม่สม่ำเสมอหลักในอักขรวิธีภาษาอังกฤษ

สัทวิทยา

สัทวิทยา (ระบบเสียง) ของภาษาอังกฤษแตกต่างกันตามภาษาถิ่น คำอธิบายด้านล่างใช้ได้กับชนิดมาตรฐาน ที่เรียกว่า สำเนียงอังกฤษมาตรฐาน (RP) และสำเนียงอเมริกันมาตรฐาน

พยัญชนะ

ตารางด้านล่างแสดงระบบหน่วยเสียงพยัญชนะซึ่งทำหน้าที่ในภาษาอังกฤษส่วนใหญ่ สัญลักษณ์ต่าง ๆ มาจากสัทอักษรสากล (IPA) และยังใช้ระบุการออกเสียงในพจนานุกรมหลายเล่ม

	โอษฐชะ	ริมฝีปาก- ฟัน	ฟัน	ปุ่มเหงือก	หลังปุ่มเหงือก	เพดานแข็ง	เพดานอ่อน	ริมฝีปาก- เพดานอ่อน	เส้นเสียง
นาสิก	m			n			ŋ
ระเบิด	p   b			t   d			k   ɡ
กักเสียดแทรก					tʃ   dʒ
เสียดแทรก		f   v	θ   ð	s   z	ʃ   ʒ		(x)		h
เปิด				r		j		w
เปิดข้างลิ้น				l

หากพยัญชนะมาเป็นคู่ (เช่น "p b") พยัญชนะตัวแรกจะไม่ก้อง ออกเสียงตัวที่สอง สัญลักษณ์ส่วนมากแสดงเสียงเดียวกับตามปกติเมื่อใช้เป็นอักษร แต่ /j/ แทนเสียงแรกของ yacht สัญลักษณ์ /ʃ/ แทนเสียง sh, /ʒ/ แทนเสียงกลางของ vision, /tʃ/ แทนเสียง ch, /dʒ/ แทนเสียง j ใน jump, /θ/ และ /ð/ แทนเสียง th ใน thing และ this ตามลำดับ, และ /ŋ/ แทนเสียง ng ใน sing เสียงเสียดแทรก เพดานอ่อน ไม่ก้อง /x/ มิใช่หน่วยเสียงปกติในภาษาอังกฤษชนิดส่วนใหญ่ แม้ผู้พูดคำภาษาสกอต/เกลิกบางคนใช้ เช่น loch หรือในคำยืมอื่น เช่น chanukah

การแปรผันในการออกเสียงพยัญชนะที่โดดเด่นบางอย่าง ได้แก่

• ในการลงน้ำหนักไม่รัวลิ้น เช่น สำเนียงอังกฤษมาตรฐานและสำเนียงออสเตรเลีย /r/ สามารถปรากฏก่อนสระเท่านั้น (ฉะนั้นจึงไม่มีเสียง "r" ในคำอย่าง card) การออกเสียง /r/ ตามจริงนั้นแตกต่างกันตามภาษาถิ่น แต่ที่พบมากที่สุด คือ เสียงเปิด ปุ่มเหงือก [ɹ]
• ในสำเนียงอเมริกาเหนือและสำเนียงออสเตรเลีย /t/ และ /d/ เป็นเสียงลิ้นสะบัด [ɾ] ในหลายตำแหน่งระหว่างสระ^[53] ซึ่งหมายความว่า คู่คำอย่าง latter และ ladder อาจเป็นคำพ้องเสียงสำหรับผู้พูดภาษาถิ่นเหล่านี้
• เสียง th /θ/ และ /ð/ บางครั้งออกเสียงเป็น /f/ และ /v/ ในค็อกนีย์ และเป็นเสียงระเบิด ฟัน (ซึ่งตามปกติเป็นเสียงระเบิด ปุ่มเหงือก) ในบางสำเนียงไอร์แลนด์ ในสำเนียงพื้นเมืองแอฟริกันอเมริกัน /ð/ รวมกับเสียงฟัน /d/
• เสียง w อโฆษะ [ʍ] บางครั้งเขียนเป็น /hw/ สำหรับ wh ในคำอย่าง when และ which พบในสำเนียงสกอตแลนด์และไอร์แลนด์ และอื่น ๆ บ้าง
• เสียงระเบิดอโฆษะ /p/, /t/ และ /k/ นั้นธนิตบ่อยครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้นพยางค์ที่เน้น แต่ไม่ธนิตหลัง /s/ ที่ต้นคำ เช่น spin

สระ

ระบบหน่วยเสียงและการออกเสียงสระนี้แปรผันได้มากตามภาษาถิ่น ตารางด้านล่างนี้แสดงรายการสระที่พบในสำเนียงอังกฤษมาตรฐานและสำเนียงอเมริกันมาตรฐาน (ซึ่งในที่นี้ย่อเป็น GAm) พร้อมตัวอย่างคำที่หน่วยเสียงปรากฏ สระนั้นแสดงด้วยสัญลักษณ์จากสัทอักษรสากล สัญลักษณ์ซึ่งให้แก่ RP นั้นพบใช้ค่อนข้างเป็นมาตรฐานในพจนานุกรมของอังกฤษและสิ่งพิมพ์เผยแพร่อื่น

RP GAm คำ สระเดี่ยว iː i need ɪ ɪ bid e ɛ bed æ æ back ɒ (ɑ) box ɔː ɔ paw ɑː ɑ bra

RP GAm คำ สระเดี่ยว (ต่อ) ʊ ʊ good uː u food ʌ ʌ but ɜː ɜr bird ə ə comma (ɪ) ɨ roses

RP GAm คำ สระประสมสองเสียง eɪ eɪ bay əʊ oʊ road aɪ aɪ cry aʊ aʊ cow ɔɪ ɔɪ boy ɪə (ɪr) fear ɛə (ɛr) fair ʊə (ʊr) lure

หมายเหตุ:

• สำหรับคำซึ่งในสำเนียงอังกฤษมาตรฐานมี /ɒ/ ภาษาถิ่นอเมริกาเหนือส่วนใหญ่มี /ɑ/ (เช่นในตัวอย่าง box ด้านบน) หรือ /ɔ/ (เช่นใน cloth) อย่างไรก็ดี ภาษาถิ่นอเมริกาเหนือบางภาษาไม่มีสระ /ɔ/ เลย (ยกเว้นก่อน /r/)
• ในสำเนียงอังกฤษมาตรฐานปัจจุบัน หน่วยเสียง /æ/ ใกล้เคียงกับ [a] ดังเช่นในการลงน้ำหนักอื่นส่วนใหญ่ในบริเตน เสียง [æ] ปัจจุบันพบเฉพาะในสำเนียงอังกฤษมาตรฐานอนุรักษ์^[54]
• ในสำเนียงอเมริกันมาตรฐานและการลงน้ำหนักรัวลิ้นอื่นบางแบบ การผสมสระ+/r/ มักเข้าใจว่าเป็นสระรัวลิ้น ตัวอย่างเช่น butter /ˈbʌtər/ ออกเสียงด้วยชวารัวลิ้น [ɚ] และทำนองเดียวกัน nurse มีสระรัวลิ้น [ɝ]
• สระซึ่งเขียนตามสัญนิยมว่า /ʌ/ แท้จริงแล้วออกเสียงเป็นศูนย์กลางกว่า เป็น [ɐ] ในสำเนียงอังกฤษมาตรฐาน ในอังกฤษซีกเหนือ สระนี้แทนที่ด้วย /ʊ/ (ฉะนั้น cut จึงสัมผัสกับ put)
• ในพยางค์ที่ไม่เน้น อาจมีหรือไม่มีข้อแตกต่างระหว่าง /ə/ (ชวา) และ /ɪ/ (/ɨ/) ก็ได้ ฉะนั้น สำหรับผู้พูดบางคนจึงออกเสียงคำว่า roses และ Rosa's ต่างกัน
• สระประสมสองเสียง /eɪ/ และ /əʊ/ (/oʊ/) มีแนวโน้มออกเสียงเป็นสระเดี่ยว [eː] และ [oː] ในบางภาษาถิ่น ซึ่งรวมสำเนียงแคนาดา สกอตแลนด์ ไอร์แลนด์และอังกฤษเหนือ
• ในทวีปอเมริกาเหนือบางส่วน /aɪ/ จะออกเสียงเป็น [ʌɪ] ก่อนพยัญชนะอโฆษะ ซึ่งพบเป็นพิเศษในแคนาดา เช่นเดียวกับที่ /aʊ/ ออกเสียงเป็น [ʌʊ] ก่อนพยัญชนะอโฆษะเช่นกัน
• เสียง /ʊə/ กำลังถูกแทนที่ด้วย /ɔː/ ในหลายคำ ตัวอย่างเช่น sure มักออกเสียงคล้าย shore

