นพรัตน์ กุลหิรัญ
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
นพรัตน์ กุลหิรัญ เจ้าของฉายา มาดามรถถัง[5][6][7][8] (อังกฤษ: Madam Tank)[9][10] เป็นนักธุรกิจหญิงชาวไทย ผู้ก่อตั้งบริษัท ชัยเสรีเม็ททอลแอนด์รับเบอร์ จำกัด ที่ผลิตชิ้นส่วนและรถหุ้มเกราะ ให้แก่กองทัพไทยและกองทัพต่างประเทศ[11][12][13][14] ซึ่งปัจจุบัน เธอขายสินค้าแก่ 46 กองทัพทั่วโลก ตลอดจนกระทั่งสหประชาชาติ[15]
นพรัตน์ กุลหิรัญ | |
|---|---|
| เกิด | นพรัตน์ กุลหิรัญ ย่านเยาวราช กรุงเทพมหานคร |
| การศึกษา | วิทยาลัยวิชาการศึกษา วิทยาเขตปทุมวัน โรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์ โรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์ |
| อาชีพ | นักธุรกิจ |
| องค์การ | บริษัท ชัยเสรีเม็ททอลแอนด์รับเบอร์ จำกัด |
| คู่สมรส | หิรัญ กุลหิรัญ[1] |
| บุตร | กานต์ กุลหิรัญ[1] กฤต กุลหิรัญ[1][2][3][4] |
ทั้งนี้ เธอเคยเป็นครูสอนวิชาภูมิศาสตร์กายภาพ[16]
นพรัตน์ กุลหิรัญ เกิดที่ย่านเยาวราช กรุงเทพมหานคร ครอบครัวของเธอทำกิจการค้าเหล็ก, โซ่ และเครื่องยนต์เก่า ที่สืบทอดมาจากรุ่นปู่ของเธอซึ่งเป็นชาวจีนที่เดินทางข้ามทะเลมาตั้งแต่ พ.ศ. 2400[11]
ในวัยเด็ก เธอได้สั่งสมประสบการณ์เกี่ยวกับวงการเหล็กจากการช่วยพ่อของเธอทำธุรกิจ รวมถึงเพื่อนบ้านข้างเคียงที่ประกอบอาชีพเกี่ยวกับวงการเหล็กเกือบทั้งหมด[11]
เธอสำเร็จศึกษาระดับประถมจากโรงเรียนพระหฤทัยคอนแวนต์ และเก่งคณิตศาสตร์ ต่อมาเธอได้รับการแนะนำจากพ่อให้ศึกษาด้านภาษา เนื่องจากเห็นว่าเป็นคนพูดจาเก่ง ชอบคบค้าสมาคม เธอจึงศึกษาต่อที่โรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์ เอกภาษาฝรั่งเศส และระดับอุดมศึกษาที่วิทยาลัยวิชาการศึกษา วิทยาเขตปทุมวัน เนื่องจากในช่วงนั้นเธอเห็นว่าเป็นสถาบันสอนวิชาภาษาฝรั่งเศสที่ดีที่สุด[11]
ช่วงเป็นนักศึกษาเธอทำกิจกรรมจำนวนมาก รวมถึงได้รับโอกาสจากข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ (UNHCR) ของการทำหน้าที่เป็นล่ามภาษาฝรั่งเศสและครูสอนภาษาไทยในค่ายผู้อพยพ ที่อำเภออรัญประเทศ จังหวัดสระแก้ว[11]
เมื่อสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาตรี เธอได้สอบบรรจุเป็นครูโรงเรียนยานนาเวศประมาณ 5 เดือน ก่อนที่จะย้ายไปเป็นครูสอนวิชาภูมิศาสตร์ที่โรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์ ซึ่งเป็นโรงเรียนเก่าของเธอ[11]
จากนั้น เธอได้แต่งงานกับหิรัญ กุลหิรัญ ซึ่งเป็นเจ้าของกิจการซ่อมรถและดัดแปลงเครื่องยนต์ ที่ภายหลังได้เริ่มติดต่อกับกองทัพในลักษณะตัวแทนจัดหาอุปกรณ์เครื่องยนต์ และซ่อมบำรุงช่วงล่างให้กับรถบรรทุก[11]
ต่อมา ในช่วงสงครามเวียดนามสิ้นสุด กองทัพสหรัฐได้ถอนฐานทัพและทิ้งอาวุธยุทโธปกรณ์จำนวนมากไว้ที่ประเทศเวียดนาม, กัมพูชา และลาว ทางสามีของเธอจึงได้ขอซื้อจากกองทัพสหรัฐ เพื่อนำกลับมาที่ประเทศไทย ส่งผลให้โรงงานมีอะไหล่จำนวนเพียงพอแก่ความต้องการของกองทัพไทย ในขณะเดียวกัน เธอเองก็ได้หาซื้อเครื่องจักรตามโรงงานที่เลิกกิจการอีกหลายแห่ง เพื่อนำอุปกรณ์ที่เหมาะสมเข้ามา[11]
เนื่องด้วยเธอเป็นผู้มีทักษะด้านการเจรจา และเก่งภาษาอังกฤษ เธอได้สอบถามทหารสหรัฐที่มาประเทศไทยว่าตีนตะขาบรถถังหาซื้อได้ที่ไหน จนทราบที่อยู่ และติดต่อซื้อเพื่อเสนอขายให้แก่กองทัพ ระหว่างไปตรวจรับสินค้าที่สหรัฐ เธอใช้ความจริงใจและไหวพริบพูดคุย จนสามารถเข้าไปในโรงงานผลิตที่เป็นเขตหวงห้ามได้สำเร็จ[11]
