Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
R. Douglas Fields, Doug Fields – amerykański neurolog, profesor neurobiologii i nauk kognitywnych na Uniwersytecie Marylandu w College Park, kierownik Nervous System Development and Plasticity Section NICHD[uwaga 1] w Narodowych Instytutach Zdrowia, badacz molekularnych mechanizmów rozwoju człowieka i funkcji systemu nerwowego, m.in. mechanizmów uczenia się i pamięci, w tym oddziaływań między neuronami i glejem, założyciel i naczelny redaktor czasopisma Neuron Glia Biology, autor popularnej książki The Other Brain: From Dementia to Schizophrenia, How New Discoveries about the Brain Are Revolutionizing Medicine and Science (2009), wydanej w Polsce jako Drugi mózg. Rewolucja w nauce i medycynie (2011).
Zawód, zajęcie | |
---|---|
Narodowość |
amerykańska |
Alma Mater |
Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley (B.A., 1975), |
Uczelnia |
Medical School, Instytut Oceanografii Scrippsów, |
Stanowisko |
Adjunct Professor, |
Pracodawca |
Narodowe Instytuty Zdrowia, |
Strona internetowa |
Stopień B.A. uzyskał w 1975 na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a M.A. na Uniwersytecie Stanowym w San Jose w 1979. Pracę doktorską wykonywał na Uniwersytecie Kalifornijskim w San Diego, pracując równocześnie w Medical School (Neuroscience Department) i Instytucie Oceanografii Scrippsów (Neuroscience Group). Po doktoracie (1985) kontynuował badania na Uniwersytecie Stanforda, Uniwersytecie Yale i w Narodowych Instytutach Zdrowia. W 1994 otrzymał stanowisko kierownika Neurocytology and Physiology Unit NIH, a w 2001 kierownika Nervous System Development and Plasticity Section w National Institute of Child Health and Human Development (NICHD)[1]. Na Uniwersytecie Marylandu w College Park uczestniczył w Neuroscience and Cognitive Science Program jako Adjunct Professor[2]. Jest zatrudniony jako Senior Investigator NIH[3] i jako kierownik Fields Lab i Principal Investigator w Nervous System Development and Plasticity Section[4][1].
R. Douglas Fields jest założycielem i naczelnym redaktorem czasopisma Neuron Glia Biology[5] oraz konsultantem w redakcjach innych czasopism naukowych, m.in. Scientific American, Mind, Odyssey. Swoją tematykę badawczą upowszechnia publikując artykuły i książki popularnonaukowe (w tym głośna The Other Brain[2][6]) oraz uczestnicząc w programach radiowych i telewizyjnych (np. programach TEDx Hendrix College[7]). Pisze teksty do Outside Magazine, The Washington Post oraz dostępnych on-line The Huffington Post, Psychology Today i Scientific American[2][8].
Interesuje się muzyką, wspinaczką i nurkowaniem[2].
R. Douglas Fields specjalizuje się w dyscyplinie naukowej, która powstała w latach 90. XX wieku, gdy stwierdzono, że w analizie informacji o bodźcach, docierających do centralnego układu nerwowego, biorą udział nie tylko komórki substancji szarej, lecz również (w znacznym stopniu) otaczająca je substancja biała – komórki glejowe.
