Loading AI tools
Włodzimierz Zbigniew Dusiewicz[1] ps. Dusza (ur. 13 stycznia 1931 w Nowej Wsi[2], zm. 14 października 2024[3]) – polski reżyser i scenarzysta filmów dokumentalnych, aktor lalkowy, nauczyciel, Zawiszak, powstaniec warszawski, pisarz, podharcmistrz[4], członek Stowarzyszenia Filmowców Polskich[5], pracownik Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[6], prezes Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Warszawie (1994–1995)[7] i prezes Federacji Rodzin Katyńskich (1993–2006)[8]. Syn aspiranta Władysława Dusiewicza[9].
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
reżyser, scenarzysta, pisarz, aktor lalkowy |
| Alma Mater | |
| Rodzice |
Władysław Dusiewicz i Jadwiga |
| Odznaczenia | |
     | |
Dzieciństwo (1931–1944)
Urodził się 13 stycznia 1931 w Nowej Wsi (powiat Szamotuły) w rodzinie aspiranta straży więziennej Władysława Dusiewicza (1899–1939) i nauczycielki Jadwigi (pochodzącej z Warszawy)[10]. Przed wojną skończył dwie klasy szkoły publicznej w Grodzisku Wielkopolskim. W kwietniu 1941 razem z rodziną został wysiedlony do Łodzi, a następnie przez Konstantynów Łódzki trafił do Warszawy. Działał w harcerstwie. Jako Zawiszak wziął udział w powstaniu warszawskim. Zajmował się zdobywaniem informacji wywiadowczych i przenoszeniem meldunków[2].
W Polsce Ludowej (1945–1989)
Po wojnie został przeszkolony z zakresu skoków spadochronowych oraz na pilota szybowca. Zdał maturę (1948)[10].
Absolwent Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował w Państwowym Teatrze Lalek i Aktora „Baj” w Warszawie (od 1951), w Centrali Filmów Oświatowych „Filmos” (1963–1965) oraz w Wytwórni Filmowej Czołówka (w 1965)[11][5].
W 1976 w Krakowie na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów Krótkometrażowych za film Polacy w paradzie zwycięstwa otrzymał Nagrodę Szefa Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego za najlepszy film o tematyce patriotycznej[11][12].
W III RP (po 1990)
W 1993 został wybrany prezesem Zarządu Federacji Rodzin Katyńskich i pełnił tę funkcję do 2006[8]. W tym czasie przez rok (1994–1995) był także prezesem Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Warszawie[7]. W 1996 przeszedł na emeryturę[10]. W 2001 został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi[13][14]. W 2003 wszedł w skład Rady Programowej Muzeum Policji[15].
21 grudnia 2009 udzielił wywiadu Annie Bosiackiej dla Archiwum Historii Mówionej[2].
W 2011 otrzymał Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[16]. W 2012 w Pałacu na Wodzie w Warszawie został odznaczony przez szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych doktora Jana Stanisława Ciechanowskiego Medalem „Pro Patria” w uznaniu szczególnych zasług w kultywowaniu pamięci o walce o niepodległość Polski[17].
W 2015 w ambasadzie RFN w Warszawie został odznaczony przez ambasadora Rolfa Nikla przyznanym przez prezydenta Niemiec Joachima Gaucka Krzyżem Zasługi na Wstędze Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec w dowód uznania zasług na rzecz stosunków polsko-niemieckich[18].
Główny bohater książeczki Zaklęcie na W Michała Rusinka[19].
Działacz Stowarzyszenia Szarych Szeregów (pracuje m.in. w redakcji gazetki „Warszawskie Szare Szeregi”)[10].
W 2019 z okazji 75 rocznicy powstania warszawskiego „za zasługi dla Niepodległej” otrzymał z rąk Prezydenta RP Medal Stulecia Odzyskanej Niepodległości[20].
Reżyser
- 1972 – Iłża – ziemia walcząca[21]
- 1977 – Przerwana pieśń ...[21]
- 1977 – Za drutami[21]
- 1979 – W moim obiektywie[21]
- 1981 – Piłka Wodna[21]
- 1981 – Dajmy im szansę[21]
- 1983 – Trauguttowcy[21]
- 1983 – Łęczyckie bajanie o Borucie – panie[21]
- 1984 – Pałac tysiąca imion[21]
- 1985 – Nasz dom ojczyzna – Polska[21]
- 1986 – Bojowe szkoły[21]
- 1987 – Walczył na morzach i oceanach[21]
- 1992 – Życiorys do protokołu. Rzecz o generale Leopoldzie Okulickim[21]
Scenarzysta
- 1977 – Przerwana pieśń ...[21]
- 1977 – Za drutami[21]
- 1981 – Piłka Wodna[21]
- 1981 – Dajmy im szansę[21]
- 1982 – Zawiszacy[21]
- 1983 – Trauguttowcy[21]
- 1983 – Łęczyckie bajanie o Borucie – panie[21]
- 1984 – Pałac tysiąca imion[21]
- 1985 – Nasz dom ojczyzna – Polska[21]
- 1986 – Bojowe szkoły[21]
- 1987 – Walczył na morzach i oceanach[21]
- 1989 – Szesnastu[21]
- 1992 – Życiorys do protokołu. Rzecz o generale Leopoldzie Okulickim[21]
- 1994 – Grupy szturmowe. Szare Szeregi[21]
Ma dwie siostry: Mirosławę (1925–przed 2009) i Teresę (ur. 1933)[2].
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