เธอได้ศึกษาวิธีผลิตและนำความรู้ต่าง ๆ กลับมาบอกสามี แล้วร่วมกันสร้างโรงงานที่ประเทศไทยตามแบบสหรัฐ ซึ่งต่อมา เจ้าของโรงงานสหรัฐที่เธอติดต่อด้วยได้เดินทางมาเยี่ยมและขอเข้าชมโรงงาน[11]
จากการพูดคุย ส่งผลให้เขาเกิดความประทับใจต่อนพรัตน์ โดยได้บอกว่าหากเขาเลิกกิจการจะขายเครื่องจักรทั้งหมดให้ ซึ่งเธอเองก็มีความสนใจ แต่มีเงินประมาณ 25 ล้านบาทในขณะนั้น เธอจึงเสนอโอนเงินให้เท่าที่มี เพื่อซื้อตามแต่เขาจะให้[11]
ซึ่งทางโรงงานสหรัฐได้มอบเครื่องจักร 45 ตู้ รวมถึงแบบพิมพ์, เครื่องอัดยาง และเครื่องขึ้นรูปตีนตะขาบ กระทั่งกิจการของเธอเติบโตด้วยเครื่องจักรที่ทันสมัย และเริ่มตระเวนหาคู่ค้าในต่างประเทศ[11]
ในยุคที่ชวลิต ยงใจยุทธ เป็นผู้บัญชาการทหารบก โรงงานของเธอได้รับโอกาสในการติดตั้งสายพานให้กับรถถังที่นำเข้าจากประเทศจีน ซึ่งเธอได้ต่อยอดด้วยการติดตั้งสายพานให้กับรถถังจีนที่ประจำการในประเทศปากีสถาน และบังกลาเทศ[11]
ต่อมา เธอได้เซ็นสัญญาติดตั้งผลิตชิ้นส่วนให้กับรถถังของกองทัพสหรัฐ เมื่อกิจการเติบโต ก็ได้มีการนำเครื่องจักรและอุปกรณ์ไปจัดแสดงในงานแสดงอาวุธนานาชาติเป็นประจำ อาทิ ยูโรซาทอรี (Eurosatory) และนิทรรศการกลาโหมระหว่างประเทศ (IDEX) ส่งผลให้กิจการของเธอเป็นที่รู้จักในต่างประเทศ[11]
สืบเนื่องจากความไม่สงบในชายแดนภาคใต้ของประเทศไทย ที่มีความรุนแรง รวมถึงมีการปะทะและลอบวางระเบิดบ่อยครั้ง เธอจึงหาวิธีป้องกันชีวิตเจ้าหน้าที่และประชาชน กระทั่งบริษัทของเธอได้เริ่มสร้างรถหุ้มเกราะล้อยางขึ้น[1]
บริษัทของเธอเป็นผู้ผลิตรถหุ้มเกราะเฟิร์สวิน ซึ่งประจำการอยู่ที่กองทัพไทย, กรมสอบสวนคดีพิเศษ, หน่วยปราบปรามยาเสพติด และหน่วยงานกรมราชทัณฑ์ รวมทั้งได้รับการสั่งซื้อจากกองทัพมาเลเซีย[11]
ต่อมา บริษัทของเธอได้ผลิตเฟิร์สวินเวอร์ชันรถพยาบาล ที่ได้รับการกล่าวว่าเป็นรถเกราะพยาบาล ล้อยางกันกระสุนกันระเบิด คันแรกของโลก[5][17]
พ่อแม่ของเธอเป็นชาวจีนอพยพ นพรัตน์เป็นลูกคนที่ 7 ของพี่น้องที่มีทั้งหมด 12 คน (ชาย 5 คน หญิง 7 คน) ทั้งนี้ เธอมีบุตรชาย 2 คน คือ กานต์ กุลหิรัญ และกฤต กุลหิรัญ[11]
นพรัตน์ได้รับการกล่าวว่าเป็นนักธุรกิจหญิงที่เป็นมิตร ในยามว่าง เธอมักทำงานประดิษฐ์ หรืองานฝีมือ หรือวาดภาพระบายสี โดยรูปที่เธอชอบวาดที่สุด คือ ดอกชบา[16]
พ.ศ. 2561 ได้เกิดกรณีกรมศุลกากรเรียกเก็บภาษีนำเข้ารถหุ้มเกราะย้อนหลังจำนวน 89 ล้านบาท ซึ่งทางนพรัตน์ที่ดำรงตำแหน่งรองประธานกรรมการบริษัท ได้ยื่นหนังสือร้องเรียนขอความเป็นธรรม[18] อนึ่ง เธอเป็นหนึ่งในผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของกองทุนรวมอสังหาริมทรัพย์ลักซ์ชัวรี่[19]
- พ.ศ. 2549 รางวัลส่งออกดีเด่น ประเภทมีการการออกแบบผลิตภัณฑ์ของตนเอง จากทักษิณ ชินวัตร[15]
- พ.ศ. 2550 รางวัลส่งออกดีเด่น ประเภทมีตรา หรือเครื่องหมายการค้าของตนเอง จากพลเอก สุรยุทธ์ จุลานนท์[15]
- พ.ศ. 2551 รางวัลดีเด่น เอกเซลดีไซน์อะวอร์ด 2008 “ดิมาร์ก” จากสมัคร สุนทรเวช[15]
- พ.ศ. 2560 – ปริญญาวิศวกรรมศาสตรดุษฎีบัณฑิตกิตติมศักดิ์ (วิศวกรรมอุตสาหการ) จากมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลธัญบุรี[20]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
