Loading AI tools
włoski kierowca rajdowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Massimo Biasion (ur. 7 stycznia 1958 w Bassano del Grappa) – włoski kierowca rajdowy. W swojej karierze był członkiem takich zespołów jak: Lancia i Ford. Przez całą karierę jeździł z pilotem Tizianem Siviero. Nosi pseudonim „Miki”.
_(cropped).jpg) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 stycznia 1958 |
| Sezon 1980–1994 | |
| Seria | |
| Zespół | |
| Sukcesy | |
| |
| Strona internetowa | |
Swoją karierę rajdową Biasion rozpoczął 1979 roku, a jego pierwszym samochodem był Opel Kadett GTE. W październiku 1980 roku zadebiutował w Rajdowych Mistrzostwach Świata jadąc samochodem Opel Ascona. Z debiutanckiego Rajdu San Remo wycofał się z powodu awarii dyferencjału. W 1983 roku został mistrzem Europy. W maju 1984 roku podczas Rajdu Korsyki po raz pierwszy w karierze stanął na podium w rajdzie mistrzostw świata, gdy zajął 2. miejsce. Swój pierwszy rajd w mistrzostwach świata wygrał w sierpniu 1986. Był to Rajd Argentyny 1986. W 1988 roku wywalczył swój pierwszy tytuł mistrza świata. Po swoje drugie mistrzostwo sięgnął w 1989 roku. Wcześniej w 1987 roku wywalczył wicemistrzostwo świata.
W swojej karierze Biasion wygrał łącznie 17 rajdów w mistrzostwach świata. 40 razy w swojej karierze stawał na podium w rajdach mistrzostw świata. Zdobył w nich 768 punktów. Wygrał 373 odcinki specjalne[1].
Biasion urodził się w mieście Bassano del Grappa[2]. Swoją karierę sportową rozpoczął w 1974 od startów w zawodach motocrossowych. Startując w motocrossie wywalczył mistrzostwo Triveneto, a w 1976 roku wicemistrzostwo Włoch Kadetów[3]. W 1979 roku jako 21-latek zaczął startować w rajdach samochodem Opel Kadett GTE wraz ze swoim przyjacielem Tizianem Siviero, który został jego pilotem[2]. Zadebiutował w Rajdzie Modeny, w którym zajął 38. miejsce[4].
W 1980 roku Biasion startował samochodem Opel Ascona SR w mistrzostwach Włoch i wywalczył nim mistrzostwo Grupy A[3]. Wystartował także w trzech rajdach o mistrzostwo Europy, Rajdzie Targa Florio (zajął w nim 5. miejsce), Rajdzie Elby (4. miejsce) i Rajdzie San Marino (9. miejsce)[5]. W październiku zadebiutował w Mistrzostwach Świata. Pojechał wówczas w Rajdzie San Remo, jednak wycofał się z niego na 8. odcinku specjalnym z powodu awarii dyferencjału[6].
W 1981 roku Biasion za kierownicą Opla Ascony 400 brał udział w rajdach o mistrzostwo Włoch i mistrzostwo Europy. Zajął między innymi 4. miejsca w Rajdzie 4 Regioni i Rajd San Marino[5]. W październiku po raz drugi w swojej karierze pojechał w Rajdzie San Remo, w mistrzostwach świata. Zajął w nim 6. miejsce i zdobył tym samym swoje pierwsze 6 punktów w mistrzostwach świata w karierze[7].
W 1982 roku Biasion wywalczył mistrzostwo Włoch grupy 4[3]. W czterech rajdach mistrzostw Europy stanął na podium. Był trzeci w Rajdzie Targa Florio i Rajdzie 4 Regioni, pierwszy w Rajdzie Internazionale della Lana oraz drugi w Rajdzie San Marino[5]. W październiku pojechał w Rajdzie San Remo. Zajął w nim 8. pozycję[8].
W 1983 roku Biasion został członkiem zespołu Jolly Club i w tamtym roku rozpoczął starty samochodem Lancia 037[9]. Sezon 1983 rozpoczął od zwycięstwa w mistrzostwach Europy w Rajdzie Costa Brava[10]. Następnie zwyciężył w innych rajdach mistrzostw, Rajdzie Sol[11], Rajdzie Costa Smeralda[12] i Rajdzie 4 Regioni[13]. Natomiast w Rajdzie Internazionale della Lana był drugi[14]. W kolejnych rajdach mistrzostw Europy takich jak Rajd Ypres, Rajd Madery i Rajdzie San Marino także zwyciężał[5]. Trzecim miejscem w Rajdzie Aosty przypieczętował zdobycie tytułu rajdowego mistrza Europy[15]. W 1983 roku wywalczył także mistrzostwo Włoch[16]. W październiku 1983 wziął udział w rajdzie mistrzostw świata, Rajdzie San Remo. Zajął w nim 5. pozycję w klasyfikacji generalnej[17].
W 1984 roku Biasion startował już tylko w mistrzostwach świata[5]. W styczniowym Rajdzie Monte Carlo zajął 6. pozycję[18]. W marcu wystartował w Rajdzie Portugalii. Był w nim czwarty, a do trzeciego Attilia Bettegi stracił 1:01 minuty[19]. W maju Biasion po raz pierwszy w karierze stanął na podium w mistrzostwach świata[1]. W Rajdzie Korsyki był drugi, a do zwycięzcy Markku Aléna stracił 4:15 minuty[20]. Majowego Rajdu Grecji nie ukończył na skutek awarii drążka kierowniczego[21]. W swoim piątym i ostatnim starcie sezonu 1984, Rajdzie San Remo, Biasion był trzeci za Arim Vatanenem i Attiliem Bettegą[22]. W sezonie 1984 zajął 6. miejsce w klasyfikacji generalnej. Zdobył 43 punkty[23].
Sezon 1985 Biasion rozpoczął od startu w Rajdu Monte Carlo. Zajął w nim 9. pozycję[24]. W lutym wystartował w Rajdzie Costa Brava w ramach mistrzostw Europy. Wygrał go z przewagą 2:31 minuty nad partnerem z zespołu Jolly Club, rodakiem Dariem Cerrato[25]. W marcu wziął udział w Rajdzie Portugalii w mistrzostwach świata. Dojechał w nim na 2. pozycji i przegrał jedynie z Finem Timo Salonenem[26]. W drugiej połowie marca wygrał drugi rajd w mistrzostwach Europy w sezonie, Rajd Costa Blanca[27]. W maju Biasion nie ukończył Rajdu Korsyki[28], a następnie zajął 2. pozycję w Rajdzie Elby w mistrzostwach Europy, w którym przegrał o 30 sekund z Dariem Cerrato[29]. W sierpniu Biasion odniósł trzecie zwycięstwo w mistrzostwach Europy. Wygrał Rajd Chalkidiki[30]. W 1985 roku wystartował jeszcze w Rajdzie San Remo, w mistrzostwach świata. Był w nim szósty[31]. W sezonie 1985 zajął 12. miejsce w mistrzostwach świata i 6. miejsce w mistrzostwach Europy[5].