Substancja szara (15% masy mózgu) jest złożoną siecią dendrytów i neurytów (aksonów) – wypustek neuronów. Uważano, że przekazywanie sygnałów w tej sieci polega na przemieszczaniu się potencjału czynnościowego (iglicowego) – lokalnej elektrycznej depolaryzacji błony komórkowej – między synapsami, łączącymi poszczególne fragmenty drogi iglicy potencjału. Znaczenie komórek substancji białej (85% masy mózgu) uważano wcześniej za pomocnicze w stosunku do neuronów (np. ich „odżywianie”, synteza enzymów czynnych w procesach wytwarzania neuroprzekaźników synaptycznych, elektryczne izolowanie neurytów przez osłonki mielinowe, „sprzątanie” otoczenia neurytów i synaps). Rozwój technik badawczych, który nastąpił w drugiej połowie XX wieku, umożliwił wykazanie, że różnorodne komórki glejowe (zob. m.in. astrocyty, oligodendrocyty, wyściółka, komórki satelitarne, komórki Schwanna) odgrywają znacznie bardziej istotną rolę w przekazywaniu i gromadzeniu informacji. Powstały hipotezy, że rola istoty białej w kształtowaniu inteligencji jest większa od roli istoty szarej (zob. np. mózg Alberta Einsteina – badania Marian C. Diamond i in.). Przedmiotem intensywnych badań w wielu ośrodkach naukowych stały się mechanizmy przekazywania informacji z pominięciem neuronów (mechanizm „nieelektryczny”), odczytywania i zapamiętywania elektrycznej aktywności neuronów lub regulowania aktywności synaps przez glej. Oczekuje się, że postęp w tej dziedzinie ułatwi leczenie części chorób psychicznych i neurologicznych, pozwoli znaleźć skuteczne metody kuracji po urazach mózgu, np. powodujących paraliż[2][6].
R. Douglas Fields jest uznawany za autorytet w tej dyscyplinie naukowej[2].
Jest autorem ponad 150 publikacji naukowych. Na stronie internetowej Fields Lab (NIH) wymieniono prace (autorstwo i współautorstwo)[9]:
Artykuł New Insights into Neuron-Glia Communication (Science 2002), opracowany wspólnie z Beth Stevens-Graham, był do roku 2013 cytowany przez innych autorów 675 razy[15].
W pierwszym rozdziale popularnonaukowej książki The Other Brain: From Dementia to Schizophrenia, How New Discoveries about the Brain Are Revolutionizing Medicine and Science (Simon and Schuster 2009), wydanej w Polsce jako Drugi mózg. Rewolucja w nauce i medycynie (Prószyński Media, 2011) R. Douglas Field wspomina m.in. chwilę, gdy – wraz z Beth Stevens[uwaga 2] – po raz pierwszy doświadczalnie potwierdził w laboratorium, że komórki Schwanna komunikują się z neuronami[6][16]:
Poprosiłem Beth Stevens, […] aby do hodowli neuronów DRG dodała komórki glejowe. Typ komórek, które dodaliśmy, nosi nazwę komórek Schwanna. […] Neurony RDG[uwaga 3] oraz komórki Schwanna były ciemnoniebieskie, co oznaczało niewielką zawartość wapnia w ich wnętrzu. W chwili, gdy przekręciłem przełącznik, aby pobudzić neurony, zmieniły one stopniowo barwę z niebieskiej na zieloną, a później na czerwoną i na białą, co wskazywało na napływ wapnia do ich cytoplazmy. Komórki Schwanna niemające zdolności wytwarzania impulsu ani wykrywania słabego wstrząsu elektrycznego, który powoduje wyładowania w neuronach, pozostały niebieskie. Następnie po piętnastu długich sekundach rozczarowania Beth i ja zauważyliśmy z zachwytem, że komórki Schwanna zapalają się nagle, jak świąteczna choinka. […] Komórki glejowe, uważane przez lata za niewiele więcej niż bąbelkowa folia, w którą opakowano mózg, były wtajemniczone w informacje przekazywane między neuronami. […] W jaki sposób […]? A co ważniejsze, dlaczego?
Autor Drugiego mózgu opisuje nie tylko własne przeżycia, związane z badaniami wykonywanymi wraz ze współpracownikami. Książka jest historią wszystkich kolejnych etapów rozwoju dyscypliny, od odkrycia komórek glejowych po najnowsze osiągnięcia współczesnych neurobiologów. Zawiera obszerny wykaz bogatych specjalistycznych źródeł (dla każdego z rozdziałów) oraz słowniczek podstawowych pojęć[6].
R. Douglas Fields jest synem Marjorie i Richarda. Ojciec, inżynier elektryk, przekazał mu zainteresowanie nauką, a matka – literaturą. Ma brata Kyle'a i siostrę Peggy. Z żoną, Melanie, ma dwie córki, Morgan i Kelly, oraz syna Dylana[6].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.