การเน้น จังหวะและทำนองเสียง

ภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่เน้นหนัก ซึ่งกล่าวกันว่าการเน้นพยางค์นั้นเป็นหน่วยเสียง คือ สามารถจำแนกความแตกต่างของคำได้ (เช่น นาม increase เน้นพยางค์แรก และกริยา increase เน้นพยางค์ที่สอง) แทบทุกคำที่มีมากกว่าหนึ่งพยางค์ จะมีพยางค์หนึ่งที่ระบุว่าเน้นมาก (primary stress) และอาจมีอีกพยางค์หนึ่งที่เน้นรองลงมา (secondary stress) เช่นในคำว่า civilization /ˌsɪvəlaɪˈzeɪʃn̩/ ซึ่งพยางค์แรกเน้นรอง และพยางค์ที่สี่เน้นมาก ส่วนพยางค์อื่นไม่เน้น

กระบวนการที่สัมพันธ์ใกล้ชิดกับการเน้นพยางค์ในภาษาอังกฤษ คือ การลดการออกเสียงสระ ตัวอย่างเช่น นาม contract เน้นพยางค์แรก และมีสระ /ɒ/ ใน RP ขณะที่กริยา contract ไม่เน้นพยางค์แรก และสระลดเหลือ /ə/ (ชวา) กระบวนการเดียวกันนี้ใช้กับคำที่ทำหน้าที่ทางไวยากรณ์สามัญบางคำ เช่น of ซึ่งออกเสียงด้วยสระคนละตัวขึ้นอยู่กับว่าเน้นคำเหล่านี้ในประโยคหรือไม่

ภาษาอังกฤษยังมีการเน้นฉันทลักษณ์ที่หนัก คือ การเน้นบางคำในประโยคเพิ่มที่ผู้พูดต้องการดึงความสนใจ ทำนองเดียวกับที่ออกเสียงคำที่สำคัญน้อยเบา สำหรับจังหวะ ภาษาอังกฤษจัดเป็นภาษาที่มีการเน้นบางพยางค์ ซึ่งมีแนวโน้มให้เวลาพักระหว่างพยางค์ที่เน้นเท่ากัน โดยออกเสียงกลุ่มพยางค์ที่ไม่เน้นเร็วขึ้น

สำหรับทำนองเสียง มีการใช้ระดับเสียงเชิงวากยสัมพันธ์ในภาษาอังกฤษ ตัวอย่างเช่น เพื่อถ่ายทอดความประหลาดใจหรือประชดประชัน หรือเพื่อเปลี่ยนข้อความเป็นคำถาม ภาษาถิ่นส่วนใหญ่ของภาษาอังกฤษใช้ทำนองเสียงลงสำหรับข้อความบอกเล่า และทำนองเสียงสูงเพื่อแสดงความไม่แน่ใจ เช่น ในคำถาม (โดยเฉพาะอย่างยิ่งคำถามปลายปิด) นอกจากนี้ ยังมีการเปลี่ยนทำนองเสียงตรงพยางค์ที่เน้นหนักเป็นพิเศษ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง พยางค์ที่เน้นหนักที่สุดในประโยคหรือกลุ่มทำนองเสียง

ไวยากรณ์

ไวยากรณ์อังกฤษมีการผันคำน้อยเมื่อเทียบกับภาษาอื่นในตระกูลอินโด-ยูโรเปียนส่วนใหญ่ ตัวอย่างเช่น ภาษาอังกฤษใหม่ ซึ่งไม่เหมือนกับภาษาเยอรมันหรือดัตช์ใหม่ และภาษาโรมานซ์ ไม่มีเพศทางไวยากรณ์และความสอดคล้องของคุณศัพท์ เครื่องหมายการกแทบไม่ปรากฏในภาษาอังกฤษและส่วนใหญ่มีอยู่เฉพาะในสรรพนาม การวางแบบผันกริยาแข็ง (เช่น speak/spoke/spoken) กับผันกริยาอ่อน (เช่น love/loved หรือ kick/kicked) ซึ่งรับมาจากภาษาเยอรมันลดความสำคัญลงในภาษาอังกฤษใหม่ และส่วนที่เหลือของการผันคำ (เช่น เครื่องหมายพหูพจน์) กลายมาพบได้มากขึ้น

ในขณะเดียวกัน ภาษาอังกฤษกลายมาเป็นเชิงวิเคราะห์มากขึ้น และได้พัฒนาลักษณะอย่างกริยาข่วยและลำดับคำเป็นทรัพยากรสำหรับสื่อความหมาย คำช่วยกริยาเป็นการผูกคำถาม สภาพปฏิเสธ กรรมวาจกและภาวะต่อเนื่อง

คำศัพท์

คำเจอร์แมนิก (Germanic, คำจากภาษาอังกฤษเก่าหรือ ในวงแคบกว่า คำที่มีกำเนิดจากภาษานอร์สโบราณโดยทั่วไป) มีแนวโน้มสั้นกว่า คำลาติเนต (Latinate, คำที่มีรากศัพท์หรือเลียนภาษาละติน) และใช้พูดในชีวิตประจำวันมากกว่า ซึ่งรวมสรรพนาม บุพบท สันธาน กริยาช่วย ฯลฯ พื้นฐานแทบทั้งหมด ซึ่งเป็นฐานของวากยสัมพันธ์และไวยากรณ์ภาษาอังกฤษ โดยทั่วไป ความสั้นของคำนั้นมาจากการตัดกลางคำในภาษาอังกฤษกลาง (เช่น อังกฤษเก่า hēafod → อังกฤษใหม่ head, อังกฤษเก่า sāwol → อังกฤษใหม่ soul) และจากการตัดพยางค์สุดท้ายเนื่องจากการเน้นพยางค์ (เช่น อังกฤษเก่า gamen → อังกฤษใหม่ game, อังกฤษเก่า ǣrende → อังกฤษใหม่ errand) มิใช่เพราะคำเจอร์แมนิกสั้นกว่าคำลาติเนตเป็นปกติอยู่แล้ว คำซึ่งมักพิจารณาว่าสละสลวยหรือมีการศึกษาในภาษาอังกฤษใหม่จึงมักเป็นคำลาติเนต

ในหลายกรณี ผู้ใช้ภาษาอังกฤษสามารถเลือกระหว่างไวพจน์เจอร์แมนิกและลาติเนต เช่น come หรือ arrive, sight หรือ vision, freedom หรือ liberty ในบางกรณี มีทางเลือกระหว่างคำที่มีรากศัพท์จากกลุ่มภาษาเจอร์แมนิก

ค (oversee) คำที่มีรากศัพท์จากภาษาละติน (supervise) และคำภาษาฝรั่งเศสที่มีรากศัพท์มาจากคำเดียวกันในภาษาละติน (survey) หรือกระทั่งคำเจอร์แมนิกที่มีรากศัพท์จากภาษานอร์มัน (เช่น warranty) กับภาษาฝรั่งเศสสำเนียงปารีส (guarantee) หรือแม้แต่ทางเลือกระหว่างแหล่งเจอร์แมนิกและลาทิเนทหลายแหล่งก็มี เช่น sickness (อังกฤษเก่า), ill (นอร์สโบราณ), infirmity (ฝรั่งเศส), affliction (ละติน) อย่างไรก็ดี ไวพจน์จำนวนมากนี้มิใช่ผลของอิทธิพลภาษาฝรั่งเศสและละติน เพราะภาษาอังกฤษมีคำหลากหลายอยู่แล้วก่อนยืมคำภาษาฝรั่งเศสและละตินอย่างกว้างขวาง

