Pomoc Żołnierzowi

Pomoc Żołnierzowi (PŻ) – organizacja kobieca powstała w marcu 1942 roku początkowo jako referat, a później samodzielny podwydział w strukturze Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK, ściśle współpracująca z Wojskową Służbą Kobiet. Celem tej organizacji była opieka nad żołnierzami AK. Jej członkinie zwane były potocznie „peżetkami”^[1].

Peżetki w kuchni polowej w czasie powstania warszawskiego

Produkcja plakatów w czasie powstania przy ul. Wilczej. Drugi od prawej plakat na ścianie to plakat Pomocy Żołnierzowi

Komórki PŻ powstały również w innych obwodach AK, poza Warszawą.

Zadania PŻ

Okres 1943–1944

Zgodnie z „Wytycznymi organizacyjnymi akcji Pomocy Żołnierzowi” z 17 marca 1943 roku ogłoszonymi przez komendanta głównego AK gen. Stefana Roweckiego, do zadań referatów PŻ należało:

1. „organizowanie i szkolenie kadry instruktorskiej PŻ,
2. przygotowanie planów przyszłej działalności,
3. pomoc własnym oddziałom partyzanckim,
4. organizowanie szerszej współpracy społeczeństwa w dziedzinie pomocy żołnierzowi ma być dopiero w chwili wybuchu powstania lub bezpośrednio przed tym, jeżeli zostanie wydane w tym kierunku zarządzenie”^[2].

W tym samym dokumencie zostały sformułowane zadania PŻ na okres Powstania i Organizacji Sił Zbrojnych:

1. „prowadzenie żołnierskich gospód frontowych, dworcowych, garnizonowych i dla poborowych,
2. planowanie i kierowanie akcją pomocy pośredniej, prowadzonej przez czynniki społeczne (np. dary dla żołnierzy),
3. opieka nad żołnierzem rannym i chorym (rozrywki, odwiedziny, pisanie listów),
4. współudział w wykonywanej przez czynniki państwowe i społeczne opiece i pomocy dla inwalidów i rodzin żołnierzy (zwłaszcza sierot).”^[2]

W planowanych przez podwydział działaniach decydującą rolę miały odegrać komitety i koła PŻ, dla których ustalono następujące zadania:

1. „ujęcie we wspólną ramę poczynań społeczeństwa mających na celu dobro żołnierza,
2. inspirowanie i popularyzacja pomocy żołnierzowi wśród najszerszych warstw społeczeństwa”^[2].

Podwydziałem kierowała mjr Hanna Łukaszewicz „Ludwika” (od momentu jego powołania aż do marca 1945 roku^[2]). Podwydział podzielono na 4 referaty:

• Referat Organizacyjny – kierowany przez zastępczynię komendantki kpt. Marię Roerichową „Inę”
• Referat Propagandowo–szkoleniowy (lub ds. planowania i szkolenia^[2]) – kierowany przez zastępczynię komendantki kpt. Hannę Wentlandtową „Zofkę”,
• Referat Gospodarczy (lub ds. gospodarczo-zaopatrzeniowych^[2]) – kierowany przez zastępczynie komendantki: kpt. Helenę Pleszczyńską „Elżbietę” i Wandę Kacprzakową „Celinę”
• Referat Pomocy Społecznej.

Podstawową działalności „peżetek” miała być organizacja i prowadzenie gospód żołnierskich i domów żołnierza. W „Wytycznych organizacyjnych pracy w domach i gospodach żołnierskich” zadania te ujęto tak:

„Zadaniem gospód żołnierskich jest:

1. organizować i tak wypełniać wolne chwile żołnierza, aby wypoczynek znalazł i rozrywkę, a jednocześnie wywierać wpływ na kształtowanie jego nastrojów,
2. o ile warunki na to pozwolą, rozwijać i rozszerzać jego wykształcenie oraz podnosić jego poziom kulturalny,
3. w miarę możliwości wydawać pożywienie, urozmaicające lub dopełniające normalną strawę żołnierza (napojów alkoholowych wydawać ani spożywać w gospodach nie wolno),
4. prowadzić sklepiki żołnierskie, zaopatrzone w najniezbędniejsze dla żołnierza artykuły,
5. spełniać rolę łącznika między społeczeństwem a wojskiem,
6. wypełniać inne zadania mogące powstać w warunkach wojennych (np. niesienie doraźnej pomocy sanitarnej, ratunkowej i higienicznej itp.)”^[2].

W czasie powstania warszawskiego

Podczas powstania warszawskiego organizacja liczyła około dwustu osób, głównie kobiet. Zorganizowały one ponad 30 gospód, które zapewniały powstańcom wyżywienie, opiekę nad rannymi, pranie i naprawę odzieży, oraz dawały możliwość wypoczynku: w prowadzonych przez nie gospodach można było posłuchać radia, poczytać książki i prasę powstańczą, pośpiewać. Organizowano w nich koncerty i kominki, ale też odprawiano msze święte^[1]. Peżetki dbały o morale, nosiły żywność również na barykady. Obsadę każdej z gospód stanowiło od sześciu do dziewięciu „peżetek” (dzieliły się one na instruktorki i ochotniczki). W lokalach znajdowały się odbiorniki radiowe, patefony z licznymi płytami i egzemplarze aktualnej prasy powstańczej, szachy i warcaby. Miejsca te były dla żołnierzy schodzących z pierwszej linii enklawami spokoju i normalnego życia^[3]. W gospodach występowali również znani artyści przedwojennych scen warszawskich^[4]: Mira Zimińska-Sygietyńska, Mieczysław Fogg, Jan Ekier, Irena Dubiska, Leon Schiller, Danuta Szaflarska, Tadeusz Fijewski^[2] i inni.

W czasie powstania poległo około pięćdziesięciu „peżetek”^[1]. Wiele z tych, które przeżyły, po wypędzeniu z Warszawy poszło ochotniczo z powstańcami do stalagów i oflagów, aby tam im pomagać^[2].

Po powstaniu

Rozkazem z 7 grudnia 1944 roku komendant AK gen. Leopold Okulicki podniósł rangę PŻ do poziomu wydziału BIP KG AK, nadając mu nowe zadania:

• „prowadzenie w oddziałach leśnych, szpitalach oraz wobec chorych i rannych w szpitalach oraz poza szpitalami, wobec żołnierzy urlopowanych i inwalidów wojennych pracy wychowawczo-oświatowej,
• pomoc w podniesieniu warunków kulturalnych, zdrowotnych i wyżywieniowych żołnierzy znajdujących się w szczególnie trudnych warunkach (np. oddziały leśne, chorzy poza szpitalami, urlopowani itp.) przez dopełnienie ich zaopatrzenia,
• utrzymanie łączności pomiędzy społeczeństwem a żołnierzem walczącym, rannym lub niezdolnym do służby”^[2].

W marcu 1945 roku komendantka PŻ mjr Hanna Łukaszewicz została aresztowana przez NKWD. Jej dalsze losy nie są znane^[2].

Lokalizacje niektórych gospód w czasie powstania warszawskiego

Kuchnia powstańcza przy ul. Moniuszki

• w gmachu restauracji „Adria” przy ulicy Moniuszki 10 (obecnie Moniuszki 8)^[5]
• w gmachu PKO przy ulicy Świętokrzyskiej^[2]
• na Poczcie Głównej^[2]
• przy ulicy Kruczej 11^[2][6]
• przy ulicy Mokotowskiej 39^[2]
• przy ulicy Wareckiej^[7]
• w gmachu kina Palladium przy ulicy Złotej 7/9^[4]
• przy ulicy Siennej^[8]
• w podziemiach gmachu Związku Nauczycielstwa Polskiego przy ul. Smulikowskiego^[8] 6/8^[2].
• przy ulicy Smulikowskiego 1^[2].

Niektóre „Peżetki”

• mjr Hanna Łukaszewicz „Ludwika” – kierowniczka podwydziału
• Aleksandra Mianowska „Kama”, „Krysta” – komendantka komórki PŻ w Krakowie^[9]
• Stefania Skwarczyńska „Maria” i „Jarema” – komendantka komórki PŻ we Lwowie
• kpt. Helena Pleszczyńska „Elżbieta” – zastępczyni komendantki, kierująca referatem gospodarczym^[2]
• Wanda Kacprzakowa „Celina” – zastępczyni komendantki, kierująca referatem gospodarczym^[2]
• kpt. Maria Roerichowa „Ina” – zastępczyni komendantki, kierująca referatem organizacyjnym^[2]
• kpt. Hanna Wentlandtowa „Zofka” – zastępczyni komendantki, kierująca referatem propagandowo-szkoleniowym^[4][2]
• Wanda Prażmowska-Ivánka „Teresa” – referentka aprowizacji gospód żołnierskich
• Anna Fiszerowa „Ewa” – odpowiedzialna za sprawy artystyczno-oświatowe
• Janina Bobowska-Puczyńska „Isia” – odpowiedzialna za łączność i sekretariat
• Stefania Zacharzewska „Małgorzata” – sekretariat szefostwa podwydziału
• Dyoniza Wyszyńska „Bronisława” – działania przygotowawcze do walki zbrojnej^[2]
• Krystyna Kielan
• Hanna Regulska „Ofka”^[8]
• ppor. Irena Straszewska „Janka”
• por. Janina Świerzyńska „Ela”
• Michalina Wieszeniewska „Czesława”, „Ciocia Antosia”, „Antosia”

• obsada gospody nr 10 przy ul. Smulikowskiego^[2]: Janina Chrzan–Sikorska „Janeczka” (komendantka), Anastazja Brodziakowa „Lina” (zastępczyni)^[8] oraz instruktorki: Halina Szczepańska–Szyderska „Inez” i Barbara Kruczyńska–Ankowicz „Wita”

• NN „Scarlet”^[7].

Zobacz multimedia związane z tematem: Pomoc Żołnierzowi

Przypisy

1. Zgrupowania powstańcze. [dostęp 2014-08-05].
2. Agnieszka Cubała. W gospodzie u peżetek. „Kombatant. Biuletyn Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych”. 6–7 (246–247, s. 5–17, 2011. ISSN 0867-8952.
3. 27. Kawiarnia. [dostęp 2014-08-05].
4. Tomasz Urzykowski: Gwiazdy pod ostrzałem. wyborcza.pl, 2014-07-28. [dostęp 2014-08-05].
5. Niezwykła galeria z Powstania. 2014-08-01. [dostęp 2014-08-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-08)].
6. Jerzy S.J.S. Majewski Jerzy S.J.S., Krucza – ulica z długą, niezwykłą historią (w wersji drukowanej: Mówię wiersz, kołysze się podłoga), Gazeta Wyborcza, 8 sierpnia 2014 [dostęp 2014-08-09]. Brak numerów stron w książce
7. Janusz Hamerliński: Powstańcze relacje świadków. Wspomnienia Janusza Hamerlińskiego - żołnierza batalionu AK „Kiliński”. Na Poczcie Głównej. [dostęp 2014-08-05].
8. Tomasz Urzykowski: Zupka plujka z wkładką z psa. Co jeszcze jedli powstańcy?. gazeta.pl, 2014-08-02. [dostęp 2014-08-05].
9. Archiwum ofiar terroru nazistowskiego i komunistycznego w Krakowie: 1939–1956: Aleksandra Mianowska. [dostęp 2014-08-05].

Bibliografia

• MaciejM. Żuczkowski MaciejM., Służba Kobiet w strukturach wojskowych Polskiego Państwa Podziemnego na przykładzie Dowództwa Głównego Służby Zwycięstwu Polski i Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej, „Pamięć i Sprawiedliwość. Pismo naukowe poświęcone historii najnowszej”, 2 (26), Warszawa 2015, s. 105, ISSN 1427-7476 [dostęp 2024-09-24].