Niala

Niala^[22] (Tragelaphus) – rodzaj ssaków z podrodziny bawołów (Bovinae) w obrębie rodziny wołowatych (Bovidae).

Niala

Tragelaphus
Blainville, 1816[1]
Samiec bongo leśnego (Tragelaphus eurycerus)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	parzystokopytne
Podrząd	przeżuwacze
Infrarząd	Pecora
Rodzina	wołowate
Podrodzina	bawoły
Plemię	Tragelaphini
Rodzaj	niala
Typ nomenklatoryczny
Antilope sylvatica Sparrman, 1780
Synonimy Strepsiceros[uwaga 1] Frisch, 1775[3] Strepsiceros[uwaga 2] Rafinesque, 1815[4] Strepriceros[uwaga 3]: Rafinesque, 1817[5] Oreas[uwaga 4] Desmarest, 1822[6] Strepsiceros C.H. Smith, 1827[7] Calliope[uwaga 5] Ogilby, 1837[8] Euryceros[uwaga 6] J.E. Gray, 1850[9] Taurotragus J.A. Wagner, 1855[10] Strepticeros[uwaga 7]: Blyth, 1869[11] Hydrotragus[uwaga 8] J.E. Gray, 1872[12] Doratoceros Lydekker, 1891[13] Orias[uwaga 9]: Lydekker, 1894[14] Limnotragus[uwaga 10] P.L. Sclater & O. Thomas, 1900[15] Boocercus[uwaga 11] O. Thomas, 1902[16] Strepsicerastes[uwaga 2] Knottnerus-Meyer, 1903[17] Boocerus[uwaga 12]: Trouessart, 1905[18] Strepsicerella Zukowsky, 1910[19] Ammelaphus E. Heller, 1912[20] Nyala E. Heller, 1912[21]
Podrodzaje i gatunki
5 podrodzajów i 22 gatunki (w tym 12 wymarłych) – zobacz opis w tekście

Zasięg występowania

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Afryce^[23][24][25].

Morfologia

Długość ciała 114–340 cm, długość ogona 19–90 cm, wysokość w kłębie 61–183 cm; długość rogów 23–123 cm; masa ciała samic 24–600 kg, samców 32–950 kg^[24][26].

Systematyka

Rodzaj (w randze podrodzaju w obrębie Cerophorus) zdefiniował w 1816 roku francuski zoolog i anatom Henri Marie Ducrotay de Blainville w artykule poświęconym kilku gatunkom przeżuwaczy opublikowanym na łamach Bulletin de la Société philomathique de Paris^[1]. De Blainville wymienił trzy gatunki – Antilope scripta Pallas, 1766, Antilope sylvatica Sparrman, 1780 i Antilope strepsiceros Pallas, 1766 – nie wskazując gatunku typowego; w ramach późniejszego oznaczenia w 1900 roku angielscy zoolodzy Philip Lutley Sclater i Oldfield Thomas na typ nomenklatoryczny wyznaczyli Antilope sylvatica Sparrman, 1780^[27].

