Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Wołodymyr Kłyczko
ukraiński pięściarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Wołodymyr Wołodymyrowycz Kłyczko[2], ukr. Володимир Володимирович Кличко, Władimir Władimirowicz Kliczko[2], ros. Владимир Владимирович Кличко (ur. 25 marca 1976 w Semipałatyńsku) – ukraiński bokser wagi ciężkiej, złoty medalista Igrzysk Olimpijskich 1996 w Atlancie.
_of_Ukraine_at_the_59th_Munich_Security_Conference_in_Munich_on_17_February_2023_-_(cropped).jpg)
Remove ads
Przez wielu uważany za jednego z najlepszych mistrzów wagi ciężkiej w historii zawodowego boksu[3][4][5][6]. W latach 2000–2003 mistrz świata organizacji WBO, a w latach 2008–2015 mistrz świata organizacji IBF, WBO, IBO oraz superczempion WBA. Od 2009 do 2015 mistrz świata według czasopisma „The Ring”[7][8]. Od października 2013 do listopada 2015 niekwestionowany mistrz wagi ciężkiej według rankingu TBRB[9]. W 2017 zakończył karierę sportową[10].
Jest rekordzistą pod względem czasu spędzonego jako mistrz świata w wadze ciężkiej, będąc nim przez 4382 dni (12 lat)[11]. W swojej karierze pokonał 23 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej, najwięcej w historii boksu[12][13][14]. W 2017 odznaczony Orderem Wolności przez prezydenta Ukrainy Petro Poroszenkę[15].
Remove ads
Dzieciństwo i młodość
Urodził się w Semipałatyńsku (obecnie Semej) na terenie ówczesnej Kazachskiej Republiki Radzieckiej jako syn Nadiji Uljanownej (z d. Bułyno) oraz Wołodymyra Kłyczków. Ojciec był wojskowym ukraińskim, zmarł w 2011 w wyniku choroby poprominnej, po tym jak w 1986 uczestniczył w akcji po katastrofie Czarnobylskiej Elektrowni Jądrowej[16][17]. Jest młodszym bratem Witalija Kłyczki, który również został bokserem.
Od 1980 do 1985 mieszkał w Czechosłowacji z powodu pracy jego ojca, który był attaché wojskowym i stacjonował jako żołnierz wojsk Układu Warszawskiego na terenie Czechosłowacji[18]. Później wraz z rodziną przeprowadził się do Prypecia, jednak już w 1986 miastową ludność ewakuowano z powodu katastrofy czarnobylskiej[19].
Remove ads
Kariera amatorska
Treningi bokserskie rozpoczął pod koniec lat. 80 XX wieku. Na początku latach 90. był zawodnikiem m.in. Gwardii Warszawa[20], w barwach której za walkę zarabiał 200 dolarów[21].
W 1993 został mistrzem Europy juniorów w wadze ciężkiej. Kolejnym sukcesem było zajęcie drugiego miejsca w juniorskich mistrzostwach świata w 1994, odbywających się w Stambule[22]. W 1996 wystąpił na Mistrzostwach Europy w boksie amatorskim, na których zdobył srebrny medal, przegrywając w finale z Aleksiejem Lezinem[23]. Kilka miesięcy później pokonał Lezina w drodze po złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich 1996. W finale zmierzył się z Paea Wolfgrammem, z którym wygrał i tym samym zdobył olimpijskie złoto i został bokserskim mistrzem olimpijskim w kategorii superciężkiej[24]. Olimpijska walka finałowa była jego ostatnią w boksie amatorskim[25].
Łącznie w karierze amatorskiej wygrał 134 meczów, przegrał zaś tylko 6, co daje bilans 134–6[26].
Remove ads
Kariera zawodowa
Podsumowanie
Perspektywa
Lata 1996–1999: Początki
Karierę zawodową rozpoczął w Niemczech, razem ze swoim starszym o pięć lat bratem, Witalijem. W swoim debiucie 16 listopada 1996 znokautował w pierwszej rundzie Fabiana Mezę[27][28]. W ciągu dwóch następnych lat stoczył łącznie 24 pojedynki. Wszystkie wygrał, większość kończąc nokautem w pierwszych rundach. 14 lutego 1998, dzięki wygranej walce przeciwko Marcusowi McIntyre został mistrzem WBC International w wadze ciężkiej[27]. Później dwa razy obronił tytuł.
