multum

multum (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈmultũm], AS: [multũm], zjawiska fonetyczne: nazal.

​^?/i

znaczenia:

liczebnik nieokreślony

(1.1) duża ilość czegoś

odmiana:

przykłady:

(1.1) Podobnych zagadek było i jest w Chuzestanie multum, bowiem na terenie tej prowincji krzyżują się interesy wielu grup o rozmaitej proweniencji^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) mnóstwo, pot. kupa, reg. pozn. wuchta

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

tem. słow. multi-

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac. multum^[2][3]

uwagi:

tłumaczenia:

źródła:

1. Wojciech Giełżyński, Polityka, 1980, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
2.  Hasło „multum” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
3. Hasło „multum” w: Słownik wyrazów obcych, Wydawnictwo Naukowe PWN, wyd. 1995 i nn.

multum (język łaciński)

wymowa:

znaczenia:

przysłówek

(1.1) bardzo

odmiana:

(1.1) nieodm.; st. wyższy plus; st. najwyższy plurimum

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. multus

przysł. multo

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. multus

uwagi:

źródła: