Ozokeryt
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ozokeryt, dawniej: wosk ziemny[1] – mieszanina stałych wielkocząsteczkowych węglowodorów, głównie n- i izoparafinowych. Nazwa została nadana przez Ernsta Friedricha Glockera w 1833 r.
Właściwości fizyczne
- barwa: żółta do czerwonobrunatnej
- temperatura topnienia: 50–100 °C
- nierozpuszczalny w wodzie, a rozpuszczalny w rozpuszczalnikach węglowodorowych
Występowanie
Występuje nad Morzem Kaspijskim, w Ameryce Północnej, w Iraku. Największe na świecie skupienie ozokerytu występuje w okolicach Borysławia na Ukrainie (Borysławsko-Drohobyckie Zagłębie Naftowe).
Zastosowanie
Do otrzymywania cerezyny[2], do produkcji syciw elektroizolacyjnych, a także smarów[3].
Zobacz też
Przypisy
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.