Loading AI tools
brytyjski pięściarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tyson Luke Fury (ur. 12 sierpnia 1988 w Manchesterze) – brytyjski bokser wagi ciężkiej irlandzkiego pochodzenia. Były mistrz świata organizacji WBC, WBO, IBO, IBF oraz były superczempion WBA; były mistrz Wielkiej Brytanii w wadze ciężkiej, a także były mistrz federacji CBC.
.jpg) Fury w 2017 | |
| Pseudonim |
Gypsy King |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
12 sierpnia 1988 |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
206 cm |
| Styl walki |
praworęczny |
| Debiut |
2008 |
| Kategoria wagowa | |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
36 |
| Zwycięstwa |
34 |
| Przez nokauty |
24 |
| Porażki |
1 |
| Remisy |
1 |
| |
| Strona internetowa | |
Przy wzroście 206 cm ma zasięg ramion 216 cm[1].
W 2006 zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Świata Juniorów w Agadirze w Maroku, a w 2007 złoty medal Juniorów Unii Europejskiej w Warszawie oraz srebrny Mistrzostw Europy Juniorów w Somborze w Serbii.
Mierzący 206 cm o zasięgu ramion 216 cm Brytyjczyk zadebiutował na zawodowym ringu 6 grudnia 2008 w Nottingham, wygrywając przez techniczny nokaut w pierwszej rundzie z Węgrem Belą Gyongyosim (3-9-2) w sześciorundowym pojedynku[2].
20 kwietnia 2013 w Madison Square Garden walczył z byłym mistrzem świata w kategorii junior ciężkiej Steve’em Cunninghamem (25-5-0), pokonując go przez nokaut w siódmej rundzie[3]. Dzięki tej wygranej Fury zagwarantował sobie drugie miejsce w rankingu IBF[4].
15 lutego 2014 w Copper Box w Londynie wygrał przez techniczny nokaut z Amerykaninem Joey′m Abellem (29-7-0) w czwartej rundzie[5].
29 listopada 2014 w londyńskim ExCeL London pokonał przez techniczny nokaut Derecka Chisorę (20-4-0) w dziesiątej rundzie[6].
28 lutego 2015 na gali w londyńskiej O2 Arena pokonał przed czasem Christiana Hammera (17-3, 10 KO). Po ósmej rundzie pojedynek został poddany przez Rumuna[7].
28 listopada 2015, po pokonaniu ukraińskiego superczempiona Wołodymyra Kłyczko, został mistrzem świata kategorii ciężkiej organizacji IBF, WBO, WBA i IBO. Anglik wygrał jednogłośnie na punkty stosunkiem głosów 115-112, 116-111 i 115-112. Jego waga przed walką wynosiła 112 kg[8].
Fury odmówił spotkania z oficjalnym pretendentem z ramienia IBF Wiaczesławem Głazkowem (21-0-1, 13 KO), wybierając rewanż z Kliczką, za co został pozbawiony tytułu w zaledwie dziesięć dni po jego zdobyciu. Rewanż z Ukraińcem został zaplanowany na 9 lipca 2016 w Manchesterze, jednak nie doszło do niego z powodu kontuzji kostki Fury’ego w czerwcu[9]. Ostatecznie Fury postanowił oddać bez walki zdobyte pasy, nie przystępując do walki rewanżowej z powodu problemów z alkoholem i narkotykami[10].
9 czerwca 2018 w Manchester Arena w Manchesterze zwycięsko powrócił na ring po dwuipółrocznej przerwie, wygrywając przez RTD w czwartej rundzie z Albańczykiem Seferem Seferim (23-1, 21 KO)[11].
18 sierpnia 2018 w Belfaście w swojej drugiej walce po powrocie na ring pokonał na punkty Włocha Francesco Pianetę (35-4-1, 21 KO). Sędzia wypunktował tę walkę na jego korzyść w stosunku 100-90[12].
1 grudnia 2018 w Staples Centre w Los Angeles spotkał się z Deontayem Wilderem (40-0-1, 39 KO) w walce o mistrzowski pas federacji WBC[13]. Po dwunastu rundach, podczas których dwukrotnie był liczony (w dziewiątej i dwunastej rundzie), sędziowie orzekli remis. Punktowali niejednogłośnie – 115:111 Wilder, 114:112 Fury i 113:113[14].