นอกจากนี้ในชื่อสัตว์และเนื้อสัตว์จะใช้ศัพท์แยกจากกัน ชื่อสัตว์มักมีชื่อเจอร์แมนิก และเนื้อมีชื่อที่มีรากศัพท์จากภาษาฝรั่งเศส ตัวอย่างเช่น deer และ venison, cow และ beef; swine/pig และ pork, และ sheep/lamb และ mutton ซึ่งสันนิษฐานว่าเป็นผลจากการพิชิตอังกฤษของนอร์มัน ซึ่งชนชั้นสูงที่พูดภาษาแองโกล-นอร์มันเป็นผู้บริโภคเนื้อสัตว์ที่ผลิตโดยชนชั้นล่าง ที่ส่วนใหญ่เป็นชาวแองโกล-แซ็กซอน

ภาษาอังกฤษรับศัพท์เทคนิคมาใช้กันทั่วไปโดยง่ายและมักรับคำและวลีใหม่ ๆ เข้ามา ตัวอย่างปรากฏการณ์นี้ เช่น cookie, Internet และ URL (ศัพท์เทคนิค) เช่นเดียวกับ genre, über, lingua franca และ amigo ซึ่งมาจากภาษาฝรั่งเศส เยอรมัน อิตาลีและสเปนตามลำดับ นอกเหนือจากนี้ สแลงมักให้ความหมายใหม่แก่คำและวลีเก่าด้วย

จำนวนคำในภาษาอังกฤษ

คำศัพท์ในภาษาอังกฤษนั้นมีมหาศาลอย่างไม่ต้องสงสัย แต่การระบุตัวเลขขนาดแน่ชัดนั้นเป็นประเด็นการนิยามมากกว่าการคำนวณ และไม่มีแหล่งข้อมูลอย่างเป็นทางการที่จะนิยามคำและการสะกดภาษาอังกฤษที่ยอมรับกัน

บรรณาธิการของพจนานุกรมสากลใหม่ฉบับตีพิมพ์ครั้งที่สามของเว็บสเตอร์ ไม่ย่อ (Webster's Third New International Dictionary, Unabridged) รวมคำหลักสำคัญไว้ 475,000 คำ แต่ในคำนำ พวกเขาประมาณว่าตัวเลขที่แท้จริงจะสูงกว่านี้มาก นักภาษาศาสตร์และนักพจนานุกรมโดยทั่วไปไม่ถือการเปรียบเทียบขนาดคำศัพท์ภาษาอังกฤษกับขนาดคำศัพท์ภาษาอื่นจริงจังนัก และนอกจากนี้ยังมีข้อเท็จจริงที่ว่าพจนานุกรมจะมีนโยบายการรวมและนับหน่วยข้อมูลแตกต่างกัน^[55]

ในเดือนธันวาคม 2553 การศึกษาร่วมของฮาร์วาร์ด/กูเกิลพบว่า ภาษาอังกฤษมีคำ 1,022,000 คำ และขยายตัวที่อัตรา 8,500 คำต่อปี^[56] การค้นพบนี้มีขึ้นหลังการคำนวณโดยคอมพิวเตอร์จากหนังสือที่ถูกแปลงเป็นดิจิทัล 5,195,769 เล่ม ส่วนการค้นพบอื่นประมาณอัตราการเติบโตของคำไว้ 25,000 คำต่อปี^[57]

ที่มาของคำ

ในบรรดาหนึ่งพันคำที่ใช้มากที่สุดในภาษาอังกฤษ ส่วนใหญ่ (พิสัยการประมาณตั้งแต่ราว 50%^[58] ไปจนถึงกว่า 80%^[59]) เป็นคำเจอร์แมนิก อย่างไรก็ดี คำขั้นสูงกว่าในหัวข้ออย่างวิทยาศาสตร์ ปรัชญาและคณิตศาสตร์มาจากภาษาละตินหรือกรีก และยังมีภาษาอารบิกหลายคำในวิชาดาราศาสตร์ คณิตศาสตร์และเคมี^[60]

ที่มาของคำภาษาอังกฤษที่ใช้บ่อยที่สุด 7,476 คำ

	100 คำแรก	1,000 คำแรก	1,000 คำที่สอง	ที่เหลือ
เจอร์แมนิก	97%	57%	39%	36%
อิตาลิก	3%	36%	51%	51%
เฮลเลนิก	0	4%	4%	7%
อื่น ๆ	0	3%	6%	6%
ที่มา: Nation 2001, p. 265

ดูเพิ่ม

• การเขียนคำทับศัพท์ภาษาอังกฤษ
• ทิงลิช

อ้างอิง

1. Oxford Learner's Dictionary 2015, Entry: English – Pronunciation.
2. "What are the top 200 most spoken languages?". Ethnologue. 2023. สืบค้นเมื่อ 2023-10-03.
3. English at Ethnologue (26th ed., 2023)
4. Mydans, Seth (14 May 2007) [http://www.nytimes.com/2007/05/14/world/asia/14iht-14englede.5705671.html "Across cultures, English is the word"] New York Times. Retrieve 21 September 2011
5. Ammon, pp. 2245–2247.
6. Schneider, p. 1.
7. Mazrui, p. 21.
8. Howatt, pp. 127–133.
9. Crystal, pp. 87–89.
10. Wardhaugh, p. 60.
11. Daniel Weissbort (2006). "Translation: theory and practice : a historical reader". p.100. Oxford University Press, 2006
12. "Words on the brain: from 1 million years ago?". History of language. สืบค้นเมื่อ 5 September 2010.
13. Baugh, Albert C. and Cable, Thomas (1978). "Latin Influences on Old English". An excerpt from Foreign Influences on Old English. สืบค้นเมื่อ 5 September 2010.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
14. "How many words are there in the English Language?". Oxforddictionaries.com. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-11-30. สืบค้นเมื่อ 2013-05-08.
15. "Vista Worldwide Language Statistics". Vistawide.com. สืบค้นเมื่อ 31 October 2010.
16. Smith, Ross (2005). "Global English: gift or curse?". English Today. 21 (2): 56. doi:10.1017/S0266078405002075. ISSN 0266-0784.
17. David Graddol (1997). "The Future of English?" (PDF). The British Council. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2014-06-28. สืบค้นเมื่อ 15 April 2007.
18. "IMO Standard Marine Communication Phrases". International Maritime Organization. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2011-10-03. สืบค้นเมื่อ 10 December 2019.
19. "FAQ – Language proficiency requirements for licence holders – In which languages does a licence holder need to demonstrate proficiency?". International Civil Aviation Organization – Air Navigation Bureau. สืบค้นเมื่อ 2 June 2011.
20. "The triumph of English". The Economist. 20 December 2001. สืบค้นเมื่อ 26 March 2007.
21. "Lecture 7: World-Wide English". _EHistLing. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2007-04-01. สืบค้นเมื่อ 26 March 2007.{{cite web}}: CS1 maint: bot: original URL status unknown (ลิงก์)
22. Graphics: English replacing German as language of Science Nobel Prize winners. From J. Schmidhuber (2010), Evolution of National Nobel Prize Shares in the 20th Century at arXiv:1009.2634v1
23. Crystal, David (2002). Language Death. Cambridge University Press. doi:10.2277/0521012716. ISBN 0-521-01271-6.
24. Cheshire, Jenny (1991). English Around The World: Sociolinguistic Perspectives. Cambridge University Press. doi:10.2277/0521395658. ISBN 0-521-39565-8.
25. Languages of the World (Charts) เก็บถาวร 2011-09-27 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Comrie (1998), Weber (1997), and the Summer Institute for Linguistics (SIL) 1999 Ethnologue Survey. Available at The World's Most Widely Spoken Languages เก็บถาวร 2011-09-27 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
26. Mair 2006.
27. Mair, Victor H. (1991). "What Is a Chinese "Dialect/Topolect"? Reflections on Some Key Sino-English Linguistic Terms" (PDF). Sino-Platonic Papers.
28. "English Language". Columbia University Press. 2005. สืบค้นเมื่อ 26 March 2007.
29. 20,000 ESL Teaching Jobs Oxford Seminars. Retrieved 17 April 2012
30. Crystal, David (2003). English as a Global Language (2nd ed.). Cambridge University Press. p. 69. ISBN 978-0-521-53032-3., cited in Power, Carla (7 March 2005). "Not the Queen's English". Newsweek.
31. "U.S. Census Bureau, Statistical Abstract of the United States: 2003, Section 1 Population" (PDF). U.S. Census Bureau. Table 47 gives the figure of 214,809,000 for those five years old and over who speak exclusively English at home. Based on the American Community Survey, these results exclude those living communally (such as college dormitories, institutions, and group homes), and by definition exclude native English speakers who speak more than one language at home.
32. Crystal, David (1995). "The Cambridge Encyclopedia of the English Language" (2nd ed.). Cambridge, UK: Cambridge University Press.
33. Population by mother tongue and age groups, 2006 counts, for Canada, provinces and territories–20% sample data เก็บถาวร 2009-03-10 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, Census 2006, Statistics Canada.
34. Census Data from Australian Bureau of Statistics เก็บถาวร 2008-03-06 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน Main Language Spoken at Home. The figure is the number of people who only speak English at home.
35. Ihemere, Kelechukwu Uchechukwu (2006). "A Basic Description and Analytic Treatment of Noun Clauses in Nigerian Pidgin" (PDF). Nordic Journal of African Studies. 15 (3): 296–313. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2007-06-10. สืบค้นเมื่อ 2013-05-08.
36. Census in Brief เก็บถาวร 2007-08-09 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, page 15 (Table 2.5), 2001 Census, Statistics South Africa
37. "About people, Language spoken". Statistics New Zealand. 2006 census. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2009-10-15. สืบค้นเมื่อ 28 September 2009. {{cite web}}: ตรวจสอบค่าวันที่ใน: |date= (help) (links to Microsoft Excel files)
38. Crystal, David (2004-11-19) Subcontinent Raises Its Voice, Guardian Weekly.
39. Zhao, Yong and Campbell, Keith P. (1995). "English in China". World Englishes. 14 (3): 377–390. doi:10.1111/j.1467-971X.1995.tb00080.x. Hong Kong contributes an additional 2.5 million speakers (1996 by-census){{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
40. "ICAO Promotes Aviation Safety by Endorsing English Language Testing". International Civil Aviation Organization. 13 October 2011.
41. "IMO Standard Marine Communication Phrases". International Maritime Organization. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2003-12-27. สืบค้นเมื่อ 2013-05-09.
42. 2006 survey by Eurobarometer.
43. "Microsoft Word – SPECIAL NOTE Europeans and languagesEN 20050922.doc" (PDF). สืบค้นเมื่อ 21 April 2010.
44. http://ec.europa.eu/public_opinion/archives/ebs/ebs_386_en.pdf
45. "สำเนาที่เก็บถาวร" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2013-05-12. สืบค้นเมื่อ 2013-05-09.
46. David Crystal (2000) Language Death, Preface; viii, Cambridge University Press, Cambridge
47. Jambor, Paul Z. (April 2007). "English Language Imperialism: Points of View". Journal of English as an International Language. 2: 103–123.
48. Abbott, M. (2000). "Identifying reliable generalisations for spelling words: The importance of multilevel analysis". The Elementary School Journal. 101 (2): 233–245. doi:10.1086/499666. JSTOR 1002344.
49. Moats, L. M. (2001). Speech to print: Language essentials for teachers. Baltimore, MD: Paul H. Brookes Company, ISBN 1598570501.
50. McGuinness, Diane (1997) Why Our Children Can't Read, New York: Touchstone, pp. 156–169, ISBN 0684853566.
51. Ziegler, J. C., & Goswami, U. (2005). "Reading acquisition, developmental dyslexia, and skilled reading across languages: A psycholinguistic grain size theory". Psychological bulletin. 131 (1): 3–29. doi:10.1037/0033-2909.131.1.3. PMID 15631549.{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
52. Seymour, Philip H K, University of Dundee (2001). "Media centre". Spelling Society. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2013-04-06. สืบค้นเมื่อ 21 April 2010.{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (ลิงก์)
53. Cox, Felicity (2006). "Australian English Pronunciation into the 21st century" (PDF). Prospect. 21: 3–21. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2007-07-24. สืบค้นเมื่อ 22 July 2007.
54. Gimson, ed. A. Cruttenden (2008). Pronunciation of English. Hodder. pp. 112–3.
55. Sheidlower, Jesse (10 April 2006). "How many words are there in English?". สืบค้นเมื่อ 17 September 2010.
56. English language has doubled in size in the last century, Richard Alleyne, Science Correspondent, The Telegraph, 16 December 2010
57. Kister, Ken (1992-06-15). "Dictionaries defined". Library Journal. 117 (11): 43, 4p, 2bw.
58. Nation 2001, p. 265
59. "Old English Online". Utexas.edu. 20 February 2009. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-02-20. สืบค้นเมื่อ 21 April 2010.
60. "From Arabic to English" เก็บถาวร 2012-10-20 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน, www.america.gov

