sztorc

sztorc (język polski)

wymowa:

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	sztorc	sztorce
dopełniacz	sztorcu	sztorców
celownik	sztorcowi	sztorcom
biernik	sztorc	sztorce
narzędnik	sztorcem	sztorcami
miejscownik	sztorcu	sztorcach
wołacz	sztorcu	sztorce

(1.1) przest. krawędź, miejsce stykania się dwóch powierzchni

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Poszedł kawałek szosą ku Gdyni i dość niespodzianie natknął się w pewnym miejscu na zaporę z szyn wbitych skośnie sztorcami w kierunku gdańskiej granicy^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) krawędź, rant

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przysł. sztorcem

związki frazeologiczne:

na sztorc

etymologia:

ukr. сторч < ukr. сторча́ти → wystawać

por. pol. sterczeć^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: krawędź

źródła:

1. Edwin Jędrkiewicz, Daimonion ti, SW „Czytelnik”, 1962.
2.  Hasło „sztorc” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.