pracownica

pracownica (język polski)

pracownice (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌprat͡sɔvʲˈɲit͡sa], AS: [pracovʹńica], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pracownica	pracownice
dopełniacz	pracownicy	pracownic
celownik	pracownicy	pracownicom
biernik	pracownicę	pracownice
narzędnik	pracownicą	pracownicami
miejscownik	pracownicy	pracownicach
wołacz	pracownico	pracownice

(1.1) kobieta zatrudniona, pracująca w zakładzie pracy

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Łódzka policja poszukuje złodzieja paliwa, który uciekając ze stacji benzynowej potrącił jej pracownicę i przejechał jej po nodze^[1].

składnia:

kolokacje:

(1.1) pracownica seksualna

synonimy:

(1.1) pracowniczka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. praca ż, pracownia ż, pracowniczka ż, spracowany m

forma męska pracownik m

czas. wypracować, pracować ndk.

przym. pracowniczy, zapracowany

ims. spracowany

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. pracownik + -ica^[2] (forma żeńska od: pracownik) lub pol. pracownik + -a^[3]

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: pracownik

• arabski: (1.1) موظفة ż
• białoruski: (1.1) працаўніца ż
• bułgarski: (1.1) работничка ż
• hiszpański: (1.1) trabajadora ż, empleada ż
• kataloński: (1.1) obrera ż, treballadora ż
• litewski: (1.1) darbuotoja ż
• łotewski: (1.1) strādniece ż
• niemiecki: (1.1) Arbeiterin ż
• nowogrecki: (1.1) εργαζόμενη ż
• rosyjski: (1.1) работница ż, служашая ż, сотрудница ż, труженица ż
• ukraiński: (1.1) працівниця ż
• wilamowski: (1.1) ateryn ż, āteryn ż, aoteryn ż
• włoski: (1.1) lavoratrice ż, dipendente ż

źródła:

1. tvn24.pl
2. Renata Grzegorczykowa, Zarys słowotwórstwa polskiego. Słowotwórstwo opisowe, wyd. III poprawione, Warszawa 1979, s. 19.
3. Alicja Nagórko, Zarys gramatyki polskiej, PWN, Warszawa 2007, s. 79.