W 1986 roku Biasion został członkiem fabrycznego zespołu Lancii. W sezonie 1986 wraz z pilotem Tizianem Siviero startowali samochodem Lancia Delta S4[3]. Swój debiut w zespole Lancii zaliczył w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go jednak na skutek wypadku na drodze dojazdowej do jednego z odcinków specjalnych[32]. Kolejnych trzech rajdów Biasion również nie ukończył. Wycofał się z Rajdu Portugalii, a z Rajdu Safari wyeliminowała go awaria silnika[5]. W majowym Rajdzie Korsyki partner Biasiona z zespołu Lancii, Henri Toivonen, miał wypadek i zginął wraz z pilotem Sergiem Cresto. Kierownictwo zespołu Lancii postanowiło więc wycofać swoich pozostałych kierowców z rajdu, Biasiona i Markku Aléna[33]. Swoje pierwsze punkty w sezonie 1986 Biasion zdobył czerwcowym Rajdzie Grecji. Zajął w nim 2. miejsce przegrywając o 1:37 minuty z Juhą Kankkunenem[34]. W lipcu ponownie stanął na podium. Zajął 3. miejsce w Rajdzie Nowej Zelandii za Kankkunenem i Alénem[35]. Biasion wystartował również w sierpniowym Rajdzie Argentyny i wygrał go odnosząc pierwsze zwycięstwo w karierze w mistrzostwach świata. Na mecie rajdu wyprzedził o 24 sekundy partnera z zespołu Lancii, Markku Aléna i o 4:16 minuty Szweda Stiga Blomqvista[36]. W październiku Biasion zajął 3. pozycję w Rajdzie San Remo za Alénem i Dariem Cerrato. W rajdzie tym doszło jednak do skandalu. Stewardzi zdyskwalifikowali zespół Peugeota z powodu nieprzepisowych błotników[37]. Jednak 11 dni po zakończeniu Rajdu Olympus, ostatniego w sezonie, FISA podjęła decyzję o anulowaniu wyników Rajdu San Remo, który został uznany za nieodbyty[38]. W sezonie 1986 Biasion zdobył 47 punktów i zajął 5. miejsce w klasyfikacji generalnej[39].
Po zakończeniu sezonu 1986 FISA wydała zakaz startów autami grupy B, który wszedł w życie z początkiem 1987 roku[40], w związku z tym zespół Lancii przedstawił nowy A-grupowy model na sezon 1987, Lancię Deltę HF 4WD[41]. Nowy sezon Biasion rozpoczął od startu w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Wygrał go z przewagą 59 sekund nad nowym partnerem z zespołu Lancii, Juhą Kankkunenem i 4:10 minuty nad trzecim w klasyfikacji Walterem Röhrlem[42]. Następnie w marcu 1987 Biasion pojechał w Rajdzie Portugalii. Zajął w nim 8. miejsce[43]. W maju Biasion po raz drugi w sezonie stanął na podium. W Rajdzie Korsyki był trzeci za dwoma francuskimi kierowcami, Bernardem Béguinem i Yves’em Loubetem[44]. W odbywającym się na przełomie maja i czerwca, Rajdzie Grecji, zajął 7. lokatę[45]. W drugiej połowie czerwca wystartował w amerykańskim Rajdzie Olympus. W tych zawodach na podium stanęło trzech kierowców zespołu Lancii: Juha Kankkunen na pierwszym, Biasion na drugim, a Alén na trzecim miejscu[46]. W sierpniowym Rajdzie Argentyny Biasion zwyciężył po raz trzeci w swojej karierze. Na mecie tego rajdu osiągnął przewagę 1:01 minuty nad drugim Jorgem Recaldem i 26:44 minuty nad trzecim Erwinem Weberem[47]. Ostatnim rajdem sezonu 1987, w którym Biasion wziął udział, był Rajd San Remo. Włoski kierowca wygrał go, a na podium stanął obok dwóch Francuzów, Bruna Saby’ego i Jeana Ragnottiego[48]. Dzięki zwycięstwom w Argentynie i San Remo Biasion był liderem mistrzostw świata, jednak w ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii nie wziął udziału. Rajd ten wygrał Kankkunen i został mistrzem świata. Biasion ostatecznie wywalczył wicemistrzostwo, ze stratą 6 punktów do Fina[49].
