Twardziak tygrysi

Twardziak tygrysi (Lentinus tigrinus (Bull.) Fr.) – gatunek grzybów z rodziny żagwiowatych (Polyporaceae)^[1].

Twardziak tygrysi

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	żagwiowce
Rodzina	żagwiowate
Rodzaj	twardziak
Gatunek	Twardziak tygrysi
Nazwa systematyczna
twardziak tygrysi (Bull.) Fr. Syst. orb. Veg. (Lundae) 1: 78 (1825)

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Neolentinus, Polyporaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1782 r. Jean Baptiste Bulliard nadając mu nazwę Agaricus tigrinus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1825 r. Elias Fries, przenosząc go do rodzaju Lentinus^[1].

Synonimy^[2]:

• Agaricus dunalii DC. 1815
• Agaricus dunalii var. dichotomus Brond. ex Pers. 1828
• Agaricus dunalii DC. 1815 var. dunalii
• Agaricus tigrinus Bull. 1782
• Clitocybe tigrina (Bull.) P. Kumm. 1871
• Lentinus dunalii (DC.) Fr. 1825
• Lentinus fimbriatus Curr. 1863
• Lentinus tigrinus (Bull.) Fr. 1825 f. tigrinus
• Lentinus tigrinus var. dunalii (DC.) Rea 1922
• Lentinus tigrinus var. dunalii (DC.) Romagn. ex Bon 1985
• Lentinus tigrinus (Bull.) Fr. 1825 var. tigrinus
• Omphalia tigrina (Bull.) Gray 1821
• Panus tigrinus (Bull.) Singer 1951
• Pleurotus tigrinus (Bull.) Kühner 1980
• Pocillaria dunalii (DC.) Kuntze 1891
• Pocillaria fimbriata (Curr.) Kuntze 1891
• Pocillaria tigrina (Bull.) Kuntze 1891
• Polyporus gerdai D. Krüger 2004

Polską nazwę nadał mu Władysław Wojewoda w 1998 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był również jako skórzak pstrokaty i łyczak pstrokaty (F. Błoński 1888, 1889), łuszczak pstrokaty (F. Błoński, 1896), łyczak pstry, łyczak pstrokaty (J. Chełchowski 1898), łyczak tygrysowaty (Zaleski i in. 1948), boczniak pstrokaty (S. Domański 1955), łyczak tygrysowy (B. Gumińska i W. Wojewoda, 1983)^[3].

Morfologia

Kapelusz

Średnica 2–9 cm, za młodu łukowaty, potem wgłębiony, na koniec lejkowaty. Powierzchnia w stanie suchym o barwie jednolicie siwobrązowej, oliwkowobrązowej lub czarniawej. U starszych okazów skórka pęka, wskutek czego powstają koncentrycznie ułożone poletka kontrastujące z białym, lub kremowoochrowym tłem^[4].

Blaszki

Szerokie, gęste, głęboko zbiegające na trzon. Mają delikatnie ząbkowane ostrza. Początkowo są białawe, potem kremowe, na koniec żółtawe^[4].

Trzon

Wysokość 3–7 cm, grubość 4–8 mm, kształt walcowaty. Jest centralny lub ekscentryczny, łuskowaty, w górnej części białawy, w środku żółtawy, u nasady siwobrązowy. Czasami posiada w górnej części błoniasty pierścień, jednak z reguły szybko zanikający^[4].

Miąższ

Biały lub żółtawy, sprężysty, a u dojrzałych owocników sprężysto-skórzasty. Smak niewyraźny, zapach intensywny^[4].

Występowanie i siedlisko

Jest szeroko rozprzestrzeniony w Ameryce Północnej, Europie i Azji. Na półkuli południowej notowany tylko w Urugwaju i na wyspie Zachodnia Karolina w Oceanii^[5]. W Europie Środkowej jest pospolity na niżu, gdzie indziej jednak rzadki^[6]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski podano wiele jego stanowisk, jednak jest rzadki^[3]. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych^[7].

Saprotrof występujący na martwym drewnie w lasach, parkach, przy drogach. Rozwija się na opadłych gałęziach, pniakach i martwych pniach drzew liściastych, zwłaszcza olszy szarej, brzóz, wiśni, jabłoni domowej, topoli, wierzb, dębów i wiązów. Owocniki wytwarza od kwietnia do października^[3].