Zygmunt Latoszewski

Zygmunt Latoszewski (ur. 26 kwietnia 1902 w Poznaniu, zm. 18 stycznia 1995 w Warszawie) – polski dyrygent, dyrektor i kierownik artystyczny teatru, reżyser, pedagog, muzykolog.

Zygmunt Latoszewski

Zygmunt Latoszewski (1933)
Data i miejsce urodzenia	26 kwietnia 1902 Poznań
Data i miejsce śmierci	18 stycznia 1995 Warszawa
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	dyrygent, pedagog, reżyser
Odznaczenia

Życiorys

Syn Wincentego^[1] (ur. 1873)^[2]. W wieku szkolnym (1912–1917) śpiewał w chórze prowadzonym przez ks. Wacława Gieburowskiego^[3]. Był uczniem poznańskiego Gimnazjum św. Marii Magdaleny. W latach 1919–1926 kształcił się w Konserwatorium w Poznaniu^[4], w dziedzinie gry na skrzypcach u Zdzisława Jahnkego i teorii muzyki u Feliksa Nowowiejskiego. Od 1921 na Uniwersytecie Poznańskim początkowo studiował filologię klasyczną i historię sztuki, następnie przeniósł się na muzykologię u Łucjana Kamieńskiego. W roku 1932 uzyskał stopień doktora muzykologii na podstawie rozprawy Pierwsze opery polskie Macieja Kamieńskiego. Debiutował jako dyrygent w 1929 Następnie dyrygował Operą Poznańską (w latach 1933–1939, a także 1945–1948 był jej dyrektorem).

W okresie II wojny światowej przebywał w Warszawie, organizując wespół z Adamem Didurem koncerty z udziałem artystów polskich w restauracji „Gastronomia” i w kawiarni Lourse’a^[5]. Po upadku powstania warszawskiego znalazł się w Krakowie.

W 1945 współpracował z Filharmonią Krakowską, w 1949 z Operą Warszawską, w 1949 z Filharmonia Bałtycką. 25 lutego 1947 dyrygował Orkiestrą Filharmonii Łódzkiej podczas prawykonania Introdukcji i Kaprysu Grażyny Bacewicz skomponowanego w tym samym roku^[6]. W latach 1952–1954 był dyrektorem Opery Warszawskiej. Od 1955 do 1961 był kierownikiem artystycznym Opery i Filharmonii Bałtyckiej. Od 1961 do 1972 był kierownikiem artystycznym Opery Łódzkiej.

Wykładał także w łódzkiej oraz warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej, od 1964 jako profesor nadzwyczajny^[7].

W 1972 przeszedł na emeryturę, ale dalej dyrygował okazjonalnie, w tym jeszcze w latach 80. prowadząc spektakle w Teatrze Wielkim w Warszawie. W 1984 Uniwersytet im. A. Mickiewicza przyznał mu tytuł doktora honoris causa^[8].

W latach 1925–1928 redagował poznański miesięcznik „Muzyka Kościelna” i współpracował z warszawskim miesięcznikiem „Muzyka”^[7]. Był autorem licznych artykułów o tematyce muzycznej (głównie krytycznych).

Zmarł w Warszawie, spoczywa na cmentarzu Powązkowskim (kwatera Klin-12-4)^[9].

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (14 grudnia 1955)^[1]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 11 listopada 1936^[10], 15 czerwca 1946^[11])
• Medal 40-lecia Polski Ludowej^[12]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (25 marca 1955)^[13]
• Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony dla Kultury Narodowej” (1986)^[14]
• Odznaczenie „Zasłużony dla Miasta Poznania” (1 czerwca 1993)^[3][15]
• Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Gdańska” (1960)^[16]
• Krzyż Oficerski Orderu Korony (Belgia)

Źródło:^[17].

Nagrody

• Nagroda wojewody poznańskiego za działalność muzyczną (1947)
• Nagroda przewodniczącego Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku w dziedzinie muzycznej (1950)
• Nagroda Państwowa II stopnia (zespołowa) za wybitne realizacje artystyczne w Bałtyckim Studio Operowym (1952)^[18]
• Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1971)
• Nagroda im. Włodzimierza Pietrzaka za wybitną działalność artystyczną i organizacyjną w zakresie krzewienia w Polsce kultury muzycznej, zwłaszcza operowej i symfonicznej (1971)^[19]
• Nagroda Prezesa Rady Ministrów I stopnia za twórczość artystyczną (1979)