Etymologia

• Tragelaphus: gr. τραγελαφος tragelaphos ‘kozło-jeleń’, od τραγος tragos ‘kozioł’; ελαφος elaphos ‘jeleń’^[28].
• Oreas (Orias): gr. ορειας oreias, ορειαδος oreiados ‘mieszkanka gór, nimfa górska’^[29]. Gatunek typowy (absolutna tautonimia): Antilope oreas Pallas, 1777 (= Antilope oryx Pallas, 1766).
• Strepsiceros (Strepriceros, Strepticeros): gr. στρεψικερως strepsikerōs, στρεψικερωτος strepsikerōtos ‘krętoroga antylopa’, od στρεψις strepsis ‘obrót’, od στρεφω strephō ‘obrócić‘; κερας keras, κερατος keratos ‘róg’^[30]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Antilope strepsiceros Pallas, 1766.
• Calliope: gr. καλλος kallos ‘piękno’, od καλος kalos ‘piękny’; ωψ ōps, ωπος ōpos ‘wygląd, oblicze’^[31]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Antilope strepsiceros Pallas, 1766.
• Euryceros: gr. ευρυκερως eurukerōs ‘z rozłożystymi rogami’, od ευ eu ‘dobry’; κερας keras, κερατος keratos ‘róg’^[32]. Gatunek typowy (absolutna tautonimia): Antilope eurycerus Ogilby, 1837.
• Taurotragus: gr. ταυρος tauros ‘byk’; τραγος tragos ‘kozioł’^[33]. Gatunek typowy: Wagner wymienił trzy gatunki – Antilope depressicornis C.H. Smith, 1827 (= Antilope depressicornis C.H. Smith, 1827), Boselaphus derbianus J.E. Gray, 1847 i Antilope oreas Pallas, 1777 (= Antilope oryx Pallas, 1766) – z których typem nomenklatorycznym jest (późniejsze oznacznie) Antilope oreas Pallas, 1777 (= Antilope oryx Pallas, 1766).
• Hydrotragus: gr. ὑδρο- hudro- ‘wodny-’, od ὑδωρ hudōr, ὑδατος hudatos ‘woda’; τραγος tragos ‘kozioł’^[34]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Tragelaphus spekii Speke, 1863.
• Doratoceros: gr. δορυ doru, δορατος doratos ‘włócznia’; κερας keras, κερατος keratos ‘róg’^[35]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Antilope triangularis Günther, 1889 (= Antilope oryx Pallas, 1766).
• Limnotragus: gr. λιμνη limnē ‘bagno’; τραγος tragos ‘kozioł’^[36].
• Boocercus (Boocerus): gr. βους bous, βοος boos ‘byk, wół’; κερκος kerkos ‘ogon’^[37].
• Strepsicerastes: gr. στρεψις strepsis ‘obrót’, od στρεφω strephō ‘obrócić’^[38]; κεραστης kerastēs ‘rogaty’, od κερας keras, κερατος keratos ‘róg’^[39]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Strepsiceros imberbis Blyth, 1869.
• Strepsicerella: rodzaj Strepsiceros C.H. Smith, 1827; łac. przyrostek zdrabniający -ella^[40]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Strepsiceros imberbis Blyth, 1869.
• Ammelaphus: gr. αμμα amma, αμματος ammatos ‘węzeł’^[41]; ελαφος elaphos ‘jeleń’^[42]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Strepticeros imberbis Blyth, 1869.
• Nyala: nazwa nyala oznaczająca w języku tsonga nialę grzywiastą, prawdopodobnie od nazwy dzì-nyálà oznaczającej w bantu kozła niali^[43]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Tragelaphus angasii Angas, 1849.

Podział systematyczny

W niektórych ujęciach systematycznych poszczególne podrodzaje są traktowane jako odrębne rodzaje (Nyala z gatunkiem N. angasii; Tragelaphus z gatunkami T. scriptus, T. phaleratus, T. bor, T. decula, T. meneliki, T. fasciatus, T. ornatus, T. sylvaticus, T. spekii, T. sylvestris, T. larkenii, T. gratus, T. selousi, T. eurycerus i T. buxtoni; Ammelaphus z gatunkami A. imberbis i A. australis; Strepsiceros z gatunkami S. strepsiceros, S. zambesiensis, S. chora i S. cottoni; oraz Taurotragus z gatunkami T. oryx i T. derbianus)^[23][24]; tutaj klasyfikacja z podziałem na podrodzaje za Mammals Diversity Database i All the Mammals of the Worlds (2023) z następującymi występującymi współcześnie gatunkami^[44][26]:

