Remove ads
Thomas Bailey Aldrich (wym. ˈɔːldrɪtʃ; ur. 11 listopada 1836 w Portsmouth, zm. 19 marca 1907 w Bostonie) – amerykański pisarz (poeta i prozaik) oraz dziennikarz (redaktor)[1].
 | |
| Data i miejsce urodzenia |
11 listopada 1836 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 marca 1907 |
| Narodowość | |
| Język |
angielski |
| Dziedzina sztuki |
literatura, poezja, prasa |
| Epoka |
pozytywizm |
| Ważne dzieła | |
|
The Story of a Bad Boy | |
Aldrich kształcił się w Portsmouth pod kierunkiem Samuela De Merritta, a otoczenie Portsmouth stanowiło tło dla większości jego prac, podobnie jak tła Nowego Jorku i Bostonu, gdzie spędził swoje dorosłe życie. Aldrich przeniósł się do Nowego Jorku w wieku szesnastu lat, aby pracować w komisariacie swojego wuja. Po przeczytaniu „Śladami aniołów” Henry'ego Wadswortha Longfellowa stał się zagorzałym wielbicielem Longfellowa i poświęcił się pisaniu wierszy.
Remove ads
Urodził się w mieście Portsmouth w stanie New Hampshire[2]. Jego rodzicami byli Elias Taft Aldrich, biznesmen i Sarah Abba Bailey Aldrich[3]. Naukę w szkole zakończył w wieku 13 lat, po czym udał się na praktykę kupiecką do Nowego Jorku[2]. Przeniósł się do Nowego Jorku na stał w wieku 16 lat, aby pracować w kantorze kupieckim swojego wuja[4]. Już w młodym wieku czytał poezję Johna Keatsa, Alfreda Tennysona i Henry’ego Wadswortha Longfellowa[5]. Wkrótce zaczął pisać. Nawiązał współpracę z licznymi gazetami i czasopismami. Po opublikowaniu w 1855 debiutanckiego tomiku został recenzentem w „New York Evening Mirror”, a później w „Home Journal”[2]. W czasie wojny secesyjnej był korespondentem frontowym i pisał dla „New York Tribune”[6]. Po powrocie do nowego Jorku napisał poemat epicki Judith and Holofernes[6]. W 1865 ożenił się z Lilian Woodman[6][1]. W latach 1881–1890 był wydawcą „The Atlantic Monthly”[2]. Dużo podróżował po Europie[2]. Zmarł w Bostonie[2]. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Niezależnie od wszystkiego, idę spać. Zgaście światła” (In spite of it all, I am going to sleep; put out the lights)[7].
Florence Earle Coates uczciła go wierszem zatytułowanym po prostu Thomas Bailey Aldrich 1836–1907. Przyjacielem Aldricha i jego żony był Mark Twain[8]. Twain przyznał, że przy pisaniu Przygód Tomka Sawyera inspirował się powieścią Story of a Bad Boy Aldricha[9][10].
Remove ads
Jako poeta Aldrich pisał przede wszystkim wiersze liryczne, choć podejmował też próby epickie. Tworzył m.in. sonety[11], jak Invita Minerva. Próbował swoich sił również w prozie. Powieść The Story of a Bad Boy miała ponad 50 wydań i należy do klasyki literatury młodzieżowej[12].
Wiersz Maple Leaves[13] wykorzystał jako tekst Charles Ives[14].
- 1855: The Bells, poezja
- 1861: Pampinea, poezja
- 1870: The Story of a Bad Boy, proza częściowo autobiograficzna[2]
- 1873: Marjorie Daw and Other People, opowiadania[2]
- 1874: Cloth of Gold, poezja[2]
- 1874: Prudence Palfry, proza
- 1877: Flower and Thorn, poezja[2]
- 1877: The Queen of Sheba, proza
- 1880: The Stillwater Tragedy, proza
- 1881: Friar Jerome’s Beautiful Book, poezja
- 1883: From Ponkapog to Pesth, literatura faktu
- 1884: Mercedes, and Later Lyrics, poezja[2]
- 1890: Wyndham Towers, poezja[2]
- 1893: An Old Town by the Sea, literatura faktu
- 1894: Two Bites at a Cherry, with Other Tales, opowiadania
- 1896: Judith and Holofernes, poezja
- 1903: Ponkapog Papers, literatura faktu
Remove ads
Remove ads
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Remove ads