Oskar Hansen

Życiorys

Podsumowanie

Perspektywa

Syn Hermana Karola oraz Anny Jakolewny (z domu Zetiłow)^[1]^[2]. Ukończył wileńskie Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta, a następnie Wydział Mechaniczny w średniej Państwowej Szkole Technicznej im. Marszałka J. Piłsudskiego w Wilnie. Po wojnie studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej (dyplom w roku 1951 u Romualda Gutta). W 1948 wyjechał do Paryża gdzie studiował malarstwo u Fernanda Légera. Tam też praktykował architekturę u Pierre’a Jeannereta.

Od roku 1955 był wykładowcą, a od 1967 profesorem Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie (patrz: Zakłady Artystyczno-Badawcze). Jego dydaktyka oraz teorie, zwłaszcza teoria formy otwartej, wywarły ogromny wpływ na jego studentów, m.in. Krzysztofa Bednarskiego, Grzegorza Kowalskiego, Zbigniewa Frączkiewicza, Zofię Kulik, Elżbietę Cieślar, Emila Cieślara, Wiktora Gutta i innych. W 1957 wystawa indywidualna. Uczestnik Sympozjum Plastycznego Wrocław ’70^[3]. W 2005 wystawa retrospektywna „Ku formie otwartej”, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki (Warszawa).

Był twórcą teorii formy otwartej. Opracował urbanistyczną koncepcję rozwoju miast przyszłości („Linearny System Ciągły” (LSC) i „Forma Ciągła”)^[4]^[5]. Teorie Hansena znajdują zastosowanie w BAS (Bergen School of Architecture) w Bergen w Norwegii założonej w 1983 przez jego ucznia Sveina Hatløya.

Był mężem architektki Zofii Garlińskiej-Hansen, z którą poznał się podczas studiów na Wydziale Architektury. Wiele projektów stworzyli wspólnie. Ojciec Alvara Hansena^[6].

Został pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 53-1-51)^[7].

Realizacje i projekty

niezrealizowany projekt przebudowy kina Świat w Warszawie (1950);
niezrealizowany projekt ratusza dla Warszawy (1952);
dachy pawilonu polskiego w Izmirze (z Lechem Tomaszewskim), (1955);
mieszkanie w Warszawie (1955);
projekt rozbudowy Zachęty (oraz Lech Tomaszewski, Stanisław Zamecznik), (1958);
niezrealizowany pomnik obozu koncentracyjnego w Auschwitz (1958);
pawilon na międzynarodową wystawę w São Paulo (1959);
aranżacja przestrzenna z giętych płyt na II Wystawie Sztuki Nowoczesnej w warszawskiej „Zachęcie” (1958);
osiedle im. Słowackiego w Lublinie (LSM) (projekt 1960–1963, realizacja 1964–1966);
osiedle Przyczółek Grochowski w Warszawie (LSC) (oraz Zofia Garlińska-Hansen) (projekt 1963);
zachodnia część osiedla Torwar (1964–1968)^[8]
dwa budynki przy ulicy Sanockiej na osiedlu Rakowiec WSM w Warszawie (wraz z Zofią Garlińską-Hansen) (1964)^[2];
niezrealizowany projekt muzeum sztuki współczesnej dla Skopje (1966);
własny dom w Szuminie (1968);
pomnik na grobie Władysława Skoczylasa;
pomnik na terenie byłego obozu Dulag 121 w Pruszkowie (1990).

Publikacje

Jego dwie książki zawierające obserwacje, koncepcje i teorie zostały wydane pośmiertnie w niewielkim nakładzie jako katalogi towarzyszące retrospektywnej wystawie w Narodowej Galerii Sztuki Zachęta w Warszawie. Od czasu wystawy nie było wznowień.