Remove ads
polski historyk i polityk Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mirosław Krajewski (ur. 13 października 1946 w Nowinach[1]) – polski polityk, nauczyciel akademicki, historyk, politolog, wydawca, działacz samorządowy, profesor nauk humanistycznych, profesor zwyczajny Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, poseł na Sejm IV i V kadencji.
Data i miejsce urodzenia |
13 października 1946 |
---|---|
Profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: międzynarodowe stosunki gospodarcze, systemy polityczne, dzieje wychowania, metodologia badań naukowych | |
Alma Mater | |
Doktorat | |
Habilitacja | |
Profesura |
16 października 2001 |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | |
Odznaczenia | |
Strona internetowa |
Absolwent Państwowego Liceum Pedagogicznego nr 10 im. Waleriana Łukasińskiego w Wymyślinie (1965)[2]. W 1973 ukończył studia na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika, w 1986 otrzymał stopień doktora na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1995 habilitował się na UMK. W 2001 otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych[3][4], specjalizuje się m.in. w europeistyce, historii Polski XIX i XX wieku, historii państwa i prawa, paremiografii.
Pracował także jako dyrektor szkoły w Radzynku (1982–1995), gdzie przyczynił się do zbudowania nowego obiektu szkolnego oraz domu nauczyciela. Następnie był inspektorem oświaty w Brzuzem (1989–1990), potem kuratorem oświaty w województwie włocławskim (1995–1996)[5]. W latach 1996–2002 pełnił funkcję rektora Wyższej Szkoły Humanistyczno-Ekonomicznej we Włocławku. Współtworzył tę uczelnię z sześcioma kierunkami studiów (w tym dwoma na poziomie magisterskim) i ponad 6 tysiącami studentów. Działał na rzecz zorganizowania jej bazy materialnej uczelni (Auditorium Maximum, Collegium Novum) i struktury organizacyjnej. Inicjator m.in. utworzenia gazety uczelnianej „Vladislavia” (1997), dwóch serii naukowych („Zeszyty Naukowe WSHE”, „Debiuty Naukowe WSHE”) i chóru akademickiego „Arioso”. Na potrzeby biblioteki naukowej przekazał kilkaset książek[6][7]. Od lipca do grudnia 2008 był prorektorem tej uczelni. Od 2003 do 2006 wykładał w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego. W 1995 został wykładowcą w Szkole Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku, a w 2005 profesorem zwyczajnym w Instytucie Historii i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy[8].
W latach 1965–1995 należał do ZHP (będąc komendantem hufca, członkiem włocławskiej chorągwi i rady naczelnej), od 1977 do 1982 był prezesem zarządu oddziału ZNP. Później wszedł w skład Komitetu „Polska w XXI wieku” przy prezydium PAN (w okresie 1999–2002). W 1995 został przewodniczącym zarządu rejonowego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci we Włocławku, a w 1979 członkiem Towarzystwa Naukowego Płockiego. W TNP w latach 2000–2009 prowadził seminarium doktoranckie, w tym czasie jedenaście osób uzyskało stopień doktora na różnych uczelniach krajowych[9][10]. W latach 1979–2006 należał do Włocławskiego Towarzystwa Naukowego. W 1985 zorganizował dobrzyński oddział tego towarzystwa w Rypinie. W ramach działalności w tym oddziale w latach 1989–2006 zredagował dziesięć tomów naukowego periodyku „Ziemia Dobrzyńska. Zeszyty Historyczne Dobrzyńskiego Oddziału WTN”[11]. Od 2008 przygotował corocznie wydawane tomy punktowanego przez MNiSW naukowego periodyku „Rocznik Dobrzyński”[12][13], liczącego łącznie ponad 5 tys. stron. Należy do Towarzystwa Historii Edukacji, Towarzystwa Nauczycieli Szkół Polskich, Stowarzyszenia Parlamentarzystów Polskich, Akademickiego Klubu Obywatelskiego im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego w Poznaniu[14] oraz Toruńskiego Towarzystwa Naukowego. W 2007 zainicjował powołanie i został prezesem Dobrzyńskiego Towarzystwa Naukowego, organizacji pozarządowej zrzeszającej ponad 100 członków[15][16]. Nawiązał współpracę ze Wspólnotą Francusko-Polską w Lotaryngii.