Sezon 1988 Biasion rozpoczął od startu w Rajdzie Monte Carlo. Nie ukończył go jednak na skutek uszkodzenia miski olejowej na 3. odcinku specjalnym[50]. W marcu, w Rajdzie Portugalii, wystartował nowym modelem Lancii, Lancią Deltą Integrale. Wygrał ten rajd z przewagą 8:46 minuty nad drugim Alexem Fiorio i 9:22 minuty nad trzecim Yves’em Loubetem[51]. W kwietniu Biasion ponownie zwyciężył. Na mecie Rajdu Safari osiągnął przewagę 12:53 minuty nad drugim Mikiem Kirklandem i 47:22 minuty nad Perem Eklundem[52]. Na przełomie maja i czerwca Biasion wygrał swój trzeci rajd w sezonie. W Rajdzie Grecji stanął na podium przed Mikaelem Ericssonem i Alexem Fiorio[53]. Następnie Biasion zwyciężył również na trasach Rajdu Olympus. W rajdzie tym wyprzedził rodaka Fiorio o 5:23 minuty i Amerykanina Johna Buffuma o 16:15 minuty[54]. W sierpniu był drugi w Rajdzie Argentyny tracąc do zwycięzcy Jorgego Recalde 3:03 minuty[55]. W październiku Biasion ponownie wygrał. Rajd San Remo ukończył przed dwoma rodakami, Alexem Fiorio i Dariem Cerrato[56]. Dzięki zwycięstwom w pięciu z siedmiu rajdów, w których startował, wywalczył swój pierwszy w karierze tytuł mistrza kraju[3]. W sezonie 1988 zdobył 115 punktów, o 29 więcej niż drugi w klasyfikacji generalnej Markku Alén[57].
W styczniu 1989 Biasion odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w sezonie 1989. W Rajdzie Monte Carlo wyprzedził dwóch partnerów z zespołu Lancii, Didiera Auriola o 6:27 minuty i Bruna Saby’ego o 7:41 minuty[58]. Następnie Biasion wystartował w Rajdzie Portugalii i ponownie zwyciężył. Na podium rajdu stanął obok Markku Aléna i Alexa Fiorio[59]. Trzeci start Biasiona w sezonie 1989, w Rajdzie Safari, zakończył się trzecim zwycięstwem Włocha z rzędu. Tym razem na mecie rajdu wyprzedził on Kenijczyka Mike’a Kirklanda i Szweda Stiga Blomqvista[60]. Następnie na przełomie maja i czerwca Biasion zwyciężył po raz czwarty z rzędu. W Rajdzie Grecji wyprzedził o 1:58 minuty Didiera Auriola i o 3:31 minuty Alexa Fiorio[61]. W sierpniu Biasion zajął 6. miejsce w Rajdzie Finlandii[62]. Z kolei w październiku wygrał swój piąty rajd spośród sześciu, w których startował, Rajd San Remo. Na mecie tego rajdu wyprzedził o 5 sekund Alexa Fiorio i o 25 sekund Carlosa Sainza[63]. Dzięki 106 zdobytym punktom w sezonie Biasion wywalczył swój drugi w karierze tytuł mistrza świata[3].
Sezon 1990 Biasion rozpoczął od startu w styczniowym Rajdu Monte Carlo. Zajął w nim 3. pozycję za Didierem Auriolem i Carlosem Sainzem[64]. W marcu odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w sezonie. Zwyciężył w Rajdzie Portugalii po raz trzeci z rzędu. Na mecie tego rajdu wyprzedził Auriola o 2:36 minuty i Juhę Kankkunena o 5:11 minuty[65]. Następnie Biasion wziął udział w Rajdzie Safari, jednak nie ukończył go na skutek awarii silnika[66]. W czerwcu wystartował w Rajdzie Grecji. Stanął w nim na podium obok zwycięzcy Sainza i drugiego w klasyfikacji Kankkunena[67]. W lipcu Biasion wygrał swój drugi rajd w sezonie. Na metę Rajdu Argentyny przyjechał z przewagą 8:02 minuty nad Carlosem Sainzem i 34:55 minuty nad Didierem Auriolem[68]. Nie ukończył natomiast październikowego Rajdu San Remo. Na 26. odcinku specjalnym uległ wypadkowi i był zmuszony wycofać się z zawodów[69]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii Biasion stanął na podium. Był trzeci za Sainzem i Kennethem Erikssonem[70]. W sezonie 1990 zajął 4. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata. Zdobył 76 punktów[71].
