komplementarny

Podobna pisownia: komplementárny

komplementarny (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌkɔ̃mplɛ̃mɛ̃nˈtarnɨ], AS: [kõmplẽmẽntarny], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob. ​^?/i

znaczenia:

przymiotnik

przypadek	liczba pojedyncza				liczba mnoga
	mos/mzw	mrz	ż	n	mos	nmos
mianownik	komplementarny		komplementarna	komplementarne	komplementarni	komplementarne
dopełniacz	komplementarnego		komplementarnej	komplementarnego	komplementarnych
celownik	komplementarnemu		komplementarnej	komplementarnemu	komplementarnym
biernik	komplementarnego	komplementarny	komplementarną	komplementarne	komplementarnych	komplementarne
narzędnik	komplementarnym		komplementarną	komplementarnym	komplementarnymi
miejscownik	komplementarnym		komplementarnej	komplementarnym	komplementarnych
wołacz	komplementarny		komplementarna	komplementarne	komplementarni	komplementarne

(1.1) wzajemnie się uzupełniający

(1.2) biol. (o nukleotydach) parujący się wiązaniami wodorowymi z nukleotydem na sąsiedniej nici kwasu nukleinowego

(1.3) biol. (o nici kwasu nukleinowego) zbudowany z kolejnych nukleotydów komplementarnych (1.2) do swoich odpowiedników na drugiej nici

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Książka składa się z sześciu komplementarnych - choć asymetrycznych - rozdziałów^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) całościowy

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. komplementarność

przysł. komplementarnie

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) franc. complémentaire^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) complementary
• jidysz: (1.1) דערגאַנציק (dergancik)
• słowacki: (1.1) komplementárny

źródła:

1. Bohdan Jałowiecki, Marek S. Szczepański, Miasto i przestrzeń w perspektywie socjologicznej, 2009, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
2.  Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.