W 1994 założył w Rypinie Dom Wydawniczy „Verbum”, który w latach 1994–2001 wydawał kwartalnik „Ziemia Dobrzyńska. Gazeta dla Wszystkich”. W 2007 wydawnictwo przemianowane zostało na Wszechnicę Edukacyjną i Wydawniczą Verbum. Wydawnictwo w ciągu tego okresu wydało ponad 200 tytułów książek naukowych, podręczników akademickich, pamiętników oraz tomików poezji i opowiadań, m.in. w 2011 rozpoczęło serię wydawniczą pt. Biblioteka Dobrzyńska. W jej ramach wznowiono Kirgiz. Powieść Gustawa Zielińskiego z 1842, powieść Przekleństwo matki Franciszka Dmochowskiego z 1858, nowelę Powieści Sawy. W Oborach Marii Konopnickiej z 1916 oraz Morituri te salutant ave Patria, reportaż z czasu wojny polski-bolszewickiej z 1920 autorstwa Janiny Gawin-Waśniewskiej[17]. Mirosław Krajewski przygotował też liczący blisko 600 stron Almanach poezji Dobrej Ziemi wraz z wypisami z prozy dobrzyńskiej oraz Deo et Matris. Almanach religijnej poezji ziemi dobrzyńskiej[18].
W 2019 został powołany w skład Rady Programowej Narodowego Instytutu Kultury i Dziedzictwa Wsi[19]. W 2021 został prezydentem honorowym Polskiego Czarnego Krzyża[20] oraz honorowym członkiem Dobrzyńskiego Towarzystwa Naukowego[21].
W latach 1987–1998 zasiadał w radzie gminy Brzuze. Od 1998 do 2002 był radnym sejmiku kujawsko-pomorskiego, pełnił w nim przez rok funkcję wiceprzewodniczącego. W latach 2002–2004 sprawował urząd pierwszego zastępcy prezydenta Włocławka ds. promocji i rozwoju.
W wyborach parlamentarnych w 2001 kandydował do Sejmu z listy SLD-UP (z rekomendacji SLD)[22]. Mandat posła IV kadencji objął 13 października 2004 w miejsce Ryszarda Chodynickiego. W 2005 przeszedł do Samoobrony RP, z listy której w tym samym roku po raz drugi został wybrany posłem w okręgu toruńskim liczbą 11 333 głosów. W kwietniu 2006 powołano go jako reprezentanta Sejmu w skład Krajowej Rady Sądownictwa[23][24], w której zasiadał do 2008. W Sejmie V kadencji przewodniczył Podkomisji stałej do spraw Nauki i Szkolnictwa Wyższego, był m.in. zastępcą przewodniczącego Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży, członkiem Komisji ds. Unii Europejskiej i wiceprzewodniczącym Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia przedstawionych przez Prezydenta RP projektów ustaw o zmianie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego. Nadto pracował m.in. w Komisji Nadzwyczajnej do spraw zmian w kodyfikacjach[25]. W 2006 wszedł w skład prezydium Samoobrony RP.
Od lipca 2007 do końca kadencji w listopadzie tegoż roku był członkiem klubu parlamentarnego PSL[26]. Nie ubiegał się o reelekcję w przedterminowych wyborach parlamentarnych w tym samym roku[27]. W wyborach samorządowych w 2010 bez powodzenia kandydował na radnego rady miasta Rypina z listy lokalnego komitetu wyborczego wyborców[28]. W 2016 został członkiem Prawa i Sprawiedliwości[15]. W wyborach samorządowych w 2018 bezskutecznie startował z jego listy do sejmiku kujawsko-pomorskiego[29].
Jest autorem i redaktorem 150 druków zwartych, kilkuset artykułów naukowych, rozpraw, recenzji i wypowiedzi. Pełnił funkcję redaktora naukowego dziejów Rypina: „Rypin. Szkice z dziejów miasta” (1994) i drugiego tomu „Dziejów Płocka (1793–1945)” (2006), jedenastu tomów „Zeszytów Naukowych WSHE” (1997–2003), dziesięciu tomów „Ziemi Dobrzyńskiej” (1989–2006), trzech tomów „Debiutów Naukowych WSHE” (1998–2002) i czternastu tomów „Rocznika Dobrzyńskiego” (2008–2021)[13][8]. W statystyce bibliometrycznej publikacji pracowników Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy za 2018 zajął czołowe miejsce, z liczbą punktów 1128[30]. W ramach badań naukowych nad historią ziemi dobrzyńskiej zweryfikował i ustalił m.in. wykaz 1071 uczestników manifestacji patriotycznych z lat 1861–1863 oraz powstania styczniowego z lat 1863–1864 na tym terenie, powiększając wykaz o ponad 500 osób w stosunku do zestawienia przedwojennego[31][32]. Naukowo zajmował się przebiegiem powstań, a także przebiegiem drugiej wojny światowej na ziemi dobrzyńskiej[33][34][35]. Przeprowadził również badania nad herbem tej ziemi[36]. Znaczna część jego pracy badawczej dotyczy sanktuariów maryjnych w kościołach zakonnych (karmelitów i bernardynów) na ziemi dobrzyńskiej oraz w Pilźnie[37][38]. W ramach uprawianej leksykografii przygotował i wydał drukiem m.in. Leksykon powszechnych dziejów edukacji z przewodnikiem bibliograficznym (2010) oraz Leksykon prawa oświatowego (2018). Autor prac naukowych i popularyzatorskich z dziedziny paremiografii, m.in. Aforyzmy, cytaty i myśli o edukacji i twórczości (2003), Aurea dicta (złote słowa) dla ludzi władzy i polityki (2004), Europa potrzebuje odkupienia. Jan Paweł II o Europie (2005), Universitas w nauczaniu Jana Pawła II (2011), Zatroskany o Polskę. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej prof. Lech Kaczyński o Polsce i świecie (wybór myśli z wystąpień, listów i wywiadów) (2015), Myśli dla siebie (2017). W zakresie biografistyki w latach 1992–2014 przygotował i wydał trzy wersje słowników biograficznych ziemi dobrzyńskiej: Słownik biograficzny ziemi dobrzyńskiej do 1945 r. (1992), Dobrzyński słownik biograficzny. Ludzie europejskiego regionu (2002), a także dwutomowy Nowy słownik biograficzny ziemi dobrzyńskiej (2014), obejmujący ponad trzy tysiące biogramów[39]. Jest autorem m.in. biografii profesora Jerzego Pietrkiewicza (Koryfeusz Dobrej Ziemi – 2007) oraz pułkownik Marii Sobocińskiej (Dama Niezłomna. Maria Sobocińska (1920–2012). Biografia wpisana w okupacyjne dzieje Skępego – 2012)[8].
Jest promotorem dziesięciu doktoratów z zakresu nauk humanistycznych i społecznych na różnych uczelniach krajowych (Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie i Uniwersytet Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy) oraz kilkuset prac magisterskich i licencjackich (UMK, UWM, UKW, WSHE, Szkoła Wyższa im. Pawła Włodkowica)[40][41]. Był m.in. promotorem doktoratu Marka Wojtkowskiego[41].
