Większość drzew znanych dotąd jako wierzba krucha (Salix fragilis L.) to mieszańce wierzby białej (S. alba L.) i S. euxina I.V.Belyaeva[4][5][6]. Pozostałe identyfikowane są jako S. euxina – opisany w 2009 roku gatunek wierzby, znanej wcześniej jako S. fragilis auct., non L. Naturalnym obszarem jej występowania jest wąski rejon w pobliżu Morza Czarnego – północna część Azji Mniejszej i Wyżyna Armeńska. Została ona również znaturalizowana w Europie, ale stanowi tutaj tylko mniej więcej jedną dziesiątą drzew znanych dotąd jako Salix fragilis[5].
Pokrój
Drzewo osiągające wysokość do 20 m. Korona szerokorozłożysta[7]. Często w pniu starszych drzew występują spróchniałe dziuple. Dość często spotkać można drzewa ogławiane.
Posiada krótki pień[7]. Konary bardzo grube, kora ciemnobrązowa, popękana[7]. Drewno bardzo miękkie i łatwo próchniejące. Gałęzie kruche, łatwo odłamują się u nasady. Roczne gałązki są kanciaste, mają żółty lub czerwonawy kolor i są lekko połyskujące.
Lancetowate o długości do 15 cm[7] i szerokości 2–3 cm, ostro zakończone. Są błyszczące[7]. Od spodu mają błękitno-zieloną barwę[7]. Są podobne do liści wierzby purpurowej[7]. Przylistki odpadają bardzo wcześnie, tak, że zwykle nie obserwuje się ich na drzewie. Brzegi liścia z gruczołami są zatokowo piłkowane. Ogonek liściowy ma 2–4 gruczoły.
Jest rośliną dwupienną. Kwiatostany męskie i żeńskie, zwane kotkami, osadzone są na krótkich (1 cm) szypułkach. Męskie kwiatostany o długości ok. 6 cm, mają nitki pręcików silnie owłosione. Kwiatostany żeńskie, zwisające łącznie z młodymi, orzęsionymi listkami, są o 1 cm dłuższe. Kwitnie w maju, równocześnie z rozwojem liści. Kwiaty z miodnikami (męskie mają 2 miodniki, żeńskie 1).
Torebka zawierająca bardzo drobne nasiona z licznymi włoskami.
Liść
Liść
Kwiaty męskie
Kwiaty żeńskie
Owoce
Siedlisko: rośnie przede wszystkim w lasach łęgowych wzdłuż rzek, często tworząc tam wraz z topolami duże skupienia. Występuje również wzdłuż dróg, nad stawami. W Karpatach występuje do wysokości ok. 1000 m n.p.m. Często jest sadzona. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla klasy Salicetea purpureae[8]. Jest drzewem raczej krótkowiecznym. Kwiaty zapylane są przez owady, nasiona rozsiewane przez wiatr (anemochoria).
Działanie: salicyna ma działanie przeciwzapalne, przeciwgorączkowe i ściągające. Ma silne i wszechstronne działanie lecznicze. Wykorzystywana jest przy takich dolegliwościach i chorobach, jak: ból głowy, przeziębienie przebiegające z gorączką, różne choroby reumatyczne, miażdżyca. Obecnie kora wierzby jest zastępowana syntetycznie produkowanym kwasem acetylosalicylowym (nazwa handlowa „Aspiryna”, „Polopiryna”). Napar z kory wierzby nie oddziałuje tak szkodliwie na żołądek, jak aspiryna, mimo że działa równie skutecznie. W medycynie ludowej wykorzystywano korę wierzby również do leczenia nerwobólów i jako środka ułatwiającego zasypianie i uspokajającego[10].
Drewno jest powszechnie wykorzystywane jako materiał opałowy. Ma niską wartość opałową.
Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI:10.1371/journal.pone.0119248, PMID:25923521, PMCID:PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
Irina V.Belyaeva.Nomenclature of Salix fragilis L. and a new species, S. euxina (Salicaceae).„Taxon”.58(4),s.1344–1348,2009. DOI: 10.1002/tax.584021.(ang.).
Yulia A.Kuzovkina,Irina V.Belyaeva.Name change alert: Salix × fragilis L..„Fact Sheet”.2,July 2018.University of Connecticut (UCONN), College of Agriculture, Health and Natural Resources, CT, USA; Royal Botanic Gardens, Kew, Richmond, UK.(ang.).brak numeru strony
S. × fragilis. W:Clive A.Stace:New Flora of the British Isles.Wyd.4th.Middlewood Green, Suffolk:C & M Floristics,2019,s.348. ISBN978-1-5272-2630-2.(ang.).
WładysławMatuszkiewicz:Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski.Warszawa:Wyd. Naukowe PWN,2006. ISBN83-01-14439-4. Brak numerów stron w książce
Paweł Zarzyński Robert Tomusiak KrzysztofP.Z.R.T.K.BorkowskiPaweł Zarzyński Robert Tomusiak KrzysztofP.Z.R.T.K., Drzewa polski najgrubsze najstarsze najsłynniejsze, 2016. Brak numerów stron w książce
W.Kulesza:Klucz do oznaczania drzew i krzewów.Warszawa:PWRiL,1955. Brak numerów stron w książce
ZbigniewPodbielkowski:Słownik roślin użytkowych.Warszawa:PWRiL,1989. ISBN83-09-00256-4. Brak numerów stron w książce
(js).04.jpg)
(js).01.jpg)
_sl39.jpg)
_sl42.jpg)
_sl14.jpg)
