Szkło (osiedle)

Szkło (ukr. Шкло) – osiedle typu miejskiego na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, rejon jaworowski, na Płaskowyżu Tarnogrodzkim, nad rzeką Szkło. 6072 mieszkańców (2020)^[1], w 2001 było ich 5286^[2].

Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne znaczenia tej nazwy.

Szkło

Herb
Państwo	Ukraina
Obwód	lwowski
Powierzchnia	4,6 km²
Populacja (2020) • liczba ludności • gęstość	6071 116 os./km²
Nr kierunkowy	380 3259
Kod pocztowy	81051
Położenie na mapie Ukrainy Szkło
Położenie na mapie obwodu lwowskiego Szkło
49°57′11″N 23°32′35″E

Znajduje tu się przystanek kolejowy Bodrist, położony na linii Zatoka - Jaworów.

Historia

Wieś do roku 1772 w ziemi jaworowskie (województwo ruskie) w I Rzeczypospolitej, w latach 1772- 1918 w powiecie jarosławskim w austriackiej prowincji Galicja. Do 17 września 1939 w powiecie jaworowskim, województwie lwowskim w II RP. W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Szkło.

Z końcem XVIII w. notował Ewaryst Andrzej, hr. Kuropatnicki w swym "Opisaniu królestw Galicyi i Lodomeryi": Wieś papiernią i wodami mineralnemi sławna, przy których najporządniejsze w całej Galicyi są łaźnie^[3]. Szkło było znanym uzdrowiskiem już w okresie panowania króla Jana III Sobieskiego, który wraz z małżonką korzystał tu z kąpieli w źródłach siarczanych.

Pod koniec XIX grupa domów w we wsi nosiła nazwę Zazule^[4].

W okresie walk polsko-ukraińskich w 1918 w miejscowości tej (oraz w pobliskim lesie Grabnik) Ukraińcy rozstrzelali 17 wziętych do niewoli rannych polskich żołnierzy^[5].

W miejscowości tej w 1871 urodził się Karol Krauss – polski dowódca wojskowy, generał brygady Wojska Polskiego II RP.

Przypisy

1. Чисельність наявного населення України на 1 січня 2020 року. (ukr.).
2. Liczby ludności miejscowości obwodu lwowskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
3. Ewaryst Andrzej Kuropatnicki: "Geografia albo dokładne opisanie królestw Galicyi i Lodomeryi", Przemyśl 1786, s. 36
4. Zazule 1.) grupa domów w we wsi Szkło, powiat jaworowski, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 505.
5. Florentyna Rzemieniuk, Unici Polscy 1596-1949, Siedlce 1998, s. 198

Linki zewnętrzne

• Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona