Wydry[16] (Lutrinae) – podrodzina drapieżnych ssaków z rodziny łasicowatych (Mustelidae). Spotykane prawie na całym świecie[17][18], przystosowane do ziemnowodnego trybu życia.
Szybkie fakty Domena, Królestwo ...
Wydry
| Lutrinae |
| Bonaparte, 1838[1] |
|
Przedstawiciel podrodziny – arirania amazońska (Pteronura brasiliensis) |
| Systematyka
|
| Domena
|
eukarionty |
| Królestwo
|
zwierzęta |
| Typ |
strunowce |
| Podtyp |
kręgowce |
| Gromada |
ssaki |
| Rząd |
drapieżne |
| Podrząd |
psokształtne |
| Infrarząd |
Arctoidea |
| Nadrodzina |
łasicokształtne |
| Rodzina |
łasicowate |
| Podrodzina |
wydry |
| Typ nomenklatoryczny |
|
Lutra Linnaeus, 1758 |
| Synonimy |
|
- Hydrocynia[uwaga 1] Rafinesque, 1815[2]
- Enhydrina[uwaga 2] J.E. Gray, 1825[3]
- Latacina[uwaga 3] Bonaparte, 1832[4]
- Lutrina Bonaparte, 1838[1]
- Enhydridae: C.H. Smith, 1842[5]
- Lutridae: De Kay, 1842[6]
- Lataxinae: Burmeister, 1850[7]
- Lutrinae: S.F. Baird, 1857[8]
- Enhydrinae: Gill, 1872[9]
- Lutrini: Winge, 1895[10]
- Mionictini[uwaga 4] Ginsburg, 1968[11]
- Aonyxina[uwaga 5] Sokolov, 1973[12]
- Enhydrini: Sokolov, 1973[12]
- Lutrini : Sokolov, 1973[12]
- Enhydriodonina[uwaga 6] Sokolov, 1973[12]
- Aonychini: J.A. Davis, 1978[13]
- Hydrictini[uwaga 7] J.A. Davis, 1978[14]
- Enhydriodontini: Morales & Pickford, 2005[15]
|
|
| Rodzaje |
|
24 rodzaje (w tym 19 wymarłych) – zobacz opis w tekście |
|
|
|
|
|
|
|
Zamknij
Wydry mają ciało wydłużone, z długim, silnym ogonem. Palce są połączone błoną pławną. Różne gatunki wydr zamieszkują wszystkie kontynenty, z wyjątkiem Australii i Antarktydy. W tak zróżnicowanym rozmieszczeniu pomogła im zdolność do przepływania dużych obszarów wód, w tym także zatok morskich. Jeden gatunek przystosował się do życia w morzu. Jest nim kałan morski. Kałany prawie nigdy nie wychodzą na ląd. Żerują, śpią i rozmnażają się w morskich zatokach.
Wydry są ściśle związane ze środowiskiem wodnym. Żywią się głównie rybami, a uzupełniającą dietę stanowią żaby, raki, kraby, gryzonie i ptaki.
Do podrodziny należą następujące występujące współcześnie rodzaje[19][20][17][16]:
Opisano również rodzaje wymarłe:
- Algarolutra Malatesta & Willemsen, 1986[21] – jedynym przedstawicielem był Algarolutra majori (Malatesta, 1978)
- Djourabus Peigné, Bonis, Likius, Mackaye, Vignaud & Brunet, 2008[22] – jedynym przedstawicielem był Djourabus dabba Peigné, Bonis, Likius, Mackaye, Vignaud & Brunet, 2008
- Enhydriodon Falconer, 1868[23]
- Enhydritherium Berta & Morgan, 1985[24] – jedynym przedstawicielem był Enhydritherium terraenovae Berta & Morgan, 1985
- Kenyalutra Schmidt-Kittler, 1987[25] – jedynym przedstawicielem był Kenyalutra songhorensis Schmidt-Kittler, 1987
- Lartetictis Ginsburg & Morales, 1996[26]
- Limnonyx Crusafont i Pairó, 1950[27]
- Lutraeximia Cherin, Iurino, Willemsen & Carnevale, 2016[28]
- Megalenhydris Willemsen & Malatesta, 1987[29] – jedynym przedstawicielem był Megalenhydris barbaricina Willemsen & Malatesta, 1987
- Mionictis Matthew, 1924[30]
- Paludolutra Hürzeler, 1987[31]
- Paralutra Roman & Viret, 1934[32]
- Sardolutra Willemsen, 1992[33] – jedynym przedstawicielem był Sardolutra ichnusae (Malatesta, 1977)
- Satherium Gazin, 1934[34]
- Sivaonyx Pilgrim, 1931[35]
- Teruelictis Salesa, Antón, Siliceo, Pesquero, Morales & Alcalá, 2013[36] – jedynym przedstawicielem był Teruelictis riparia Salesa, Antón, Siliceo, Pesquero, Morales & Alcalá, 2013
- Torolutra Petter, Pickford & Howell, 1991[37] – jedynym przedstawicielem był Torolutra ougandensis Petter, Pickford & Howell, 1991
- Tyrrhenolutra Hürzeler, 1987[38] – jedynym przedstawicielem był Tyrrhenolutra helbingi Hürzeler, 1987
- Vishnuonyx Pilgrim, 1932[39]
Definiacja taksonu nie opiera się na nazwie rodzajowej. Typ nomenklatoryczny: Enhydra Fleming, 1822.
