From Wikipedia, the free encyclopedia
Ovo je članak o orijentalistu. Za pravnika, vidi Charles Auguste Pellat. Charles Lucien Paul Pellat (Souk Ahras, 28. 9. 1914.[1] – Pariz, 28. 10. 1992),[2] francuski historičar, orijentalist, arabist, islamolog, diplomat i profesor.[3]
| Charles Pellat | |
|---|---|
 | |
| Rođenje | Charles Lucien Paul Pellat 28. 9. 1914. Souk Ahras, Francuski Alžir |
| Smrt | 28. 10. 1992. (dob: 78) Bourg-la-Reine, Pariz, Francuska |
| Nacionalnost | Francuz |
| Obrazovanje | Lycée Lyautey |
| Alma mater | Univerzitet u Bordeauxu (lic.) Univerzitet u Alžiru (dip.) Univerzitet u Parizu (dok.) |
| Zanimanje | historičar, orijentalist, arabist, islamolog, diplomat, profesor |
| Poslodavac | Lycée Lyautey Francuski institut u Maroku Lycée Louis-le-Grand Institut za islamistiku na Sorbonni INALCO Univerzitet u Parizu |
| Suprug/a | Andrée Chabalier (v. 1937) |
| Djeca | Yvette Pellat (kćer) |
| Roditelji | Paul Pellat (otac) Denise Gayon (majka) |
| Nagrade | Prix d'Académie (1953) |
Punim imenom Charles Lucien Paul,[1] Pellat je rođen 1914. u Souk Ahrasu,[4] gradu kod Konstantina u tadašnjem Francuskom Alžiru.[5] Otac mu je bio Paul Pellat,[1] željeznički upravitelj u afričkim kolonijama,[4] a majka Denise Gayon.[1] Zbog očevog posla s porodicom se 1924. preselio u marokansku Casablancu gdje je završio osnovno obrazovanje[5] i srednju školu Lyautey.[6] Od 1933. do 1935. studirao je arapski i berberske jezike na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Bordeauxu,[7] gdje mu je jedan od profesora bio istaknuti berberist A. Basset.[8] Nakon studija vratio se u Maroko i predavao u matičnoj srednjoj školi Lyautey[8] i na partnerskom Francuskom institutu.[5] Krajem 1935. unovačen je u francusku vojsku i poslan na služenje u Alžir.[9] Sljedeće četiri godine radio je u uredu za muslimanske odnose[8] i istovremeno se bavio proučavanjem berberskih jezika.[5] Dana 10. jula 1937. vjenčao se s Andrée Chabalier i par je kasnije dobio kćer Yvette.[1]
Nakon odsluženog vojnog roka, upisao je Filozofski fakultet Univerziteta u Alžiru i diplomirao berberske jezike.[6] Početkom Drugog svjetskog rata radio je kao izaslanik u Damasku,[9] koristivši usvojeno znanje i stečene jezične vještine za jačanje odnosa s lokalnim stanovništvom.[5] Tokom boravka u Siriji družio se s pjesnicima i književnicima, te pokrenuo mjesečni časopis al-Karmil na arapskom jeziku.[5] U ratno doba bio je stacioniran i u vojnom logoru Sainte-Marthe u Marseilleu gdje je ispitivao domaće vojnike vraćene iz zatočeništva, s ciljem razotkrivanja potencijalnih njemačkih špijuna.[8] Poslije rata vratio se u Pariz i kratko vrijeme radio u francuskom Ministarstvu vanjskih poslova.[5] Budući da mu berberistika nije otvarala mogućnosti, na savjet L. Massignona fokusirao se na arabistiku i 1946. položio agregaciju.[8] Godine 1947. zaposlio kao predavač u prestižnoj srednjoj školi Louis-le-Grand,[6] a istovremeno je predavao i na Institutu za islamistiku na Sorbonni.[8]
Godine 1950. na Univerzitetu u Parizu obranio je doktorsku disertaciju "Basransko okruženje i formiranje al-Džahiza" (fr. )[10] i ubrzo se profilirao kao autoritet za opus navedenog srednjovjekovnog pisca,[8] stekavši u akademskim krugovima nadimak Džahizovog čovjeka (fr. ).[5] Od 1951. predaje na Nacionalnom institutu za orijentalne jezike i civilizacije (INALCO),[6] zamijenivši R. Blachèrea na katedri za arapski jezik.[8] Sljedeće godine objavio je "Živi arapski" (fr. ) i "Arapski jezik i književnost" (fr. ), dva djela iznimne erudicije i popularnosti koja su još decenijama kasnije korištena kod studenata.[8] Za potonje djelo 1953. osvojio je nagradu Francuske akademije (fr. ). Akademske godine 1956/1957. postao je profesor Univerziteta u Parizu (Sorbonne),[6] utemeljio je katedru za islamistiku i bio je na čelu iste (ujedno i biblioteke Henri Massé) sve do umirovljenja 1978. godine.[9]
Pellat sveukupno potpisuje desetine monografija, prijevoda, recenzija, poglavlja knjiga i stručnih članaka o arapskom jeziku, književnosti, islamskoj historiji i srednjovjekovnoj civilizaciji.[5] Na francuski jezik preveo je "Opis muslimanskog Zapada 10. vijeka" (fr. ) od al-Mukadasija, "Sferni astrolab" (fr. ) od al-Rudanija, zatim "Knjigu bijednika" (fr. ), "Knjigu kruna" (fr. ), "Knjigu kvadriranja i kruženja" (fr. ) i "Knjigu mazgi" (fr. ) od al-Džahiza, te "Kalifovog savjetnika" (fr. ) od ibn al-Mukafe.[11] S italijanskog jezika preveo je predavanja o arapskoj književnosti omejadskog perioda koja je C. A. Nallino držao na Univerzitetu u Kairu.[11] Uredio je reizdanje "Kordopskog kalendara" (fr. ) od R. Dozyja,[8] te revidirao al-Masudijeve "Zlatne livade" (fr. ),[12] prvotno prevedene od strane C. Barbiera de Meynarda i A. Paveta de Courteillea.[8]
Nakon smrti É. Lévi-Provençala 1956. godine,[8] preuzeo je jedno od uredničkih mjesta drugog izdanja Encyclopaedia of Islam (EI2)[3] i sljedećih godina uređivao prvih sedam tomova, sve do svoje smrti.[13] S približno 250 sastavljenih enciklopedijskih članaka ujedno je bio i jedan od najaktivnijih autora.[9] Osim za EI2, doprinosio je člancima i za iranističku enciklopediju Encyclopædia Iranica,[2] a također je pisao za naučne časopise kao što su Hamdard Islamicus,[5] Hespéris, Arabica, Oriens, Journal asiatique (JA), Bulletin d'études orientales (BEO) i Annales islamologiques (AIsl).[11] Godine 1984. postao je članom Akademije pisama i književnosti (fr. ),[4] zamijenivši mjesto H. Laousta koji je umro godinu ranije.[8] Pojedini suvremeni historičari zamjeraju mu pasivnost tokom Alžirskog rata za nezavisnost, ali istovremeno ističu i njegove zasluge u vidu obrazovanja studenata iz Magreba, posebno obuci arabista na Univerzitetu u Tunisu.[8] Pellat je umro 28. oktobra 1992. u Bourg-la-Reineu,[2] predgrađu Pariza.[13]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
