łajać

łajać (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈwajät͡ɕ], AS: [u̯ai ̯äć], zjawiska fonetyczne: podw. art.

​^?/i

znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany

(1.1) ostro strofować

odmiana:

przykłady:

(1.1) Z altany dobiegają krzyki, kobieta łaje dziecko używając ordynarnych wyzwisk^[1].

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) besztać, ganić, rugać, strofować

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) krytykować

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. łajanie n, połajanka ż, połajanie n

czas. połajać dk.

związki frazeologiczne:

przysłowie: kto kogo łaje, niech sam przykład daje

etymologia:

prasł. *lajati, prasł. *lajǫ → szczekać^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• bułgarski: (1.1) лая
• jidysz: (1.1) געבן (gebn)

źródła:

1. Piotr Głuchowski, Z twarzą przy ścianie, „Gazeta Wyborcza”, 27/08/1996, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
2.  Hasło „łajać” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.