5 grudnia 1998 doznał pierwszej, zaskakującej porażki – z przeciętnym amerykańskim pięściarzem Rossem Puritty. Przed starciem Kłyczko notował bilans 24–0–0 (21 KO), a walka była jego pierwszym występem na terenie Ukrainy. Z kolei Puritty przed walką z Ukraińcem przegrał trzy ze swoich czterech ostatnich walk. Kłyczko miał znaczną przewagę, lecz pod koniec walki zupełnie stracił siły. W dziesiątej rundzie dwukrotnie leżał na deskach, a w jedenastej, po kolejnych silnych ciosach Amerykanina, trener Wołodymyra Fritz Sdunek wbiegł na ring i przerwał walkę[29]. Tym samym Kłyczko utracił tytuł mistrza WBC International[30]. Trzy lata później, w 2001 brat Wołodymyra – Witalij pokonał Puritty po technicznym nokaucie[31].
Po porażce z Puritty, wygrał walkę z Zoranem Vujiciciem, pokonując go już w pierwszej rundzie[32]. 17 czerwca pokonał Josepha Chingangu i dzięki temu został mistrzem WBA Inter-Continental[33]. 25 września zwyciężył starcie przez techniczny nokaut z Axelem Schultzem, dzięki czemu prócz obrony tytułu WBC zdobył także wakujący pas mistrza European Boxing Union wagi ciężkiej[34]. Rok 1999 zakończył zwycięstwem nad Lajosem Erosem w drugiej rundzie po nokaucie[35].
2000: Kłyczko vs Byrd
Rok 2000 rozpoczął od pokonania Paea Wolfgramma, którego znokautował w pierwszej rundzie[36]. Zwycięstwo dało mu wakujący tytuł WBC International. Wygrał również kolejną walkę – z Davidem Bostice przez techniczny nokaut (Amerykanin był dwukrotnie liczony w pierwszej i drugiej rundzie)[37]. 15 lipca pokonał Monte Barretta przez techniczny nokaut, po tym jak sędzia przerwał walkę w siódmej rundzie, wycofując Amerykanina z walki[38].
14 października 2000 dostał szansę na walkę o mistrzostwo świata organizacji WBO z Chrisem Byrdem. Amerykanin wywalczył ten tytuł pół roku wcześniej (1 kwietnia), wygrywając ze starszym bratem Wołodymyra, Witalijem[39]. Podczas walki to Witalij przeważał nad Byrdem prowadząc na sędziowskich kartach 88–83, 88–83 i 89–82, jednak w dziewiątej rundzie był zmuszony poddać walkę z powodu kontuzji ramienia[40]. Dla Witalija była to pierwsza w karierze profesjonalnej porażka (przed walką bilans 27–0–0 (27 KO))[41]. Starcie rewanżowe zostało zakontraktowane w Kolonii i ogłoszone mianem „Rewanżu Brata” (ang. „Revenge Of The Brother”)[42]. Wołodymyr miał w tej walce znaczną przewagę i wygrał zdecydowanie na punkty: 120–106, 119–107 i 118–108[43], a Byrd dodatkowo zaliczył dwa upadki – w dziewiątej i jedenastej rundzie[44].
2001–2002: Obrona tytułu
Po wywalczeniu tytułu w 2001 Kłyczko stoczył pierwszą walkę o obronę mistrzowskiego pasa – 24 marca przeciwko Derrickowi Jeffersonowi. W pierwszej rundzie Kłyczko powalił rywala lewym sierpowym. W kolejnej rundzie dwa razy nokdaunował rywala – za pierwszym razem prawym prostym, drugi nokdown Kłyczko wyprowadził ponownie lewym sierpowym[45]. Po tym sędzia ogłosił techniczny nokaut Jeffersona w drugiej rundzie[46]. Za walkę zarobił 1 mln euro[47]. Następnie pokonał 4 sierpnia Charlesa Shufforda[48]. Ponownie walka zakończyła się technicznym nokautem, po dominacji Ukraińca – Shufford był trzy razy liczony (w rundzie 2. 3. oraz 6.). Po szóstym nokdawnie sędzia przerwał walkę[49]. Ogółem w 2001 Kłyczko udanie dwukrotnie bronił pas WBO.