บรรณานุกรม

• Aarts, Bas; Haegeman, Liliane (2006). "6. English Word classes and Phrases". ใน Aarts, Bas; McMahon, April (บ.ก.). The Handbook of English Linguistics. Blackwell Publishing Ltd.
• Abercrombie, D.; Daniels, Peter T. (2006). "Spelling Reform Proposals: English". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 72–75. doi:10.1016/B0-08-044854-2/04878-1. ISBN 978-0-08-044299-0. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Aitken, A. J.; McArthur, Tom, บ.ก. (1979). Languages of Scotland. Occasional paper – Association for Scottish Literary Studies; no. 4. Edinburgh: Chambers. ISBN 978-0-550-20261-1.
• Alcaraz Ariza, M. Á.; Navarro, F. (2006). "Medicine: Use of English". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 752–759. doi:10.1016/B0-08-044854-2/02351-8. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Algeo, John (1999). "Chapter 2:Vocabulary". ใน Romaine, Suzanne (บ.ก.). Cambridge History of the English Language. Vol. IV: 1776–1997. Cambridge University Press. pp. 57–91. doi:10.1017/CHOL9780521264778.003. ISBN 978-0-521-26477-8.
• Ammon, Ulrich (2006). "Language Conflicts in the European Union: On finding a politically acceptable and practicable solution for EU institutions that satisfies diverging interests". International Journal of Applied Linguistics. 16 (3): 319–338. doi:10.1111/j.1473-4192.2006.00121.x. S2CID 142692741.
• Ammon, Ulrich (2008). "Pluricentric and Divided Languages". ใน Ammon, Ulrich N.; Dittmar, Norbert; Mattheier, Klaus J.; และคณะ (บ.ก.). Sociolinguistics: An International Handbook of the Science of Language and Society / Soziolinguistik Ein internationales Handbuch zur Wissenschaft vov Sprache and Gesellschaft. Handbooks of Linguistics and Communication Science / Handbücher zur Sprach- und Kommunikationswissenschaft 3/2. Vol. 2 (2nd completely revised and extended ed.). de Gruyter. ISBN 978-3-11-019425-8.
• Annamalai, E. (2006). "India: Language Situation". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 610–613. doi:10.1016/B0-08-044854-2/04611-3. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 4 February 2021. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Australian Bureau of Statistics (28 March 2013). "2011 Census QuickStats: Australia". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 November 2015. สืบค้นเมื่อ 25 March 2015.
• Bailey, Guy (2001). "Chapter 3: The relationship between African American and White Vernaculars". ใน Lanehart, Sonja L. (บ.ก.). Sociocultural and historical contexts of African American English. Varieties of English around the World. John Benjamins. pp. 53–84. ISBN 978-1-58811-046-6.
• Bailey, G. (1997). "When did southern American English begin". ใน Edgar W. Schneider (บ.ก.). Englishes around the world. pp. 255–275.
• Bammesberger, Alfred (1992). "Chapter 2: The Place of English in Germanic and Indo-European". ใน Hogg, Richard M. (บ.ก.). The Cambridge History of the English Language. Vol. 1: The Beginnings to 1066. Cambridge University Press. pp. 26–66. ISBN 978-0-521-26474-7.
• Bao, Z. (2006). "Variation in Nonnative Varieties of English". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 377–380. doi:10.1016/B0-08-044854-2/04257-7. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Barry, Michael V. (1982). "English in Ireland". ใน Bailey, Richard W.; Görlach, Manfred (บ.ก.). English as a World Language. University of Michigan Press. pp. 84–134. ISBN 978-3-12-533872-2.
• Bauer, Laurie; Huddleston, Rodney (2002). "Chapter 19: Lexical Word-Formation". ใน Huddleston, Rodney; Pullum, Geoffrey K. (บ.ก.). The Cambridge Grammar of the English Language. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 1621–1721. ISBN 978-0-521-43146-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 February 2015. สืบค้นเมื่อ 10 February 2015.
  • Peter W. Culicover. "The Cambridge Grammar of the English Language" (PDF). The Ohio State University.
• Baugh, Albert C.; Cable, Thomas (2002). A History of the English Language (5th ed.). Longman. ISBN 978-0-13-015166-7.
• Bermúdez-Otero, Ricardo; McMahon, April (2006). "Chapter 17: English phonology and morphology". ใน Bas Aarts; April McMahon (บ.ก.). The Handbook of English Linguistics. Oxford: Blackwell. pp. 382–410. doi:10.1111/b.9781405113823.2006.00018.x. ISBN 978-1-4051-6425-2. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 April 2017. สืบค้นเมื่อ 2 April 2015.
• Blench, R.; Spriggs, Matthew (1999). Archaeology and Language: Correlating Archaeological and Linguistic Hypotheses. Routledge. pp. 285–286. ISBN 978-0-415-11761-6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 August 2020. สืบค้นเมื่อ 2 June 2020.
• Boberg, Charles (2010). The English language in Canada: Status, history and comparative analysis. Studies in English Language. Cambridge University Press. ISBN 978-1-139-49144-0.
  • Beau Brock (July 2011). "The English language in Canada: Status, history and comparative analysis (review)". The Canadian Journal of Linguistics. 55 (2): 277–279. doi:10.1353/cjl.2011.0015. S2CID 144445944.
• Bosworth, Joseph; Toller, T. Northcote (1921). "Engla land". An Anglo-Saxon Dictionary (Online). Charles University. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 December 2012. สืบค้นเมื่อ 6 March 2015.
• Brinton, Laurel J.; Brinton, Donna M. (2010). The linguistic structure of modern English. John Benjamins. ISBN 978-90-272-8824-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 May 2015. สืบค้นเมื่อ 2 April 2015.
• Brutt-Griffler, J. (2006). "Languages of Wider Communication". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 690–697. doi:10.1016/B0-08-044854-2/00644-1. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Burridge, Kate (2010). "Chapter 7: English in Australia". ใน Kirkpatrick, Andy (บ.ก.). The Routledge handbook of world Englishes. Routledge. pp. 132–151. ISBN 978-0-415-62264-6.
  • Dragana Šurkalović (July 2, 2011). "Review of The Routledge Handbook of World Englishes". Linguist List.
• Campbell, Alistair (1959). Old English Grammar. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-811943-2.
• Carr, Philip; Honeybone, Patrick (2007). "English phonology and linguistic theory: an introduction to issues, and to 'Issues in English Phonology'". Language Sciences. 29 (2): 117–153. doi:10.1016/j.langsci.2006.12.018. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Cassidy, Frederic G. (1982). "Geographical Variation of English in the United States". ใน Bailey, Richard W.; Görlach, Manfred (บ.ก.). English as a World Language. University of Michigan Press. pp. 177–210. ISBN 978-3-12-533872-2.
• Cercignani, Fausto (1981). Shakespeare's works and Elizabethan pronunciation. Clarendon Press. ISBN 978-0-19-811937-1. JSTOR 3728688. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 March 2015. สืบค้นเมื่อ 14 March 2015.
• Collingwood, Robin George; Myres, J. N. L. (1936). "Chapter XX. The Sources for the period: Angles, Saxons, and Jutes on the Continent". Roman Britain and the English Settlements. Vol. Book V: The English Settlements. Oxford, England: Clarendon Press. JSTOR 2143838. LCCN 37002621.
• Collins, Beverley; Mees, Inger M. (2003) [First published 1981]. The Phonetics of English and Dutch (5th ed.). Leiden: Brill Publishers. ISBN 978-90-04-10340-5.
• Connell, B. A. (2006). "Nigeria: Language Situation". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 88–90. doi:10.1016/B0-08-044854-2/01655-2. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 September 2015. สืบค้นเมื่อ 25 March 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Conrad, Andrew W.; Rubal-Lopez, Alma (1996). Post-Imperial English: Status Change in Former British and American Colonies, 1940–1990. de Gruyter. p. 261. ISBN 978-3-11-087218-7. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 September 2015. สืบค้นเมื่อ 2 April 2015.
• Cruttenden, Alan (2014). Gimson's Pronunciation of English (8th ed.). Routledge. ISBN 978-1-4441-8309-2.
• Crystal, David (2002). Language Death. Cambridge University Press. doi:10.1017/CBO9781139106856. ISBN 978-1-139-10685-6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 April 2015. สืบค้นเมื่อ 25 February 2015.
• Crystal, David (2003a). English as a Global Language (2nd ed.). Cambridge University Press. p. 69. ISBN 978-0-521-53032-3. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 May 2021. สืบค้นเมื่อ 4 February 2015.
• Crystal, David (2003b). The Cambridge Encyclopedia of the English Language (2nd ed.). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-53033-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 11 May 2021. สืบค้นเมื่อ 4 February 2015.
• Crystal, David (2004). "Subcontinent Raises Its Voice". The Guardian. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 17 April 2008. สืบค้นเมื่อ 4 February 2015.
• Crystal, David (2006). "Chapter 9: English worldwide". ใน Denison, David; Hogg, Richard M. (บ.ก.). A History of the English Language. Cambridge University Press. pp. 420–439. ISBN 978-0-511-16893-2.
• Daniels, Peter T.; Bright, William, บ.ก. (1996). The World's Writing Systems. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-507993-7. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 February 2021. สืบค้นเมื่อ 23 February 2015.
