kajuta

kajuta (język polski)

kajuta (1.1)

wymowa:

IPA: [kaˈjuta], AS: [kai ̯uta] ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kajuta	kajuty
dopełniacz	kajuty	kajut
celownik	kajucie	kajutom
biernik	kajutę	kajuty
narzędnik	kajutą	kajutami
miejscownik	kajucie	kajutach
wołacz	kajuto	kajuty

(1.1) żegl. małe zamykane pomieszczenie mieszkalne na statku; zob. też kajuta w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Kajuta nasza jest to mały pokoik mający nie więcej, jak cztery łokcie kwadratowe przestrzeni; przy jednej ścianie przymocowane są, jedno nad drugim, dwa łóżka (…).^[1]

składnia:

kolokacje:

(1.1) kajuta pasażerska / kapitańska

synonimy:

(1.1) kabina

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

niem. Kajüte → kajuta^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) cabin
• bułgarski: (1.1) каюта ż
• czeski: (1.1) kajuta ż
• esperanto: (1.1) kajuto
• fiński: (1.1) hytti
• hiszpański: (1.1) camarote m
• niderlandzki: (1.1) kajuit ż
• niemiecki: (1.1) Kajüte m, Kabine m
• rosyjski: (1.1) каюта ż
• słowacki: (1.1) kajuta ż
• szwedzki: (1.1) ruff w
• węgierski: (1.1) kajüt

źródła:

1. Henryk Sienkiewicz: Listy z podróży do Ameryki
2.  Hasło „kajuta” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.

kajuta (język czeski)

kajuta (1.1)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kajuta	kajuty
dopełniacz	kajuty	kajut
celownik	kajutě	kajutám
biernik	kajutu	kajuty
wołacz	kajuto	kajuty
miejscownik	kajutě	kajutách
narzędnik	kajutou	kajutami

(1.1) żegl. kajuta

odmiana:

(1.1)

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

kajuta (język słowacki)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kajuta	kajuty
dopełniacz	kajuty	kajút
celownik	kajute	kajutám
biernik	kajutu	kajuty
miejscownik	kajute	kajutách
narzędnik	kajutou	kajutami

(1.1) kajuta^[1][2]

odmiana:

(1.1)

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

zdrobn. kajutka ż

przym. kajutový

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

1. Zofia Jurczak-Trojan, Halina Mieczkowska, Elżbieta Orwińska, Maryla Papierz, Słownik słowacko-polski, t. I, A-Ô, TAiWPN Universitas, Kraków 2005, ISBN 83-242-0569-1, s. 302.
2. Hasło „kajuta” w: Slovník súčasného slovenského jazyka H – L, gł. red. Alexandra Jarošová i Klára Buzássyová, Veda, vydavateľstvo Slovenskej akadémie vied, Bratysława 2011, ISBN 978-80-224-1172-1.

kajuta (język szwedzki)

kajuta (1.1)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) żegl. kajuta^[1]

odmiana:

(1.1) en kajuta, kajutan, kajutor, kajutorna

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) ruff

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

1.  Hasło „kajuta” w: Svenska Akademiens ordlista (SAOL), Svenska Akademien.