Loading AI tools
papież przełomu XVIII i XIX wieku Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pius VII (łac. Pius VII, właśc. Gregorio Luigi Barnaba Chiaramonti OSB; ur. 14 sierpnia 1742 w Cesenie, zm. 20 sierpnia 1823 w Rzymie[1]) – włoski duchowny katolicki, 251. papież w okresie od 14 marca 1800 do 20 sierpnia 1823[1], sługa Boży Kościoła katolickiego[2].
| Gregorio Barnaba Luigi Chiaramonti | ||
| Sługa Boży Papież Biskup Rzymu | ||
 Pius VII (1805) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 sierpnia 1742 | |
| Data i miejsce śmierci |
20 sierpnia 1823 | |
| Miejsce pochówku | ||
| Papież | ||
| Okres sprawowania |
1800–1823 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Nominacja biskupia |
1782 | |
| Sakra biskupia |
21 grudnia 1782 | |
| Kreacja kardynalska |
1785 | |
| Pontyfikat |
14 marca 1800 | |
 | ||
| Data konsekracji |
21 grudnia 1782 | ||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||||||||||||||||||
| Współkonsekratorzy |
Giuseppe Maria Contesini | ||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||
Pochodził z rodziny szlacheckiej. Był synem hrabiego Scipiona i markizy Giovanny Ghini[2]. Jego matka owdowiawszy została karmelitanką. Dwóch braci było jezuitami, a dalszych dwóch kapucynami. Początkowo Barnaba uczył się w kolegium w Rawennie, a następnie w opactwie benedyktyńskim St. Maria del Monte koło Ceseny, do którego wstąpił 10 października 1756 jako brat Gregorio[2]. Profesję zakonną złożył 20 sierpnia 1758[2]. Studiował teologię i kanonistykę w klasztorach w Padwie, po czym nauczał filozofii i teologii w Kolegium świętego Jana w Parmie, później także w kolegiach św. Pawła i św. Anzelma w Rzymie (tu ponadto wykładał prawo kanoniczne)[2]. 21 września 1765 przyjął święcenia kapłańskie[2]. 16 grudnia 1782 został wybrany biskupem Tivoli, a sakrę przyjął pięć dni później[2]. 14 lutego 1785 został mianowany kardynałem prezbiterem i przeniesiony do diecezji Imola[2]. Pracował także w kilku Kongregacjach: ds. Rytów, Rozkrzewiania Wiary, ds. Biskupów i Zakonników i w Świętym Oficjum[2].
Po śmierci Piusa VI, dziekan Świętego Kolegium kardynał Giovanni Francesco Albani zwołał konklawe w Wenecji[3]. Elekcja odbywała się w klasztorze benedyktyńskim San Giorgio, na terytorium pod austriackim panowaniem[1]. Po czternastu tygodniach obrad, kardynał Chiaramonti został wybrany jako kandydat kompromisowy[3].
Istniejąca sytuacja polityczna pozwoliła mu na powrót do Rzymu, gdzie dotarł 3 lipca 1800[1]. Nakłonił wówczas armie neapolitańskie i austriackie do odwrotu i zwrócenia zajętych terytoriów[3]. Mianował kardynała Ercole Consalviego sekretarzem stanu i z jego pomocą przywrócił administrację w Państwie Kościelnym[3].
Tymczasem we Francji, Napoleon doszedł do wniosku, że katolicyzm jest dominującą religią w jego kraju i napisał list do papieża proponując zawarcie konkordatu[1]. Został on podpisany 15[1] lub 16[3] lipca 1801, na którym ustalono, że liczba biskupstw będzie ograniczona do 60, a arcybiskupstw do 10, wszyscy biskupi zostaną złożeni z urzędu (część przez Piusa, a część przez Napoleona) oraz nadano pierwszemu konsulowi Francji możliwość nominacji biskupich, którzy musieli składać przysięgę wierności[1]. Pozycję papieża dodatkowo osłabiło wprowadzenie tzw. Artykułów Organicznych z 6 kwietnia 1802, które dawały Napoleonowi kontrolę nad bullami papieskimi i uchwaleniami soborów i synodów[3]. Rok później podobny konkordat podpisał z Republiką Włoską, ale postępujące zeświecczenie uniemożliwiło podpisania takiego dokumentu z Niemcami[3]. Wbrew swoim doradcom, Pius udał się do Paryża na koronację Napoleona na cesarza 2 grudnia 1804, mając, jak się okazało, złudną nadzieję na złagodzenie Artykułów Organicznych i zwrot posiadłości papieskich[3]. Napoleon zaproponował nawet Piusowi pozostanie na stałe we Francji w Pałacu w Awinionie[1]. Kiedy papież odmówił, cesarz postawił kolejne zaporowe warunki, m.in. zażądał poparcia dla blokady kontynentalnej dla Anglii, jednej trzeciej miejsc w Kolegium Kardynałów dla Francuzów i dymisji dla sekretarza stanu Ercola Consalviego[3][1]. Papież ugiął się tylko w tej ostatniej kwestii (17 czerwca 1806), jednak w pozostałych pozostał nieugięty, co skutkowało zajęciem przez wojska francuskie reszty Państwa Kościelnego 17 maja[3] i otoczeniem siedziby papieża 6 września 1808[1]. 10 czerwca 1809 papież wydał bullę ekskomunikującą "rabusiów Patrymonium św. Piotra", co doprowadziło do uwięzienia papieża 5 lipca i przewiezienie do go Savony 17 sierpnia[1]. Napoleon wymusił przeniesienie się kardynałów do Paryża, gdzie 17 czerwca 1811[1] zebrał się synod, mający udzielić inwestytury kanonicznej nowo mianowanym biskupom francuskim[3]. Obrady synodu jednak nie przebiegały po myśli cesarza, ponieważ postawiono tam wniosek o uwolnienie papieża, który spotkał się z powszechną akceptacją[1]. Wobec tego, Napoleon rozwiązał sobór 11 lipca i zwołał go ponownie 5 sierpnia, jednak w obliczu identycznych okoliczności i jego rozwiązał 11 października, unieważniając także konkordat z 1801[1]. W czerwcu 1812 nakazał przewieźć chorego papieża do Fontainebleau, gdzie 25 stycznia 1813 podpisano nowy konkordat, po powrocie pokonanego cesarza z Rosji[3]. Jednak ustępstwa na jakie poszedł papież, zaczęły wzbudzać niechęć, zwłaszcza wśród kardynałów, co sprokurowało Piusa do odwołania podpisu 24 marca[1]. Kolejne porażki militarne Napoleona, skłoniły go do następnych negocjacji z papieżem, czego owocem było jego odesłanie do Savony w styczniu 1814 i całkowite uwolnienie 10 marca[3]. Papież wprawdzie musiał jeszcze raz uciec z Rzymu (22 marca 1815), podczas ucieczki cesarza z Elby i zagrożenia płynącego od szwagra Napoleona, króla Neapolu Joachima Murata, lecz ostatecznie powrócił do Rzymu 7 lipca[1].
Pięcioletnie uwięzienie i izolacja korzystnie wpłynęły na autorytet papiestwa[3]. Niemal natychmiast po uwolnieniu, 7 maja 1814 roku, Pius przywrócił na urząd sekretarza stanu kardynała Consalviego, który reprezentował interesy papieża na kongresie wiedeńskim[3]. Dzięki zdolnościom dyplomatycznym kardynała udało się zrekonstruować Państwo Kościelne i zwrócić mu wszystkie terytoria, z wyjątkiem Awinionu i Venaissin[3]. Papież odmówił jednak przyłączenia się do Świętego Przymierza ze względu na niechęć do podpisania porozumienia ze schizmatykami[3]. Ponowna organizacja Państwa Kościelnego napotkała spore trudności po wojnach napoleońskich, zwłaszcza w krajach, gdzie Kościoły państwowe koniecznie chciały zachować niezależność[1]. Dzięki pośrednictwu Consalviego papieżowi udało się jednak przywrócić organizację kościoła poprzez współpracę z kontrrewolucjonistami we Francji i Hiszpanii oraz kręgami niekatolickimi[3]. Umożliwiło to podpisanie konkordatów z Rosją w 1818 i Prusami w 1821 roku, natomiast z Francją przywrócono konkordat z roku 1801[3]. W pozostałych sprawach międzynarodowych początkowo był niechętny buntom republik południowoamerykańskich wobec Hiszpanii, w 1822 roku ogłosił jednak neutralność w tej kwestii[3]. Jeszcze w czasie kampanii napoleońskich papież w 1801 roku w tajemnicy zalegalizował Towarzystwo Jezusowe w Rosji[1]. Usiłował także ustanowić tam stałą nuncjaturę apostolską[1]. Wysłał tam posła z nadzwyczajnymi uprawnieniami, jednak działania arcybiskupa Stanisława Siestrzeńcewicza zmusiły go do opuszczenia Rosji w 1804 roku[1].
8 października 1803 roku wydał list Et sit fraternitas (I aby było przymierze) w którym określił, iż osoby, które się rozwiodły i powtórnie zawarły związek małżeński nie mogą przystępować do sakramentu pokuty i Eucharystii. Była to odpowiedź na zmiany projektowane przez Napoleona Bonaparte zmierzające do legalizacji rozwodów, które znalazły swoje odzwierciedlenie w Kodeksie Napoleona. Po roku 1815 udzielił w Rzymie azylu członkom rodziny Bonapartych[3]. W 1817 zreorganizował Kongregację Rozkrzewiania Wiary[3].
31 lipca 1814 oficjalnie cofnął kasatę zakonu jezuitów, opierając się na działających zgromadzeniach m.in. w Prusach i Rosji[3]. W czerwcu 1816 potępił protestanckie Towarzystwo Biblijne, a we wrześniu 1821 – indyferentyzm i masonerię[3].
Kreował 99 kardynałów na dziewiętnastu konsystorzach[2].
Źródło[4].
15 sierpnia 2007 roku Stolica Apostolska ogłosiła, że Benedykt XVI wyraził zgodę na wszczęcie procesu beatyfikacyjnego na szczeblu diecezjalnym, w diecezji Savona-Noli[2].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