• Dehaene, Stanislas (2009). Reading in the Brain: The Science and Evolution of a Human Invention. Viking. ISBN 978-0-670-02110-9. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 September 2015. สืบค้นเมื่อ 3 April 2015.
• Denison, David; Hogg, Richard M. (2006). "Overview". ใน Denison, David; Hogg, Richard M. (บ.ก.). A History of the English language. Cambridge University Press. pp. 30–31. ISBN 978-0-521-71799-1.
• Denning, Keith; Kessler, Brett; Leben, William Ronald (17 February 2007). English Vocabulary Elements. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-516803-7. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 March 2015. สืบค้นเมื่อ 25 February 2015.
• Department for Communities and Local Government (United Kingdom) (27 February 2007). Second Report submitted by the United Kingdom pursuant to article 25, paragraph 1 of the framework convention for the protection of national minorities (PDF) (Report). Council of Europe. ACFC/SR/II(2007)003 rev¹. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 24 September 2015. สืบค้นเมื่อ 6 March 2015.
• Deumert, A. (2006). "Migration and Language". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 129–133. doi:10.1016/B0-08-044854-2/01294-3. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Dixon, R. M. W. (1982). "The grammar of English phrasal verbs". Australian Journal of Linguistics. 2 (1): 1–42. doi:10.1080/07268608208599280.
• Donoghue, D. (2008). Donoghue, Daniel (บ.ก.). Old English Literature: A Short Introduction. Wiley. doi:10.1002/9780470776025. ISBN 978-0-631-23486-9.
• Durrell, M. (2006). "Germanic Languages". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 53–55. doi:10.1016/B0-08-044854-2/02189-1. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 September 2015. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Eagleson, Robert D. (1982). "English in Australia and New Zealand". ใน Bailey, Richard W.; Görlach, Manfred (บ.ก.). English as a World Language. University of Michigan Press. pp. 415–438. ISBN 978-3-12-533872-2.
• "Summary by language size". Ethnologue: Languages of the World. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 December 2018. สืบค้นเมื่อ 10 February 2015.
• European Commission (June 2012). Special Eurobarometer 386: Europeans and Their Languages (PDF) (Report). Eurobarometer Special Surveys. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 6 January 2016. สืบค้นเมื่อ 12 February 2015.
• Fasold, Ralph W.; Connor-Linton, Jeffrey, บ.ก. (2014). An Introduction to Language and Linguistics (Second ed.). Cambridge University Press. ISBN 978-1-316-06185-5.
• Fischer, Olga; van der Wurff, Wim (2006). "Chapter 3: Syntax". ใน Denison, David; Hogg, Richard M. (บ.ก.). A History of the English language. Cambridge University Press. pp. 109–198. ISBN 978-0-521-71799-1.
• Flemming, Edward; Johnson, Stephanie (2007). "Rosa's roses: reduced vowels in American English" (PDF). Journal of the International Phonetic Association. 37 (1): 83–96. CiteSeerX 10.1.1.536.1989. doi:10.1017/S0025100306002817. S2CID 145535175. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 19 September 2018. สืบค้นเมื่อ 2 September 2018.
• Giegerich, Heinz J. (1992). English Phonology: An Introduction. Cambridge Textbooks in Linguistics. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-33603-1.
• Gneuss, Helmut (2013). "Chapter 2: The Old English Language". ใน Godden, Malcolm; Lapidge, Michael (บ.ก.). The Cambridge companion to Old English literature (Second ed.). Cambridge University Press. pp. 19–49. ISBN 978-0-521-15402-4.
• Görlach, Manfred (1991). Introduction to Early Modern English. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-32529-5.
• Gordin, Michael D. (4 February 2015). "Absolute English". Aeon. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 7 February 2015. สืบค้นเมื่อ 16 February 2015.
• Gordon, Elizabeth; Campbell, Lyle; Hay, Jennifer; Maclagan, Margaret; Sudbury, Angela; Trudgill, Peter (2004). New Zealand English: its origins and evolution. Studies in English Language. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-10895-9.
• Gottlieb, H. (2006). "Linguistic Influence". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 196–206. doi:10.1016/B0-08-044854-2/04455-2. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Graddol, David (2006). English Next: Why global English may mean the end of 'English as a Foreign Language' (PDF). The British Council. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 12 February 2015. สืบค้นเมื่อ 7 February 2015.
  • Lalitha Eapen (January 2007). "English Next". ELT Journal (Review). 61 (1): 81–83. doi:10.1093/elt/ccl050.
• Graddol, David (2010). English Next India: The future of English in India (PDF). The British Council. ISBN 978-0-86355-627-2. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 12 February 2015. สืบค้นเมื่อ 7 February 2015.
  • Rama Mathew; Shefali Srivastava (July 2011). "English Next India: The Future of English in India". ELT Journal (Review). 65 (3): 356–359. doi:10.1093/elt/ccr034.
• Graddol, David; Leith, Dick; Swann, Joan; Rhys, Martin; Gillen, Julia, บ.ก. (2007). Changing English. Routledge. ISBN 978-0-415-37679-2. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 February 2015. สืบค้นเมื่อ 11 February 2015.
• Green, Lisa J. (2002). African American English: a linguistic introduction. Cambridge University Press.
• Greenbaum, S.; Nelson, G. (2002). An introduction to English grammar (Second ed.). Longman. ISBN 978-0-582-43741-8.
• Halliday, M. A. K.; Hasan, Ruqaiya (1976). Cohesion in English. Pearson Education ltd.
• Hancock, Ian F.; Angogo, Rachel (1982). "English in East Africa". ใน Bailey, Richard W.; Görlach, Manfred (บ.ก.). English as a World Language. University of Michigan Press. pp. 415–438. ISBN 978-3-12-533872-2.
• Harbert, Wayne (2007). The Germanic Languages. Cambridge Language Surveys. Cambridge University Press. doi:10.1017/CBO9780511755071. ISBN 978-0-521-01511-0. JSTOR 40492966. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 April 2015. สืบค้นเมื่อ 26 February 2015.
• Hickey, R. (2007). Irish English: History and present-day forms. Cambridge University Press.
• Hickey, R., บ.ก. (2005). Legacies of colonial English: Studies in transported dialects. Cambridge University Press.
• Hogg, Richard M. (1992). "Chapter 3: Phonology and Morphology". ใน Hogg, Richard M. (บ.ก.). The Cambridge History of the English Language. Vol. 1: The Beginnings to 1066. Cambridge University Press. pp. 67–168. doi:10.1017/CHOL9780521264747. ISBN 978-0-521-26474-7. S2CID 161881054.
• Hogg, Richard M. (2006). "Chapter7: English in Britain". ใน Denison, David; Hogg, Richard M. (บ.ก.). A History of the English language. Cambridge University Press. pp. 360–61. ISBN 978-0-521-71799-1.
• "How English evolved into a global language". BBC. 20 December 2010. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 September 2015. สืบค้นเมื่อ 9 August 2015.
• "How many words are there in the English language?". Oxford Dictionaries Online. Oxford University Press. 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 30 November 2011. สืบค้นเมื่อ 2 April 2015. How many words are there in the English language? There is no single sensible answer to this question. It's impossible to count the number of words in a language, because it's so hard to decide what actually counts as a word.
• Huddleston, Rodney; Pullum, Geoffrey K. (2002). The Cambridge Grammar of the English Language. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-43146-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 12 February 2015. สืบค้นเมื่อ 10 February 2015.
  • Peter W. Culicover. "The Cambridge Grammar of the English Language" (PDF). The Ohio State University.
• Hughes, Arthur; Trudgill, Peter (1996). English Accents and Dialects (3rd ed.). Arnold Publishers.
• International Civil Aviation Organization (2011). "Personnel Licensing FAQ". International Civil Aviation Organization – Air Navigation Bureau. In which languages does a licence holder need to demonstrate proficiency?. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 December 2014. สืบค้นเมื่อ 16 December 2014. Controllers working on stations serving designated airports and routes used by international air services shall demonstrate language proficiency in English as well as in any other language(s) used by the station on the ground.
• International Maritime Organization (2011). "IMO Standard Marine Communication Phrases". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 3 October 2011. สืบค้นเมื่อ 16 December 2014.
• International Phonetic Association (1999). Handbook of the International Phonetic Association: A guide to the use of the International Phonetic Alphabet. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-65236-0.
• Jambor, Paul Z. (2007). "English Language Imperialism: Points of View". Journal of English as an International Language. 2: 103–123.
• Jespersen, Otto (2007) [1924]. "Case: The number of English cases". The Philosophy of Grammar. Routledge.
• Kachru, B. (2006). "English: World Englishes". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 195–202. doi:10.1016/B0-08-044854-2/00645-3. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Kastovsky, Dieter (2006). "Chapter 4: Vocabulary". ใน Denison, David; Hogg, Richard M. (บ.ก.). A History of the English language. Cambridge University Press. pp. 199–270. ISBN 978-0-521-71799-1.
• König, Ekkehard; van der Auwera, Johan, บ.ก. (1994). The Germanic Languages. Routledge Language Family Descriptions. Routledge. ISBN 978-0-415-28079-2. JSTOR 4176538. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 April 2015. สืบค้นเมื่อ 26 February 2015. The survey of the Germanic branch languages includes chapters by Winfred P. Lehmann, Ans van Kemenade, John Ole Askedal, Erik Andersson, Neil Jacobs, Silke Van Ness, and Suzanne Romaine.
• König, Ekkehard (1994). "17. English". ใน König, Ekkehard; van der Auwera, Johan (บ.ก.). The Germanic Languages. Routledge Language Family Descriptions. Routledge. pp. 532–562. ISBN 978-0-415-28079-2. JSTOR 4176538. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 April 2015. สืบค้นเมื่อ 26 February 2015.
• Labov, W. (1972). "13. The Social Stratification of (R) in New York City Department Stores". Sociolinguistic patterns. University of Pennsylvania Press.
• Labov, W. (2012). "1. About Language and Language Change". Dialect Diversity in America: The Politics of Language Change. University of Virginia Press.
• Labov, William; Ash, Sharon; Boberg, Charles (2006). The Atlas of North American English. Berlin: de Gruyter. ISBN 978-3-11-016746-7. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 September 2015. สืบค้นเมื่อ 2 April 2015.
• Lanham, L. W. (1982). "English in South Africa". ใน Bailey, Richard W.; Görlach, Manfred (บ.ก.). English as a World Language. University of Michigan Press. pp. 324–352. ISBN 978-3-12-533872-2.
• Lass, Roger (1992). "2. Phonology and Morphology". ใน Blake, Norman (บ.ก.). Cambridge History of the English Language. Vol. II: 1066–1476. Cambridge University Press. pp. 23–154.
• Lass, Roger (2000). "Chapter 3: Phonology and Morphology". ใน Lass, Roger (บ.ก.). The Cambridge History of the English Language, Volume III: 1476–1776. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 56–186.
• Lass, Roger (2002), "South African English", ใน Mesthrie, Rajend (บ.ก.), Language in South Africa, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-79105-2
• Lass, Roger (2006). "Chapter 2: Phonology and Morphology". ใน Denison, David; Hogg, Richard M. (บ.ก.). A History of the English language. Cambridge University Press. pp. 46–47. ISBN 978-0-521-71799-1.
• Lawler, J. (2006). "Punctuation". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 290–291. doi:10.1016/B0-08-044854-2/04573-9. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Lawton, David L. (1982). "English in the Caribbean". ใน Bailey, Richard W.; Görlach, Manfred (บ.ก.). English as a World Language. University of Michigan Press. pp. 251–280. ISBN 978-3-12-533872-2.
• Leech, G. N. (2006). A glossary of English grammar. Edinburgh University Press.
• Leech, Geoffrey; Hundt, Marianne; Mair, Christian; Smith, Nicholas (2009). Change in contemporary English: a grammatical study (PDF). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-86722-1. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 2 April 2015. สืบค้นเมื่อ 22 September 2016.
  • Robert D. Angus (Winter 2012). "LEECH, L., M. HUNDT, C. MAIR & N. SMITH. Change in contemporary English: A grammatical study" (PDF). California Linguistic Notes. Vol. XXXVII no. 1. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2015-04-02.
• Levine, L.; Crockett, H. J. (1966). "Speech Variation in a Piedmont Community: Postvocalic r*". Sociological Inquiry. 36 (2): 204–226. doi:10.1111/j.1475-682x.1966.tb00625.x.
• Li, David C. S. (2003). "Between English and Esperanto: what does it take to be a world language?". International Journal of the Sociology of Language. 2003 (164): 33–63. doi:10.1515/ijsl.2003.055. ISSN 0165-2516.
• Lim, L.; Ansaldo, U. (2006). "Singapore: Language Situation". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of Language & Linguistics. Elsevier. pp. 387–389. doi:10.1016/B0-08-044854-2/01701-6. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Maclagan, Margaret (2010). "Chapter 8: The English(es) of New Zealand". ใน Kirkpatrick, Andy (บ.ก.). The Routledge handbook of world Englishes. Routledge. pp. 151–164. ISBN 978-0-203-84932-3.
  • Dragana Šurkalović (July 2, 2011). "Review of The Routledge Handbook of World Englishes". Linguist List.
• MacMahon, M. K. (2006). "16. English Phonetics". ใน Bas Aarts; April McMahon (บ.ก.). The Handbook of English Linguistics. Oxford: Blackwell. pp. 359–382. ISBN 9781405113823.
• "Macquarie Dictionary". Australia's National Dictionary & Thesaurus Online | Macquarie Dictionary. Macmillan Publishers Group Australia. 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 21 July 2019. สืบค้นเมื่อ 15 February 2015.
• Mair, C.; Leech, G. (2006). "14 Current Changes in English Syntax". The handbook of English linguistics.
• Mair, Christian (2006). Twentieth-century English: History, variation and standardization. Cambridge University Press.
• Mazrui, Ali A.; Mazrui, Alamin (1998). The Power of Babel: Language and Governance in the African Experience. University of Chicago Press. ISBN 978-0-226-51429-1. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 March 2015. สืบค้นเมื่อ 15 February 2015.
• McArthur, Tom, บ.ก. (1992). The Oxford Companion to the English Language. Oxford University Press. doi:10.1093/acref/9780192800619.001.0001. ISBN 978-0-19-214183-5.
• McCrum, Robert; MacNeil, Robert; Cran, William (2003). The Story of English (Third Revised ed.). London: Penguin Books. ISBN 978-0-14-200231-5.
• McGuinness, Diane (1997). Why Our Children Can't Read, and what We Can Do about it: A Scientific Revolution in Reading. Simon and Schuster. ISBN 978-0-684-83161-9. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 September 2015. สืบค้นเมื่อ 3 April 2015.
• Meierkord, C. (2006). "Lingua Francas as Second Languages". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 163–171. doi:10.1016/B0-08-044854-2/00641-6. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• "English". Merriam-webster.com. 26 February 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 25 March 2015. สืบค้นเมื่อ 26 February 2015.
• Mesthrie, Rajend (2010). "New Englishes and the native speaker debate". Language Sciences. 32 (6): 594–601. doi:10.1016/j.langsci.2010.08.002. ISSN 0388-0001. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Miller, Jim (2002). An Introduction to English Syntax. Edinburgh University Press.
• Montgomery, M. (1993). "The Southern Accent—Alive and Well". Southern Cultures. 1 (1): 47–64. doi:10.1353/scu.1993.0006. S2CID 143984864.
• Mountford, J. (2006). "English Spelling: Rationale". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 156–159. doi:10.1016/B0-08-044854-2/05018-5. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Mufwene, S. S. (2006). "Language Spread". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 613–616. doi:10.1016/B0-08-044854-2/01291-8. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Nation, I. S. P. (2001). Learning Vocabulary in Another Language. Cambridge University Press. p. 477. ISBN 978-0-521-80498-1. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 March 2015. สืบค้นเมื่อ 4 February 2015.
• National Records of Scotland (26 September 2013). "Census 2011: Release 2A". Scotland's Census 2011. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 April 2015. สืบค้นเมื่อ 25 March 2015.
• Neijt, A. (2006). "Spelling Reform". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 68–71. doi:10.1016/B0-08-044854-2/04574-0. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Nevalainen, Terttu; Tieken-Boon van Ostade, Ingrid (2006). "Chapter 5: Standardization". ใน Denison, David; Hogg, Richard M. (บ.ก.). A History of the English language. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-71799-1.
• Northern Ireland Statistics and Research Agency (2012). "Census 2011: Key Statistics for Northern Ireland December 2012" (PDF). Statistics Bulletin. Table KS207NI: Main Language. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 24 December 2012. สืบค้นเมื่อ 16 December 2014.
• Northrup, David (2013). How English Became the Global Language. Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-137-30306-6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 September 2015. สืบค้นเมื่อ 25 March 2015.
• O'Dwyer, Bernard (2006). Modern English Structures, second edition: Form, Function, and Position. Broadview Press.
• Office for National Statistics (4 March 2013). "Language in England and Wales, 2011". 2011 Census Analysis. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 April 2015. สืบค้นเมื่อ 16 December 2014.
• "Oxford Learner's Dictionaries". Oxford. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 9 February 2015. สืบค้นเมื่อ 25 February 2015.