15 czerwca 2019 w Las Vegas, wygrał przez techniczny nokaut w drugiej rundzie z Niemcem Tomem Schwarzem (24-1, 16 KO)[15].
14 września 2019 w T-Mobile Arena w Las Vegas pokonał na punkty (116:112, 117:111 i 118:110) Szweda Otto Wallina (20-1, 13 KO)[16].
22 lutego 2020 roku w Las Vegas wygrał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie rewanżowy pojedynek z Deontayem Wilderem (42-1-1, 41 KO), odbierając mu tytuł mistrza świata wagi ciężkiej federacji WBC[17].
9 października 2021 w Las Vegas po raz trzeci spotkał się w ringu z Deontayem Wilderem (42-2-1, 41 KO)[18]. Był liczony dwukrotnie w czwartej rundzie, a jego rywal – w trzeciej, dziesiątej i jedenastej. Ostatecznie wygrał przez nokaut w jedenastej rundzie, broniąc pasa WBC w kategorii ciężkiej. Do momentu przerwania walki sędziowie punktowali 95-92, 95-91, 94-92 na jego korzyść[19].
23 kwietnia 2022 na stadionie Wembley w Londynie przystąpił do obowiązkowej obrony tytułu mistrza świata federacji WBC. Jego rywalem był inny Brytyjczyk, Dillian Whyte[20]. Wygrał przez TKO w 6. rundzie i zachował pas mistrzowski[21].
3 grudnia 2022 na Tottenham Hotspur Stadium w Londynie po raz trzeci zmierzył się z Derekiem Chisorą (33-13, 23 KO)[22]. Zwyciężył przez TKO w 10. rundzie i udanie obronił pas mistrza świata federacji WBC[23].
28 października 2023 roku w Rijadzie zmierzył się byłym mistrzem UFC wagi ciężkiej, debiutującym w boksie Francisem Ngannou. Pojedynek został zakontraktowany na 10 rund, a jego stawką nie był należący do Brytyjczyka mistrzowski pas WBC. Choć Fury był zdecydowanym faworytem, to z trudem pokonał wywodzącego się z innej dyscypliny zawodnika, za co spotkała go duża krytyka ze strony środowiska bokserskiego. Sędziowie punktowali na jego korzyść niejednomyślnie: 95:94, 94:95 i 96:93[24].
18 maja 2024 roku w Rijadzie stanął do walki o wszystkie mistrzowskie pasy kategorii ciężkiej - WBC, WBA, IBF oraz WBO - z Oleksandrem Usykiem (21-0, 14 KO). Walka miała niezwykle wyrównany przebieg. W 9. rundzie Fury po kilku otrzymanych od Ukraińca mocnych ciosach był liczony przez sędziego ringowego. Ostatecznie walka potrwała pełne 12 rund, a o jej wyniku zadecydowali sędziowie punktowi. Ci punktowali 113-114, 114-113, 112-115 na korzyść Usyka[25].
