Stanisław Dębicki (prawnik)

Stanisław Dębicki (ur. 1891, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – polski prawnik, prokurator, sędzia, ofiara zbrodni katyńskiej.

Stanisław Dębicki (w grupie po prawej jako pierwszy z lewej) podczas odsłonięcie popiersia Marszałka Józefa Piłsudskiego w gmachu Sądu Okręgowego we Lwowie w maju 1936. Obok m.in. Józef Chirowski, Juliusz Prachtel-Morawiański, Marian Zbrowski, Helena Lepiarz, Lucjan Malicki.

Stanisław Dębicki

Stanisław Dębicki - prawnik (ok. 1937)
Data urodzenia	1891
Data i miejsce śmierci	wiosna 1940 Charków
Przyczyna śmierci	zbrodnia katyńska
Zawód, zajęcie	prokurator, sędzia
Narodowość	polska
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się w 1891 na ziemi kieleckiej jako syn Józefa^[1]. W 1914 ukończył studia prawnicze w Moskwie^[1]. Podjął pracę w służbie adwokackiej^[1]. Podczas I wojny światowej od września 1917 pracował w sądownictwie w Kielcach^[1]. Tam był następnie podprokuratorem w sądzie okręgowym^[1]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako ochotnik w szeregach 6 Pułku Ułanów, uczestnicząc w walkach w Małopolsce Wschodniej i na Wołyniu^[1].

W okresie II Rzeczypospolitej sprawował stanowiska sędziego w sądzie okręgowym w Zamościu, prokuratora sądów okręgowych w Wilnie i w Grodnie^[1]. Od 1931 przez sześć lat pełnił funkcję prokuratora Sądu Okręgowego we Lwowie^[1]. Z tego stanowiska na początku sierpnia 1937 został mianowany przez prezydenta RP Ignacego Mościckiego prezesem Sądu Apelacyjnego we Lwowie^[2][1].

We wrześniu 1938 został wybrany prezes VI Okręgu Związku Rezerwistów^[3].

Podczas pracy w Wilnie został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[1].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej i osadzono go w obozie w Starobielsku^[4], gdzie był przetrzymywany jako cywil^[5]. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie^[6] i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach^[4], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie^[7]. Figuruje na liście Gajdideja pod poz. 957^[4].

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Przypisy

1. Nowy prezes Sadu Apelacyjnego we Lwowie p. Stanisław Dębicki. „Wschód”. Nr 56, s. 1, 10 sierpnia 1937.
2. Nominacje w sądownictwie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 174 z 5 sierpnia 1937.
3. Nowy prezes VI. Okręgu Związku Rezerwistów. „Wschód”. Nr 96, s. 7, 18 września 1938.
4. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 91.
5. Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 298. ISBN 83-7001-294-9.
6. Wryk 2015 ↓, s. 182.
7. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.

Bibliografia

• Nowy prezes Sądu Apelacyjnego we Lwowie p. Stanisław Dębicki. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 1, Nr 1541 z 4 sierpnia 1937.
• Nominacje w sądownictwie. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 174 z 5 sierpnia 1937. [dostęp 2015-09-19].
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.