• Patrick, P. L. (2006a). "Jamaica: Language Situation". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 88–90. doi:10.1016/B0-08-044854-2/01760-0. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Patrick, P. L. (2006b). "English, African-American Vernacular". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 159–163. doi:10.1016/B0-08-044854-2/05092-6. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Payne, John; Huddleston, Rodney (2002). "5. Nouns and noun phrases". ใน Huddleston, R.; Pullum, G. K. (บ.ก.). The Cambridge Grammar of English. Cambridge: Cambridge University Press. pp. 323–522.
• Phillipson, Robert (28 April 2004). English-Only Europe?: Challenging Language Policy. Routledge. ISBN 978-1-134-44349-9. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 March 2015. สืบค้นเมื่อ 15 February 2015.
• Richter, Ingo (2012). "Introduction". ใน Richter, Dagmar; Richter, Ingo; Toivanen, Reeta; และคณะ (บ.ก.). Language Rights Revisited: The challenge of global migration and communication. BWV Verlag. ISBN 978-3-8305-2809-8. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 19 March 2015. สืบค้นเมื่อ 2 April 2015.
• Roach, Peter (2009). English Phonetics and Phonology (4th ed.). Cambridge.
• Robinson, Orrin (1992). Old English and Its Closest Relatives: A Survey of the Earliest Germanic Languages. Stanford University Press. ISBN 978-0-8047-2221-6. สืบค้นเมื่อ 5 April 2015.
• Romaine, Suzanne (1982). "English in Scotland". ใน Bailey, Richard W.; Görlach, Manfred (บ.ก.). English as a World Language. University of Michigan Press. pp. 56–83. ISBN 978-3-12-533872-2.
• Romaine, Suzanne (1999). "Chapter 1: Introduction". ใน Romaine, Suzanne (บ.ก.). Cambridge History of the English Language. Vol. IV: 1776–1997. Cambridge University Press. pp. 01–56. doi:10.1017/CHOL9780521264778.002. ISBN 978-0-521-26477-8.
• Romaine, S. (2006). "Language Policy in Multilingual Educational Contexts". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 584–596. doi:10.1016/B0-08-044854-2/00646-5. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• "The Routes of English". 1 August 2015. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 October 2015. สืบค้นเมื่อ 9 August 2015.
• Rowicka, G. J. (2006). "Canada: Language Situation". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 194–195. doi:10.1016/B0-08-044854-2/01848-4. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Rubino, C. (2006). "Philippines: Language Situation". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 323–326. doi:10.1016/B0-08-044854-2/01736-3. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Ryan, Camille (August 2013). "Language Use in the United States: 2011" (PDF). American Community Survey Reports. p. 1. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 5 February 2016. สืบค้นเมื่อ 16 December 2014.
• Sailaja, Pingali (2009). Indian English. Dialects of English. Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-2595-6. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 23 March 2015. สืบค้นเมื่อ 5 April 2015.
• Schiffrin, Deborah (1988). Discourse Markers. Studies in Interactional Sociolinguistics. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-35718-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 September 2015. สืบค้นเมื่อ 5 April 2015.
• Schneider, Edgar (2007). Postcolonial English: Varieties Around the World. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-53901-2. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 1 August 2020. สืบค้นเมื่อ 5 April 2015.
• Schönweitz, Thomas (2001). "Gender and Postvocalic /r/ in the American South: A Detailed Socioregional Analysis". American Speech. 76 (3): 259–285. doi:10.1215/00031283-76-3-259. S2CID 144403823.
• Shaywitz, Sally E. (2003). Overcoming Dyslexia: A New and Complete Science-based Program for Reading Problems at Any Level. A.A. Knopf. ISBN 978-0-375-40012-4. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 5 September 2015. สืบค้นเมื่อ 3 April 2015.
• Sheidlower, Jesse (10 April 2006). "How many words are there in English?". Slate Magazine. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 16 September 2011. สืบค้นเมื่อ 2 April 2015. The problem with trying to number the words in any language is that it's very hard to agree on the basics. For example, what is a word?
• Scheler, Manfred (1977). Der englische Wortschatz [English Vocabulary] (ภาษาเยอรมัน). Berlin: E. Schmidt. ISBN 978-3-503-01250-3. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 March 2017. สืบค้นเมื่อ 18 June 2017.
• Smith, Jeremy J. (2009). Old English: a linguistic introduction. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-86677-4.
• Statistics Canada (22 August 2014). "Population by mother tongue and age groups (total), 2011 counts, for Canada, provinces and territories". เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 26 July 2018. สืบค้นเมื่อ 25 March 2015.
• Statistics New Zealand (April 2014). "2013 QuickStats About Culture and Identity" (PDF). p. 23. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 15 January 2015. สืบค้นเมื่อ 25 March 2015.
• Lehohla, Pali, บ.ก. (2012). "Population by first language spoken and province" (PDF). Census 2011: Census in Brief (PDF). Pretoria: Statistics South Africa. p. 23. ISBN 978-0-621-41388-5. Report No. 03‑01‑41. เก็บ (PDF)จากแหล่งเดิมเมื่อ 13 November 2015.
• Svartvik, Jan; Leech, Geoffrey (2006). English – One Tongue, Many Voices. Palgrave Macmillan. ISBN 978-1-4039-1830-7. สืบค้นเมื่อ 5 March 2015.
  • Lane Gilmour (May 29, 2007). "Review: Sociolinguistics: Leech; Svartvik (2006)". Linguist List.
• Swan, M. (2006). "English in the Present Day (Since ca. 1900)". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 149–156. doi:10.1016/B0-08-044854-2/05058-6. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Sweet, Henry (2014) [1892]. A New English Grammar. Cambridge University Press.
• Thomas, Erik R. (2008). "Rural Southern white accents". ใน Edgar W. Schneider (บ.ก.). Varieties of English. Vol. 2: The Americas and the Caribbean. de Gruyter. pp. 87–114. doi:10.1515/9783110208405.1.87. ISBN 978-3-11-020840-5.
• Thomason, Sarah G.; Kaufman, Terrence (1988). Language Contact, Creolization and Genetic Linguistics. University of California Press. ISBN 978-0-520-91279-3.
• Todd, Loreto (1982). "The English language in West Africa". ใน Bailey, Richard W.; Görlach, Manfred (บ.ก.). English as a World Language. University of Michigan Press. pp. 281–305. ISBN 978-3-12-533872-2.
• Toon, Thomas E. (1982). "Variation in Contemporary American English". ใน Bailey, Richard W.; Görlach, Manfred (บ.ก.). English as a World Language. University of Michigan Press. pp. 210–250. ISBN 978-3-12-533872-2.
• Toon, Thomas E. (1992). "Old English Dialects". ใน Hogg, Richard M. (บ.ก.). The Cambridge History of the English Language. Vol. 1: The Beginnings to 1066. Cambridge University Press. pp. 409–451. ISBN 978-0-521-26474-7.
• Trask, Larry; Trask, Robert Lawrence (2010). Why Do Languages Change?. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-83802-3. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 20 March 2015. สืบค้นเมื่อ 5 March 2015.
• Trudgill, Peter (1999). The Dialects of England (2nd ed.). Oxford: Blackwell. ISBN 978-0-631-21815-9.
• Trudgill, Peter (2006). "Accent". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. p. 14. doi:10.1016/B0-08-044854-2/01506-6. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Trudgill, Peter; Hannah, Jean (2002). International English: A Guide to the Varieties of Standard English (4th ed.). London: Hodder Education. ISBN 978-0-340-80834-4.
• Trudgill, Peter; Hannah, Jean (2008). International English: A Guide to the Varieties of Standard English (5th ed.). London: Arnold. ISBN 978-0-340-97161-1. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2 April 2015. สืบค้นเมื่อ 26 March 2015.
• United Nations (2008). "Everything You Always Wanted to Know About the United Nations". สืบค้นเมื่อ 4 April 2015. The working languages at the UN Secretariat are English and French.
• Wardhaugh, Ronald (2010). An Introduction to Sociolinguistics. Blackwell textbooks in Linguistics; 4 (Sixth ed.). Wiley-Blackwell. ISBN 978-1-4051-8668-1.
• Watts, Richard J. (2011). Language Myths and the History of English. Oxford University Press. doi:10.1093/acprof:oso/9780195327601.001.0001. ISBN 978-0-19-532760-1. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 18 March 2015. สืบค้นเมื่อ 10 March 2015.
  • Larry LaFond (April 6, 2012). "Review: Applied Ling.; General Ling.; Ling. Theories; Socioling.: Watts (2011)". Linguist List.
• แม่แบบ:Accents of English
• Wojcik, R. H. (2006). "Controlled Languages". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 139–142. doi:10.1016/B0-08-044854-2/05081-1. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)
• Wolfram, W. (2006). "Variation and Language: Overview". ใน Brown, Keith (บ.ก.). Encyclopedia of language & linguistics. Elsevier. pp. 333–341. doi:10.1016/B0-08-044854-2/04256-5. ISBN 978-0-08-044299-0. เก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 6 August 2020. สืบค้นเมื่อ 6 February 2015. – โดยทาง ScienceDirect (อาจจำเป็นต้องสมัครสมาชิกหรือเนื้อหาอาจมีอยู่ในห้องสมุด)

แหล่งข้อมูลอื่น

• Accents of English from Around the World (University of Edinburgh) Sound files comparing how 110 words are pronounced in 50 English accents from around the world
• International Dialects of English Archive – recordings of English dialects and international L2 accents