| Rekord | Wynik | Data | Rywal | Rodzaj | Runda, czas | Miejsce | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1-0 | Zwycięstwo | 6 grudnia 2008 | Bela Gyongyosi | TKO | 1 (6) 2:14 | National Ice Centre, Nottingham, Wielka Brytania | Debiut na zawodowym ringu |
| 2-0 | Zwycięstwo | 17 stycznia 2009 | Marcel Zeller | TKO | 3 (6) 2:30 | Robin Park Centre, Wigan, Wielka Brytania | |
| 3-0 | Zwycięstwo | 28 lutego 2009 | Daniel Peret | TKO | 2 (6) 3:00 | Norwich Showground, Norwich, Wielka Brytania | |
| 4-0 | Zwycięstwo | 14 marca 2009 | Lee Swaby | TKO | 4 (6) 3:00 | Aston Events Centre, Birmingham, Wielka Brytania | |
| 5-0 | Zwycięstwo | 11 kwietnia 2009 | Matthew Ellis | KO | 1 (6) 0:48 | York Hall, Londyn, Wielka Brytania | |
| 6-0 | Zwycięstwo | 23 maja 2009 | Scott Belshaw | TKO | 2 (8) 0:52 | Colosseum, Watford, Wielka Brytania | |
| 7-0 | Zwycięstwo | 18 lipca 2009 | Aleksandrs Selezens | TKO | 3 (6) 0:48 | York Hall, Londyn, Wielka Brytania | |
| 8-0 | Zwycięstwo | 11 września 2009 | John McDermott | PTS | 10 | Brentwood Centre, Brentwood, Wielka Brytania | Zdobycie tytułu mistrza Anglii w wadze ciężkiej |
| 9-0 | Zwycięstwo | 26 września 2009 | Tomáš Mrázek | PTS | 6 | The O2, Dublin, Irlandia | |
| 10-0 | Zwycięstwo | 5 marca 2010 | Hans-Joerg Blasko | TKO | 1 (8) 2:14 | Huddersfield Sports Centre, Huddersfield, Wielka Brytania | |
| 11-0 | Zwycięstwo | 25 czerwca 2010 | John McDermott | TKO | 9 (12) 1:08 | Brentwood Centre, Brentwood, Wielka Brytania | Zdobycie wakującego tytułu mistrza Anglii
w wadze ciężkiej Brytyjski Eliminator wagi ciężkiej |
| 12-0 | Zwycięstwo | 10 września 2010 | Rich Power | PTS | 8 | York Hall, Londyn, Wielka Brytania | |
| 13-0 | Zwycięstwo | 19 grudnia 2010 | Zack Page | UD | 8 | Colisée Pepsi, Quebec City, Kanada | |
| 14-0 | Zwycięstwo | 19 lutego 2011 | Marcelo Luiz Nascimento | KO | 5 (10) 2:48 | Wembley Arena, Londyn, Wielka Brytania | |
| 15-0 | Zwycięstwo | 23 lipca 2011 | Dereck Chisora | UD | 12 | Wembley Arena, Londyn, Wielka Brytania | Zdobycie tytułów mistrza Wielkiej Brytanii oraz
Wspólnoty Narodów w wadze ciężkiej |
| 16-0 | Zwycięstwo | 18 września 2011 | Nicolai Firtha | TKO | 5 (12) 2:19 | King’s Hall, Belfast, Irlandia Północna | |
| 17-0 | Zwycięstwo | 12 listopada 2011 | Neven Pajkic | TKO | 3 (12) 2:44 | Event City, Manchester, Wielka Brytania | |
| 18-0 | Zwycięstwo | 14 kwietnia 2012 | Martin Rogan | TKO | 5 (12) 3:00 | Odyssey Arena, Belfast, Irlandia Północna | Zdobycie tytułu mistrza Irlandii w wadze ciężkiej |
| 19-0 | Zwycięstwo | 7 lipca 2012 | Vinny Maddalone | TKO | 5 (12) 1:35 | Hand Arena, Clevedon, Wielka Brytania | Zdobycie tytułu mistrza WBO Inter-Continental w wadze ciężkiej |
| 20-0 | Zwycięstwo | 1 grudnia 2012 | Kevin Johnson | UD | 12 | Odyssey Arena, Belfast, Northern Ireland | Eliminator WBC w wadze ciężkiej |
| 21-0 | Zwycięstwo | 20 kwietnia 2013 | Steve Cunningham | KO | 7 (12) 2:55 | Madison Square Garden, Nowy Jork, Nowy Jork, Stany Zjednoczone | Eliminator IBF w wadze ciężkiej |
| 22-0 | Zwycięstwo | 15 lutego 2014 | Joey Abell | TKO | 4 (10) 1:48 | Copper Box, Londyn, Wielka Brytania | |
