Remove ads
Zygmunt Łoziński herbu Lubicz (ur. 5 czerwca 1870 Boracinie, zm. 26 marca 1932 w Pińsku) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup miński w latach 1917–1925, Czcigodny Sługa Boży Kościoła katolickiego, biskup piński w latach 1925–1932.
| Czcigodny Sługa Boży | ||
 | ||
| ||
| Data i miejsce urodzenia | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
26 marca 1932 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Biskup diecezjalny piński | ||
| Okres sprawowania |
1925–1932 | |
| Biskup diecezjalny miński | ||
| Okres sprawowania |
1917–1925 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
23 czerwca 1895 | |
| Nominacja biskupia |
2 listopada 1917 | |
| Sakra biskupia |
28 lipca 1918 | |
| Odznaczenia | ||
  | ||
| Data konsekracji |
28 lipca 1918 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Remove ads
Po ukończeniu Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu, 23 czerwca 1895 przyjął święcenia kapłańskie. Za działalność niepodległościową został 17 listopada 1898 skazany przez władze rosyjskie na trzy lata odosobnienia w klasztorze w Agłonie na Łotwie.
W 1905 został proboszczem katedry w Mińsku. W 1906 został wykładowcą Pisma św. i języka hebrajskiego w petersburskiej Akademii Duchownej. W latach 1909–1911 towarzyszył biskupowi Janowi Cieplakowi w jego wizytach duszpasterskich w parafiach imperium Rosyjskiego.
2 listopada 1917 mianowany biskupem diecezjalnym mińskim i konsekrowany 28 lipca 1918 w Warszawie.
Od grudnia 1918, po wkroczeniu bolszewików do Mińska, ukrywał się w przebraniu drwala u okolicznych chłopów. W sierpniu 1919, po odbiciu Mińszczyzny przez Wojsko Polskie, powrócił do swojej diecezji. W czasie drugiej okupacji bolszewickiej pozostał na swoim stanowisku, piętnując spowodowaną terrorem ateizację i niszczenie dóbr kulturalnych. W 1920 roku był członkiem Rady Polskiej Ziemi Mińskiej[2]. Po powołaniu Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej został 1 sierpnia 1920 roku aresztowany pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej. Odmówił wówczas podpisania deklaracji lojalności i został po 10 dniach śledztwa uwolniony. Aresztowany ponownie 4 września, osadzony w więzieniu na Butyrkach w Moskwie. Uwolniony po 11 miesiącach dzięki staraniom rządu II Rzeczypospolitej. W chwili zwolnienia ważył zaledwie 43 kg[3].
2 grudnia 1925 mianowany pierwszym ordynariuszem pińskim, zamieszkał w Nowogródku.
Za odwagę odznaczony został Orderem Orła Białego (1921) i czterokrotnie Krzyżem Walecznych (1922)[4].
Zmarł w opinii świętości w Pińsku i został pochowany w miejscowej katedrze.
Remove ads
W 1957 z inicjatywy diecezji pińskiej rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny[5], który zakończył się na szczeblu diecezjalnym w 1962, po czym akta procesu zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. W 1990 Stolica Apostolska wydała tzw. Positio, a następnie 10 grudnia 1992 odbyło się posiedzenie konsultorów teologicznych[5]. 9 marca 1993 odbyła się sesja kardynałów i biskupów, po czym 2 kwietnia 1993 papież Jan Paweł II wydał dekret o heroiczności cnót[5]. Odtąd przysługuje mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego. Następnie, 26 września 1997 Kongregacja wydała dekret o ważności dochodzenia diecezjalnego dotyczącego cudu, wymaganego w procesie beatyfikacyjnym[5].
Remove ads
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads