Polska Lubelska

Polska Lubelska – termin pojawiający się w depeszach dziennikarskich i wypowiedziach polityków^[1] na określenie części terytorium Polski zajętego w 1944 roku w wyniku lipcowo-sierpniowej ofensywy Armii Czerwonej i jednostek I Armii Wojska Polskiego. Zajęty przez Armię Czerwoną został obszar o powierzchni 78 tysięcy km², w tym całe województwo lubelskie, zachodnia część białostockiego, zachodnia część lwowskiego, część województwa kieleckiego i warszawskiego. Liczba mieszkańców wynosiła około 5,6 mln^[2]. Terytorium to było formalnie zarządzane przez Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego i jego organy terenowe.

Obszar Polski Lubelskiej (zaznaczony na różowo)

Okres istnienia Polski Lubelskiej otwiera uchwała Krajowej Rady Narodowej z 21 lipca 1944 r. powołująca do życia Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, zamyka zaś postanowienie KRN z 1 lutego 1945 r. o przeniesieniu najwyższych organów władzy państwowej – Prezydium KRN i Rządu Tymczasowego Rzeczypospolitej Polskiej – do Warszawy^[3]. Początek i koniec historii Polski Lubelskiej bywają jednak definiowane inaczej, np. jako okres rządów PKWN^[4][5] lub jako moment od powołania PKWN do czasu utworzenia Rządu Tymczasowego oraz początku ofensywy zimowej^[6].

Zobacz też

• Wkroczenie Armii Czerwonej do Polski w latach 1944–1945