16 marca 2002 stoczył walkę z Francois Bothą. Początkowo Botha przeważał na ringu, jednak od piątej rundy to Kłyczko zyskiwał i w ósmej rundzie, po serii ciosów i lewym sierpowym, który spowodował upadek Bothy (później się podniósł), sędzia przerwał walkę i ogłosił zwycięstwo Kłyczki, dzięki czemu po raz trzeci obronił on swój tytuł[50]. Trzy miesiące później skrzyżował rękawice z byłym 41–letnim mistrzem olimpijskim i mistrzem świata organizacji WBO Rayem Mercerem[51]. Walka odbyła się 29 czerwca w Atlantic City. Przez cały okres trwania walki przeważał Kłyczko, dwukrotnie posyłając rywala na deski już w pierwszej rundzie. Walka została przerwana w szóstej rundzie przez techniczny nokaut po serii ciosów Kłyczki bez odpowiedzi rywala. Za walkę zainkasował 1,2 mln dolarów[52]. 7 grudnia zmierzył się z Jameelem McCline’m w Las Vegas. Kłyczko przez cały okres starcia przeważał, a pod koniec dziewiątej rundy powalił rywala, ale ten wstał i kontynuował walkę[53]. Jednak przez startem 11. rundy obóz McCline’a rzucił ręcznik na podłogę i tym samym zapewnił Kłyczce 40. zwycięstwo w karierze profesjonalnej[54].
2003–2004: Porażki z Sandersem i Brewsterem
Kłyczko tytułu mistrzowskiego z sukcesem bronił pięciokrotnie, dzięki czemu był notowany na pierwszym miejscu rankingu dziennika „The Ring”[a][55]. 8 marca 2003, w swojej szóstej obronie, zmierzył się z południowoafrykańskim bokserem Corriem Sandersem. Udanie rozpoczął walkę jednak później przeszedł do defensywy i niedługo potem został powalony przez Sandersa. W kolejnej rundzie, po serii dwóch nokdownów Kłyczki, sędzia przerwał walkę. Starcie zostało uznane później za „Zaskoczenie Roku”[56][57]. Później ukraiński bokser przyznał, że do walki przystąpił bez motywacji i nie przygotował się dobrze do walki[58].
Po dwóch kolejnych łatwo wygranych walkach z Fabio Molim[59] oraz Danellem Nicholsonem[60] w Niemczech, Kłyczko zmierzył się z Lamonem Brewsterem o wakujący tytuł mistrza świata organizacji WBO, ponieważ Corrie Sanders zrzekł się go aby móc walczyć z Witalijem Kłyczką o pas mistrzowski organizacji WBC. Przed walką Kłyczko zmienił trener, a jego nowym opiekunem został Emanuel Steward[61]. Walka odbyła się 10 kwietnia 2004 w Las Vegas[62]. Przez cztery pierwsze rundy Ukrainiec miał znaczną przewagę. W czwartej rundzie po ciosie Kłyczki Brewster leżał na deskach. Jednak w następnej rundzie sytuacja diametralnie się odwróciła. Po serii silnych ciosów Wołodymyr był liczony, a po zakończeniu piątej rundy najpierw upadł, a później nie mógł dojść o własnych siłach do swojego narożnika[63]. Sędzia był zmuszony zakończyć walkę[64].
Po pokonaniu w dwóch następnych potyczkach DaVarryla Williamsona[65] i Eliseo Castillo[66] Kłyczko stanął do walki eliminacyjnej o pozycję numer jeden w rankingu organizacji IBF i WBO. Jego rywalem był Nigeryjczyk Samuel Peter. Ukrainiec wygrał ten pojedynek na punkty, mimo że trzy razy leżał na deskach i był liczony[67].
22 kwietnia 2006 Kłyczko stoczył kolejną walkę o tytuł mistrza świata, tym razem organizacji IBF. Jego rywalem był po raz drugi Chris Byrd. Pojedynek miał jednostronny przebieg i zakończył się zwycięstwem Kłyczki po technicznym nokaucie w siódmej rundzie[68]. W listopadzie 2006 w siódmej rundzie zwyciężył z Calvinem Brockiem[69].
10 marca 2007 przez techniczny nokaut już w drugiej rundzie pokonał Raya Austina[70], a 7 lipca tego samego roku udanie zrewanżował się Lamonowi Brewsterowi, pokonując go w szóstej rundzie[71].
23 lutego 2008 w Nowym Jorku w Madison Square Garden stoczył walkę unifikacyjną z mistrzem WBO Sułtanem Ibragimowem. Kłyczko po nudnej walce wygrał pojedynek na punkty[72]. 12 lipca tego samego roku pokonał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie Tony Thompsona[73]. W ostatniej walce w 2008 roku w grudniu pokonał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Hasima Rahmana, mając dużą przewagę przez całą walkę[74].