W pierwszym rajdzie sezonu 1991, styczniowym Rajdzie Monte Carlo, Biasion zajął 2. pozycję. Do zwycięzcy Carlosa Sainza stracił niespełna 5 minut[72]. W marcu stanął na podium Rajdu Portugalii. Przegrał w nim jedynie z Sainzem i Didierem Auriolem[73]. Kolejnym rajdem mistrzostw świata, w którym Biasion wziął udział, był Rajd Safari. Nie ukończył go z powodu wypadnięcia z trasy[74]. W czerwcu, w Rajdzie Grecji, Biasion był trzeci, za Juhą Kankkunenem i Carlosem Sainzem[75]. W lipcowym Rajdzie Argentyny także stanął na podium. Był drugi, a do zwycięzcy tego rajdu, Carlosa Sainza, stracił 8 sekund[76]. W październikowym Rajdzie San Remo także zajął 2. pozycję. Do zwycięzcy Didiera Auriola stracił 2:50 minuty[77]. Wystartował także w listopadowym Rajdzie Wielkiej Brytanii. Na 21. odcinku specjalnym wycofał się z powodu wypadnięcia z trasy i uszkodzenia samochodu[78]. W sezonie 1991 zajął 4. miejsce w mistrzostwach świata. Zdobył 69 punktów[79].
W 1992 roku Biasion odszedł z zespołu Lancii i został kierowcą fabrycznego zespołu Forda[3]. Swój debiut w zespole Forda zaliczył w styczniu 1992, w Rajdzie Monte Carlo. Jadąc samochodem Ford Sierra RS Cosworth 4x4 zajął w nim 8. miejsce[80]. W marcu po raz pierwszy w sezonie stanął na podium. Był drugi w Rajdzie Portugalii za Juhą Kankkunenem[81]. W maju wystartował w Rajdzie Korsyki. Ukończył go na 7. miejscu[82]. W Rajdzie Grecji Biasion był trzeci. Do zwycięzcy Didiera Auriola stracił 2:25 minuty[83]. Następnie w sierpniowym Rajdzie Finlandii zajął 5. pozycję[84], a w Rajdzie San Remo był czwarty. Do będącego na trzecim miejscu Francuza François Delecoura stracił 13 sekund[85]. W ostatnim rajdzie sezonu, Rajdzie Wielkiej Brytanii, zajął. 5. lokatę[86]. W sezonie 1992 zdobył 60 punktów i zajął 4. miejsce w klasyfikacji generalnej mistrzostw świata[87].
Przed sezonem 1993 Ford zaprezentował nowy samochód, Forda Escorta RS Cosworth[3]. Nowym samochodem Biasion pojechał już w styczniowym Rajdzie Monte Carlo. Zajął w nim 3. pozycję za Didierem Auriolem i partnerem z zespołu Forda, François Delecourem[88]. W marcowym Rajdzie Portugalii kierowcy zespołu Forda zajęli dwa pierwsze miejsca. Zwycięzca został Delecour, a Biasion zajął 2. miejsce ze stratą 55 sekund do Francuza[89]. W maju Biasion był siódmy w Rajdzie Korsyki[90]. W czerwcu wygrał swój siedemnasty rajd mistrzostw świata w karierze. Na metę Rajdu Grecji przyjechał o 1:13 minuty przed Carlosem Sainzem i o 2:44 minuty przed Arminem Schwarzem[91]. W lipcowym Rajdzie Argentyny Biasion zajął 2. miejsce. Do zwycięzcy rajdu Juhy Kankkunena stracił 1:54 minuty[92]. Kolejnych trzech rajdów, w których startował, nie ukończył. W Rajdzie Nowej Zelandii miał wypadek, a z Rajdu Australii i Rajdu San Remo wyeliminowała go awaria silnika[5]. W listopadzie zajął 4. miejsce w Rajdzie Katalonii[93]. W klasyfikacji generalnej sezonu 1993 Biasion zajął 4. miejsce. Zdobył 76 punktów[94].