Typ nomenklatoryczny: Latax Gloger, 1827 (= Enhydra Fleming, 1822). Typ nomenklatoryczny: †Mionictis Matthew, 1924. Typ nomenklatoryczny: †Enhydriodon Falconer, 1868.
Typ nomenklatoryczny: Hydrictis Pocock, 1921.
И.И. Соколов. Направления эволюции и естественная классификация подсемейства выдровых (Lutrinae, Mustelidae, Fissipedia). „Бюллетень Московского общества испытателей природы”. Отдел биологический. 78 (6), s. 51, 1973. (ros.). Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 154–155. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.). D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Subfamily Lutrinae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-24]. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-12-21]. (ang.). Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 690–691. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.). A. Malatesta & G.F. Willemsen. Algarolutra g.n. established for a fossil otter of the Sardinia island. „Geologica Romana”. 25, s. 285, 1986. (ang.). S. Peigné, L. de Bonis, A. Likius, H.T. Mackaye, P. Vignaud & M. Brunet. Late Miocene Carnivora from Chad: Lutrinae (Mustelidae). „Zoological Journal of the Linnean Society”. 152 (4), s. 833, 2008. DOI: 10.1111/j.1096-3642.2008.00377.x. (ang.). A. Berta & G.S. Morgan. A new sea otter (Carnivora: Mustelidae) from the Late Miocene and Early Pliocene (Hemphillian) of North America. „Journal of Paleontology”. 59 (4), s. 810, 1985. JSTOR: 1304931. (ang.). N. Schmidt-Kittler. The Carnivora (Fissipeda) from the lower Miocene of East Africa. „Palaeontographica”. Abteilung A, Paläozoologie, Stratigraphie. 197, s. 94, 1987. (ang.). M. Crusafont i Pairó. Limnonyx un nuevo lutrido del mioceno espaftol. „Notas y comunicaciones del Instituto Geológico y Minero de España”. 20, s. 140, 1950. (hiszp.). M. Cherin, D.A. Iurino, G.F. Willemsen & G. Carnevale. A new otter from the Early Pleistocene of Pantalla (Italy), with remarks on the evolutionary history of Mediterranean Quaternary Lutrinae (Carnivora, Mustelidae). „Quaternary Science Reviews”. 135, s. 93, 2016. DOI: 10.1016/j.quascirev.2016.01.008. (ang.). G.F. Willemsen & A. Malatesta. Megalenhydris barbaricina sp. nov., a new otter from Sardinia. „Proceedings of the Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen”. Series B: Palaeontology, Geology, Physics, Chemistry, Anthropology. 90 (1), s. 85, 1987. (ang.). F. Roman & J. Viret. La faune de mammifères du Burdigalien de La Romieu (Gers.). „Mémoires de la Société géologique de France”. Nouvelle série. 21, s. 17, 1934. (fr.). G.E. Pilgrim: Catalogue of the Pontian Carnivora of Europe in the British Museum. London: Printed by order of the Trustees of the British Museum, 1931, s. 74. (ang.). M.J. Salesa, M. Antón, G. Siliceo, M.D. Pesquero, J. Morales & L. Alcalá. A non-aquatic otter (Mammalia, Carnivora, Mustelidae) from the Late Miocene (Vallesian, MN 10) of La Roma 2 (Alfambra, Teruel, Spain): systematics and functional anatomy. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 169 (2), s. 453, 2013. DOI: 10.1111/zoj.12063. (ang.). G.E. Pilgrim. The fossil Carnivora of India. „Memoirs of the Geological Survey of India, Palaeontologia Indica”. New series. 18, s. 93, 1932. (ang.).
Identyfikatory zewnętrzne:
