Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus

W 1732 Gabriel Piotr Baudouin, ksiądz ze Zgromadzenia Księży Misjonarzy, założył przy ulicy Krakowskie Przedmieście Dom Podrzutków.

Osobny artykuł: Dom Podrzutków w Warszawie.

Dom został przeniesiony na plac Warecki i na mocy dekretu króla Augusta III w roku 1758 została zmieniona jego nazwa na Szpital Generalny Dzieciątka Jezus. Był największym szpitalem w mieście^[2]. Przy szpitalu urządzono cmentarz^[3].

Szpital miał za zadanie leczenie i opiekę nad ubogimi i kobietami ciężarnymi, jako schronienie dla starców i kalek. Wobec szybkiego rozwoju ludności Warszawy siedziba przy pl. Wareckim okazała się zbyt ciasna i zdecydowano się na przeniesienie szpitala na teren folwarku świętokrzyskiego przy ul. Nowogrodzkiej^[4]. Nowy kompleks szpitala wzniesiono w nowoczesnym systemie pawilonowym w latach 1897−1901 według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego^[5]. W kompleksie budynków znalazły się m.in. kaplica katolicka i cerkiew prawosławna^[6].

Teren przy pl. Wareckim został rozparcelowany^[7]. Wytyczono na nim nowe ulice: Moniuszki, Nowosienną (od 1916 Sienkiewicza), Boduena oraz przedłużono ul. Jasną od ul. Świętokrzyskiej do ul. Zgoda^[8]. W kolejnych latach zaczęła powstawać tam zwarta zabudowa czynszowa, a w latach 1900–1901 wzniesiono gmach Filharmonii^[8]. Zachowana dawna kaplica szpitalna stała się samodzielnym kościołem z adresem przypisanym ul. Moniuszki^[9].

W okresie międzywojennym w wyniku rozwoju nauk medycznych w szpitalu swoją siedzibę znalazło 5 klinik uniwersyteckich i 11 oddziałów specjalistycznych.

Kompleks szpitala został uszkodzony podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939^[10]. W zbombardowanym 25 września pawilonie administracyjnym oraz III pawilonie szpitala zginęło 182 chorych i rannych oraz 25 osób personelu^[11]. We wrześniu 1939 przed budynkiem szpitala powstał wtedy prowizoryczny cmentarz; groby zaczęto usuwać na rozkaz władz niemieckich w listopadzie 1939^[12].

W czasie okupacji niemieckiej szpital stanowił schronienie dla żołnierzy Państwa Podziemnego oraz niósł pomoc prześladowanej ludności żydowskiej. Na terenie szpitala odbywało się także tajne nauczanie studentów medycyny. W czasie powstania warszawskiego 25 sierpnia 1944 żołnierze RONA w czasie pacyfikacji Ochoty bili i mordowali pacjentów i personel szpitala. W wyniku działań wojennych szpital poniósł znaczne straty w wyposażeniu, zaopatrzeniu, w budynkach oraz personelu^[13].

W lipcu 1945 roku szpital wznowił funkcjonowanie i jego działalność kliniczna zwiększała się o kolejne specjalizacje^[13]. Od 1975 część jego funkcji przejął nowo wybudowany Centralny Szpital Kliniczny przy ul. Banacha^[14].

W 2009 roku kompleks szpitala został wpisany do rejestru zabytków^[1].

Szpital Kliniczny Dzieciątka Jezus

Historia

Zobacz też

Przypisy

Linki zewnętrzne

Wikiwand - on