Ryski Uniwersytet Techniczny

Historia

Podsumowanie

Perspektywa

Polytechnikum zu Riga została założona w 1862 jako pierwsza uczelnia techniczna^{[potrzebny przypis]} na terenie imperium Romanowów. Kształciła przyszłych agronomów, chemików, inżynierów lądowych, inżynierów mechaników, architektów i handlowców. Zajęcia odbywały się w języku niemieckim. W 1896 zmieniono nazwę uczelni na Ryski Instytut Politechniczny (ros. „Рижский политехнический иститут”, РПИ) – od tego czasu językiem wykładowym był rosyjski. Politechnika Ryska zapoczątkowała bardzo liberalną politykę edukacyjną, nie wprowadzając żadnych ograniczeń narodowościowych. Wolność ta poskutkowała m.in. utworzeniem w 1865 niemieckiej kroporacji akademickiej Fraternitas Baltica, a w 1879 i 1883 odpowiednio polskich korporacji Arkonia i Welecja.

W czasie I wojny światowej szkoła była ewakuowana do Moskwy i działała tam do 1918 kiedy to została ostatecznie rozwiązana. W 1919 roku na bazie Politechniki Ryskiej powołano Uniwersytet Łotwy, który przejął też budynek politechniki.

Polacy na Politechnice Ryskiej

Ta sekcja od 2014-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Polacy od początku istnienia Politechniki do jej kresu w 1918 stanowili w różnych latach od 25% do blisko 50% słuchaczy uczelni. Gustav von Kiesieritzky, dyrektor Politechniki w latach 1875–1885 tak odniósł się do obecności Polaków na uczelni: Politechnika bałtycka powinna właściwie nazywać się Polentechnikum, bowiem Polacy dominują na niej nie tylko pod względem liczebności, lecz również pod względem postępów w nauce. Drugi superlatyw dotyczył faktu, że Polacy zdobywali najwięcej złotych medali za wyniki w nauce.

Polacy z Politechniki Ryskiej powołali do życia dwie wsławione w kształtowaniu patriotyzmu i postaw moralnych korporacje polskie – Arkonię i Welecję.

Wśród polskich studentów i absolwentów Politechniki były takie znakomitości jak:

Ryski Uniwersytet Techniczny

Podsumowanie

Perspektywa

Ryski Instytut Politechniczny został powołany 40 lat po likwidacji Politechniki Ryskiej w roku 1958 na bazie technicznych wydziałów Uniwersytetu Łotwy. W 1983 otrzymał imię Arvīdsa Pelše, które nosił do 1990, kiedy to uczelnia przyjęła obecną nazwę. Ryski Uniwersytet Techniczny określa się jako kontynuator tradycji Politechniki Ryskiej.

Składa się z ośmiu wydziałów:

Wydział Architektury i Planowania Miast (Arhitektūras un pilsētplānošanas fakultāte)
Wydział Budownictwa (Būvniecības fakultāte)
Wydział Nauk Komputerowych i Technologii Informacyjnej (Datorzinātnes un informācijas tehnoloģijas fakultāte)
Wydział Energetyki i Elektrotechniki (Enerģētikas un elektrotehnikas fakultāte)
Wydział Elektroniki i Telekomunikacji (Elektronikas un telekomunikāciju fakultāte)
Wydział Ekonomii Inżynieryjnej (Inženierekonomikas fakultāte)
Wydział Nauki o Materiałach i Chemii Stosowanej (Materiālzinātnes un lietišķās ķīmijas fakultāte)
Wydział Transportu (Transporta un mašīnzinību fakultāte)

W 2003 studiowało tu ponad 17 tys. osób.

Wśród innych absolwentów znajdują się: Fridrich Cander, Wilhelm Ostwald, Paul Walden, Arturs Alberings, Paul Mandelsztam, Vilhelms Munters.

Absolwenci i wykładowcy

Z tym tematem związana jest kategoria: Absolwenci i studenci Ryskiego Uniwersytetu Technicznego.

Z tym tematem związana jest kategoria: Wykładowcy Ryskiego Uniwersytetu Technicznego.

Polacy na Politechnice Ryskiej

Ta sekcja od 2014-07 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Polacy z Politechniki Ryskiej powołali do życia dwie wsławione w kształtowaniu patriotyzmu i postaw moralnych korporacje polskie – Arkonię i Welecję.

Wśród polskich studentów i absolwentów Politechniki były takie znakomitości jak:

Ryski Uniwersytet Techniczny

Historia

Polacy na Politechnice Ryskiej