Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Budkiewicz (ur. 18 marca 1861 w Koconi[1], zm. 27 lipca 1937) – polski inżynier.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie | |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
  | |
Syn Stanisława i Joanny z Tarnowskich, ożeniony z Marią Szajewską[1]. Ukończył Warszawską Szkołę Realną oraz Politechnikę w Rydze[2]. Był współzałożycielem Korporacji Akademickiej Arkonia, a po wystąpieniu z niej członkiem, założycielem i pierwszym prezesem polskiej Korporacji Welecja[2]. Po ukończeniu studiów odbył obowiązkową służbę w wojsku rosyjskim[2]. W 1886 rozpoczął pracę w biurze naczelnika służby drogowej kolei nadwiślańskiej[2]. Od 1892 do 1894 prowadził budowę ok. 100 km bocznic kolei południowo-zachodniej na Wołyniu w okolicy Stepania[2].
Następnie pełnił funkcję kierownika studiów projektowanej przez ówczesny Zarząd Kolei fabryczno-łódzkiej linii obwodnicowej[2]. Od 1898 pracował w kolejnictwie dojazdowym wykonując projekty budowy kolei dojazdowej grójeckiej, a następnie był kierownikiem budowy kolei grójeckiej i Jabłonna-Wawer[2]. W ciągu 10 lat zajmował stanowisko dyrektora zarządu kolei mareckiej, a w 1915, po przymusowej ewakuacji do Rosji, dyrektora Warszawskiej Kolei Dojazdowej[2]. Dzięki jego staraniom zniszczone w czasie odwrotu Rosjan koleje dojazdowe: wilanowska, grójecka i Jabłonna-Karczew w 1916 roku wznowiły działalność[2].
Od 1906 do 1907 pracował w Centralnym Komitecie Wyborczym wraz z Henrykiem Sienkiewiczem jako przedstawiciel Polskiej Partii Postępowej, której był współtwórcą[2].
Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 30 wprost-4-27,28,29)[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.