20 marca 2010 podczas gali w Düsseldorfie znokautował w dwunastej rundzie Amerykanina Eddiego Chambersa lewym sierpowym. 11 września 2010 we Frankfurcie znokautował w dziesiątej rundzie Samuela Petera.
2 lipca 2011 w walce unifikacyjnej jednogłośnie na punkty pokonał mistrza świata organizacji WBA Davida Haye’a. Sędziowie punktowali: Adalaide Byrd (117:109), Michael Pernick (118:108) oraz Stanley Christodoulou (116:110) na korzyść Kłyczki[75]. 3 marca 2012 zmierzył się z byłym mistrzem wagi junior ciężkiej Jeanem-Markiem Mormeckiem, pokonując go przez techniczny nokaut w czwartej rundzie[76]. 7 lipca 2012 skrzyżował rękawice z Tonym Thompsonem, w rewanżu za walkę sprzed czterech lat. Pokonał go przez techniczny nokaut w szóstej rundzie[77].
Na 10 listopada 2012 zakontraktowano walkę Kłyczki z Polakiem Mariuszem Wachem[78]. Zwycięzcą walki został Kłyczko, pokonując Wacha na punkty.
4 maja 2013 pokonał w szóstej rundzie przez techniczny nokaut Włocha Francesca Pianetę[79].
5 października 2013 w Moskwie zwyciężył na punkty w walce z Aleksandrem Powietkinem. Walka zakończyła się jednogłośną decyzją sędziów 119:104.[80]
26 kwietnia 2014 roku wygrał walkę z Aleksem Leapaiem nokautując go w piątej rundzie.
15 listopada 2014 roku wygrał walkę z Kubratem Pulewem nokautując go w piątej rundzie[81].
25 kwietnia 2015 w nowojorskiej Madison Square Garden, broniąc kolejny raz z rzędu tytułu, Kliczko wygrał jednogłośnie na punkty 118:109, 116:111 i 116:111 z Amerykaninem Bryantem Jenningsem (19-1, 10 KO)[82].
28 listopada 2015 roku przegrał na punkty walkę z Tysonem Furym (115:112, 115:112, 116:111 na korzyść Fury’ego).
29 kwietnia 2017 w Londynie przegrał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie z Brytyjczykiem Anthonym Joshuą (19-0, 19 KO). Stawką pojedynku były trzy pasy mistrzowskie federacji IBF, IBO i superczempiona WBA.
30 lipca 2017 ogłosił zakończenie kariery[83].
Remove ads
Statystyki
Ogólne
Lista walk
Remove ads
Życie prywatne
Podsumowanie
Perspektywa
W 2009 bokser zaczął spotykać się z amerykańską aktorką Hayden Panettiere[84]. Dwa lata później w maju 2011 para ogłosiła rozstanie. Niespodziewanie w 2013 Kłyczko oświadczył się aktorce[85]. W grudniu 2014 roku przyszła na świat ich córka Kaya Evdokia Kłyczko[86][87]. W roku 2018 matka aktorki potwierdziła informacje o drugim rozstaniu pary[88]. Córka pozostała pod opieką ojca, a Hayden nie utrzymuje kontaktu ze swoją córką[89].
Kłyczko, oprócz ojczystego ukraińskiego, posługuje się także trzema językami: angielskim, niemieckim oraz językiem rosyjskim[90].
Brał udział w protestach w ramach Euromajdanu, podczas którego wraz z partnerką przemawiał do demonstrujących 6 grudnia 2013 w Kijowie[91]. Jego brat, Witalij aktywnie włączył się w działania ruchu Euromajdanu i został jednym z jego liderów[92][93]. W 2014 został wybrany merem Kijowa[94].
Jeszcze przed rosyjską inwazją na Ukrainę wstąpił do ukraińskich Sił Obrony Terytorialnej, w ramach których bronił później Kijowa w pierwszej fazie rosyjskiej agresji[95][96]. Według mediów bracia Kłyczko mieli zostać umieszczeni na liście rosyjskich celów tzw. „czarnej listy Putina” do usunięcia podczas wojny[97][98].
Remove ads
Uwagi
- Ówczesnym mistrzem „The Ring” był Lennox Lewis posiadający pas WBC
- Legenda:
KO – nokaut
TKO – techniczny nokaut
DQ – dyskwalifikacja
RTD – techniczna decyzja sędziów
UD – jednogłośna decyzja sędziów.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads