Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pojo Chinul, 보조지눌, także 불일보조, Puril Pojo, chiń. Zhīnè, jap. Chitotsu, wiet. Tri Nột (ur. 1158, zm. 22 kwietnia 1210) – koreański mistrz sŏn. Usiłował na gruncie koreańskim dokonać systematyzacji i synkretyzacji nauk różnych szkół buddyjskich.
 Pojo Chinul | |
| Data i miejsce urodzenia |
1158 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 kwietnia 1210 |
| Szkoła | |
| Nauczyciel |
Sin'gwang Chonghwi |
| Następca | |
| Zakon | |
| Honorowy tytuł lub imię pośmiertne |
Kuksa (Narodowy Nauczyciel) |
Chinul – świeckie nazwisko Chŏng – urodził się w okręgu Tongju na zachód od stolicy Koryŏ – Kaesŏng. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Od dziecka nękany był przez poważne choroby i gdy wszelkie próby wyleczenia go konwencjonalną medycyną zawiodły, ojciec postanowił błagać Buddę. Ślubował, że jeśli syn zostanie wyleczony, odda go do klasztoru buddyjskiego. Wkrótce Chinul wyzdrowiał i gdy miał siedem lat ojciec oddał go do klasztoru. W wieku 15 lat przyjął wskazania buddyjskie i otrzymał imię Dharmy Chinul, jednak później sam siebie nazywał Moguja (Pastuch Wołu). Jego nauczycielem był mistrz sŏn z klasztoru Kulsan na górze Sagul. Ta linia przekazu Dharmy wywodziła się od chińskiego mistrza chan Yanguana Qi’ana, ucznia Mazu Daoyi. Jego stosunki z nauczycielem nie były zbyt bliskie i niektórzy przypuszczają, że w ogóle nie miał stałego nauczyciela.
Charakter skłaniał Chinula do życia w samotności i w odosobnieniach. Samotnie poszukiwał inspiracji studiując buddyjskie pisma i kroczył drogą sŏn. Postęp Chinula w buddyjskiej praktyce oparty był więc na użyciu pisemnych nauk do doskonalenia formalnej praktyki sŏn.
Po 9 latach praktyki w Kulsan sa, Chinul udał się w 1182 r. do klasztoru Poje (zwanego także Yŏnbok sa) w Kaesŏng na egzaminy sanghi sŏn. Przeszedł przez wszystkie testy, jednak światowa atmosfera stolicy spowodowała, że zrezygnował ze wspinania się w hierarchii kościelnej i powrócił do pozycji zwykłego mnicha. Razem z kilkoma podobnymi mu mnichami postanowił założyć w przyszłości religijne towarzystwo (kor. kyŏlsa), poświęcone rozwijaniu samādhi i prajñi (정혜사 chŏnghyesa). Po okresie wędrówek po Korei zatrzymał się w klasztorze Ch'ŏngwon w Ch’angp’yŏng (płd.-zach. Korea) i tu przeżył swoje pierwsze (z trzech) przebudzenie. Stało się to podczas czytania Sutry Szóstego Patriarchy, przy zdaniu:
To doświadczenie było jego prawdziwą inicjacją do buddyzmu.
W 1185 r. Chinul znów wyruszył w pielgrzymkę i jesienią przybył do klasztoru Pomun na górze Haga (płd.-wsch. Korea). Przebywał w nim trzy lata i w czasie praktyki używał konganu Umysł jest Buddą. Studiował także pilnie dzieło Li Tongxuana Komentarz do Sutry Huayan.
Podczas czytania fragmentu Sutry Huayan
osiągnął swoje drugie przebudzenie. Już wtedy nurtowany był przez rozbicie buddyzmu na sŏn i szkoły scholastyczne i przekonany – na podstawie własnego doświadczenia – że wszelkie rozbieżności mogą być pogodzone. W 1188 r. doszło do spotkania z częścią sygnatariuszy umowy o założeniu Wspólnoty Samādhi i Prajñi. W. 1190 r. odbyło się ich wspólne odosobnienie w klasztorze Kŏjo. W tym samym klasztorze powstało jego pierwsze główne dzieło Zachęta do praktyki: założenie Wspólnoty Samādhi i Prajñi. W klasztorze tym Chinul przebywał osiem lat.
W 1197 r. Chinul odszedł z Kŏjo sa i udał się do maleńkiej świątyni Sangmuju. Przeprowadził w niej kolejne odosobnienie, podczas którego zaszło wiele cudownych wydarzeń, a Chinul osiągnął swoje trzecie i ostateczne oświecenie podczas czytania Dahui yulu.
Chinul był pod wielkim wpływem chińskiego mistrza chan Dahui Zonggao (1089–1163), którego metodę huatou wprowadził do swego sposobu prowadzenia praktyki sŏn.
Te trzy główne duchowe doświadczenia Chinula pokierowały jego późniejszą systematyzacją doktryny buddyjskiej i próbą jej zsynkretyzowania. Jednocześnie stały się one w jego pracach trzema głównymi sposobami buddyjskiej praktyki: równoczesny rozwój samādhi i prajñi, wiary i zrozumienia całkowitych i nagłych nauk oraz skrótowa metoda hwadu (chiń. huatou). Dochodziło do tego jeszcze śpiewanie Sutry Diamentowej tak preferowanej przez Huinenga. Tymi ekumenicznymi działaniami ustalił typ praktyki sŏn w koreańskich klasztorach szkoły chogye. Po trzech latach w Sangmuju am Chinul opuścił świątynię i w 1200 r. przybył do klasztoru Kilsang, który stał się miejscem pobytu Wspólnoty Samādhi i Prajñi. Na okazję zakończenia prac budowlanych w Kilsang sa przygotował Upomnienia dla początkujących uczniów, które porównywalne były z Baizhang qing-gui i pomogły ustalić reguły koreańskiego sŏnu oraz zaakceptowane zostały jako wzorzec prowadzenia się dla wszystkich klasztorów sŏn.
W Kilsang sa Chinul przebywał do końca swego życia, chociaż udawał się często do kilku pustelni, które wybudował w okolicznych górach. W 1207 r. ukończył swą kolejną pracę Wybór z komentarzy do Avatamsaka sūtra.
W 1209 r. ukończył Wybór ze zbiorów Dharmy i ksiąg specjalnych praktyk.
Jak to bywa u mistrzów zen, Chinul dokładnie znał datę swej śmierci na miesiąc wcześniej.
Król Hŭijong nadał mu pośmiertny tytuł Narodowego Mistrza Puril Pojo (Słońce Buddy Świecące Powszechnie), a stupę, w której umieszczono relikwie po kremacji mistrza, nazwał Kamno t’ap (Stupą Słodkiej Rosy).
Chinul był tak wpływowym mistrzem, że w jego linii przekazu Dharmy było 16 patriarchów koreańskiego sŏnu.
Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń mistrzów od 1 Patriarchy indyjskiego Mahakaśjapy.
Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od 28/1 Bodhidharmy, 28 Patriarchy Indii i 1 Patriarchy Chin.
Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w danym kraju.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