Sezon 1994 Biasion rozpoczął od startu w Rajdu Monte Carlo. Zajął w nim 4. miejsce[95]. W marcu stanął na podium Rajdu Portugalii. Był trzeci. Do zwycięzcy Kankkunena stracił 50 sekund, a do drugiego w klasyfikacji Auriola 10 sekund[96]. W maju wystartował w Rajdzie Korsyki. Zajął w nim 5. pozycję[97]. W trzech kolejnych rajdach, Rajdzie Grecji, Rajdzie Argentyny i Rajdzie Nowej Zelandii, Biasion miał problemy z silnikiem i w efekcie czego nie ukończył tych rajdów[5]. W październiku ukończył Rajd San Remo na 3. miejscu za Auriolem i Sainzem[98]. W sezonie 1994 Biasion zajął 6. pozycję w mistrzostwach świata ze zdobytymi 42 punktami[99].
W 1995 roku Biasion wziął udział w dwóch rajdach. W Rajdzie Grecji pojechał samochodem Lancia Delta HF Integrale w barwach prywatnego zespołu Astra Racing. Nie ukończył tego rajdu na skutek awarii silnika na 16. odcinku specjalnym[100]. W październiku wziął udział w Rajdzie San Remo o mistrzostwo Włoch. Jadąc samochodem Subaru Impreza 555 w zespole A.R.T. Engineering zajął w nim 4. pozycję[101]. Pod koniec roku Biasion zapowiedział odejście z rajdów WRC[102].
W 1997 roku Biasion rozpoczął starty w rajdach terenowych. W tamtym roku wziął udział w Rajdzie Paryż-Samarkanda-Moskwa, liczącym 15 tysięcy kilometrów. Jadąc ciężarówką Iveco Eurocargo zajął w nim 2. miejsce. W 1998 roku po raz pierwszy wystartował w Pucharze Świata w kategorii T4. Dzięki zwycięstwom w Rajdzie Tunezji, Rajdzie Faraonów i Rajdzie Abu Zabi wygrał ten Puchar[16]. W 1998 roku po raz pierwszy w karierze wziął udział w Rajdzie Dakar. Wystartował w nim wraz z Tizianem Siviero i Liviem Diamante, jednak go nie ukończył[103].
W 1999 roku Biasion ponownie startował w Pucharze Świata w kategorii T4. Zwyciężył w Rajdzie Tunezji, Rajdzie Faraonów, Rajdzie Maroka i Rajdzie Abu Zabi, dzięki czemu po raz drugi zwyciężył w tym pucharze[16]. Ponownie brał udział w Rajdzie Dakar i ukończył go na 5. pozycji w kategorii ciężarówek[104].
W 2003 roku Biasion startował w rajdach terenowych samochodem Mitsubishi Pajero w kategorii samochodów. Największym sukcesem w 2003 roku było zajęcie 2. miejsca w Rajdzie Dubaju[16]. W Rajdzie Dakar jadąc z Tizianem Siviero zajął 15. pozycję[105]. Z kolei w 2004 roku nie ukończył Rajdu Dakar z powodu wypadku. Po tym niepowodzeniu odszedł z zespołu Mitsubishi. W 2005 roku ponownie wystartował w Rajdzie Dakar, tym razem w kategorii ciężarówek, jednak znów go nie ukończył[16].
W 2007 roku Biasion po raz szósty wziął udział w Rajdzie Dakar. Pojechał Fiatem Pandą 4x4 Cross, jednak ponownie nie dojechał do mety tego rajdu[16].