Podrodzaj	Grafika	Gatunek	Autor i rok opisu	Nazwa zwyczajowa[22]	Podgatunki[24][23][26]	Rozmieszczenie geograficzne[24][23][26]	Podstawowe wymiary[24][26][uwaga 13]	Status IUCN[45]
Nyala		Tragelaphus angasii	Angas, 1849	niala grzywiasta	gatunek monotypowy	południowe Malawi, Mozambik, północne i południowe Zimbabwe, wschodnia Południowa Afryka i Eswatini (reintrodukcja); introdukowany na rancza w Namibii i Południowej Afryki, skąd uciekły do wschodniej Botswany	DC: 132–198 cm DO: 24–47 cm MC: 55–126 kg	LC
Tragelaphus		Tragelaphus scriptus	(Pallas, 1766)	buszbok subsaharyjski	4 podgatunki	skrajnie południowa Mauretania, południowy Senegal i południowe Mali na wschód do Etiopii, na południe do skrajnie południowo-zachodniej Demokratycznej Republice Konga (na północ od rzeki Kongo) oraz zachodnia Uganda i Rwanda	DC: 114–165 cm DO: 19–30 cm MC: 24–115 kg	LC
Tragelaphus		Tragelaphus sylvaticus	(Sparrman, 1780)		4 podgatunki	od środkowej Etiopii i Somalii, na południe przez wschodnią Afrykę do południowej Demokratycznej Republiki Konga, Angola (z wyjątkiem południowo-zachodniej części), północno-wschodnia Namibia (Pas Caprivi), Botswana oraz wschodnia i południowa Południowa Afryka	DC: 114–145 cm DO: 19–24 cm MC: 24–80 kg	NE
Tragelaphus		Tragelaphus spekii	Speke, 1863	sitatunga sawannowa	5 podgatunków	rzadkie i miejscowe w zachodniej Afryce (Senegal, Gambia, Gwinea Bissau i Gwinea), rozpowszechnione od południowej Ghany i Beninu przez Kotlinę Konga na wschód do Kenii, na południe do Angoli i Botswany (Okawango)	DC: 115–170 cm DO: 20–43 cm MC: 50–125 kg	LC
Tragelaphus		Tragelaphus eurycerus	(Ogilby, 1837)	bongo leśne	gatunek monotypowy	nizinny pas lasów deszczowych w zachodniej (Gwinea i Senegal na wschód do Beninu) i środkowej Afryce (Kotlina Konga w Kamerunie, Gabonie, Kongo, Demokratycznej Republice Konga, Republice Środkowoafrykańskiej i południowo-zachodnim Sudanie Południowym), góry w środkowe Kenii	DC: 220–235 cm DO: 46–65 cm MC: 210–405 kg	NT
Tragelaphus		Tragelaphus buxtoni	(Lydekker, 1910)	niala górska	gatunek monotypowy	ogranicziny do 5 izolowanych obszarów w górach Bale i Arsi w Etiopii, na południowy i południowy wschód od Wielkich Rowów Afrykańskich	DC: 190–200 cm DO: 20–25 cm MC: 150–320 kg	EN
Ammelaphus		Tragelaphus imberbis	(Blyth, 1869)	kudu małe	2 podgatunki	niziny środkowej i południowej Etiopii, Somalii, skrajnie południowo-wschodniego Sudanu, skrajnie północno-wschodniej Ugandy, północnej, środkowej i południowej Kenii oraz wschodniej Tanzanii	DC: 140–178 cm DO: 28–46 cm MC: brak danych	NT
Strepsiceros		Tragelaphus strepsiceros	(Pallas, 1766)	kudu wielkie	4 podgatunki	od południowo-wschodniego Czadu, zachodniego Sudanu i północnej Republiki Środkowoafrykańskiej, na wschód do Morza Czerwonego, na południe przez wschodnią Afrykę do środkowej Angoli i Południowej Afryki (Prowincja Przylądkowa Wschodnia)	DC: 193–248 cm DO: 32–75 cm MC: brak danych	LC
Taurotragus		Tragelaphus oryx	(Pallas, 1766)	eland zwyczajny	3 podgatunki	wschodnia i południowa Afryka od południowo-wschodniego Sudanu Południowego, południowo-zachodniej Etiopii, Ugandy, Rwandy, Kenii i południowej Somalii na południe przez Tanzanię, południową Demokratyczną Republikę Konga i Angolę do Południowej Afryki	DC: 200–340 cm DO: 54–75 cm MC: 390–942 kg	LC
Taurotragus		Tragelaphus derbianus	(J.E. Gray, 1847)	oreas wielki	gatunek monotypowy	rozłączne populacje na 3 obszarach: południowo-wschodni Senegal, północna Gwinea, południowo-zachodnie Mali (być może Gwinea Bissau); północny Kamerun, południowo-zachodni Czad (być może Nigeria); Republika Środkowoafrykańska, południowo-wschodni Czad, zachodni Sudan Południowy (być może Demokratyczna Republika Konga i Uganda)	DC: 220–290 cm DO: około 90 cm MC: 440–950 kg	VU

Kategorie IUCN:  LC  – gatunek najmniejszej troski,  NT  – gatunek bliski zagrożenia,  VU  – gatunek narażony,  EN  – gatunek zagrożony;  NE  – gatunki niepoddane jeszcze ocenie.

Opisano również gatunki wymarłe:

• miocen
  • Tragelaphus moroitu Haile-Selassie, Vrba & Bibi, 2009^[46]
• pliocen
  • Tragelaphus gaudryi (P. Thomas, 1884)^[47]
  • Tragelaphus kyaloae J.M. Harris, 1991^[48]
  • Tragelaphus lockwoodi Reed & Bibi, 2011^[49]
  • Tragelaphus nkondoensis Geraads & H. Thomas, 1994^[50]
  • Tragelaphus pricei (Wells & Cooke, 1956)^[51]
  • Tragelaphus saraitu Geraads, Melillo & Haile-Selassie, 2009^[52]
• pliocen–plejstocen
  • Tragelaphus rastafari Bibi, 2011^[53]
• plejstocen
  • Tragelaphus algericus Geraads, 1981^[54]
  • Tragelaphus arkelli Leakey, 1965^[55]
  • Tragelaphus maroccanus (Arambourg, 1939)^[56]
  • Tragelaphus nakuae Arambourg, 1941^[57]

Uwagi

1. Nazwa odrzucona, publikacja Frischa Das Natur-System der Vierfüßigen Thiere została uznana za nieważną (poza kilkoma wyjątkami) ze względu na niekonsekwentne stosowanie nazewnictwa binominalnego, na mocy uprawnień ICZN^[2].
2. Nomen nudum.
3. Niepoprawna późniejsza pisownia Strepsiceros Rafinesque, 1815.
4. Młodszy homonim Oreas Hübner, 1807 (Lepidoptera).
5. Młodszy homonim Calliope Gould, 1836 (Aves).
6. Młodszy homonim Euryceros Lesson 1831 (Aves).
7. Niepoprawna późniejsza pisownia Strepsiceros C.H. Smith, 1827.
8. Młodszy homonim Hydrotragus Fitzinger, 1866 (Bovidae).
9. Niepoprawna późniejsza pisownia Oreas Desmarest, 1822.
10. Nowa nazwa dla Hydrotragus J.E. Gray, 1872.
11. Nowa nazwa dla Euryceros J.E. Gray, 1850.
12. Niepoprawna późniejsza pisownia Boocercus O. Thomas, 1902,
13. DC – długość ciała; DO – długość ogona; MC – masa ciała

Przypisy

1. H.M.D. de Blainville. Sur plusieurs espèces d’animaux mammifères, de l’ordre des ruminans. „Bulletin de la Société philomathique de Paris”. Année 1816, s. 75, 1816. (fr.).
2. ICZN. Opinion 258. Rejection for nomenclatorial Purposes of the work by Frisch (J. L.) published in 1775 under the title Das Natur-system der Vierfüssigen Thiere. „Opinions and declarations rendered by the International Commission on Zoological Nomenclature”. 5, s. 55–72, 1954. (ang.).
3. J.L. Frisch: Das Natur-System der vierfüßigen Thiere in. Tabellen, darinnen alle Ordnungen, Geschlechte und Arten, nicht nur mit bestimmenden. Glogau: Christian Friedrich Günther, 1775, s. tabela. (niem.).
4. C.S. Rafinesque: Analyse de la nature, or, Tableau de l’univers et des corps organisés. Palerme: Aux dépens de l’auteur, 1815, s. 56. (fr.).
5. C.S. Rafinesque. Extracts from the journal of Mr. Charles Le Raye, relating to some new quadrupeds of the Missouri region, with notes by C. S. R. „The American Monthly Magazine and Critical Review”. 1 (6), s. 437, 1817. (ang.).
6. A.G. Desmarest: Mammalogie, ou, Description des espèces de mammifères. Cz. 2: Contenant les ordres des Rongeurs, des Édentés, des Pachydermes, des Ruminans et des Cetacés. Paris: Chez Mme. Veuve Agasse, imprimeur-libraire, 1822, s. 471. (fr.).
7. C.H. Smith: Synopsis of the species of the class Mammalia. W: G. Cuvier & E. Griffith (redaktorzy): The animal kingdom: arranged in conformity with its organization. Cz. 5. London: G.B. Whittaker, 1827, s. 365. (ang.).
8. W. Ogilby. On the generic characters of Ruminants. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 4, s. 138, 1836. (ang.).
9. J.E. Gray: Gleanings from the menagerie and aviary at Knowsley Hall. Cz. 2. Knowsley: Printed for private distribution, 1850, s. 27. (ang.).
10. J.A. Wagner: Supplementband. W: J.Ch.D. von Schreber: Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen. Cz. 5: Die Affen, Bahnlücker, Beutelthiere, Susthiere, Tusettenfresser und Sandflüger. Erlangen: Expedition des Schreber’schen säugthier- und des Esper’schen Schmetterlingswerkes, 1855, s. 438. (niem.).
11. E. Blyth. Notice of two overlooked species of Antelope. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1869, s. 55, 1869. (ang.).
12. J.E. Gray: Catalogue of ruminant Mammalia (Pecora, Linnaeus) in the British Museum. London: British Museum, 1872, s. 49. (ang.).
13. R. Lydekker. African antelopes. „The field”. 78, s. 130, 1891. (ang.).
14. R. Lydekker & P.L. Sclater: The royal natural history. Cz. 2. London and New York: Frederick Warne & Co, 1894, s. 267. (ang.).
15. Sclater i Thomas 1900 ↓, s. 90.
16. O. Thomas. On the East-African representative of the Bongo and its generic position. „The Annals and magazine of natural history”. Seventh series. 10, s. 309, 1902. (ang.).
17. T. Knottnerus-Meyer. Mammalia für 1902. „Archiv für Naturgeschichte”. II. Band. 69 (1), s. 113, 1903. (niem.).
18. É.L. Trouessart: Catalogus mammalium tam viventium quam fossilium. Cz. 3: Quinquennale supplementum anno 1904. Berolini: Friedländer, 1904, s. 731. (łac.).
19. L. Zukowsky. [Brak tytułu]. „Wild und Hund”. 16 (12), s. 206, 1910. (niem.).
20. Heller 1912 ↓, s. 15.
21. Heller 1912 ↓, s. 16.
22. Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 181. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
23. C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 328–332. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
24. C. Groves, D. Leslie, B. Huffman, R. Valdez, K. Habibi, P. Weinberg, J. Burton, P. Jarman & W. Robichaud: Family Bovidae (Hollow-horned Ruminants). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 2: Hoofed Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2011, s. 593–618. ISBN 978-84-96553-77-4. (ang.).
25. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Tragelaphus. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-04-23]. (ang.).
26. Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 601–604. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
