Loading AI tools
Zofia Ostrihanska (ur. 22 lutego 1926 w Toruniu, zm. 25 listopada 2017 w Piasecznie) – polska prawnik, profesor nauk prawnych, specjalizująca się w kryminologii, zwłaszcza w problematyce wiktymologii i kurateli sądowej.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk prawnych | |
| Specjalność: kryminologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
W 1938 ukończyła szkołę podstawową w Warszawie, w trakcie wojny wyjechała do Lwowa. Została wywieziona do Związku Radzieckiego. Stamtąd w 1942 przedostała się do Indii, gdzie w polskim obozie w Valivade ukończyła szkołę średnią i zdała maturę. W styczniu 1948 powróciła do Polski[1]
W 1952 ukończyła studia psychologiczne, a w 1955 studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim[2]. Od 1949 pracowała jako zawodowy kurator sądowy przy Sądzie dla nieletnich dla m. st. Warszawy[2][3], następnie w Oddziale Oświaty Dzielnicowej Rady Narodowej Warszawa Stare Miasto[2].
Od 1955 była pracownikiem Instytutu Nauk Prawnych PAN, w Zakładzie Kryminologii, tam w 1965 obroniła pracę doktorską Problematyka prognozy społecznej w odniesieniu do nieletnich recydywistów oraz wyniki badań nad prognozą dotyczącą 180 recydywistów w wieku 15 — 26 lat wyróżnioną I nagrodą w konkursie pisma Państwo i Prawo. W 1977 habilitowała się na podstawie pracy Wielokrotni recydywiści w świetle badań kryminologicznych i psychologicznych, która otrzymała Nagrodę Sekretarza Wydziału I Polskiej Akademii Nauk, w latach 1984–1989 kierowała Zakładem Kryminologii INP PAN (który działał wówczas pod nazwą Instytut Państwa i Prawa PAN). W 1993 otrzymała tytuł profesora nauk prawnych. W 1997 przeszła na emeryturę w INP PAN[2].
Od 1985 pracowała równocześnie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, w Katedrze Pedagogiki Specjalnej. W roku 2000 przeszła na emeryturę[1].
W swoich pracach zajmowała się m.in. młodzieżą niedostosowaną społecznie, w tym uwarunkowaniami nieprzystosowania i losami tej młodzieży (od lat 70. prowadziła badania wspólnie z Dobrochną Wójcik), a w latach 80. także kwestią penalizacji tzw. pasożytnictwa społecznego w kontekście ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu wobec osób uchylających się od pracy (z Ireną Rzeplińską). Badania te przyczyniły się do uchylenia tego aktu[2].
Opublikowała książki Młodociani sprawcy przestępstw o charakterze chuligańskim (1982 – z Barbarą Szamotą i Dobrochną Wójcik), Pasożytnictwo społeczne – stereotypy i fakty (1988 – z Ireną Rzeplińską), Losy uczniów nieprzystosowanych społecznie (1997), Praca z indywidualnym przypadkiem w nadzorze rodzinnego kuratora sądowego (1999 – z Anetą Greczuszkin).
Od 1998 była redaktorem naczelnym pisma Archiwum Kryminologii[2].
Pochowana 29 listopada 2017 w Pyrach[4].
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