W 2011 roku Biasion ponownie startował w kategorii ciężarówek. Jadąc Iveco Trakkerem wygrał Rajd Maroka. W 2012 roku zajął 2. miejsce w tym rajdzie[16]. Startował także w Rajdzie Dakar. Jadąc Iveco Trakkerem wraz z Giorgiem Albiero i Holendrem Michelem Huismanem zajął 6. miejsce w kategorii ciężarówek[106]. W 2014 roku Biasion planował start Fiatem Pandą 4x4 w Rajdzie Dakar. Jednak zespół Orobica Raid Team wycofał się ze startu z powodu braku funduszy[107].
Biasion jest mężem Paoli. Ma z nią czworo dzieci. Mieszka z rodziną w Bassano del Grappa[108].
| Nr | Rajd | Sezon | Pilot | Samochód |
|---|---|---|---|---|
| 1 |  Rajd Argentyny |
1986 | Tiziano Siviero | Lancia Delta S4 |
| 2 |  Rajd Monte Carlo |
1987 | Lancia Delta HF 4WD | |
| 3 | Rajd Argentyny | |||
| 4 |  Rajd San Remo | |||
| 5 |  Rajd Portugalii |
1988 | Carlo Cassina | Lancia Delta Integrale |
| 6 |  Rajd Safari |
Tiziano Siviero | ||
| 7 |  Rajd Grecji | |||
| 8 |  Rajd Olympus | |||
| 9 | Rajd San Remo | |||
| 10 | Rajd Monte Carlo |
1989 | ||
| 11 | Rajd Portugalii | |||
| 12 | Rajd Safari | |||
| 13 | Rajd Grecji | |||
| 14 | Rajd San Remo |
Lancia Delta HF Integrale 16v | ||
| 15 | Rajd Portugalii |
1990 | ||
| 16 | Rajd Argentyny | |||
| 17 | Rajd Grecji |
1993 | Ford Escort RS Cosworth |
| Nr | Rajd | Sezon | Pilot | Samochód |
|---|---|---|---|---|
| 1 | Rajd Internazionale della Lana |
1982 | Roberto Dalpozzo | Opel Ascona 400 |
| 2 |  Rajd Costa Brava |
1983 | Tiziano Siviero | Lancia 037 |
| 3 | Rajd Sol | |||
| 4 | Rajd Costa Smeralda | |||
| 5 | Rajd 4 Regioni | |||
| 6 |  Rajd Ypres | |||
| 7 | Rajd Madery | |||
| 8 |  Rajd San Marino | |||
| 9 | Rajd Costa Brava |
1985 | ||
| 10 | Rajd Costa Blanca | |||
| 11 | Rajd Chalkidiki |
| Legenda oznaczeń w tabelach dot. wyników | |
|---|---|
| Oznaczenie | Wyjaśnienie |
| Złoty | Zwycięzca |
| Srebrny | 2. miejsce |
| Brązowy | 3. miejsce |
| Zielony | Ukończył, punktował (w klasyfikacji generalnej gdy kierowca był sklasyfikowany oznacza zdobycie punktów w rajdzie poza trzema powyższymi opcjami) |
| Niebieski | Ukończył, nie punktował |
| Różowy | Nie ukończył (NU) |
| Czarny | Zdyskwalifikowany (DK) |
| Biały | Nie został zgłoszony (-) |
| # | Rok | Kategoria | Partnerzy | Samochód | Pozycja |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 1998 | ciężarówki | Tiziano Siviero, Livio Diamante |
Iveco Eurocargo | NU |
| 2 | 1999 | ciężarówki | Tiziano Siviero, Livio Diamante |
Iveco Eurocargo | 5. |
| 3 | 2003 | samochody | Tiziano Siviero |
Mitsubishi Pajero | 15. |
| 4 | 2004 | samochody | Tiziano Siviero |
Mitsubishi Pajero | NU |
| 5 | 2005 | ciężarówki | Giorgio Albiero, Livio Diamante |
Iveco Eurocargo | NU |
| 6 | 2007 | samochody | Tiziano Siviero |
Fiat Panda 4x4 | NU |
| 7 | 2012 | ciężarówki | Giorgio Albiero,  Michel Huisman |
Iveco Trakker | 6. |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