27. Sclater i Thomas 1900 ↓, s. 103.
28. Palmer 1904 ↓, s. 684.
29. Palmer 1904 ↓, s. 479.
30. Palmer 1904 ↓, s. 649.
31. Palmer 1904 ↓, s. 152.
32. Palmer 1904 ↓, s. 280.
33. Palmer 1904 ↓, s. 665.
34. Palmer 1904 ↓, s. 366.
35. Palmer 1904 ↓, s. 243.
36. Palmer 1904 ↓, s. 377.
37. Palmer 1904 ↓, s. 139.
38. Jaeger 1959 ↓, s. 209.
39. Jaeger 1959 ↓, s. 51.
40. Jaeger 1959 ↓, s. 90.
41. Jaeger 1959 ↓, s. 15.
42. Jaeger 1959 ↓, s. 89.
43. nyala [online], Merriam-Webster Dictionary [dostęp 2023-11-30] (ang.).
44. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-11-30]. (ang.).
45. Home. The IUCN Red List of Threatened Species. [dostęp 2024-07-12]. (ang.).
46. Y. Haile-Selassie, E.S. Vrba & F. Bibi: Bovidae. W: Y. Haile-Selassie & Giday WoldeGabriel (redaktorzy): Ardipithecus kadabbaLate Miocene Evidence from the Middle Awash, Ethiopia. Berkeley (California): University of California Press, 2009, s. 296. ISBN 978-0-520-25440-4. (ang.).
47. P. Thomas. Recherches stratigraphiques et paléontologiques sur quelques formations d’eau douce de l’Algérie. „Mémoires de la Société Géologique de France”. Troisieme série. 3 (2), s. 16, 1884. (fr.).
48. J.M. Harris: Family Bovidae. W: J.M. Harris (red.): Koobi fora research project. Cz. 3: The Fossil Ungulates: Geology, Fossil Artiodactyls, and Palaeoenvironments. Oxford: Clarendon Press, 1991, s. 145. ISBN 0-19-857399-5. (ang.).
49. K.E. Reed & F. Bibi. Fossil Tragelaphini (Artiodactyla: Bovidae) from the Late Pliocene Hadar Formation, Afar Regional State, Ethiopia. „Journal of Mammalian Evolution”. 18 (1), s. 58, 2011. DOI: 10.1007/s10914-010-9146-6. (ang.).
50. D. Geraads & H. Thomas: Bovidés du Plio-Pléistocène d’Ouganda. W: M. Pickford, B. Senut & D. Hadoto: Geology and Palaeobiology of the Albertine Rift Valley, Uganda-Zaire. Cz. 2: Palaeobiology. Orléans: CIFEG, 1994, s. 387, seria: Publications Occasionnelles Centre International pour la Formation et les Echanges Géologiques, nr 29. (fr.).
51. L.H. Wells & H.B.S. Cooke. Fossil Bovidae from the Limeworks Quarry Makaspansgat, Potgietersrust. „Palaeontologia africana”. 4, s. 12, 1956. (ang.).
52. D. Geraads, S. Melillo & Y. Haile-Selassie. Middle Pliocene Bovidae from Hominid-bearing sites in the Woranso-Mille area, Afar region, Ethiopia. „Palaeontologia africana”. 44, s. 59, 2009. (ang.).
53. F. Bibi. Tragelaphus nakuae: evolutionary change, biochronology, and turnover in the African Plio-Pleistocene. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 162 (3), s. 701, 2011. DOI: 10.1111/j.1096-3642.2010.00691.x. (ang.).
54. D. Geraads. Bovidae et Giraffidae (Artiodactyla, Mammalia) du Pléistocène de Ternifine (Algérie). „Bulletin du Muséum national d’histoire naturelle”. 4_e série, section C. 3 (1), s. 51, 1981. (fr.).
55. L.S.B. Leakey: Mammalian fauna: Bovidae. W: L.S.B. Leakey: Olduvai Gorge 1951-61. Cz. 1: Fauna and Background. Cambridge: Cambridge University Press, 1965, s. 43. (ang.).
56. C. Arambourg. Mammifères fossiles du Maroc. „Mémoires de la Société des sciences naturelles du Maroc”. 46, s. 42, 1938. (fr.).
57. C. Arambourg. Antilopes nouvelles du Pleistocene ancien de l’Omo (Abyssinie). „Bulletin du Muséum national d’histoire naturelle”. 2^e série. 13 (4), s. 343, 1941. (fr.).

Bibliografia

• P.L. Sclater & O. Thomas: The book of antelopes. Cz. 4. London: R.H. Porter, 1899–1900, s. 1–242. (ang.).
• T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 1–984, 1904. (ang.).
• E. Heller. New genera and races of African Ungulates. „Smithsonian miscellaneous collection”. 60 (8), s. 1–16, 1912. (ang.).
• E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 3 (Revised second printing). Springfield: Charles C. Thomas, 1959, s. 1–316. (ang.).

Kontrola autorytatywna (takson):

• J9U: 987007546210805171

Encyklopedie internetowe:

• Britannica: animal/Tragelaphini
• БРЭ: 2141711
• SNL: buskbukker

Identyfikatory zewnętrzne:

• EoL: 103531
• GBIF: 5220176
• identyfikator iNaturalist: 42337
• ITIS: 624981
• NCBI: 9944
• identyfikator taksonu Fossilworks: 42885
• CoL: 7YGN