| 23-0 | Zwycięstwo | 29 listopada 2014 | Dereck Chisora | RTD (decyzja sędziego) | 10 (12) 3:00 | ExCeL, Londyn, Wielka Brytania | Zdobycie tytułu mistrza WBO International
oraz Mistrza Europy w wadze ciężkiej |
| 24-0 | Zwycięstwo | 28 lutego 2015 | Christian Hammer | RTD (decyzja sędziego) | 8 (12) 3:00 | O2 Arena, Londyn, Wielka Brytania | |
| 25-0 | Zwycięstwo | 28 listopada 2015 | Wladimir Klitschko | UD | 12 | Esprit Arena, Düsseldorf, Północna Nadrenia-Westfalia, Niemcy | Zdobycie tytułu mistrza WBA, WBO, IBF i IBO w wadze ciężkiej |
| 26-0 | Zwycięstwo | 9 czerwca 2018 | Sefer Seferi | RTD | 4 (10)
3:00 |
Manchester Arena, Manchester, Wielka Brytania | |
| 27-0 | Zwycięstwo | 18 sierpnia 2018 | Francesco Pianeta | PTS | 10 | Windsor Park, Belfast, Irlandia Północna | |
| 27-0-1 | Remis | 1 grudnia 2018 | Deontay Wilder | SD | 12 | Staples Centre, Los Angeles, Stany Zjednoczone | Walka o tytuł mistrza WBC w wadze ciężkiej |
| 28-0-1 | Zwycięstwo | 15 czerwca 2019 | Tom Schwarz | TKO | 2 (12)
2:54 |
MGM Grand Garden Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone | |
| 29-0-1 | Zwycięstwo | 14 września 2019 | Otto Wallin | UD | 12 | T-Mobile Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone | |
| 30-0-1 | Zwycięstwo | 22 lutego 2020 | Deontay Wilder | TKO | 7 (12)
1:39 |
MGM Grand Garden Arena, Las Vegas, Stany Zjednoczone Ameryki Północnej. | Zdobycie tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej |
| 31-0-1 | Zwycięstwo | 9 października 2021[26] | Deontay Wilder | TKO | 11 (12), 1:10 | T-Mobile Arena, Las Vegas | Obrona tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej |
| 32-0-1 | Zwycięstwo | 23 kwietnia 2022 | Dillian Whyte | TKO | 6 (12), 2:59 | Wembley, Londyn | Obrona tytułu mistrza świata WBC i The Ring w wadze ciężkiej |
| 33-0-1 | Zwycięstwo | 3 grudnia 2022 | Derek Chisora | TKO | 10 (12), 2:51 | Tottenham Hotspur Stadium, Londyn | Obrona tytułu mistrza świata WBC w wadze ciężkiej |
| 34-0-1 | Zwycięstwo | 28 października 2023 | Francis Ngannou | SD | 10 | Boulevard Hall, Rijad, Arabia Saudyjska | |
| 34-1-1 | Przegrana | 18 maja 2024 | Ołeksandr Usyk | SD | 12 | Kingdom Arena, Rijad, Arabia Saudyjska |
TKO – techniczny nokaut, KO – nokaut, UD – jednogłośna decyzja, SD- niejednogłośna decyzja, MD – decyzja większości, PTS – walka zakończona na punkty
Ojciec John „Gypsy” Fury był wielkim fanem Mike’a Tysona, dlatego nazwał syna na cześć słynnego amerykańskiego mistrza „Tyson”[27]. Był zawodowym pięściarzem wagi ciężkiej i trenerem Tysona w początkowej fazie kariery. W lutym 2011 został skazany na jedenaście lat za udział w ulicznej bójce w 2010, w której pozbawił swojego „przeciwnika” oka. Został zwolniony 11 lutego 2014 r.[28]
Irlandzki bokser Andy Lee jest kuzynem Tysona. W 2013 zadebiutował na zawodowym ringu drugi kuzyn Hughie Fury, syn trenera i wujka Tysona – Petera Fury′ego. Przed odwołaną walką rewanżową z Władimirem Kliczką w organizmie Anglika wykryto obecność kokainy. Sam bokser przyznał, że zażywa ją w dużych ilościach[10].
Tyson Fury został wybrany bokserem 2018 roku według czytelników portalu World Boxing News[29].
12 lutego 2020 odbyła się polska premiera książki „Tyson Fury. Bez maski. Autobiografia”[30].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