Według Piotra Głuchowskiego i Marcina Kowalskiego, dziennikarzy „Gazety Wyborczej”, miał rzekomo popełnić plagiat w swojej pracy habilitacyjnej Powstanie Styczniowe między Skrwą a Drwęcą z 1994, wykorzystując zgromadzone przed wojną wyniki badań księdza Czesława Lissowskiego. Według nich Mirosław Krajewski odwołał się w tej pozycji do tych samych źródeł co Czesław Lissowski, mimo że część z nich uległa zniszczeniu w czasie wojny. Jego praca habilitacyjna została poddana dodatkowej ocenie komisji złożonej z historyków z UMK, którzy w styczniu 2008 orzekli, że nie może być ona uznana za pracę samodzielną. W 2008 m.in. na łamach prasy zainteresowany zamieścił sprostowania, powołując się przy tym na ekspertyzy z zakresu prawa autorskiego[42]. Rada Wydziału Nauk Historycznych UMK w Toruniu uchwałą z 16 czerwca 2009 odmówiła wszczęcia postępowania w przedmiocie nadania mu stopnia doktora habilitowanego (przyjmując wniosek komisji rady wydziału, która nie wskazała, by praca ta nosiła znamiona plagiatu)[43]. 21 grudnia 2009 prezydium Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów uchyliło swoją uchwałę z 26 czerwca 1995 zatwierdzającą nadanie Mirosławowi Krajewskiemu stopnia naukowego doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dyscyplinie historia[44]. Skargi Mirosława Krajewskiego na tę decyzję nie uwzględnił Wojewódzki Sąd Administracyjny, jednak orzeczenie WSA zostało uchylone i skierowane do ponownego rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny w maju 2011[45][46]. We wrześniu 2011, ponownie rozpoznający skargę Mirosława Krajewskiego na decyzję o uchyleniu mu habilitacji, WSA unieważnił zaskarżoną przez niego decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów[47]. 15 grudnia 2020 r. Rada Dyscypliny Historia Uniwersytetu Mikołaja Kopernika odmówiła Mirosławowi Krajewskiemu nadania stopnia doktora habilitowanego[48] po zapoznaniu się z trzema ponownymi recenzjami jego dorobku naukowego. Członkowie komisji ocenili dorobek naukowy jako mało wartościowy i zawierający prace o charakterze autoplagiatu. Od ww. odmowy Mirosław Krajewski odwołał się do Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów[49]. Rada Doskonałości Naukowej, która przejęła kompetencje CK ds. SiTN, dostrzegła błędy proceduralne w postępowaniu. W związku z tym Rada Dyscypliny Historia UMK uchyliła uchwałę z 1995 r. nadającą Mirosławowi Krajewskiemu stopień doktora habilitowanego i jednocześnie odmówiła mu nadania tego stopnia po ponownej ocenie jego dorobku naukowego[50]. Jednak Rada Doskonałości Naukowej w Warszawie decyzją z 23 czerwca 2023 r. (BCK-I-O=00055-2023) stwierdziła nieważność ww. uchwały RDH UMK z dn. 14 czerwca 2022 r. o uchyleniu uchwały RWNH UMK z 13 lutego 1995 r. o nadaniu stopnia dra oraz odmowie nadania stopnia prof. dr. hab. M. Krajewskiemu stopnia doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dyscyplinie historia[51].
W 1999 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[52].
Został odznaczony i wyróżniony również m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1989), Złotym (1988) i Srebrnym (1982) Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP” (1979), Złotą Odznaką ZNP (1980), Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” (1995), medalem z okazji 650. rocznicy nadania praw miejskich dla Lipna (1999), Odznaką Honorową „za Zasługi dla Województwa Kujawsko-Pomorskiego” (2002), Medalem Akademii Bydgoskiej im. Kazimierza Wielkiego za szczególne zasługi dla Akademii (2005), Medalem Pawła Włodkowica (2005), Złotą Odznaką Zasłużonego Działacza Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (2006), Medalem im. dr. Henryka Jordana (2012), Odznaczeniem „Za zasługi dla Polskiego Czarnego Krzyża” (2021)[20], Nagrodami Ministra Edukacji Narodowej (1995, 1996), Nagrodą I stopnia Rektora Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego (2005), Nagrodami Rektora Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego (2012, 2017), certyfikatem dobroczynności Fundacji Dzieciom „Zdążyć z Pomocą” (2003, 2005), Nagrodą im. ks. Wincentego Borkowskiego (2015). Był pierwszym laureatem Nagrody im. Adama Adamandego Kochańskiego (1995). Został uhonorowany tytułami: „Zasłużony dla Miasta Rypina” (1995), „Zasłużony dla Skępego” (1997), „Zasłużony dla Gminy Radomin” (2013), „Za Zasługi dla powiatu golubsko-dobrzyńskiego” (2014). Został także pierwszym honorowym członkiem Stowarzyszenia Gmin Ziemi Dobrzyńskiej (2002)[53].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.